Test

(12/05/2008) Tegen eleven vanochtend vertrokken om een stuk te rijden, een bezigheid die meestal een kalmerende werking heeft, maar deze keer ook de Cd meegenomen met de muziek, die tijdens de herdenkingsdienst gedraaid is, excl. de optredens van de kinderen van Jos V. Als de gelegenheid of de juiste plek zich zou presenteren, wilde ik een poging wagen om naar die Cd te luisteren. Had ter compensatie de Ontspannings-Cd meegenomen en in de slede erbij gezet.

 Lubersac werd de richting en onderweg leek het me een aardig idee om opzoek te gaan naar het eerste object wat ik uitgezocht had om eventueel alleen verder te gaan. Yoland is daar twee keer geweest. Ik drie keer, maar ik kon de plek niet meer terug vinden. De behoefte om naar de Cd van de dienst te luisteren nam allengs af en ik heb uiteindelijk in Lubersac op een terras de Volkskrant van vrijdag zitten lezen, die ik in St. Yrieix had gekocht. Ik was inmiddels een stuk kalmer en om de emoties nu te forceren leek me een beetje te veel van het goede. Het zat er vandaag gewoon niet in, misschien een andere keer. Rustig huiswaarts gereden, de was opgehangen, René en Giselle op bezoek en daarna gaan grasmaaien. Na het linkerveld gestopt. Niet overdrijven, neem de tijd, geef jezelf de rust.

Het verschil

 De zg zomertijdshock in vertrouwd tempo verwerkt, wakker onder hetzelfde dubbele dekbed, weer buiten niks bijzonders, stilte alom. Je zou zeggen "Comme toujours", maar dat is het mooi niet. Het is een wereld van verschil. Een verschil dat afgezien van uitzonderlijke extremen niet groter zou kunnen zijn. De stilte kalmeert, de mist heeft kleur, de bedwarmte overtreft een warm bad en de tikkende wekker laat me koud. Half zeven!

 Ik ben kalm. Mijn lijf voelt akelig ontspannen. Het is rustig in mijn hoofd. Geen opgejaagd gevoel, geen strompelende ademhaling, geen verkrampte ledematen, geen bokkende ingewanden en last but absoluut not least: geen nachtelijke tussenstops. Aan één stuk geslapen van bij eenen tot na zessen. Een andere wereld, een ander mens.

 Het is niet de eerste keer in de laatste weken. Het zijn momenten (Verdomd, als er geen momenten waren!!) waarop de wereld, mijn wereld aarzelend zijn oude glorie probeert te tonen. Brokstukken die boven komen drijven. Hoopvolle momenten die naar meer smaken. En dan toch mooi mijn pas niet versnellen, niet te gulzig zijn. Ik heb mijn lesje de afgelopen jaren geleerd.

Hoop

(05/05/2008) Het is vandaag een week, dat de onrust voor het grootste deel verdwenen is. Ik kan dus nu waarschijnlijk spreken van een ommekeer, alhoewel de terugkeer hier ter plekke daar nog in verwerkt moet worden. Gaat die roet in het eten gooien? Hoop van niet, maar dan is er ook nog zoiets als een terugval of een hernieuwde activering agv nieuwe tegenslag. M.n. op dat terrein verwacht ik nog wel het een en ander. Ik kan het nergens op baseren, maar er overheerst een gevoel dat ik nog steeds niet “alles” heb gehad c.q. de bodem nog niet heb geraakt. Ik vergis me niet graag, maar zou er wat voor over hebben als zou blijken dat ik dit keer d’r naast zit.

 Met een beetje goede moed zijn wel de eerste tekenen van een kentering ten goede waarneembaar, zoals het accoord over de schetsen voor het graf, de verdwenen onrust, een langzaam terugkeren van de behoefte om te lezen zowel kranten als boeken en soms, heel soms een kleine flits, een aanzet tot een tinteling van het gevoel, de behoefte om in het volle leven te staan, weer mee te doen, mijn weg te zoeken, er iets van maken. Maar, zoals gezegd zijn het slechts fracties, zijn het momenten die te snel voorbij zijn om ze te kunnen proeven, laat staan de smaak te pakken te krijgen.

Wirwar

 Elektra, water, vloerverwarming... Er gaat straks een hoop leidingwerk verdwijnen onder vloeren en achter muren. Misschien wel het belangrijkste maar in elk geval het meest ondankbare werk qua zichtbaar resultaat.

 Moet weer 'ns die kant op. De plek levend houden. Alles zakt zo snel weg in dit eindeloze wachten, deze onbetrokken aanwezigheid op een ongewenste plek. Misschien toch maar een gewoonte maken van regelmatige (korte) verblijven in wat vooralsnog mijn toekomst belichaamt. Als eerste zou ik dan de hondenkennel in orde moeten maken. Ik moet er niet aan denken om die beesten iedere week een dag of drie in het pensioen te stoppen alleen, omdat ik een dagje aan mijn toekomstmogelijkheden wil snuffelen.

 Zou alles weer graag letterlijk en figuurlijk zien groeien en bloeien, vooruitgaan, veranderen in het gewenste perspectief. Niet deze stilstand. Niet dit achteruit hollen.

Excursie

 Een paar loslopende koeien, een zoekende boer en een auto aan de ingang van de oprit. De cocktail waarmee de honden het voor gezien hielden en eerst buiten mij stembereik, toen uit mijn gezichtvelds en tenslotte (tijdelijk) uit mijn leven verdwenen. Ik kan het ze niet eens kwalijk nemen. Mij wordt het hier ook af en toe teveel. Dan stap ik in de auto en ga naar elders. Maar het was de eerste keer dat ze via de toegangsweg verdwenen en dan ..... Waarheen??

 In de auto en een stuk naar St. Yrieix gereden, toen naar de buren en Mortorolles, vervolgens naar Le Chalard, daarna richting de D901 en Combertoueix. Niks, niks en nog eens niks. Steeds als ik weer op een rustig spelende, liggende of loslopende hond stuitte, wist ik dat de mijne niet die kant op waren gegaan. Dan was er drukte, geblaf en vreugdevolle hondengezelligheid geweest. Maar ja, met een auto bestrijk je maar een heel klein deel van de 360 graden die de windrichtingen bij elkaar vormen.

 Inmiddels een paar uur later en me stap voor stap bedacht wat de meest voor de handliggende route voor de honden zou kunnen zijn geweest. De boer was met zijn auto aan het begin van de oprit gestopt. De verse vlaaien wezen op de oorzaak. Hij was zijn koeien op de weg tegengekomen en heeft ze te voet teruggedreven. Nu hebben koeievlaaien een enorme aantrekkingkracht op honden. Dus ze zullen richting de D901 zijn gegaan maar hoever? Met de koeien waren ze niet mee gegaan, dan zou ik ze hebben gehoord. Maar er is die kant op een bospad naar links, waar ik in al die jaren hier ter plekke nog nooit in ben geweest. Dat leek me wel genoeg prikkelend voor de nieuwsgierigheid van Sammy en Katrien. En ja hoor, op de eerste de beste vochtige plek en overduidelijk hondenpoot. Na wat roepen en fluiten kwam Sammy me hijgend tegemoet maar Katrien liet zich ook na een heel eind lopen en nog vele malen fluiten en roepen niet blikken.

 Sammy naar huis gebracht, de kaart bekeken en terug maar naar het gehucht Combertoueix en daar wist een manneke me direct te vertellen waar ik Katrien moest zoeken. Moe maar bepaald niet ontevreden lag madame bij een stel mensen die een zomerverblijf bij een meer aan het opknappen waren. Vrouwen......

Gordiaans

 Gisterochtend voor de zoveelste keer mijn rug overgeleverd aan de handen van mijn fysiotherapeut. Geen warboel, alles netjes op een rijtje maar wel een hele berg knopen. Vanaf de eerste nekwervel tot aan het eind van wat er van mijn staart over is. Weken kan het goed gaan maar ergens is er altijd weer een moment waarop de belasting het incasseringsvermogen overstijgt en het hele zooi vastloopt.

 Een proces met een zeer variabele ontwikkelingsduur. Het kan binnen een paar minuten gepiept zijn of het kan weken duren voordat ik in de gaten krijg dat mijn rug overeenkomst begint te vertonen met een betonnen pilaar. Aanleiding zelden duidelijk en vaak niet (meer) te achterhalen maar het verloop van de gebeurtenissen kan inmiddels zo uit mijn mouw schudden. Ik zal niet in detail treden. Het begint in ergens in de buik en werkt zich omhoog tot het greep krijgt op mijn denkwereld en dan slaat ineens alles vast. Voor hen die ervaring hebben met het versuikeren van een caramelmengsel op het vuur, weten precies wat ik bedoel. Eerst is het vloeibaar, helder en goudbruin en minder dan een tel later is het keihard, troebel en vies okergeel.

 Het halfuur was tekort om de boel naar wens te ontrafelen maar ik ging er een stuk soepeler vandaan dan ik die ochtend was binnengekomen. Zien hoe deze week zich ver- of ontknoopt.

Psyche

 In de langzaam maar zeker terugkerende neiging om mijn leefomgeving enigszins toonbaar en volgens velen vast ook meer leefbaar te maken, onlangs de wijnkelder opgeruimd. Tja, of all places, de wijnkelder. Ik hou me met dat soort relativeringen niet meer bezig. Geef toe dat een desinfecterende lap door de plee noodzakelijker was geweest, maar gebeurd is gebeurd en de wijnflessen liggen alle weer strak in het gelid of zitten mooi in hun kist. Een dag werk en nu kan ik weer zonder gevaar voor eigen leven ook in het donker mijn flessen bereiken.

 Gevolg is een berg houten kisten en nog veel meer kartonnen dozen. Dozen die met de inhoud ook hun vorm hebben verloren. Uitgezakt, scheefgetrokken en deels beschimmeld. Het is een goede wijnkelder maar een slechte archiefruimte.

Bezig met het ordenen en ruimen ging me door het hoofd, dat zich de laatste tijd met enige regelmaat een zekere afkeer van mij meester maakt, als ik de kelder in ga voor een flesje. Psychosomatotisch of niet. Een hele hoek van de kelder gevuld met rode wijn en sindskort smaakt me één soort wijn niet meer: rood!!

Inzichten

(26/04/2008) Naar Heerlen om wat rond te kuieren, krant gekocht en die deels gelezen in Heerlen en deels in Brunssum op het terras van de ijssalon waar Romy ooit heeft gewerkt en daarna in het Grand Café ernaast.

 Het is de realiteit, waar je tegen aanloopt, ook op een plek met bekenden, familie onder “handbereik” en toch kun je je onthand, verlaten, gedesoriënteerd voelen. Mensen hebben zo hun eigen zaken te doen en denken niet ineens: “Misschien heeft Kaspar behoefte aan gezelschap!” Het is iets waar Yoland ongetwijfeld “keihard”(!) tegen opgelopen is, toen ze teruggekeerd was in Utrecht. Het leven wacht nergens op je totdat je het weer kunt bijbenen. Je zult het zelf moeten doen: doorlopen, initiatief tonen, draden oppakken, mensen opzoeken, etc. Het is wat mij te wachten staat ongeacht of ik blijf waar ik ben, naar Boussac ga, voor Gerolstein kies of maakt niet uit welke plek uitkies voor de voortzetting van mijn leven. En misschien moet ik daar niet moeilijker over doen dan nodig is en het beste maken van de reeds gemaakte keuze: Boussac! Het heeft iets vertrouwds, het heeft iets van Yoland (Fra), het is zonder meer overzichtelijk en het biedt voldoende afleiding en andere mogelijkheden om mijn energie op los te laten.

Hout, hout en nog eens hout

(12-01-2001) De winter is duidelijk een periode van reflexie. Na de evaluatie van de Tempête en een rondleiding langs onze drijfveren om hier op Petit Masvieux te vertoeven is nog lang niet alles de revue gepasseerd wat het verhalen waard is. Zou je ons gevraagd hebben of er iets bijzonders gebeurd is het afgelopen jaar, dan zouden we waarschijnlijk antwoorden dat niets noemenswaardigs heeft plaatsgevonden. Bij nadere beschouwing zit het echter toch wat anders in elkaar. We hebben ons deze stek blijkbaar zo snel eigen gemaakt, dat we dingen die dat echt nièt zijn, toch heel gewoon zijn gaan vinden.

 Neem bijvoorbeeld de strijd tegen het steeds maar weer te lange gras. Dachten we in de laatste maanden van het afgelopen jaar de rust gevonden te hebben omdat het gras niet twaalf maanden welig tiert. Een soort groeistop, adempauze waarin de maaimachines onderhouden, de blaren beweend en de messen opnieuw geslepen kunnen worden voor het nieuwe seizoen. Maar voordat het aanvalsplan voor het komende jaar klaar was, werd een vergeten feit langzaam aan pijnlijk helder. Niks ‘laat het voorjaar maar komen', eerst de winter maar eens benutten.

 Tegelijk met de pauze bij het groeien van het gras begonnen de bladeren te vallen en zie ..... daar zagen we al die omgevallen bomen weer te voorschijn komen. Helemaal weg zijn ze natuurlijk nooit geweest maar de bladeren, varens en bramen maakten toch dat je dacht ‘ach, het valt allemaal best wel mee'. Niet, dus! Er zal gezaagd moeten worden. Zagen, splijten, stapelen, branden ......

 Rondom het grote huis valt het mee en zullen we voor het seizoen de zaken wel op orde hebben. Een paar keer lekker fikkie stoken, een dag of wat tekeer gaan met de kettingzaag en aansluitend het (gras-)veld fatsoeneren. Maar dan hebben we nog de restanten van Oud- en Nieuw 1999/2000 rondom het meer, de bomen in, over en langs het riviertje, het bos en ook nog wat boompjes bij de buren. Alles overziend kregen we ineens het idee om in te gaan op de wens van vele van onze bezoekers: de handen uit de mouwen steken.‘Een werkweek' zou bij een redelijke bezetting de omvang van het houtprobleem behoorlijk kunnen verminderen.

Achtbaan

 Na een vertragende rit naar de top, enkele aarzelende seconden van bijna stilstand suisde mijn zijn een dag of wat geleden in een duivelse versnelling neerwaarts. Tergend maar niet langzaam ging het net niet kopje onder maar weer de berg omhoog. Ik zou de route willen kennen, zou de timing ten goede komen.

Ontwerpen

 In de laatste paar weken met enige regelmaat bezig geweest met de vormgeving van Les Villattes. Tegels, tuin, bedrading, keuken, badkamer(s), etc. Na een enthousiast begin, want erg leuk om te doen, verzandt de bezigheid meestal in een theoretische troebelzooi. Zal ik het ooit werkelijk uitvoeren, desnoods laten uitvoeren of zullen de plannen nooit verder dan de tekentafel komen. Die gedachte is het moment waarop de pen of potlood uit mijn handen valt. Ik heel dramatisch naar de haast volle fles whisky naast me zou willen grijpen om de dag in alcoholische nevelen te laten verdwijnen.

 Meestal zet ik dan water op voor een grote bak kruidenthee. Smerig maar functioneel. In het slechtste geval loop ik de kelder in en duikel een fles veredeld druivensap op en gun me een paar glazen troost. Wat zou de wereld toch anders uitzien als ik een vertrekdatum in mijn agenda had staan.

Koud

 Heb je een dag achter je rug, die je het liefst zou bewaren voor je ergste vijand, gaat de telefoon en in een opwelling van sociale betrokkenheid heb je de hoorn in je handen en kunt niet meer terug. "Hallo?" Geen onbekende, maar dat kan nog alle kanten op.

 In een poging niet gestresst of overmatig down over te komen, laat je het woord volledig aan het andere eind van de lijn en begeleidt het gesprek met de gewenste "Hmm's", "O ja's ?" en "Nee toch's". Gaande de voorstelling blijft het gesprek ergens in de voorspelbare zwakke plek hangen en kantelt mijn kant op. Op zich niks mis mee. Een beetje aandacht kan nooit kwaad.

 Via de duistere wegen van de conversatie komt het gesprek op mijn bezigheden van de dag. Met enige trots vertel ik, dat ik één van beide koelkasten van binnen en buiten heb schoon gemaakt en merk tegelijkertijd dat het gesprek me ontglipt. Vol trots begonnen zit ik, voordat ik het goed en wel in de gaten heb, mijn schoonmaakactie te rechtvaardigen. Natuurlijk had ik beter op het dak van de schuur kunnen zitten, de gaten in de weg kunnen dichten of de heg bij de buren repareren.

 Het ging toch om bezig zijn?? Ik doe iets en nog zinnig ook! Waar blijft de waardering, waar blijft het begrip? Zal ik ooit iemand duidelijk kunnen maken, wat hier gespeeld heeft tussen dood en vertrek??

Ruim 1 jaar Frankrijk

(02-01-2001) De herinnering aan de tempête is een mooie aanleiding om in alle rust terug te blikken op ons eigen afgelopen jaar. Ruim één jaar in Frankrijk, van het meten in dakterrastegels geruisloos overgestapt op hectaren, de dynamiek van een grote stad (naar Nederlandse maatstaven) verruild voor de hectiek (ahum!) van het Franse platteland, van huismuizen naar herten in het wild, etcetera.

 Was de overgang nou gewoon groot, groot of gewoon? Geen paniek waarde lezer wij gaan geen zoveelste ‘Als ........... in Frankrijk' schrijven. Die onzin is niet aan ons besteed. Behalve het feit dat wij al wisten dat gras groen is, hoe kippen er uit zien en dat melk van de koe komt en niet bij Albert Heijn vandaan, zit de kern van het genieten ‘m niet eens zozeer in de ruimte en de rust. Wat niet weg neemt dat beide elementen hier werkelijk grandioos zijn. We doen het natuurlijk te weinig, maar als we het ons effe toestaan slenteren we lekker om het meer of door het bos of allebei.

 Ook het besef dat het allemaal van ons is, vormt niet het meest bevredigende element.‘Tuurlijk is het te gek -nog steeds- om om je heen te kijken en tot je door te laten dringen dat die hele ‘tuin met vijver' helemaal van ons is. Vijf jaar geleden een droom en nu werkelijkheid.

 Nee, het belangrijkste element is het ‘eigen baas zijn'. Geen gezeik aan je kop over wat je moet doen en/of wat je net moet laten, geen bezigheden omwille van het bezig zijn, geen investeringen in veren waar een ander mee gaat pronken... Natuurlijk zijn er dingen die gewoon moeten gebeuren en natuurlijk is niet alles even leuk, maar je doet het wel voor jezelf. Als je de kantjes er van afloopt, ben je zelf de dupe. Weet je meerwaarde te creëeren, dan steek je die letterlijk of figuurlijk lekker in eigen zak.

 Maar het zijn niet alleen geld-gerelateerde zaken die tellen. Als we de muziek voluit willen zetten, doen we dat. De enigen die daar last van hebben zijn de boxen. Als we bij het ontwaken denken "Nu nog even niet", dan draaien we ons gewoon nog een keertje om en bekijken de wereld een uurtje later opnieuw. Als ons een boom in de weg staat, gaat ie om zonder dat de hele afdeling milieuzaken z'n licht erop heeft laten schijnen. Nou is dat laatste een slecht voorbeeld want voorlopig liggen de bomen ons vooral in de weg.

 Er zijn natuurlijk ook wat nadeeltjes aan al deze vrijheid verbonden. Zoals de afwezigheid van die collega die je de schuld kunt geven als iets mis gaat of de baas waar je -liefst ‘en groupe'- op kunt kankeren als het weer even tegen zit. Maar ook de klok van vijven, het tijdstip van ‘morgen is weer een dag', wordt soms wel wat gemist.....

 Het kost wel erg veel moeite om die minder mooie kanten op te diepen. In feite kennen we maar één echt nadeel: het is hier zo mooi, zo lekker, zo heerlijk, zo etcetera dat we het terrein niet afkomen als het niet strikt noodzakelijk is.

De kern

 Na een paar dagen waarin mijn wereld zich zowaar zelf draaiende hield, na een nacht waarin ik beter heb geslapen dan ik me van de laatste maanden kan herinneren, loopt vandaag, sinds ik mijn ogen geopend heb, het ene radertje na het andere wiel vast, verhaspelt in een bevroren beweging. Einde voortgang. Stilstand op het programma. Zou me nou iemand 'ns kunnen uitleggen, hoe die voor mijn gevoel toch danig tegenstrijdige mechanismen niet geheel van enige logica zijn gespeend??

 Kan me toch nauwelijks bedenken dat mijn gevoelige snaren een Japanse tik hebben gekregen. Ik erger me daar eerder aan dan het me meesleept, hoewel de orde van grootte met dat gedoe in de kerncentrales het lokale niveau is overstegen. Ik verdenk meer het bericht, dat me gisteren ter loops ter oren kwam, van evenwichtverstorende invloed. In de Acrobar gezeten vroeg iemand naar de beheerder van het afvalscheidingspark. Een sympathiek, rustige man in een fout-gele Kangoo, die de kroeg bezocht voor z'n sportkrantje, zijn kir en iets van shag. "Ooo, die is 6 weken geleden begraven", was het antwoord. "59", kregen we nog als extra informatie. Let je even niet op, hop!! Daar kan geen meltdown tegen op!!

Soestbergen

(17/04/2008) Naar Utrecht. Gewapend met spade, een nieuw klein schepje, kaarsen en een hoop planten tegen elven vertrokken. Het verkeer was te doen, wel effe in de file gestaan maar voor enen aan de koffie in de Stichtse. Nog geprobeerd om met de auto in de buurt van De Zaak te komen. Langsrijden lukte maar nergens plek om te parkeren.

 Voordat ik met het schoonmaken van het graf ben begonnen eerst bij de steenhouwerij naar binnen gelopen. Ik was benieuwd of ze me iets zouden kunnen laten zien wat ooit aan de hand van een schets was gemaakt om een idee te krijgen van de uitvoerbaarheid. Die schets dat snap en geloof ik wel, maar staat die echt garant voor een gelijksoortig eindresultaat?? Ze snapte het en zou kijken wat ze kon doen. Volgende week zien we verder.

 Op het kerkof bezig geweest tot na zessen. De kaars van afgelopen zondag brandde nog! Het schoonmaken van de bovenste 20 à 30 centimeter is een hele klus. Behoorlijk wat wortels van bomen, struiken, bodembedekkers e.d. Het zetten van de plantjes was in vergelijking daarmee een werkje van niks. Helaas maake ik daarbij een verkeerde beweging, reikte te ver om een plantje aan te drukken en kromp ineen van de pijn rondom mijn inbouw. Dat zal de komende dagen nog de nodige last en verwarring geven!! Rond kwart voor zes was de linkerkant schoon, ingeplant, van water voorzien en de hele rommel opgeruimd. Volgende week de andere kant. Even de tijd voor Yoland genomen, waarbij een enorme pijnscheut door mijn lijf ging!

Eén jaar later......

(28-12-2000) Net als op de ochtend van 28-12-1999 is het vandaag voor het eerst in een behoorlijk aantal dagen mooi weer. Het is beduidend kouder dan een jaar geleden, maar het echte verschil zit ‘m toch in de normale nacht die we dit jaar hebben kunnen genieten en aan het ontbreken van een slagveld aan omgevallen bomen aan de ontbijttafel. Vooralsnog dus niet de herhaling van het noodweer -de Tempête van 27-12-1999- waar menig iemand toch een beetje bang voor was. Zij die gisteravond niet met de kippen op stok zijn gegaan, zullen nog wel even in de piepzak gezeten hebben, toen het rond half een in de ochtend ineens stevig begon te waaien.

 Een leuke opening voor de bladen die vandaag van regionaal tot nationaal en van links naar rechts ongetwijfeld zullen openen met een terugblik op de ravage van een jaar geleden. Het hele jaar is trouwens bijna geen dag voorbij gegaan zonder dat in de krant, op de radio of in een gewoon gesprek de Tempête figureerde. Het zou best weleens kunnen zijn dat het als een referentiepunt in de recente geschiedenis gaat fungeren. De kinderen van voor resp. na de Tempête (of misschien wel van tijdens...) Of "Weet je nog ... toen, drie jaar na de Tempête?".

 Uit westelijke richting beukte de wind vannacht tegen het huis aan. De richting van vorig jaar. Ons huis kent niet het isolatieniveau zoals in nieuwbouw verplicht is, waardoor je de wind aan de voorkant gewoon binnen voelde komen ondanks alle zorgvuldig gesloten ramen en deuren. Bijna alle.. bleek, want op de slaapkamer stond het raam open en had de wind via het trappenhuis vrij spel tot beneden in de hal. Gelukkig regende het nauwelijks.

 Wij hebben vorig jaar het echte huilen van de wind niet mee mogen maken, omdat we op het moment suprême in Limoges zaten, maar het was vannacht snel duidelijk dat deze wind daar slechts in de verte aan kon tippen. Zodoende rustig in slaap gevallen bij het klepperen van een niet goed sluitend luik.

Het diepe zuiden

(16/04/2008) Vandaag, ondanks het relatieve vroeg tijdstip van 00.30 uur dat ik gisteravond naar bed ging, pas om tien uur er uit en na een goede start van 4 à 5 uur aan één stuk ook daarna steeds weer -voor korte perioden- in slaapgevallen. De eeuwige vermoeidheid begint langzaam te verminderen, maar is nog niet verdwenen. Al met al vanochtend lekker ontwaakt, uitgebreid van de koffie genoten, wat zitten schrijven op de laptop en de Pc van Marco online op virussen laten scannen. Daarna wat rondgereden, ik wilde iets wireless’s om Mirjana haar laptop ook voor het internet geschikt te maken. Richting Hoensbroek gereden en “en passent” de straat en het geboortehuis van Irene gezocht en gevonden: Hekbergstraat. De naam was ik vergeten maar de plek was weinig veranderd. De buren, ouders van Irene’s vriendin Carla stond te koop en dat huis leek nog in redelijk orginele staat te verkeren, dus misschien woonden die lui daar nog of een van de kinderen, maar op het adres van Irene was het allemaal iets te modern om haar moeder daar nog te verwachten.

 Aansluitend gewassen en richting Hamers gereden. Vandaag geen EMDR-tikjes meer, maar wat zitten kletsen over mijn gedachten mbt het geld (besmet) en het alleen zijn. Veel gemeenplaatsen/open deuren en steeds weer moest ik het verhaal terug brengen naar de onverklaarbare onrust, die me naar mijn idee afhoudt van een fatsoenlijke, tijdrovende verwerking van wat allemaal is gebeurd. Heb een CD met ontspanningsoefeningen meegekregen en vanavond natuurlijk direct geprobeerd. Het deed me een beetje denken aan de sophrologie-sessies denken maar het was een prettige manier van ontspannen, doordat je opdrachten krijgt en je je dus kunt overgeven aan een ander ipv jezelf de hele tijd te moeten toespreken.

Slaap

 Afgelopen nacht weliswaar geslapen maar daarbij is van uitrusten niks terechtgekomen. Het grootste deel van de nacht blijven hangen tussen waan en werkelijkheid, dan wel geen duizenden doden gestorven maar toch een paar en vanochtend voor de wekker wakker met het gevoel in een triatlon-loop terecht te zijn gekomen. Dat wordt een rustig dagje vandaag.

 De zon schijnt ondertussen feestelijk naar binnen. De stilte is weer oorverdovend en mijn lijf één grote kramp. Nu plotseling omringd worden door schone nimphen met nijvere handen, die ieder een stel onwillige spieren of tegensputterende ingewanden nieuw leven inmasseren, me dan heerlijk met de fijnste oliën insmeren, een champagne-ontbijt serveren en rustig de achtergrond vullen met slepende bluestonen. Nee, vooral niks meer maar ook als het ff kan niks minder. Zo zou de dag zijn evenwicht kunnen hervinden.

Verwerking

 Katten voor de kachel, honden ieder op een bank, borrel naast me en net het water opgezet voor de kruik bij gebrek aan beter. Tijd om de klamme lappen op te zoeken, maar de zin ontbreekt. Loop wat door het huis te klooien en kom in de kamer waar de 'laatste spullen' staan van Yoland. Een plek waar ik maanden niet geweest ben. Wat zou ik er moeten? Het is een plek waar herinneringen vorm krijgen, omdat er de laatste kleren liggen die Yoland gedragen heeft, de jassen hangen die ze aan, schoenen staan, boeken liggen, spullen van de begrafenis, etc. Dingen, die op zich geen enkele zin meer hebben maar minder snel vergaan dan de mens zelf.

 Een ding in die ogenschijnlijk willekeurige opeenhoping trok mijn aandacht. Bij het opruimen van de spullen, die Yoland de laatste maanden in Utrecht om zich heen had, zat een CD van Leo Ferré. Een dubbelaar met de titel "Avec le temps" en slechts één Cd in het doosje. Ik ben toen alle denkbare en ondenkbare mogelijkheden nagegaan, waar die andere Cd zou kunnen zijn gebleven maar heb 'm nooit gevonden. Een raar iets, niet in de laatste plaats omdat Yoland alles behalve slordig was.

 Met het doosje in mijn hand naar beneden en achter de Pc gekropen opzoek naar dat ding. De befaamde bol-punt-com had het niet in de aanbieding, maar aan de overkant van de grote plas bleken ze het ding nog te verhandelen. De CD besteld, betaald en met het goede gevoel "Weer iets afgerond te hebben" mijn bed ingekropen.

Chocola op Kerstavond

(24-12-2000) Ergens in december of misschien zelfs nog wat eerder hebben we een uitnodiging ontvangen om op Kerstavond -na de nachtmis in Saint Yrieix la Perche- in gewijde sfeer de Kerstavond voort te zetten in de kerk van Le Chalard. Behalve dat het 2000 jaar geleden was, dat voor de christenen onder ons de Verlosser werd geboren, bleek het 900 jaar geleden te zijn dat kerk en klooster van Le Chalard werden ingewijd.

 Zonder de ‘nacht'-mis bezocht te hebben reden we die avond tegen half tien richting de kerk van Le Chalard. Het was de eerste keer, dat we zo laat nog ons terrein verlieten. Het was donker met in de verte hier en daar het oranje licht van straatlantarens en ongetwijfeld vanwege de kerstdagen links en rechts een extra buitenlamp. Aangekomen aan de voet van de heuvel waarop de kerk is gebouwd, bleek het pad omhoog over enige tientallen meters aan weerszijden afgebakend met brandende theelichtjes. Een feestelijk gezicht.

 Aarzelend verzamelde iedereen zich in de krypte onder de kerk. Gepaste kerkklanken klonken uit een moderne geluidsinstallatie verborgen achter eeuwenoude pilaren. Het geroezemoes begon de muziek te overstemmen toen we door een wat oudere man van harte welkom werden geheten. We hadden hem al een paar keer gezien bij andere gelegenheden gezien en ingeschat als een representant van de oude, echte adel. Zo kwam hij ook nu weer over.

 We werden uitgenodigd zingend de kerk in (!) te gaan, waar ons een afwisseling van kerstliederen en stukjes uit de historie van Le Chalard werden gepresenteerd. Na deze vermenging van het Nieuwe Testament en de tijd van de Kruistochten was het tijd voor een kop warme chocola in de Pastorie (of zoiets) waar de oudere heer de scepter bleek te zwaaien. De warme chocola werd in een grote pan naar binnen gedragen en op een driepoot in de open haard gezet. Een haard waarin houtblokken van een meter of anderhalf lagen te branden.

 Iedereen van deze duidelijk erg nette familie hielp mee met verdelen van de chocola, brioches en koekjes. Het overgrote deel was duidelijk op familiebezoek. Wij en nog wat andere dorpelingen waren uitgenodigde indringers waaraan welwillend alle aandacht werd geschonken. Het was allemaal ongetwijfeld erg goed bedoeld en stukken oprechter dan in de voorafgaande zin omschreven, maar wij voelden ons niet op ons gemak. Wij hadden het gevoel dat met het feest gewacht werd tot ze weer lekker ‘onder elkaar' waren. Volgend jaar misschien toch wat langer blijven.