Zit met een berg papieren zakdoekjes om me heen voor de Pc en probeer de zoveelste snot-tsumani van de afgelopen weken te stelpen. Ik nies me kortom door de zondagmiddag heen, die ik had gereserveerd voor een stevige beurt van de kamers waarin ik mijn leven verstrooi. Op momenten als deze verdenk ik mijn lijf van 'handelen met voor bedachte rade' en dan met paardenmiddelen als instrumentarium ipv subtiele weefsels die het leven toevallig maar zeer gewenst in een andere, vaak minder praktische richting sturen.
Kan een mens zich iets anders, leukers bedenken dan poetsen & opruimen? Klopt, kost moeite, maar uiteindelijk lukt het altijd wel om je los te rukken van de verplichtingen, die het huishouden aan je opdringt. En dan, dan gaat een wereld voor je open, die je je alleen herinnert van de tijd, toen je als kind, tegen alle waarschuwingen in, toch dat ene snoepwinkeltje naar binnen liep en bijna stond te kwijlen van de mogelijkheden, die dat kwartje, dat in je hand brandde, je bood. Tenminste, dat heet als d'r geen baas is, die je op je verantwoordelijkheden kan wijzen, of precies omgekeerd een stelletje werknemers je aan je plek herinnert.
Spijbelen, ik heb het nooit gedaan. Ja, zo'n akelig liefie was ik, maar ik haal het in formule-1 tempo in ten koste van mijn eigen leefomgeving. Ik geniet van de afstanden die stofwebben kunnen overbruggen, van de grijsbruine kleur waarmee stof alles weet te egaliseren en van het formaat van de spinnen die schijnbaar uit het niets opduiken. Het enige, waar ik me aan stoor, zijn de haren van de honden en een beetje van de katten. Als die er niet waren, zou ik best wel willen weten hoe 25 jaar niet poetsen er uit zou zien ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten