(30-04-2000) Met de aankoop van dit huis hebben we ook een stel mensen ‘overgenomen’, die al sinds een jaar of 35 bij het terrein zijn betrokken. Ze hebben er gewerkt, het meer geleegd, bomen gekapt en komen er nu nog met enige regelmaat om paddestoelen te zoeken, te vissen of wat te jagen: René en Giselle. Af en toe bezoeken wij ze of -wat vaker voorkomt- komen ze effe langs. Meestal met een vraag, maar vaak ook met eieren, omdat het aantal kippen weer de pan uit rijst, of uien en sjalotten omdat ze die het afgelopen jaar te rijkelijk hebben gepoot.
Zo kwamen ze ergens de afgelopen dagen langs met de vraag of wij nog steeds interesse hadden in jonge katjes. Hun kat had vijf jonkies op de wereld geworpen en het was nu aan ons om er een stel te kiezen. Ze drongen niet echt aan, maar het was duidelijk dat er haast bij was. Wij dus een dag of wat later langs bij moederkat en haar vijf piepende bolletjes wol. Na wat tegenstrijdige mededelingen over het geslacht hebben we er twee uitgekozen, waarna de andere drie direct in een doos verdwenen. Even had Yoland de neiging om ze dan maar alle vijf te nemen, maar ze hield het op twee.
Na een borrel, want alles is goed genoeg als borrelexcuus, gingen we huiswaarts en zagen we Giselle met de ‘doos van drie’ achter in de tuin verdwijnen........
zondag 31 oktober 2010
dinsdag 26 oktober 2010
Utrecht again
(10/12/2008) De dag in een wat andere volgorde afgewerkt, omdat de afspraak bij de tandarts pas ’s middags bleek te zijn. Dus zoiets als uitgeslapen, onrustig wakker geworden, me proberen te ontspannen wat slechts deels lukte, koffie bij Orloff, Kees effe gesproken. Om 11.00 uur was Frank aan de Gracht. Hij kwam om mee te helpen maar eigenlijk was er weinig of niks te doen, ik moet gewoon keuzes maken.
Aansluitend koffie gedronken in Marktzicht, kamers betaald in ex-Holiday-Inn, bij Peter langs geweest, toen de auto op de Jordanlaan geparkeerd en mijn tanden op Nederlandse wijze laten controleren. Schoonmaken hoort daar niet meer bij, moet dus terug en dat kan gelukkig direct morgen door een vervallen afspraak.
Vanaf de Jordanlaan naar de Balijelaan gelopen via de oude route Eykmanlaan - Dekhuijzenstraat, dwars door Wittevrouwen, achter de Kruisstraat langs richting Nachtegaalstraat, bloemen voor Yoland besteld, over de Maliebaan, langs de Singel en via het voetpad langs het spoor naar het IBB, dwars over het studentencomplex naar de Rubenslaan en via de Koningsweg naar Soestbergen. En daar sta je dan bij wat een graf moet gaan worden. Een paar omgewoelde vierkante meter die wacht op een steen en wat planten.Twee of drie meter verwijderd van degene waar je enkele decennia het leven mee hebt gedeeld maar nu onbereikbaarder is dan de maan.
Na de maaltijd bij Frank en Gerda naar het centrum gelopen over de Oude Gracht. In De Zaak Paul nog effe gezien. Na zijn vertrek begon de onrust weer, pil onder de tong en mijn ademhaling proberen te controleren. Ontspanning inademen, spanning uitademen. Ben inmiddels, een uur of wat later en terug op de étage aan de Gracht, ben wat rustiger en vraag me af voor de zoveelste keer af wat die onrust toch kan veroorzaken? Moeheid, Paul’s vragen over hoe ik het allemaal dacht te gaan doen, het vooruitzicht van de avond alleen, ??, ??? Wie het weet mag het zeggen, het blijft me overvallen.
Aansluitend koffie gedronken in Marktzicht, kamers betaald in ex-Holiday-Inn, bij Peter langs geweest, toen de auto op de Jordanlaan geparkeerd en mijn tanden op Nederlandse wijze laten controleren. Schoonmaken hoort daar niet meer bij, moet dus terug en dat kan gelukkig direct morgen door een vervallen afspraak.
Vanaf de Jordanlaan naar de Balijelaan gelopen via de oude route Eykmanlaan - Dekhuijzenstraat, dwars door Wittevrouwen, achter de Kruisstraat langs richting Nachtegaalstraat, bloemen voor Yoland besteld, over de Maliebaan, langs de Singel en via het voetpad langs het spoor naar het IBB, dwars over het studentencomplex naar de Rubenslaan en via de Koningsweg naar Soestbergen. En daar sta je dan bij wat een graf moet gaan worden. Een paar omgewoelde vierkante meter die wacht op een steen en wat planten.Twee of drie meter verwijderd van degene waar je enkele decennia het leven mee hebt gedeeld maar nu onbereikbaarder is dan de maan.
Na de maaltijd bij Frank en Gerda naar het centrum gelopen over de Oude Gracht. In De Zaak Paul nog effe gezien. Na zijn vertrek begon de onrust weer, pil onder de tong en mijn ademhaling proberen te controleren. Ontspanning inademen, spanning uitademen. Ben inmiddels, een uur of wat later en terug op de étage aan de Gracht, ben wat rustiger en vraag me af voor de zoveelste keer af wat die onrust toch kan veroorzaken? Moeheid, Paul’s vragen over hoe ik het allemaal dacht te gaan doen, het vooruitzicht van de avond alleen, ??, ??? Wie het weet mag het zeggen, het blijft me overvallen.
maandag 25 oktober 2010
De eerste gasten
(22-04-2000) Na de laatste hand komen natuurlijk de eerste gasten. Alles was er klaar voor, alleen het weer hadden we blijkbaar niet voldoende opgepoetst. De club, die erna kwam, trof het beduidend beter. In Nederland werd de verjaardag van de Koningin gevierd en hier liep, zat, lag en fietste men beschenen door een aardig zonnetje. De eerste duik in het meer werd nog eens dunnetjes overgedaan. Het water was al redelijk op temperatuur maar nu was het echt lekker.
Het merendeel van de mensen kwam per auto, maar ze arriveerden ook per trein en wij hadden afgesproken ze rond het middaguur op te halen in Limoges. Hun huisje was schoon en de koelkast naar wens gevuld. De hangmat werd gespreid en wij hadden er geen kind meer aan.
De volgende gasten kwamen veel sneller dan verwacht, daar zij ervoor hadden gekozen om de afstand Nederland - Le Petit Masvieux in twee dagen af te leggen. Gelukkig was alles klaar en waren ook zij zeer tevreden met wat ze aantroffen (huisje, omgeving, etc.). In de loop van de dag kwamen ook de anderen aan. Ieder met hun eigen reisverhalen maar allemaal met goed humeur en lekkere trek. ‘s Avonds zat de eetzaal aardig vol en liep Yoland af en aan terwijl ik in de keuken aan de slag was. Gelukkig bleek het goed mogelijk om samen met onze gasten de maaltijd te gebruiken en hebben we dat in de daarop volgende dagen nog een aantal keren herhaald.
Een week later begon wat een ritueel lijkt het gaan worden: Het uitzwaaien van de gasten!. In zoverre het gras en/of graan het toestaat ‘zwaaien we de mensen het terrein af’ tot ze ruim halverwege de glooiende toegangsweg uit het zicht verdwijnen, een langzaam weg trekkende stofwolk achterlatend.
Het merendeel van de mensen kwam per auto, maar ze arriveerden ook per trein en wij hadden afgesproken ze rond het middaguur op te halen in Limoges. Hun huisje was schoon en de koelkast naar wens gevuld. De hangmat werd gespreid en wij hadden er geen kind meer aan.
De volgende gasten kwamen veel sneller dan verwacht, daar zij ervoor hadden gekozen om de afstand Nederland - Le Petit Masvieux in twee dagen af te leggen. Gelukkig was alles klaar en waren ook zij zeer tevreden met wat ze aantroffen (huisje, omgeving, etc.). In de loop van de dag kwamen ook de anderen aan. Ieder met hun eigen reisverhalen maar allemaal met goed humeur en lekkere trek. ‘s Avonds zat de eetzaal aardig vol en liep Yoland af en aan terwijl ik in de keuken aan de slag was. Gelukkig bleek het goed mogelijk om samen met onze gasten de maaltijd te gebruiken en hebben we dat in de daarop volgende dagen nog een aantal keren herhaald.
Een week later begon wat een ritueel lijkt het gaan worden: Het uitzwaaien van de gasten!. In zoverre het gras en/of graan het toestaat ‘zwaaien we de mensen het terrein af’ tot ze ruim halverwege de glooiende toegangsweg uit het zicht verdwijnen, een langzaam weg trekkende stofwolk achterlatend.
zondag 24 oktober 2010
Snotteren
Zit met een berg papieren zakdoekjes om me heen voor de Pc en probeer de zoveelste snot-tsumani van de afgelopen weken te stelpen. Ik nies me kortom door de zondagmiddag heen, die ik had gereserveerd voor een stevige beurt van de kamers waarin ik mijn leven verstrooi. Op momenten als deze verdenk ik mijn lijf van 'handelen met voor bedachte rade' en dan met paardenmiddelen als instrumentarium ipv subtiele weefsels die het leven toevallig maar zeer gewenst in een andere, vaak minder praktische richting sturen.
Kan een mens zich iets anders, leukers bedenken dan poetsen & opruimen? Klopt, kost moeite, maar uiteindelijk lukt het altijd wel om je los te rukken van de verplichtingen, die het huishouden aan je opdringt. En dan, dan gaat een wereld voor je open, die je je alleen herinnert van de tijd, toen je als kind, tegen alle waarschuwingen in, toch dat ene snoepwinkeltje naar binnen liep en bijna stond te kwijlen van de mogelijkheden, die dat kwartje, dat in je hand brandde, je bood. Tenminste, dat heet als d'r geen baas is, die je op je verantwoordelijkheden kan wijzen, of precies omgekeerd een stelletje werknemers je aan je plek herinnert.
Spijbelen, ik heb het nooit gedaan. Ja, zo'n akelig liefie was ik, maar ik haal het in formule-1 tempo in ten koste van mijn eigen leefomgeving. Ik geniet van de afstanden die stofwebben kunnen overbruggen, van de grijsbruine kleur waarmee stof alles weet te egaliseren en van het formaat van de spinnen die schijnbaar uit het niets opduiken. Het enige, waar ik me aan stoor, zijn de haren van de honden en een beetje van de katten. Als die er niet waren, zou ik best wel willen weten hoe 25 jaar niet poetsen er uit zou zien ....
Kan een mens zich iets anders, leukers bedenken dan poetsen & opruimen? Klopt, kost moeite, maar uiteindelijk lukt het altijd wel om je los te rukken van de verplichtingen, die het huishouden aan je opdringt. En dan, dan gaat een wereld voor je open, die je je alleen herinnert van de tijd, toen je als kind, tegen alle waarschuwingen in, toch dat ene snoepwinkeltje naar binnen liep en bijna stond te kwijlen van de mogelijkheden, die dat kwartje, dat in je hand brandde, je bood. Tenminste, dat heet als d'r geen baas is, die je op je verantwoordelijkheden kan wijzen, of precies omgekeerd een stelletje werknemers je aan je plek herinnert.
Spijbelen, ik heb het nooit gedaan. Ja, zo'n akelig liefie was ik, maar ik haal het in formule-1 tempo in ten koste van mijn eigen leefomgeving. Ik geniet van de afstanden die stofwebben kunnen overbruggen, van de grijsbruine kleur waarmee stof alles weet te egaliseren en van het formaat van de spinnen die schijnbaar uit het niets opduiken. Het enige, waar ik me aan stoor, zijn de haren van de honden en een beetje van de katten. Als die er niet waren, zou ik best wel willen weten hoe 25 jaar niet poetsen er uit zou zien ....
zaterdag 23 oktober 2010
De laatste hand
(15-04-2000) Met een beetje fantasie zouden we vandaag tot de eerste dag van ons eerste seizoen kunnen bombarderen. Na wat bezoek van vrienden, familie, de oude eigenaren en een enkele voorbijganger begint vanaf nu het echte werk. De afgelopen weken hebben we gewerkt aan het opknappen van ‘La première Vigne’, het kleinste huisje. Het huisje heeft een verandering ondergaan van lelijk eendje tot zwaan(-tje).
Behalve dat het er nu niet meer lekt is het kale hok van enige weken geleden veranderd in een leefbare ruimte met sfeer. Het blijft natuurlijk een beetje klein en eigenlijk zijn er teveel deuren in het smalle gangetje, maar we hebben het idee dat het er goed toeven zal zijn voor de gasten, die het de komende maanden zullen gebruiken.
Na de transformatie van La première Vigne is het werk aan de andere huisjes en studio’s nog slechts ‘Peanuts’ resp. ‘cacahuetès’. Hier en daar klemt een raam of een deur, een koelkast en fornuis moet verplaatst en aangesloten worden, misschien nog een likje verf links en rechts en ook de stopcontacten vragen nog wat aandacht. Al met al denken we nog een week werk te hebben aan de voorbereidingen van ‘het seizoen 2000'.
Aansluitend kunnen we ons dan weer buigen over het aanpassen c.q. in toom houden van de natuur in de vorm van gras maaien, bomen zagen, aanleg van de moestuin en misschien zelfs het planten van bomen, struiken en andere planten.
Behalve dat het er nu niet meer lekt is het kale hok van enige weken geleden veranderd in een leefbare ruimte met sfeer. Het blijft natuurlijk een beetje klein en eigenlijk zijn er teveel deuren in het smalle gangetje, maar we hebben het idee dat het er goed toeven zal zijn voor de gasten, die het de komende maanden zullen gebruiken.
Na de transformatie van La première Vigne is het werk aan de andere huisjes en studio’s nog slechts ‘Peanuts’ resp. ‘cacahuetès’. Hier en daar klemt een raam of een deur, een koelkast en fornuis moet verplaatst en aangesloten worden, misschien nog een likje verf links en rechts en ook de stopcontacten vragen nog wat aandacht. Al met al denken we nog een week werk te hebben aan de voorbereidingen van ‘het seizoen 2000'.
Aansluitend kunnen we ons dan weer buigen over het aanpassen c.q. in toom houden van de natuur in de vorm van gras maaien, bomen zagen, aanleg van de moestuin en misschien zelfs het planten van bomen, struiken en andere planten.
donderdag 21 oktober 2010
Drie jaar later . . .
10:44u … voor mijn herinnering is het nu net drie jaar geleden, dat ik met een kop dampende koffie verkeerd de slaapkamer binnen ging en in een fractie van een seconde mijn wereld niet meer de mijne was. Verbazingwekkend, dat ik die kop koffie toen netjes heb neergezet en niet uit mijn handen heb laten vallen. Het zal het ongeloof zijn geweest, het ongeloof waarmee zo vele anderen zijn en nog mee zullen worden geconfronteerd. Zo normaal, zo reëel, maar dan voor anderen. Zo volledig onwerkelijk en niet te vatten voor mij.
Ik wist, dat mensen gebeld moesten worden, een dokter gewaarschuwd, familie op de hoogte stellen ... de hele riedel, alsof ik ervoor getraind had. Ik rilde over mijn hele lijf en ben op het trapje gaan zitten in de gang. Alleen was alles wat ik voelde, een intens gevoel van alleen-zijn in een wereld, die net z’n zin verloren had. De rest van de dag, dagen, weken en maanden lopen door elkaar heen en in elkaar over als mascara, rouge en make-up bij een huilbui. Het was een warboel en van greep op het leven was geen sprake meer. Een greep die ook nu nog steeds niet zijn oude kracht heeft hervonden.
De dood heb ik redelijk snel een plek (Utrecht), een vorm (graf, beelden, bijeenkomsten, boekje) weten te geven, afgehandeld, geaccepteerd, maar de puinhoop, die Yoland’s plotsklapse vertrek van mijn leven heeft gemaakt, is nog lang niet opgeruimd en het is de vraag of dat ooit gaat gebeuren. Misschien is het het best met revalideren te vergelijken. Je krijgt de boel met een hoop moeite wel weer in beweging maar zelden of nooit keert de oude, vanzelfsprekende soepelheid terug.
Na drie jaar terugblikkend heb ik een hoop gedaan, geregeld, waar mogelijk rechtgetrokkend, etc. maar ik heb nog steeds niks kunnen afsluiten, ik ben nog steeds niet opnieuw kunnen beginnen. Het verleden houdt me via het onroerendgoed en de fouten, die in 2007 hebben geleid tot het afketsen van de verkoop, vast op een plek, waar ik niet meer wil zijn.
Ik wist, dat mensen gebeld moesten worden, een dokter gewaarschuwd, familie op de hoogte stellen ... de hele riedel, alsof ik ervoor getraind had. Ik rilde over mijn hele lijf en ben op het trapje gaan zitten in de gang. Alleen was alles wat ik voelde, een intens gevoel van alleen-zijn in een wereld, die net z’n zin verloren had. De rest van de dag, dagen, weken en maanden lopen door elkaar heen en in elkaar over als mascara, rouge en make-up bij een huilbui. Het was een warboel en van greep op het leven was geen sprake meer. Een greep die ook nu nog steeds niet zijn oude kracht heeft hervonden.
De dood heb ik redelijk snel een plek (Utrecht), een vorm (graf, beelden, bijeenkomsten, boekje) weten te geven, afgehandeld, geaccepteerd, maar de puinhoop, die Yoland’s plotsklapse vertrek van mijn leven heeft gemaakt, is nog lang niet opgeruimd en het is de vraag of dat ooit gaat gebeuren. Misschien is het het best met revalideren te vergelijken. Je krijgt de boel met een hoop moeite wel weer in beweging maar zelden of nooit keert de oude, vanzelfsprekende soepelheid terug.
Na drie jaar terugblikkend heb ik een hoop gedaan, geregeld, waar mogelijk rechtgetrokkend, etc. maar ik heb nog steeds niks kunnen afsluiten, ik ben nog steeds niet opnieuw kunnen beginnen. Het verleden houdt me via het onroerendgoed en de fouten, die in 2007 hebben geleid tot het afketsen van de verkoop, vast op een plek, waar ik niet meer wil zijn.
woensdag 20 oktober 2010
Nederland - Frankrijk v.v.
(30-03-2000) In het kader van een oude belofte zijn we de afgelopen dagen ‘even’ op en neer naar Nederland geweest. We moesten in Zuid-Limburg zijn om mijn ouders op te halen. Hetgeen betekende 880 kilometer heen en hetzelfde aantal kilomters terug. Geen schokkend aantal kilometer maar ook niet niks. De auto, maar ook wij hadden er wel zin in na enige maanden niet verder geweest te zijn dan Limoges of St. Yrieix la Perche.
De heenreis ging zeer voortvarend van start. Om zevenen vertrokken zaten we om een uur of half een in de buurt van Valenciennes te genieten van onze lunch. Parijs reeds ver achter de rug en enkel nog België voor de boeg. Om kwart voor drie zaten we tenslotte aan de markt in Maastricht achter een welverdiend biertje.
De volgende dag zijn we -met ouders- een uurtje later vertrokken vanuit Landgraaf en waren we ondanks wat langere pauzes en files voor Luik en later op de A3 bij Parijs nog voor zessen terug op Le Petit Masvieux. Kortom, het lijkt heel wat maar is uiteindelijk toch een afstand van niks tussen ons oude thuisland en de nieuwe woonstek.
De heenreis ging zeer voortvarend van start. Om zevenen vertrokken zaten we om een uur of half een in de buurt van Valenciennes te genieten van onze lunch. Parijs reeds ver achter de rug en enkel nog België voor de boeg. Om kwart voor drie zaten we tenslotte aan de markt in Maastricht achter een welverdiend biertje.
De volgende dag zijn we -met ouders- een uurtje later vertrokken vanuit Landgraaf en waren we ondanks wat langere pauzes en files voor Luik en later op de A3 bij Parijs nog voor zessen terug op Le Petit Masvieux. Kortom, het lijkt heel wat maar is uiteindelijk toch een afstand van niks tussen ons oude thuisland en de nieuwe woonstek.
dinsdag 12 oktober 2010
Stromen
Alles stroomt. De ruissau Noir stroomt langs het domein, de met aluminuim vergiftigde grond in Hongarije door nietsvermoedende dorpen en de langzaam verterende maaltijdrestanten door mijn darmen. Beweging is vooruitgang..... Klopt dat wel?
maandag 11 oktober 2010
Bezoek
Voor het eerst sinds het formeel weer te koop staat een geïnteresseerde voor het Domein. Een oude bekende, iemand die in 2006 al eens heel enthousiast over het terrein heeft gelopen, gerend zelfs, maar toen was het in principe net verkocht. Helaas is het iemand die beslissingen neemt zolang een python z'n buit verteerd .... tergend langzaam.
Hij is, dit keer met vrouw uitgebreid overal langs en doorheen gelopen, gaat aansluitend een paar weken op vakantie (en ongetwijfeld andere objecten bekijken ...) en daarna zien we wel hoe serieus hij als potientiële koper ingeschat kan worden. Kaarsen aan en duimen op elkaar.
Hij is, dit keer met vrouw uitgebreid overal langs en doorheen gelopen, gaat aansluitend een paar weken op vakantie (en ongetwijfeld andere objecten bekijken ...) en daarna zien we wel hoe serieus hij als potientiële koper ingeschat kan worden. Kaarsen aan en duimen op elkaar.
donderdag 7 oktober 2010
Champagne
(22-03-2000) Inmiddels is het zo ongeveer een jaar geleden dat we deze stek als onze toekomstige woonplek zijn gaan beschouwen. In eerste instantie weliswaar slechts aarzelend, want we hadden enkel een mondeling principe-akkoord. Maar voor het gevoel zat het meteen goed. Het wordt het tweede van de drie extra champagne-momenten die ons jaar rijk is sinds we hier wonen. Na Januari, de maand dat we het voor het eerst zagen, hebben we Maart, de maand van de aankoop en natuurlijk Oktober, de maand van onze emigratie resp. verhuizing.
Half maart 1999 bleek de andere koper, want er was nog een kaper op de kust, extra bedenktijd gevraagd te hebben en mochten wij ons geluk proberen. We zijn toen uit Nederland vertrokken om met name de omgeving van Le Petit Masvieux te bekijken. Daar was het in januari niet meer van gekomen, omdat ook aan een verblijf van vijf weken in Frankrijk een eind komt. En we Le Petit Masvieux onbedoeld hadden bewaard voor de laatste dagen.
Eigenlijk wisten we al bij onze aankomst in maart dat - na ruim twee jaar zoeken en vooral gewik en geweeg van Yoland over de vraag of ze de stap wilde nemen om zich in haar favoriete vakantieland te vestigen - dit het zou worden. Acht-en-negentig kilometer ten noorden van Limoges begon de omgeving mooi te worden. Een pastis in de plaatselijke kroeg was het laatste duwtje in de goede richting (de aanwezigheid van een enigszins levendig dorp in de buurt met onder andere een kroeg en een bakker was een van onze wensen).
Toen we nog een pastis later de heuvelachtige oprijlaan van het domein opreden, wisten we dat de jaren van het zoeken voorbij waren. We hebben evenwel twee dagen lang onze opdracht vervuld door in de omgeving rond te rijden, VVV's langs te gaan, folders te bekijken, het weerstation in Limoges te bezoeken, etc. Maar wat in Utrecht nog noodzakelijk leek was verworden tot formaliteit.
Half maart 1999 bleek de andere koper, want er was nog een kaper op de kust, extra bedenktijd gevraagd te hebben en mochten wij ons geluk proberen. We zijn toen uit Nederland vertrokken om met name de omgeving van Le Petit Masvieux te bekijken. Daar was het in januari niet meer van gekomen, omdat ook aan een verblijf van vijf weken in Frankrijk een eind komt. En we Le Petit Masvieux onbedoeld hadden bewaard voor de laatste dagen.
Eigenlijk wisten we al bij onze aankomst in maart dat - na ruim twee jaar zoeken en vooral gewik en geweeg van Yoland over de vraag of ze de stap wilde nemen om zich in haar favoriete vakantieland te vestigen - dit het zou worden. Acht-en-negentig kilometer ten noorden van Limoges begon de omgeving mooi te worden. Een pastis in de plaatselijke kroeg was het laatste duwtje in de goede richting (de aanwezigheid van een enigszins levendig dorp in de buurt met onder andere een kroeg en een bakker was een van onze wensen).
Toen we nog een pastis later de heuvelachtige oprijlaan van het domein opreden, wisten we dat de jaren van het zoeken voorbij waren. We hebben evenwel twee dagen lang onze opdracht vervuld door in de omgeving rond te rijden, VVV's langs te gaan, folders te bekijken, het weerstation in Limoges te bezoeken, etc. Maar wat in Utrecht nog noodzakelijk leek was verworden tot formaliteit.
woensdag 6 oktober 2010
Het nieuwe wonen
Het gegeven is me niet onbekend. Het inrichten van een woning heb ik in mijn leven al een aantal keren gedaan. Ik ben begonnen op 2 bij 3 meter bij een hospita waar niks mocht. Daar was ik er dus snel vanaf. De kamer in de studentenflat kan ik me nieteens meer voor de geest halen, behalve dat de muren met een wit-donkerbruin 'ruitjes'-motief bedekt waren, germaakt met een verfroller en dat ik een 'wijnkelder' had in de bergkast boven de gang ... alles was toen al aanwezig.
Later in de 4-kamerflat, waar ik via een mislukte trouwerij terecht ben gekomen, heb ik de elementen verder uitgewerkt: kaal, leeg, wit met verrassend geplaatste en vormgeven kleurelementen en met een 'wijnkelder' in de vuilniskast naar de galerij toe. Kostte achteraf heel wat lagen witte verf om bij het vertrek de tent weer in de oude, voor 65-plussers acceptabele staat te herstellen.
En nu the 'final effort'. Het omturnen van een kale, donkere, maar gelukkig redelijk grote ruimte (2x 120m2) in een warme, ruime, heldere, en vrolijke woonplek.
Later in de 4-kamerflat, waar ik via een mislukte trouwerij terecht ben gekomen, heb ik de elementen verder uitgewerkt: kaal, leeg, wit met verrassend geplaatste en vormgeven kleurelementen en met een 'wijnkelder' in de vuilniskast naar de galerij toe. Kostte achteraf heel wat lagen witte verf om bij het vertrek de tent weer in de oude, voor 65-plussers acceptabele staat te herstellen.
En nu the 'final effort'. Het omturnen van een kale, donkere, maar gelukkig redelijk grote ruimte (2x 120m2) in een warme, ruime, heldere, en vrolijke woonplek.
Het voorjaar
(14-03-2000) Sinds een week heeft het voorjaar hier vervroegd toegeslagen. Menig middag zou zelfs in de zomer niet misstaan. Strak blauwe luchten, die ik eigenlijk alleen van de Côte d'Azur in september ken, en erg aangename temperaturen. Onze buurboeren vinden het weer 'te goed' en maken zich nu al zorgen over een eventuele terugval over enige weken. Het zijn dan vooral de mensen die naast de prachtige limousinkoeien ook nog de nodige hectaren aan appelboomgaarden bezitten. Velden die in de zomer en het najaar afgedekt zijn met grote netten om de schade van een ongewenste hagelbui te beperken, maar die weinig effect hebben als koning winter toeslaat op het moment dat alles in volle bloeit staat.
Wij hebben daar (nog) geen bemoeienis mee en hebben dus in volle teugen genoten van het goede weer. Lekker nog wat bomen klein gemaakt en het dak van een van de huisjes aangepast en bijgewerkt en begonnen met het opschonen van de terassen rondom het grote huis en de huisjes. Ondertussen genietend van de fluitende vogels en langsfladderende vlinders en af en toe opschrikkend van het geritsel van een hagedis. Die laatste beestjes kom je op de grond, tegen muren maar ook op de nok van het dak tegen.
Het goede weer belooft nog even te blijven. Wij genieten dus onbeschaamd verder tijdens de voorbereidingen voor ons eerste seizoen.
Wij hebben daar (nog) geen bemoeienis mee en hebben dus in volle teugen genoten van het goede weer. Lekker nog wat bomen klein gemaakt en het dak van een van de huisjes aangepast en bijgewerkt en begonnen met het opschonen van de terassen rondom het grote huis en de huisjes. Ondertussen genietend van de fluitende vogels en langsfladderende vlinders en af en toe opschrikkend van het geritsel van een hagedis. Die laatste beestjes kom je op de grond, tegen muren maar ook op de nok van het dak tegen.
Het goede weer belooft nog even te blijven. Wij genieten dus onbeschaamd verder tijdens de voorbereidingen voor ons eerste seizoen.
Piran
Het is elf jaar geleden dat ik de laatste keer langer dan 10 dagen ben weggeweest. Het is 20 jaar gelden dat de Balkan wederom z'n ware aard toonde en ik besloot mijn kop daar voorlopig niet meer te laten zien. En het is bijna dertig jaar geleden dat ik op een van de eilanden voor de toen nog Joegoslavische en nu Kroatische kust in de ban raakte van de Adriatische sfeer.
Nee, ik wil het niet hebben over oud(-er) worden en ook niet over de hernieuwde kennismaking met een streek waar ik meerdere decennia heel bewust niet meer ben geweest. Nee, ik wilde het hebben over de terugkeer op een plek waar ik nauwelijks 3 weken geleden ben vertrokken en waarvan het nu lijkt alsof ik er dertig jaar niet meer ben geweest.
Half september ben ik hier vertrokken in de wetenschap dat ik begin oktober de onverharde oprijlaan weer zou opdraaien en me dan waarschijnlijk zou afvragen "Wat kom ik hier doen?". Zondag de derde aangekomen, maandag de honden uit de kennel gehaald, inmiddels woensdag en ik loop met een ongekende verbazing door het huis en over het terrein. Het voelt vertrouwd aan, ik hoef niks te zoeken, kan blindelings koffie zetten en de katten voeren, maar alles verbaast me. Ik voel me een indringer in een wereld waar ik ooit deel van uit heb gemaakt.
Dit is nieuw. Dit is voortschrijdend afscheid. Heb ik via het verleden een stap naar de toekomst gezet??
Nee, ik wil het niet hebben over oud(-er) worden en ook niet over de hernieuwde kennismaking met een streek waar ik meerdere decennia heel bewust niet meer ben geweest. Nee, ik wilde het hebben over de terugkeer op een plek waar ik nauwelijks 3 weken geleden ben vertrokken en waarvan het nu lijkt alsof ik er dertig jaar niet meer ben geweest.
Half september ben ik hier vertrokken in de wetenschap dat ik begin oktober de onverharde oprijlaan weer zou opdraaien en me dan waarschijnlijk zou afvragen "Wat kom ik hier doen?". Zondag de derde aangekomen, maandag de honden uit de kennel gehaald, inmiddels woensdag en ik loop met een ongekende verbazing door het huis en over het terrein. Het voelt vertrouwd aan, ik hoef niks te zoeken, kan blindelings koffie zetten en de katten voeren, maar alles verbaast me. Ik voel me een indringer in een wereld waar ik ooit deel van uit heb gemaakt.
Dit is nieuw. Dit is voortschrijdend afscheid. Heb ik via het verleden een stap naar de toekomst gezet??
Abonneren op:
Posts (Atom)