Nu ruim een week terug op een plek waar weggaan beter aanvoelt dan terugkomen. Een week werken, wringen, dwingen, aanpassen, inhouden, verzetten, accepteren en nog wat van die afschuwelijke bezigheden, die mijn leven al een paar jaar opsieren.
Vertrokken met de wetenschap, dat ik voor het eerst sinds de dood van Yoland mijn bestaan weer redelijk op de rails had, was er de hoop dat de onvermijdelijke terugkeer niet zou leiden tot lijden op de baggerbodem van een bodemloos lijkende put. Weer mooi 's mensens krachten onderschat.
Na twee dagen balanceren op het randje van de afgrond, ging het in de aanloop naar woensdagochtend in sneltreinvaart uit de bocht. Het feitelijke resultaat is nieteens zo interessant, maar het moment, waarop je de bodem onder je uit voelt zakken en je glijvlucht begint, is zo volstrekt onwerkelijk, dat zelfs mijn fantasie kraakt en piept als ik het zou moeten verwoorden. Een soort 9/11 maar dan tussen je oren.
Het voordeel van ervaring is de zekerheid dat de val ergens eindigt, dat je aan een uitstekende punt blijft hangen of domweg op de bodem knalt. Met enige vertraging en niet geheel zonder tegenzin constateer je, dat je ondanks alles nog leeft, dat je weer van voren af aan mag beginnen aan de weg omhoog, omhoog, instinctief omhoog. Dit keer was de noodzaak om een huisje in orde te hebben op zaterdag de 'tak' die erger heeft voorkomen. Nu een weekje beleefde vriendelijkheid en daarna eens onbeschoft vloeken en tieren om de lucht te klaren.
dinsdag 31 mei 2011
maandag 30 mei 2011
Randje Utreg
Fantasie, fictie en werkelijkheid strijden op dit plekkie, ook na 12 jaar nog steeds om de ereplaats in mijn beleving als ik terugkeer en langs de paden van mijn verleden door de stad slinger. Begonnen in Kanaleneiland-Zuid ben ik naast Sterrenwijk volwassen geworden en na een jarenlange verbanning in Tuindorp uiteindelijk het bruisende Stadshart ingedoken op de Oudegracht-Tolsteegzijde: van puber naar de jaren des onderscheids...
In 1999 het stadje feestend en enigszins melancholisch verlaten. Op naar de grote droom, die tegen alle levenswijsheden in toch maakbaar (b)leek.
In 2007 de banden weer aangehaald met de begrafenis van Yoland.
In 2011 maakt Soestbergen deel uit van de dynamiek van de stad, zit ik aan de Oudegracht op een terras maar met mijn hoofd in Frankrijk en speel ik ondertussen met de mogelijkheden voor mijn toekomst als een schaker met zijn stukken.
Utrecht wel verlaten, maar nooit weggeweest.
In 1999 het stadje feestend en enigszins melancholisch verlaten. Op naar de grote droom, die tegen alle levenswijsheden in toch maakbaar (b)leek.
In 2007 de banden weer aangehaald met de begrafenis van Yoland.
In 2011 maakt Soestbergen deel uit van de dynamiek van de stad, zit ik aan de Oudegracht op een terras maar met mijn hoofd in Frankrijk en speel ik ondertussen met de mogelijkheden voor mijn toekomst als een schaker met zijn stukken.
Utrecht wel verlaten, maar nooit weggeweest.
zondag 29 mei 2011
Verkiezingen
(11-03-2001) Ruim een jaar geleden hoorden we dat er in maart 2001 verkiezingen zouden zijn. In de daarop volgende maanden waren er, afgezien van wat kleinere dingen als de regelmatige herinnering aan het inschrijven in het kiesregister, geen extra activiteiten, die de komst aankondigde van wat toch ‘de' gebeurtenis in het dorp is. Al is het slechts eens in de zes jaar.
Ergens eind vorig jaar begrepen we dat er misschien geen grootscheepse campagnes gehouden werden, maar dat het dorp wel gonsde van voorspellingen, terugblikken en ordinaire verkiezingsroddels. De zittende burgemeester stelde zich niet meer verkiesbaar en de luis in de pels van de zittende ploeg zou met z'n nieuwe ploeg kans maken het toenmalige college huiswaarts te sturen.
In Frankrijk presenteren de partijen die aanspraak willen maken op het burgemeesterschap een partij van 11 personen, die later onderling de burgemeester en wethouders kiezen. Lukt het niet om in één keer een stemmenmeerderheid van 50% plus 1 stem te halen, dan volgt een week later een tweede verkiezingsronde. In de steden van meer dan 2000 inwoners moet je op hele lijsten stemmen, maar in kleinere gemeentes mag je een cocktail samenstelling uit alle -meestal 2- lijsten, als je in totaal maar 11 personen kiest. Le Chalard telt 230 inwoners waardoor de laatste situatie van toepassing is.
Een week of twee voor de feitelijke verkiezingen -de aanplakborden stonden al weken in de grond, maar werden alleen door vogels bescheten- ontvingen we een brief van de nieuwe partij, waarin deze haar programma presenteerde door zich stevig af te zetten tegen wat de afgelopen zes jaar was bereikt. De zittende burgemeester voelde zich -waarschijnlijk terecht- in z'n kruis getast en diende de potentiële kandidaat van repliek, waarbij hij heel zijn gevoel voor drama in de strijd wierp. Het moddergooien was bij deze het roddelcircuit ontstegen.
Veel meer vuurwerk hebben we niet meer mogen aanschouwen. Affiches zijn nooit op de aanplakborden verschenen. Daarvoor hebben beide partijen zich per brief gepresenteerd. Naast het programma, waarvan we de hoofdpunten (waterleiding, focus op toerisme, samenwerkingsverband tussen gemeenten) inmiddels kenden, zat bij beide partijen een foto van de kandidaten. Nu wisten we in elk geval wie bij welk kamp hoorde.
Op de avond van de verkiezingen stroomde net niet het hele dorp richting het gemeentehuis, waar in het openbaar de stemmen werden geteld. Het openen, inzien, benoemen, bevestigen, noteren en archiveren van de stemmen was over de leden van beide partijen verdeeld. Het biljet wisselde zo steeds van iemand van partij A naar iemand van partij B, etc. tot het op het stapeltje ‘geteld' lag. Naast de vier schrijvers aan de teltafel stonden in het publiek nog diverse mensen mee te tellen in een stilte en een sfeer die de aankondiging van de wereldondergang waardig was. Enkel serieuze gezichten en afhankelijk van de voorgelezen uitslag een licht geroezemoes in het ene dan wel het andere kamp.
Een halfuurtje na de laatste stem moest de zittende burgemeester bekend maken dat zijn partij de slag verloren had en de anderen direct al met 10 van de 11 leden waren verkozen. Voor de elfde plek was er niemand met voldoende stemmen, zodat voor de elfde plaats de volgende zondag een nieuwe verkiezingsronde zou plaats vinden. Er steeg geen luid gejuich op, de winnaars en hun stemmers braken niet los in een gigantisch feestgewoel. Zou het niet passend zijn of is de gemeenschap zo klein dat direct al heel omslachtig voorkomen moet worden dat te hard op lange en zere tenen wordt getrapt???
Wijzelf voelden in elk geval (ook) niet de behoefte om de winnaars, waar we wel op gestemd hadden, te feliciteren. Dat zou later ook nog kunnen. Zo openlijk de oude garde -letterlijk en figuurlijk- afvallen, na alles wat ze voor ons hadden gedaan in de afgelopen maanden, leek ons niet gepast. Misschien hebben ze de afgelopen jaren de verkeerde accenten in hun beleid benadrukt, maar de nieuwelingen moeten eerst maar aantonen dat ze het anders en ook beter doen.
Ergens eind vorig jaar begrepen we dat er misschien geen grootscheepse campagnes gehouden werden, maar dat het dorp wel gonsde van voorspellingen, terugblikken en ordinaire verkiezingsroddels. De zittende burgemeester stelde zich niet meer verkiesbaar en de luis in de pels van de zittende ploeg zou met z'n nieuwe ploeg kans maken het toenmalige college huiswaarts te sturen.
In Frankrijk presenteren de partijen die aanspraak willen maken op het burgemeesterschap een partij van 11 personen, die later onderling de burgemeester en wethouders kiezen. Lukt het niet om in één keer een stemmenmeerderheid van 50% plus 1 stem te halen, dan volgt een week later een tweede verkiezingsronde. In de steden van meer dan 2000 inwoners moet je op hele lijsten stemmen, maar in kleinere gemeentes mag je een cocktail samenstelling uit alle -meestal 2- lijsten, als je in totaal maar 11 personen kiest. Le Chalard telt 230 inwoners waardoor de laatste situatie van toepassing is.
Een week of twee voor de feitelijke verkiezingen -de aanplakborden stonden al weken in de grond, maar werden alleen door vogels bescheten- ontvingen we een brief van de nieuwe partij, waarin deze haar programma presenteerde door zich stevig af te zetten tegen wat de afgelopen zes jaar was bereikt. De zittende burgemeester voelde zich -waarschijnlijk terecht- in z'n kruis getast en diende de potentiële kandidaat van repliek, waarbij hij heel zijn gevoel voor drama in de strijd wierp. Het moddergooien was bij deze het roddelcircuit ontstegen.
Veel meer vuurwerk hebben we niet meer mogen aanschouwen. Affiches zijn nooit op de aanplakborden verschenen. Daarvoor hebben beide partijen zich per brief gepresenteerd. Naast het programma, waarvan we de hoofdpunten (waterleiding, focus op toerisme, samenwerkingsverband tussen gemeenten) inmiddels kenden, zat bij beide partijen een foto van de kandidaten. Nu wisten we in elk geval wie bij welk kamp hoorde.
Op de avond van de verkiezingen stroomde net niet het hele dorp richting het gemeentehuis, waar in het openbaar de stemmen werden geteld. Het openen, inzien, benoemen, bevestigen, noteren en archiveren van de stemmen was over de leden van beide partijen verdeeld. Het biljet wisselde zo steeds van iemand van partij A naar iemand van partij B, etc. tot het op het stapeltje ‘geteld' lag. Naast de vier schrijvers aan de teltafel stonden in het publiek nog diverse mensen mee te tellen in een stilte en een sfeer die de aankondiging van de wereldondergang waardig was. Enkel serieuze gezichten en afhankelijk van de voorgelezen uitslag een licht geroezemoes in het ene dan wel het andere kamp.
Een halfuurtje na de laatste stem moest de zittende burgemeester bekend maken dat zijn partij de slag verloren had en de anderen direct al met 10 van de 11 leden waren verkozen. Voor de elfde plek was er niemand met voldoende stemmen, zodat voor de elfde plaats de volgende zondag een nieuwe verkiezingsronde zou plaats vinden. Er steeg geen luid gejuich op, de winnaars en hun stemmers braken niet los in een gigantisch feestgewoel. Zou het niet passend zijn of is de gemeenschap zo klein dat direct al heel omslachtig voorkomen moet worden dat te hard op lange en zere tenen wordt getrapt???
Wijzelf voelden in elk geval (ook) niet de behoefte om de winnaars, waar we wel op gestemd hadden, te feliciteren. Dat zou later ook nog kunnen. Zo openlijk de oude garde -letterlijk en figuurlijk- afvallen, na alles wat ze voor ons hadden gedaan in de afgelopen maanden, leek ons niet gepast. Misschien hebben ze de afgelopen jaren de verkeerde accenten in hun beleid benadrukt, maar de nieuwelingen moeten eerst maar aantonen dat ze het anders en ook beter doen.
zaterdag 28 mei 2011
(Petit) Masvieux
(07-03-2001) Eerste gasten alweer weg, stuifsneeuw overleefd, condensstraaltjes langs de muren, verbouwingen op stapel en alsof dat allemaal nog niet genoeg is komen binnenkort de buren erbij. Als dat maar goed gaat....
Binnenkort, binnenkort, dat hopen we nu inmiddels al ruim 6 maanden en het eind is feitelijk niet in zicht. Waarschijnlijk gaat het nog wel wat maanden duren. De verkoop is duidelijk een trap in een wespennest geweest. Wij kennen inmiddels alle ‘ins and outs' van de boerenintriges in Le Chalard en weten welke macht een beginnende boer(in) heeft, als hij/zij voldoende kapitaal achter de hand heeft.
Het begon allemaal afgelopen zomer. Koud begonnen als trotse eigenaren van diverse gebouwen en erg veel grond, hoorden wij via het informele cirquit dat onze buren (het ‘echte' Masvieux) te koop stond. Het eerste wat we dachten was: ‘Dat zul je hebben. Achtentwintig jaar niemand daarboven en net als wij beginnen, wordt naast ons een of andere activiteit opgestart'. Het waren niet direct nachtmerries, maar wat te denken van een hondenkennel, een eendenfarm, een meststierenbedrijf of gewoon een concurrent met vakantiewoningen???
Na deze eerste schokgolf zakte de onrust. Het bleek al verkocht -trouwens-, dus afwachten maar. Toch bleef iets knagen. Worden wij het zoveelste verhaal van Nederlanders of andere buitenlanders in een vreemd land die hun dromen gedwarsboomd zien door ongewenste activiteiten naast de deur? Masvieux ligt 15 tot 40 meter hoger dan wij op slechts 150 meter of zo bij onze vakantiehuisjes vandaan. Kortom, iedere scheet die daar boven gelaten wordt, is hier duidelijk hoorbaar.
De kriebel sloeg weer toe toen bleek dat het niet verkocht was. Dit ‘verkocht en toch weer niet' ging nog enige malen zo door. Ook ‘onze boer' bleek geïntresseerd, maar ook hij zag de koop niet zitten. Dit in tegenstelling tot zijn vader, die zijn zoon en kleinkinderen graag diverse kilometers dichterbij zag komen wonen. Het was die laatste die ons begon te masseren, toen hij in de gaten kreeg dat wij niet geheel ongeïnteresseerd waren.
Vanaf dat moment hebben we die goeie man haast dagelijks over de vloer gehad. Eerste met de ene smoes na de andere maar al gauw gewoon om te informeren of we ‘het' gekocht hadden. Hij had alles al uitgedokterd en het leek soms wel alsof hij ons moest overtuigen. Dat was niet echt nodig. De een aarzelde iets meer dan de ander maar de noodzaak van de aankoop was evident. Veel te vroeg, ook dat was duidelijk en werd ons door onze bank ook meer dan eens fijntjes uit de doeken gedaan. Maar zij hadden ook begrip voor het unieke van de situatie (Eénmaal in je leven krijg je de kans om het huis van de buren te kopen! En voor ons was het al de tweede keer!) en bleken bereid het avontuur mee aan te gaan. In zoverre een bank zich avontuurlijkheid kan permitteren. En toen begon het pas ..... GTST op z'n Chalard's
Binnenkort, binnenkort, dat hopen we nu inmiddels al ruim 6 maanden en het eind is feitelijk niet in zicht. Waarschijnlijk gaat het nog wel wat maanden duren. De verkoop is duidelijk een trap in een wespennest geweest. Wij kennen inmiddels alle ‘ins and outs' van de boerenintriges in Le Chalard en weten welke macht een beginnende boer(in) heeft, als hij/zij voldoende kapitaal achter de hand heeft.
Het begon allemaal afgelopen zomer. Koud begonnen als trotse eigenaren van diverse gebouwen en erg veel grond, hoorden wij via het informele cirquit dat onze buren (het ‘echte' Masvieux) te koop stond. Het eerste wat we dachten was: ‘Dat zul je hebben. Achtentwintig jaar niemand daarboven en net als wij beginnen, wordt naast ons een of andere activiteit opgestart'. Het waren niet direct nachtmerries, maar wat te denken van een hondenkennel, een eendenfarm, een meststierenbedrijf of gewoon een concurrent met vakantiewoningen???
Na deze eerste schokgolf zakte de onrust. Het bleek al verkocht -trouwens-, dus afwachten maar. Toch bleef iets knagen. Worden wij het zoveelste verhaal van Nederlanders of andere buitenlanders in een vreemd land die hun dromen gedwarsboomd zien door ongewenste activiteiten naast de deur? Masvieux ligt 15 tot 40 meter hoger dan wij op slechts 150 meter of zo bij onze vakantiehuisjes vandaan. Kortom, iedere scheet die daar boven gelaten wordt, is hier duidelijk hoorbaar.
De kriebel sloeg weer toe toen bleek dat het niet verkocht was. Dit ‘verkocht en toch weer niet' ging nog enige malen zo door. Ook ‘onze boer' bleek geïntresseerd, maar ook hij zag de koop niet zitten. Dit in tegenstelling tot zijn vader, die zijn zoon en kleinkinderen graag diverse kilometers dichterbij zag komen wonen. Het was die laatste die ons begon te masseren, toen hij in de gaten kreeg dat wij niet geheel ongeïnteresseerd waren.
Vanaf dat moment hebben we die goeie man haast dagelijks over de vloer gehad. Eerste met de ene smoes na de andere maar al gauw gewoon om te informeren of we ‘het' gekocht hadden. Hij had alles al uitgedokterd en het leek soms wel alsof hij ons moest overtuigen. Dat was niet echt nodig. De een aarzelde iets meer dan de ander maar de noodzaak van de aankoop was evident. Veel te vroeg, ook dat was duidelijk en werd ons door onze bank ook meer dan eens fijntjes uit de doeken gedaan. Maar zij hadden ook begrip voor het unieke van de situatie (Eénmaal in je leven krijg je de kans om het huis van de buren te kopen! En voor ons was het al de tweede keer!) en bleken bereid het avontuur mee aan te gaan. In zoverre een bank zich avontuurlijkheid kan permitteren. En toen begon het pas ..... GTST op z'n Chalard's
vrijdag 27 mei 2011
Nacht
Het lag gisterochtend op de drempel van de keukendeur als een van de nachtelijke trofeeën van de katten. De rode strik om het muiskleurige perkamente rolletje maakte onherroepelijk duidelijk, dat hier iets anders aan de hand was. Ik raapte de kleine rol op en keek nieuwsgierig om me heen. Het water van de fontein kletterde vrolijk in de vijver. De kikkers kwaakten nog een beetje de nachtroddels door en de vissen begonnen aarzelend aan hun aandoenlijke daggesmak.
Tussen twee vingers rolde ik het blaadje uit en las verbazingwekkend duidelijk "Uitnodiging" waarna de rol langzaam omkwol (?) in een klein boekwerkje gevuld met sierlijke letters en kleurrijke plaatjes. Alles in het boekje bewoog energiek door elkaar heen en pushte elkaar naar voren. "Kijk mij!" "Lees dat!" "Vergeet niet te komen" En zo bolderde en bonkte alles door en over elkaar heen. Een vrolijk maar droef ogend schepsel met de vleugels van een libelle dook op uit de massa en klapwiekte tot dichtbij mijn neus, draaide daar een paar rondjes, zei "Tot vanavond" en verdween.
Omringd door vier luidruchtig miauwende katten knipperde ik met mijn ogen, keek naar mijn lege handen en bonkte met de rechterhand tegen mijn hoofd. Slaap? Droom? Afwijking? Een rilling in mijn lijf maakte dat ik mijn handen wreef alsof het winter was. Ik draaide me om, vulde de voerbakjes van de katten en wees iedere kat zijn/haar plek. De honden stonden inmiddels kwijlend achter me zodat ik ook hun bakken vulde. Terwijl ik dat deed zag ik strepen in mijn handen maar schonk daar verder geen aandacht aan. Na de beesten is het mijn beurt en terwijl ik bezig was met de koffie bekeek ik mijn handen en las na enige oefening: "Bij de bron na de zon, wees welkom."
De dag in een onbestemde maar niet vervelende stemming doorgebracht en tegen negenen, nog licht maar gedoucht stond ik in mijn blootje voor de spiegel en dacht "Wat nu?" Nette kleren in een bos? Je werkkloffie als je uitgenodigd wordt? Nog nooit aarzelend voor een kleerkast gestaan maar nu was het een feit. Gekozen voor een simpele jeans met een wat netter hemd. De trap afgelopen, voor de honden de avond afgehandeld alsof ik naar bed zou gaan, mijn laarzen aangetrokken en de honden-uitlaat-jas omgeslagen. De bron? Dat kon maar één plek zijn en tegen tienen toog ik het bos in.
Ik koos niet de directe route maar liep over de dijk in de lengte van het meer. Vleermuizen doken links en rechts vervaarlijk langs me heen. De schemering weerspiegelde de komende nacht in het meer en van alle kanten klonk muziek. Berg op het bos in duurde het even voordat ik door had dat de nacht hier buiten gesloten werd. De grond lichtte groen op. Langs de stam van de bomen liepen oranje-gele stromen en op een meter of drie hoogte had de melkweg plaats genomen. Uit een nevel met sprankelende sterren kwam me een warmte tegemoet die allengs de vorm van een goudkleurig wezen aannam. Kort, gitzwart koppie en een lijf vol stromende tatoetages. Ze, want die boodschap straalde van haar af, stak me een hand toe en nodigde me uit om vooral verder te komen.
Naarmate ik de bron naderde namen de kleuren in variatie en intentie toe. Achter bomen en onder bladeren vandaan piepten de wonderlijkste wezens op. Mijn pas vertraagde en mijn blik kan niks anders dan complete verbazing uitgestraald hebben. De rode puntmuts-mannetjes kende ik al maar die waren hier veruit in de minderheid. Ik was verzeild geraakt in een gekrioel van kleuren en vormen, kreten en gebaren. Alles en iedereen was in beweging en onwillekeurig kwam ik bij de bron terecht. De opvangplek voor het water dat jaar en dag uit de fontein voor het huis spettert. Maar ik was er nog niet, ik moest verder. Ik moest de bron in. Ik aarzelde en had natuurlijk niet gehoeven, maar mijn eigen nieuwsgierigheid en de warmte waarmee ik die kant op werd geduwd, liet me zonder aarzelen in het water stappen, in de modder zakken, verzinken in een onbekende wereld.
Tussen twee vingers rolde ik het blaadje uit en las verbazingwekkend duidelijk "Uitnodiging" waarna de rol langzaam omkwol (?) in een klein boekwerkje gevuld met sierlijke letters en kleurrijke plaatjes. Alles in het boekje bewoog energiek door elkaar heen en pushte elkaar naar voren. "Kijk mij!" "Lees dat!" "Vergeet niet te komen" En zo bolderde en bonkte alles door en over elkaar heen. Een vrolijk maar droef ogend schepsel met de vleugels van een libelle dook op uit de massa en klapwiekte tot dichtbij mijn neus, draaide daar een paar rondjes, zei "Tot vanavond" en verdween.
Omringd door vier luidruchtig miauwende katten knipperde ik met mijn ogen, keek naar mijn lege handen en bonkte met de rechterhand tegen mijn hoofd. Slaap? Droom? Afwijking? Een rilling in mijn lijf maakte dat ik mijn handen wreef alsof het winter was. Ik draaide me om, vulde de voerbakjes van de katten en wees iedere kat zijn/haar plek. De honden stonden inmiddels kwijlend achter me zodat ik ook hun bakken vulde. Terwijl ik dat deed zag ik strepen in mijn handen maar schonk daar verder geen aandacht aan. Na de beesten is het mijn beurt en terwijl ik bezig was met de koffie bekeek ik mijn handen en las na enige oefening: "Bij de bron na de zon, wees welkom."
De dag in een onbestemde maar niet vervelende stemming doorgebracht en tegen negenen, nog licht maar gedoucht stond ik in mijn blootje voor de spiegel en dacht "Wat nu?" Nette kleren in een bos? Je werkkloffie als je uitgenodigd wordt? Nog nooit aarzelend voor een kleerkast gestaan maar nu was het een feit. Gekozen voor een simpele jeans met een wat netter hemd. De trap afgelopen, voor de honden de avond afgehandeld alsof ik naar bed zou gaan, mijn laarzen aangetrokken en de honden-uitlaat-jas omgeslagen. De bron? Dat kon maar één plek zijn en tegen tienen toog ik het bos in.
Ik koos niet de directe route maar liep over de dijk in de lengte van het meer. Vleermuizen doken links en rechts vervaarlijk langs me heen. De schemering weerspiegelde de komende nacht in het meer en van alle kanten klonk muziek. Berg op het bos in duurde het even voordat ik door had dat de nacht hier buiten gesloten werd. De grond lichtte groen op. Langs de stam van de bomen liepen oranje-gele stromen en op een meter of drie hoogte had de melkweg plaats genomen. Uit een nevel met sprankelende sterren kwam me een warmte tegemoet die allengs de vorm van een goudkleurig wezen aannam. Kort, gitzwart koppie en een lijf vol stromende tatoetages. Ze, want die boodschap straalde van haar af, stak me een hand toe en nodigde me uit om vooral verder te komen.
Naarmate ik de bron naderde namen de kleuren in variatie en intentie toe. Achter bomen en onder bladeren vandaan piepten de wonderlijkste wezens op. Mijn pas vertraagde en mijn blik kan niks anders dan complete verbazing uitgestraald hebben. De rode puntmuts-mannetjes kende ik al maar die waren hier veruit in de minderheid. Ik was verzeild geraakt in een gekrioel van kleuren en vormen, kreten en gebaren. Alles en iedereen was in beweging en onwillekeurig kwam ik bij de bron terecht. De opvangplek voor het water dat jaar en dag uit de fontein voor het huis spettert. Maar ik was er nog niet, ik moest verder. Ik moest de bron in. Ik aarzelde en had natuurlijk niet gehoeven, maar mijn eigen nieuwsgierigheid en de warmte waarmee ik die kant op werd geduwd, liet me zonder aarzelen in het water stappen, in de modder zakken, verzinken in een onbekende wereld.
donderdag 26 mei 2011
Buiten Utreg
Zaterdagmorgen Utrecht-stad verlaten maar de rest van de middag en avond binnen de provinciegrenzen gebleven: Amersfoort stond op het programma. Ik bedoel, Gert-jan stond op het programma en die woont sinds een paar jaar achter het station van Amersfoort.
Ooit in een ver verleden herinner ik me onder de stadspoort doorgelopen te zijn en ongetwijfeld meer van deze plaats gezien te hebben maar daar zijn me geen verdere beelden van bijgebleven. Nu ben ik er een deel van de middag geweest en heb me een beetje lopen vergapen aan wat Utrecht zou moeten zijn maar helaas niet is.
Het oude centrum met z'n lange winkelstraat met verbazend weinig standaard gevelgeschreeuw. Hier niet de ketens die je overal elders tegenkomt en het winkelhart van steden uitwisselbaar maakt. Hier hadden huishoud-, kleding, schoenen- en andere zaken nog 'couleur locale'. Mooi straten, in de kern geen gehink op twee gedachten, geen misplaatst modernisme en, èn, EN een terrassendichtheid en een hoeveelheid vierkante meters terras, die ik me nergens anders vandaan kan herinneren. Niet zo alom tegenwoordig als in Amersfoort tussen de stadspoorten.
Terras(sen), mensen, mensen kijken, drankje, prettig gezelschap, rondom bijna een uitgelaten stemming.... Dit had nachtwerk kunnen worden, maar we zijn verstandig gebleven, hebben genoten van de speciaal verzorgde maaltijd, een goed avondgesprek achter het station en zijn de volgende ochtend voor zevenen in acceptabel nuchtere toestand richting de Franse binnenlanden vertrokken.
Ooit in een ver verleden herinner ik me onder de stadspoort doorgelopen te zijn en ongetwijfeld meer van deze plaats gezien te hebben maar daar zijn me geen verdere beelden van bijgebleven. Nu ben ik er een deel van de middag geweest en heb me een beetje lopen vergapen aan wat Utrecht zou moeten zijn maar helaas niet is.
Het oude centrum met z'n lange winkelstraat met verbazend weinig standaard gevelgeschreeuw. Hier niet de ketens die je overal elders tegenkomt en het winkelhart van steden uitwisselbaar maakt. Hier hadden huishoud-, kleding, schoenen- en andere zaken nog 'couleur locale'. Mooi straten, in de kern geen gehink op twee gedachten, geen misplaatst modernisme en, èn, EN een terrassendichtheid en een hoeveelheid vierkante meters terras, die ik me nergens anders vandaan kan herinneren. Niet zo alom tegenwoordig als in Amersfoort tussen de stadspoorten.
Terras(sen), mensen, mensen kijken, drankje, prettig gezelschap, rondom bijna een uitgelaten stemming.... Dit had nachtwerk kunnen worden, maar we zijn verstandig gebleven, hebben genoten van de speciaal verzorgde maaltijd, een goed avondgesprek achter het station en zijn de volgende ochtend voor zevenen in acceptabel nuchtere toestand richting de Franse binnenlanden vertrokken.
woensdag 25 mei 2011
In Utreg
Het waren mooie dagen afgelopen week. Mijn jaarlijkse uitje, een weekje terug op de plek waar ik het grootste deel van mijn leven heb doorgebracht. Terug aan de grachten, terug in de kleine uurtjes en terug in dat prettig provinciaals, dorpse sfeertje met stadse allures. Vriendinnen, vrienden, kennissen, bekende gezichten, leuke plekken en meer of minder mooie veranderingen. De stadse dynamiek heeft zo zijn aantrekkingskracht. Altijd gehad, zal altijd zo blijven.
Met een start rond achten in de verdubbelde Orloff, omdat het vanwege de goede koffie nergens eerder kan, om na bijna vierentwintig uur de dag af te sluiten in de Carrefon, waar Rani ter vergeefs een koper zoekt .... Notk, wat zou je daar anders nader overeen willen komen dan dat ene laatste biertje, voordat je meer dan meermaals voldaan in je bed ploft???
Met een start rond achten in de verdubbelde Orloff, omdat het vanwege de goede koffie nergens eerder kan, om na bijna vierentwintig uur de dag af te sluiten in de Carrefon, waar Rani ter vergeefs een koper zoekt .... Notk, wat zou je daar anders nader overeen willen komen dan dat ene laatste biertje, voordat je meer dan meermaals voldaan in je bed ploft???
dinsdag 24 mei 2011
Lekker buiten
(22-02-2001) De eerste mooie dagen sinds lange tijd en hup weer aan de slag met kettingzaag en aanverwant gereedschap. Tussen het grote huis en de brug over de overloop van het meer lag nog steeds een mooie puinhoop aan omgevallen bomen, deels reeds afgezaagde en deels nog parmantig omhoog priemende takken, massa's ruim een jaar niet gemaaid gras, etc.
In eerste instantie oogde het tafereeltje haast vijandig: "Laat de boel hier maar mooi de boel", leek de boodschap. Nou, dat was net niet de bedoeling, dus toch de stoute schoenen aan getrokken en links en rechts voorzichtig begonnen met maaien, takken wegtrekken en het verzagen van de grotere delen in handzame brokken. Druppels op een gloeiende plaat maar de eerste bressen waren geslagen en in twee à drie dagen tijd veranderde de lokale wildernis in keurig gerangschikte houtstapels, hooirijtjes, een paar grote stammen en een grote berg as. Want het vuurtje mocht natuurlijk niet ontbreken.
Probeerden we vorig jaar nog takkenbossen te maken van de dunste berkentwijgjes, inmiddels verdwijnen bijna complete bomen in het vuur. Af en toe dus het stookenthousiasme wat getemperd en de grotere delen bewaard voor kachel en haard.
In eerste instantie oogde het tafereeltje haast vijandig: "Laat de boel hier maar mooi de boel", leek de boodschap. Nou, dat was net niet de bedoeling, dus toch de stoute schoenen aan getrokken en links en rechts voorzichtig begonnen met maaien, takken wegtrekken en het verzagen van de grotere delen in handzame brokken. Druppels op een gloeiende plaat maar de eerste bressen waren geslagen en in twee à drie dagen tijd veranderde de lokale wildernis in keurig gerangschikte houtstapels, hooirijtjes, een paar grote stammen en een grote berg as. Want het vuurtje mocht natuurlijk niet ontbreken.
Probeerden we vorig jaar nog takkenbossen te maken van de dunste berkentwijgjes, inmiddels verdwijnen bijna complete bomen in het vuur. Af en toe dus het stookenthousiasme wat getemperd en de grotere delen bewaard voor kachel en haard.
maandag 23 mei 2011
Uit Utreg
Vanmorgen wakker geworden in mijn eigen bed. Heeft wel wat. De plek enthousiasmeert wat minder maar de kwaliteit van mijn bed, daar kunnen ook 5-sterren niet tegen op. De nacht had maar één klein foutje. Ik had de wekker gezet, zoals iedere avond 'ín the case of' en niet gekeken op welk tijdstip het ding stond..... : 04.00u ivm mijn rit naar Nederland. Nadat de nodige dubbeltjes op de juiste plekken waren gevallen, een mep op de stop-knop gegeven en me omgedraaid.
Even liggen luisteren, maar weinig nachtgeluiden. Ook de knikkers kwaakten op minder dan het halve volume. Waarschijnlijk een heldere en dus koude nacht, die weinig kikkers het hoofd op hol wist te brengen. Ik ben snel weer in slaap gevallen en even na zessen aan de dag begonnen.
De drie katten, die direct na aankomst al 'acte de presence' hadden gegeven, zaten ook vanochtend paraat op de mat voor de keukendeur. De nieuweling, inmiddels alweer 3 jaar aanwezig maar nog steeds niet aangepast, heb ik in de loop van de ochtend persoonlijk enige extra uitnodigingen moeten overbrengen, voordat hij bereid was mee te gaan richting het woonhuis.
Na mijn ontbijt de auto uitgeruimd, de kelder gevuld, boodschappen gedaan en de tank weer van de hoognodige liters brandstof voorzien. Na het tanken sloeg het middaguur toe en verviel in het Franse land iedere contactmogelijkheid buiten de vele (middag-)restaurants en op wat supermarkten na. Lunch gemaakt en het ophalen van de honden tot na tweeën uitgesteld.
Inmiddels liggen de honden hier uitgeteld aan mijn voeten en ze zullen de komende 3 dagen weinig meer activiteit vertonen dan nodig is om de voerbak te legen en op mijn uitdrukkelijk verzoek het ochtend- en avondrondje om het meer te draaien. Een weekje kennel is slopend, lijkt de stad wel......
Even liggen luisteren, maar weinig nachtgeluiden. Ook de knikkers kwaakten op minder dan het halve volume. Waarschijnlijk een heldere en dus koude nacht, die weinig kikkers het hoofd op hol wist te brengen. Ik ben snel weer in slaap gevallen en even na zessen aan de dag begonnen.
De drie katten, die direct na aankomst al 'acte de presence' hadden gegeven, zaten ook vanochtend paraat op de mat voor de keukendeur. De nieuweling, inmiddels alweer 3 jaar aanwezig maar nog steeds niet aangepast, heb ik in de loop van de ochtend persoonlijk enige extra uitnodigingen moeten overbrengen, voordat hij bereid was mee te gaan richting het woonhuis.
Na mijn ontbijt de auto uitgeruimd, de kelder gevuld, boodschappen gedaan en de tank weer van de hoognodige liters brandstof voorzien. Na het tanken sloeg het middaguur toe en verviel in het Franse land iedere contactmogelijkheid buiten de vele (middag-)restaurants en op wat supermarkten na. Lunch gemaakt en het ophalen van de honden tot na tweeën uitgesteld.
Inmiddels liggen de honden hier uitgeteld aan mijn voeten en ze zullen de komende 3 dagen weinig meer activiteit vertonen dan nodig is om de voerbak te legen en op mijn uitdrukkelijk verzoek het ochtend- en avondrondje om het meer te draaien. Een weekje kennel is slopend, lijkt de stad wel......
woensdag 18 mei 2011
Naweeën
(03/06/2008) Het onbestemde gevoel van vanochtend krijgt meer en meer een gezicht. Het is een rouwdag vandaag. Een dag in het teken van de dood, Yoland, Yoland’s dood en mijn angst voor een plots einde. Ineens het besef hoe rampzalig het is, als je iemand moet bellen met de mededeling dat een naaste is gestorven. Dat is toch iets, wat je eigenlijk niemand wilt aandoen. Het is ook niet mijn dood, waar ik mee worstel, maar dat waar ik anderen door mijn overlijden mee opzadel: het geregel, het bekend maken, de oude rommel, de hele toestand waar ik dan zelf niet meer toe in staat ben.
De trigger? Het laatste facturen-boekje waarop in Yoland’s handschrift als begindatum is geschreven: 21-10-05 …… exact twee jaar voor haar overlijden heeft Yoland dat neergeschreven. Het zijn dit soort kleine dingen, die het wankele evenwicht uit balans tikken in een emotionele neerwaartse spiraal. Zou huilen werkelijk helpen. Ik wil wel schreeuwen, gillen, brullen, zou mijn pijn ongetemd naar buiten willen laten komen. Het moet, laat maar komen, maar waarom nou? Is het de vanzelfsprekendheid waarmee het leven verder gaat, die me teveel is geworden en m.n. mijn eigen deelname daaraan? Het is af en toe alsof er niets gebeurd is, alsof het leven ongestoord verder gaat.
Ik kom “gewoon” weer even op beide benen in de werkelijkheid terecht. Het ging effe te soepel, onwerkelijk soepel en nu voel ik het zand weer dat nog steeds overal tussen de raderen zit, knarst en blokkeert. Ik geef er maar aan toe, ontkennen heeft geen zin en kan ik ook niet. De verwerking van mijn pijn, mijn verdriet om Yoland’s verlies, het zoeken en vinden van Yoland’s nieuwe plek is een stuk belangrijker dan een beetje grasmaaien.
De trigger? Het laatste facturen-boekje waarop in Yoland’s handschrift als begindatum is geschreven: 21-10-05 …… exact twee jaar voor haar overlijden heeft Yoland dat neergeschreven. Het zijn dit soort kleine dingen, die het wankele evenwicht uit balans tikken in een emotionele neerwaartse spiraal. Zou huilen werkelijk helpen. Ik wil wel schreeuwen, gillen, brullen, zou mijn pijn ongetemd naar buiten willen laten komen. Het moet, laat maar komen, maar waarom nou? Is het de vanzelfsprekendheid waarmee het leven verder gaat, die me teveel is geworden en m.n. mijn eigen deelname daaraan? Het is af en toe alsof er niets gebeurd is, alsof het leven ongestoord verder gaat.
Ik kom “gewoon” weer even op beide benen in de werkelijkheid terecht. Het ging effe te soepel, onwerkelijk soepel en nu voel ik het zand weer dat nog steeds overal tussen de raderen zit, knarst en blokkeert. Ik geef er maar aan toe, ontkennen heeft geen zin en kan ik ook niet. De verwerking van mijn pijn, mijn verdriet om Yoland’s verlies, het zoeken en vinden van Yoland’s nieuwe plek is een stuk belangrijker dan een beetje grasmaaien.
vrijdag 13 mei 2011
Top-5
(01/06/2008) Geinig. Net bij Onestat ingelogd om de activiteit van gisteren op de website te bekijken en iemand zat op de site te surfen. Iemand, die via Harderwjk op het Internet komt, heeft in alle rust ruim een kwartier gekeken naar de huisjes, de beschikbaarheid en een hoop andere pagina’s die nog niet zoveel te zien geven. Helaas geen snel en kordaat iemand want niet direct een mailtje in de domaine-box. Maar het belangrijkste is: er wordt weer gekeken en we worden gevonden!!
Dat hele gedoe met de website is toch een van de leukste kanten aan de bezigheden hier. De presentatie, de dynamiek, de verhaaltjes (vroeger…), de vormgeving, de vernieuwing. Je kunt er eindeloos mee bezig zijn. Het is weersonafhankelijk (muv onweer) en het nodigt uit om zelf opzoek te gaan de leuk plekjes in de omgeving. Als ik nu een volgorde zou moeten geven aan mijn top-5 activiteiten, dan zou het zijn: website, tuinieren, koken, klussen, gasten.
Dat hele gedoe met de website is toch een van de leukste kanten aan de bezigheden hier. De presentatie, de dynamiek, de verhaaltjes (vroeger…), de vormgeving, de vernieuwing. Je kunt er eindeloos mee bezig zijn. Het is weersonafhankelijk (muv onweer) en het nodigt uit om zelf opzoek te gaan de leuk plekjes in de omgeving. Als ik nu een volgorde zou moeten geven aan mijn top-5 activiteiten, dan zou het zijn: website, tuinieren, koken, klussen, gasten.
woensdag 11 mei 2011
Hooikoorst
(29/05/2008) (23.00) Het kostte moeite vandaag, maar dat kwam na de onrustige start vanochtend toch vooral door de last die ik vandaag van de hooikoorst had. Vorige week was d’r ook zo’n dag, toen ik naar Boussac ben gegaan, zo’n dag waarbij de neus haast permanent & totaal verstopt is, maar het snot er wel gewoon uitloopt als water.
Vandaag was het zeker voor een deel te wijten aan het maaien van gisteren. Ik heb dan wel een stofkapje om, maar door de geringe hoogte van het karretje zit je feitelijk de hele tijd in een pollen- en stofwolk als gevolg van het maaien. Alcohol versterkt bovendien het allergie-effect en op dat vlak doe ik het nu niet beter dan gisteren met mijn fles rosé.
Hoe het ook zij, zo’n hooikoorstdag is slopend. Ik kwam vanmiddag na terugkomst uit St. Yrieix maar met moeite in de benen en lag na het maaien prompt bijna te slapen. Heb uiteindelijk alleen het linkerveld gemaaid en ben begonnen met het schoonmaken van de tuintjes bij het huis. Had meer willen en kunnen doen, maar moet gewoon maar tevreden zijn.
Vandaag was het zeker voor een deel te wijten aan het maaien van gisteren. Ik heb dan wel een stofkapje om, maar door de geringe hoogte van het karretje zit je feitelijk de hele tijd in een pollen- en stofwolk als gevolg van het maaien. Alcohol versterkt bovendien het allergie-effect en op dat vlak doe ik het nu niet beter dan gisteren met mijn fles rosé.
Hoe het ook zij, zo’n hooikoorstdag is slopend. Ik kwam vanmiddag na terugkomst uit St. Yrieix maar met moeite in de benen en lag na het maaien prompt bijna te slapen. Heb uiteindelijk alleen het linkerveld gemaaid en ben begonnen met het schoonmaken van de tuintjes bij het huis. Had meer willen en kunnen doen, maar moet gewoon maar tevreden zijn.
maandag 9 mei 2011
Internationaal
Een Blog in de Nederlandse taal is in feite een nadeel voor de bereikbaarheid. Een feit waar iedere Nederlandse schrijver tegenaan loopt en bijvoorbeeld direct consequenties heeft voor zoiets als verkoopsaantallen. Een oplage van een paar miljoen in het Engels is niks bijzonders. Hetzelfde in het Nederlands zou een unicum zijn, denk ik. Nu is mijn Blog niet voor de verkoop bedoeld èn timmer ik niet of nauwelijks aan de weg om bekendheid te krijgen, maar ik ben ervan overtuigd dat het in het Engelse taalgebied een stuk sneller zou gaan met het aantal gelezen pagina's. Waar ik me dan wel weer over verwonder is het aantal landen dat desondanks in de statistieken verschijnt onder het kopje 'Publiek'. De score tot op heden:
Nederland (640), Verenigde Staten (65), Frankrijk (42), Verenigd Koninkrijk (20), Singapore (16), Duitsland (11), België (8), Canada (8), Maleisië (8), Kroatië (6)
Nieuwsgierig heb ik een aantal links terug gevolgd en blijk ik in Maleisië bij tijd en wijle als link te fungeren op pagina's over Internationalisering en heeft in Canada iemand de blog bekeken na deze via Google in het Lets vertaald te hebben ..... Bizar effect wat je dan ziet. Daarnaast zijn het mn uit Amerika ook gewoon bots die de pagina's scanen maar dat verklaart slecht 25% van het interesse uit die hoek. Frankrijk ben ik ongetwijfeld voor een groot deel zelf, Verenigd Koninkrijk zal met de verkoop te maken hebben, Duitsland, België ... soit, maar Singapore en Kroatië???
Nederland (640), Verenigde Staten (65), Frankrijk (42), Verenigd Koninkrijk (20), Singapore (16), Duitsland (11), België (8), Canada (8), Maleisië (8), Kroatië (6)
Nieuwsgierig heb ik een aantal links terug gevolgd en blijk ik in Maleisië bij tijd en wijle als link te fungeren op pagina's over Internationalisering en heeft in Canada iemand de blog bekeken na deze via Google in het Lets vertaald te hebben ..... Bizar effect wat je dan ziet. Daarnaast zijn het mn uit Amerika ook gewoon bots die de pagina's scanen maar dat verklaart slecht 25% van het interesse uit die hoek. Frankrijk ben ik ongetwijfeld voor een groot deel zelf, Verenigd Koninkrijk zal met de verkoop te maken hebben, Duitsland, België ... soit, maar Singapore en Kroatië???
zondag 8 mei 2011
Inspanning
(26/05/2008) (16.30) Alvorens de boompjes water te geven mezelf een glas kruidenthee (!!???) gemaakt Half vijf ’s middags en aan de kruidenthee ipv kir, bier of koffie, wie had dat een paar jaar geleden kunnen bedenken? Lekker? Nee. Gezond? Hopelijk. Het zou vooral ontspannend moeten werken. Inmiddels doe ik bijna alles als er maar het kaartje “ontspanning” aan hangt. Nog net geen Tai Chi of andere aziatische zijstraat, maar voor de verdere rest zou mijn activiteitenschema niet misstaan op een spiritueel getinte “feel good” beurs: Reiki, Yoga, autogene training, voetzoolreflexmassage, stressbehandeling van nek en schouders bij de fysotherapeut, ontspanningsoefeningen, kruidenthee, waterdrinken, steeds minder alcohol/koffie/vlees/zout/vet en geraffineerde suikers, ontbijten en nog gezond ook, bacterieën drankjes voor de darmen en straks nog EFT en uren lang wandelen en/of fietsen. Als ik niet uikijk heb ik helemaal geen tijd voor andere dingen dan bezig zijn met mezelf en mijn gezondheid. Zo maar eens een goede fles rode wijn uit de kelder halen ……….
zaterdag 7 mei 2011
Het nieuwe seizoen
(17-02-2001) Nog een weekje of wat en de eerste mensen arriveren. Nu maakt één gast nog geen nieuw seizoen, maar de aanzet ertoe wordt wel gegeven.
De gasten hebben huisje 1 (Le Petit Bonheur) gereserveerd. De gewenste veranderingen in het huisje zijn voor een groot deel doorgevoerd. De grotere koelkast staat op z'n plek net als het vierpits gasfornuis met oven. De naar engelse ontwerp in elkaar getimmerde keukenhoek is voor een deel gesloopt voor een betere toegankelijkheid en om plaats te maken voor het fornuis. Een kleerkast is geplaats, keukenkast geverft en gevuld, handdoekenrek in de badkamer op gehangen, licht punt bij aanrecht aangepast.... Alleen het nieuwe bad staat nog niet op z'n plek. We hebben het wel al gevonden. Hetgeen ook alweer extra moeite kostte vanwege de afwijkende maat: 160 x 70 cm, 10 centimeter korter dan standaard. Makkerlijker dan een muurtje slopen en 10 centimeter verder weer opbouwen.
De gasten hebben huisje 1 (Le Petit Bonheur) gereserveerd. De gewenste veranderingen in het huisje zijn voor een groot deel doorgevoerd. De grotere koelkast staat op z'n plek net als het vierpits gasfornuis met oven. De naar engelse ontwerp in elkaar getimmerde keukenhoek is voor een deel gesloopt voor een betere toegankelijkheid en om plaats te maken voor het fornuis. Een kleerkast is geplaats, keukenkast geverft en gevuld, handdoekenrek in de badkamer op gehangen, licht punt bij aanrecht aangepast.... Alleen het nieuwe bad staat nog niet op z'n plek. We hebben het wel al gevonden. Hetgeen ook alweer extra moeite kostte vanwege de afwijkende maat: 160 x 70 cm, 10 centimeter korter dan standaard. Makkerlijker dan een muurtje slopen en 10 centimeter verder weer opbouwen.
vrijdag 6 mei 2011
Boussac
(22/05/2008) Vandaag naar Boussac geweest. Een dag vol met gevoelens die van de ene uithoek naar de andere kaatsten zonder vervelend, naar of anderszins ondragelijk te worden. Het was markt in Boussac, dat had ik kunnen weten, en in tegenstelling tot die keer dat ik daar met Yoland overheen gelopen ben, stond de markt nu op het centrale plein en maakte daardoor of so wie so misschien wel door een seizoensgebonden grotere omvang een veel gezelligere indruk. Ik had niet de tijd om d’r wat ‘couleur locale’ op te snuiven, want ik was weliswaar ruim op tijd maar wilde de goeie man ook weer niet laten wachten als hij voor de Franse afwisseling eens optijd of te vroeg zou zijn. En dat laatste was ie!
Ik was met mijn auto gewoon het terrein opgereden al stond het onkruid deels een meter hoog, maar toen ik na enige tijd de ingeving kreeg om het pad op te lopen tot de kern van het gehucht, stond daar een auto met een vriendelijke man, die daar niks behalve mij te zoeken had. Het leek effe op een ‘blind date’, we keken elkaar wat aarzelend aan, maar daarna was het snel duidelijk. Hij reed het pad af. Bekeek de plek. Was uitgesproken in de mogelijkheden (omvang tank, wijze van bezinken). Blij over de uitgewerkte plannen en na nog wat gekuvel en wat andere plichtplegingen, zoals het aanleg bedrag (± 7000 euro) hebben we afscheid genomen. Ik stuur hem de plannen van Hetty op, hij neemt contact op met Veolia, maakt een offerte en misschien kan de boel wel in augustus de grond in!! Ik moet de komende tijd als de sodemieter terug om te maaien en daarna om te spuiten!
Ik was met mijn auto gewoon het terrein opgereden al stond het onkruid deels een meter hoog, maar toen ik na enige tijd de ingeving kreeg om het pad op te lopen tot de kern van het gehucht, stond daar een auto met een vriendelijke man, die daar niks behalve mij te zoeken had. Het leek effe op een ‘blind date’, we keken elkaar wat aarzelend aan, maar daarna was het snel duidelijk. Hij reed het pad af. Bekeek de plek. Was uitgesproken in de mogelijkheden (omvang tank, wijze van bezinken). Blij over de uitgewerkte plannen en na nog wat gekuvel en wat andere plichtplegingen, zoals het aanleg bedrag (± 7000 euro) hebben we afscheid genomen. Ik stuur hem de plannen van Hetty op, hij neemt contact op met Veolia, maakt een offerte en misschien kan de boel wel in augustus de grond in!! Ik moet de komende tijd als de sodemieter terug om te maaien en daarna om te spuiten!
zondag 1 mei 2011
Stappen en happen
Vanmorgen het gras effe zat, de auto gepakt en er vandoor gegaan. Richting en bedoeling vagelijk in het hoofd en begonnen met het schoonspuiten van de auto. Twee auto's heeft zo z'n voor- en nadelen, maar daarover een andere keer. Nu had de nieuwe bak een paar weken stilgestaan. Netjes onder een afdak maar open rondom en daardoor was het prachtige blauw door de gele laag pollen, die de wagen overdekte, een vies onbestemd groen kleurtje geworden. Na een inweek-, was- en spoelbeurt bij een hogedrukspuitpunt kon ik verder in een auto met een warme donkerblauw glanzende buitenkant.
De bedoeling was een beetje door de omgeving slingeren over de mooie en nauwelijks gebruikte departementale wegen, die dit landje rijk is. Veel te breed voor de verkeersfrequentie maar heerlijk om jezelf uit te laten, vooral op zondagochtend. Ruim voor twaalven, ruim voordat alle mogelijke categorieën zondagsrijders je het leven zuur maken door gebrek aan voldoende inhaalgelegenheid. Want zo heerlijk als het rijdt, overzichtelijk zijn ze niet, die wegen.
Ik wilde me naar goed Franse gewoonte een uitgebreide maaltijd gunnen, zonder daar meer voor te hoeven doen dan deze naar binnen te schuiven. Geen simpele maagvulling, maar iets wat het oog en de tong streelt en me langer dan 20 minuten van de straat houdt. Brantôme is dan een goede plek omdat door het toeristische karakter voldoende fatsoenlijke restaurants op loopafstand van elkaar liggen. Het is iets van vijf kwartier rijden. Bij binnenkomst over de door platanen geflankeerde laan was snel duidelijk dat 'íets' gaande was in het dorp. Het is er altijd wel drukker dan elders maar de drukte die ik zag leek wel zomers.
Er was Expo, rommelmarkt èn kermis. Die laatste twee à la maar een Expo, een soort wereldtentoonstelling maar dan met de loodgieter van om de hoek, de garagehouder annex peugeot/citroën/renault-dealer en hun collega ondernemers uit de niet zo wijde omtrek. Dit aangevuld met wat minder lokale nijverheid, die op alle jaarmarkten is te vinden, enkel buvetten en niet te vergeten diverse eettenten. Vanuit het weiland dat als parkeerplaats fungeerde in een snelle boeg over het Expo-terrein gelopen, de kermis links laten liggen en een vluchtige blik over de rommel laten glijden, waar ikzelf thuis meer dan genoeg van heb. Ik wilde eten en ben wat vitrines met menukaarten afgelopen. De Saveurs veroorzaakten de grootste speekselproductie en dus naar binnen gegaan.
Champagne, pompoen-knoflookpuree om te snacken, zalmtartaar als amuse voor de bouche, duo foi gras met tomatenjam en gebakken op bladeerdeeggebakje met abrikozen, foei-foei maar lekker, een zeebaars op een groentepuree met verse groene asperges, rozijnen en roomsauce en een glaasje rosé, kaas en een nougatglacée met aardbeiencoulis. Ondertussen heel interessant op mijn iPhone zitten kloten met twitter en het maken van aantekeningen. Drie uurtjes waren zo voorbij en het zoefde heerlijk retour.
De bedoeling was een beetje door de omgeving slingeren over de mooie en nauwelijks gebruikte departementale wegen, die dit landje rijk is. Veel te breed voor de verkeersfrequentie maar heerlijk om jezelf uit te laten, vooral op zondagochtend. Ruim voor twaalven, ruim voordat alle mogelijke categorieën zondagsrijders je het leven zuur maken door gebrek aan voldoende inhaalgelegenheid. Want zo heerlijk als het rijdt, overzichtelijk zijn ze niet, die wegen.
Ik wilde me naar goed Franse gewoonte een uitgebreide maaltijd gunnen, zonder daar meer voor te hoeven doen dan deze naar binnen te schuiven. Geen simpele maagvulling, maar iets wat het oog en de tong streelt en me langer dan 20 minuten van de straat houdt. Brantôme is dan een goede plek omdat door het toeristische karakter voldoende fatsoenlijke restaurants op loopafstand van elkaar liggen. Het is iets van vijf kwartier rijden. Bij binnenkomst over de door platanen geflankeerde laan was snel duidelijk dat 'íets' gaande was in het dorp. Het is er altijd wel drukker dan elders maar de drukte die ik zag leek wel zomers.
Er was Expo, rommelmarkt èn kermis. Die laatste twee à la maar een Expo, een soort wereldtentoonstelling maar dan met de loodgieter van om de hoek, de garagehouder annex peugeot/citroën/renault-dealer en hun collega ondernemers uit de niet zo wijde omtrek. Dit aangevuld met wat minder lokale nijverheid, die op alle jaarmarkten is te vinden, enkel buvetten en niet te vergeten diverse eettenten. Vanuit het weiland dat als parkeerplaats fungeerde in een snelle boeg over het Expo-terrein gelopen, de kermis links laten liggen en een vluchtige blik over de rommel laten glijden, waar ikzelf thuis meer dan genoeg van heb. Ik wilde eten en ben wat vitrines met menukaarten afgelopen. De Saveurs veroorzaakten de grootste speekselproductie en dus naar binnen gegaan.
Champagne, pompoen-knoflookpuree om te snacken, zalmtartaar als amuse voor de bouche, duo foi gras met tomatenjam en gebakken op bladeerdeeggebakje met abrikozen, foei-foei maar lekker, een zeebaars op een groentepuree met verse groene asperges, rozijnen en roomsauce en een glaasje rosé, kaas en een nougatglacée met aardbeiencoulis. Ondertussen heel interessant op mijn iPhone zitten kloten met twitter en het maken van aantekeningen. Drie uurtjes waren zo voorbij en het zoefde heerlijk retour.
Abonneren op:
Posts (Atom)