Ja, daar was weinig uitzonderlijks aan de vorige tekst, die nu terecht weggezet is onder het kopje "Terugblik". De uitzondering had heel ergens anders op moeten slaan, maar is gisteravond duidelijk afgeketst. Een teken aan de wand? Zo ja, dan ga ik dat negeren. Het uitzonderlijke van de uitzondering had betrekking op het persoonlijke gehalte van de tekst, die in mijn hoofd naar een vorm zocht. Nu denk je misschien "Dat is niks bijzonders, want de rest is toch ook ...." . Nee, dus, de rest is vooral geschiedenis, gebeurd, voorbij en kan in ieder willekeurig licht bezien of naar believen voor gewenste karretjes gespannen worden en dat is precies, wat ik met meer dan 98% van de teksten heb gedaan, doe en zal doen.
Ga maar niet zitten, bij mij geen schokkende onthullingen anders dan tussen de regels door. Toch gaat dit niet over geschiedenis maar over actualiteit, niet over verwerking maar over voelen, geen jeukende herinneringen maar etterende ellende. Het afgelopen jaar is gemaakt en gebroken door vrouwen, zoals bijna al mijn jaren, geloof ik, gedragen of de vernieling in gedraaid zijn door vrouwen, maar het stempel hebben zij dit keer niet gezet. Vrouwen hebben me diepe dalen in gedwongen en hemelse momenten laten beleven maar mocht ik me laten verleiden tot een Top-zoveellijstje, zou nr. 1 een verrassing zijn.
Het jaar begon zwart en is zwart geëindigd, maar het zwartste zwart lag in het midden van het jaar en daarin hadden vrouwen wel part en deel maar was de kwade genius van het mannelijke geslacht en nog familie ook. Het kan ff duren maar uiteindelijk moet je het van je familie hebben! Op mijn leeftijd had ik die mogelijkheid al aan de kant geschoven, maar ietsje prematuur klaarblijkelijk. Nu toch ook die derde wereldoorlog maar terug in overweging nemen.
Eergisteren aan het strand in Biarritz, gezeten in de zon op een terras met een prachtig zicht over het zuidelijke, onbewaakte strand, met een glas Champagne in mijn handen, mijn oren gevuld met het heerlijke lawaai van de aanrollende, meters hoge golven, met fel oplichtende witte schuimkoppen doodlopend op een okergeel, grofkorrelig strand en met een ongekend frisse geur in mijn neus, meegedragen door de wind, heb ik mijn schuur/sluisdeuren wagenwijd opengezet en heel het zwarte deel van 2011 laten verwaaien.
Ik ga het mooie bewaren. De klanken van Zaz en Buika, het optimisme van Nelleke, de uren aan de telefoon met Annelies, de Blog van Joke, het getwitter van Zjannette en Looosss, de verrassingen van Marieke, de mails van Annette en al die andere heerlijke en prachtige dingen van al die bijzondere vrouwen, die in 2011 niet de benen hebben genomen.
Klaar!! Op naar 2012. Kijken of we twaalf uur halen. Proost!!
zaterdag 31 december 2011
Terugblik
Iets meer dan een jaar probeer ik heden en verleden op een -met name voor mezelf bedoelde- verrijkende manier met elkaar te verweven. Van de acht lijntjes, die ik heb uitgeworpen, is dit de richting, die me het meest activeert en bezighoudt. Het intrigeert, desillusioneert, en enthousiasmeert (vies woord, maar toch!). Ergens in de nevelen van wat voor ons ligt, zouden de lijnen uit mijn Paradijs samen moeten komen en natuurlijk weigeren de spelers zich aan het scenario te conformeren.
Het komende jaar omarm ik net zo blanco, als ik de voorafgaande jaren heb begroet en voorbij heb laten gaan. Het is wachten op die ene grote vis, die wil toehappen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik hem of haar met liefde op het droge trekken, zoenen en terug laten glijden in de wateren, die dan niet meer aan mij toebehoren.
Ik sluit vandaag het vierde jaar af en zet al mijn fiches op de komende twaalf maanden. Het spel gaat door, regelmatig onderbroken met een "Rien ne va plus", het balletje blijft rollen en ik hopen.
Het komende jaar omarm ik net zo blanco, als ik de voorafgaande jaren heb begroet en voorbij heb laten gaan. Het is wachten op die ene grote vis, die wil toehappen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik hem of haar met liefde op het droge trekken, zoenen en terug laten glijden in de wateren, die dan niet meer aan mij toebehoren.
Ik sluit vandaag het vierde jaar af en zet al mijn fiches op de komende twaalf maanden. Het spel gaat door, regelmatig onderbroken met een "Rien ne va plus", het balletje blijft rollen en ik hopen.
vrijdag 30 december 2011
Oeps!
(19-09-2001) Een hartaanval!! Je staat er niet bij stil -behalve het hart dan!- totdat het je overkomt. Die woensdagmiddag was het mijn beurt. 's Ochtends een bezoek aan onze huisarts gebracht omdat mijn ademnood, een verschijnsel dat me al enige tijd in de eerste uren na het ontwaken parten speelde, langer aanhield dan de luttele seconden in de weken (maanden?) ervoor. Iets was duidelijk niet in orde.
Na een aantal uren wachtkamer, enige uitleg van mijn kant en wat onderzoekshandelingen van zijn hand kwam de huisarts tot de conclusie dat een deel van mijn longen ontstoken was. Hij stelde de voorspelbare antibiotica-kuur voor en vroeg nog eens uitdrukkelijk 'of ik geen pijn had'. 'Pijn' was niet het goede woord, ik voelde me belemmerd, alsof iets mijn borstkas het uitzetten ontzegde.
Op weg naar huis bleek de apotheek dicht, het was tenslotte al ruim voorbij het middaguur. De medicamenten konden vast nog wel even wachten. Thuis wat gegeten en -waarom niet, de laatste gasten waren tenslotte net weg- lekker het bed ingedoken: siësta!! Net na vieren werd ik wakker. Mijn ademhaling wilde niet echt en als de huisarts me op dat moment die pijn-vraag had gesteld, zou ik die volmondig beamen. Rondlopen was duidelijk niet de oplossing, dus terug het bed in en Yoland naar beneden om te bellen. Huisarts niet aanwezig. Alarmdienst elders aan de slag. Uiteindelijk werd de brandweer onze kant op gedirigeerd en zou een arts meekomen.
Wij wachten. Ik met een akelig benauwd gevoel en als extra een fictief mes dwars door mijn borstkast. Yoland minstens zo beroerd vanwege de gigantische hulpeloosheid waaraan je dan overgeleverd bent. Gelukkig belde ze steeds maar weer en probeerde men haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Inmiddels was mij wel duidelijk, dat dit iets met het hart van doen had. Na ruim een half uur drong het verlossende geluid van een sirene door tot onze slaapkamer. Drie brandweerlieden maar duidelijk geen dokter.
Ik kreeg een zuurstofmasker om, ze controleerden mijn geestelijke aanwezigheid, waarna ik in een zak werd getild, die aansluitend werd opgeblazen. Beneden in de hal stond de brancard en wij waren daar twee trappen vandaan. Een rotklus voor die lui, maar het lukte. Auto in en retour St. Yrieix. Taatuu, taatuu en ik maar naar lucht happen en zij maar steeds weer vragen of het ging.... Nou het ging absoluut niet, maar meer dan de geruststelling, dat ze er 'zo' waren hadden ze niet te bieden.
Op de eerste hulp stonden ze ons op te wachten. Uit de zak op het bed en direct aan de slag met injecties, controle-apparatuur en een infuus, bloed prikken en meer van die dingen. Na meerdere dosis/doses morfine lag ik daar knap hulpeloos en vooral nog steeds behoorlijk beroerd het plafond te bestuderen. Ik hoorde het personeel praten over een helikopter. Het scheen, dat ze onenigheid hadden met de alarmdienst over het te volgen protocol. St. Yrieix was duidelijk niet mijn eindpunt.
Tien over zes werd ik via de onderkant van de staart een helikopter ingeschoven, na eerst weer in een zak gedouwd en op een brancard getild te zijn. Yoland, die zich er tot dan toe moedig doorheen had geslagen en zoveel mogelijk overal bij was geweest, mocht niet mee. Zij werd naar huis gebracht en zou met onze auto naar Limoges komen. De helikopter was er in tien minuten, naar men mij verzekerde, waarna het hele circus van ompakken, uitpakken, af- en aankoppelen weer zijn beloop kreeg. Weer dezelfde vragen als de brandweerlieden en het personeel van de eerste hulp me al gesteld hadden. Nog meer chemicaliën werden in mijn lichaam gespoten alles in de hoop me minder beroerd te laten voelen.
De daarop volgende uren staan me minder helder voor de geest. Ik werd op diverse plekken geschoren, ze gingen met bed en al aan de wandel en het eerste wat ik me daarna herinner zijn twee TV's, het feit dat de pijn en de benauwdheid verdwenen waren en dat het half acht of zo was. De TV-beelden lieten zien hoe een ader, die mijn hartspier van bloed hoort te voorzien, voor resp. na de door hen uitgevoerde behandeling uitzag. Ik was gedotterd. Voor het eerst ook viel het woord 'hartaanval'.
Na een aantal uren wachtkamer, enige uitleg van mijn kant en wat onderzoekshandelingen van zijn hand kwam de huisarts tot de conclusie dat een deel van mijn longen ontstoken was. Hij stelde de voorspelbare antibiotica-kuur voor en vroeg nog eens uitdrukkelijk 'of ik geen pijn had'. 'Pijn' was niet het goede woord, ik voelde me belemmerd, alsof iets mijn borstkas het uitzetten ontzegde.
Op weg naar huis bleek de apotheek dicht, het was tenslotte al ruim voorbij het middaguur. De medicamenten konden vast nog wel even wachten. Thuis wat gegeten en -waarom niet, de laatste gasten waren tenslotte net weg- lekker het bed ingedoken: siësta!! Net na vieren werd ik wakker. Mijn ademhaling wilde niet echt en als de huisarts me op dat moment die pijn-vraag had gesteld, zou ik die volmondig beamen. Rondlopen was duidelijk niet de oplossing, dus terug het bed in en Yoland naar beneden om te bellen. Huisarts niet aanwezig. Alarmdienst elders aan de slag. Uiteindelijk werd de brandweer onze kant op gedirigeerd en zou een arts meekomen.
Wij wachten. Ik met een akelig benauwd gevoel en als extra een fictief mes dwars door mijn borstkast. Yoland minstens zo beroerd vanwege de gigantische hulpeloosheid waaraan je dan overgeleverd bent. Gelukkig belde ze steeds maar weer en probeerde men haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Inmiddels was mij wel duidelijk, dat dit iets met het hart van doen had. Na ruim een half uur drong het verlossende geluid van een sirene door tot onze slaapkamer. Drie brandweerlieden maar duidelijk geen dokter.
Ik kreeg een zuurstofmasker om, ze controleerden mijn geestelijke aanwezigheid, waarna ik in een zak werd getild, die aansluitend werd opgeblazen. Beneden in de hal stond de brancard en wij waren daar twee trappen vandaan. Een rotklus voor die lui, maar het lukte. Auto in en retour St. Yrieix. Taatuu, taatuu en ik maar naar lucht happen en zij maar steeds weer vragen of het ging.... Nou het ging absoluut niet, maar meer dan de geruststelling, dat ze er 'zo' waren hadden ze niet te bieden.
Op de eerste hulp stonden ze ons op te wachten. Uit de zak op het bed en direct aan de slag met injecties, controle-apparatuur en een infuus, bloed prikken en meer van die dingen. Na meerdere dosis/doses morfine lag ik daar knap hulpeloos en vooral nog steeds behoorlijk beroerd het plafond te bestuderen. Ik hoorde het personeel praten over een helikopter. Het scheen, dat ze onenigheid hadden met de alarmdienst over het te volgen protocol. St. Yrieix was duidelijk niet mijn eindpunt.
Tien over zes werd ik via de onderkant van de staart een helikopter ingeschoven, na eerst weer in een zak gedouwd en op een brancard getild te zijn. Yoland, die zich er tot dan toe moedig doorheen had geslagen en zoveel mogelijk overal bij was geweest, mocht niet mee. Zij werd naar huis gebracht en zou met onze auto naar Limoges komen. De helikopter was er in tien minuten, naar men mij verzekerde, waarna het hele circus van ompakken, uitpakken, af- en aankoppelen weer zijn beloop kreeg. Weer dezelfde vragen als de brandweerlieden en het personeel van de eerste hulp me al gesteld hadden. Nog meer chemicaliën werden in mijn lichaam gespoten alles in de hoop me minder beroerd te laten voelen.
De daarop volgende uren staan me minder helder voor de geest. Ik werd op diverse plekken geschoren, ze gingen met bed en al aan de wandel en het eerste wat ik me daarna herinner zijn twee TV's, het feit dat de pijn en de benauwdheid verdwenen waren en dat het half acht of zo was. De TV-beelden lieten zien hoe een ader, die mijn hartspier van bloed hoort te voorzien, voor resp. na de door hen uitgevoerde behandeling uitzag. Ik was gedotterd. Voor het eerst ook viel het woord 'hartaanval'.
donderdag 29 december 2011
Gegoochel
Als je illusies met uitsterven bedreigd worden en je zwemt in je ervaringen, ben je dan rijker geworden?
woensdag 28 december 2011
Woestaantrekkelijk
Van alle twittertermen vind ik dit wel de meest intrigerende. Nooit geweten dat woest iets aantrekkelijks had. Probeer me daar nu al maanden een beeld bij te vormen, maar het wil niet echt lukken. De term wil maar niet samenvallen met een onderdeeltje van mijn voorstellingsvermogen. Wild, soit. Desnoods barbaars, à la. 'Van God los', helemaal oké maar Woest???
Daarbij is het niet wat aantrekt, maar de vorm waarin de beleving van het aantrekken wordt gegoten. Ik zie iets en dat trekt me dusdanig aan dat ik er woest van word ..... Nee, ik kan me daar helemaal niks bij voorstellen. Woest word ik van heel andere dingen en ik kan je garanderen, dat daar omgekeerd weinig aantrekkelijks aan is.
En wie nemen die term het meest in hun mond? Vrouwen (!) ..... misschien zegt dat genoeg.
Daarbij is het niet wat aantrekt, maar de vorm waarin de beleving van het aantrekken wordt gegoten. Ik zie iets en dat trekt me dusdanig aan dat ik er woest van word ..... Nee, ik kan me daar helemaal niks bij voorstellen. Woest word ik van heel andere dingen en ik kan je garanderen, dat daar omgekeerd weinig aantrekkelijks aan is.
En wie nemen die term het meest in hun mond? Vrouwen (!) ..... misschien zegt dat genoeg.
dinsdag 27 december 2011
Vooruitzichten
Na een vochtige tot kleddernatte nachtinvulling vanmorgen tot mijn verbazing gewoon hoog en droog wakker geworden in mijn eigen bed.
Het eerste deel van mijn nacht vertoefde ik in diverse horeca-etablissementen, alle met uitzicht op zee. De ene keer op het strand, dan weer aan een boulevard en met enige regelmaat op een pier midden in het water. Ik was bepaald niet honkvast maar desondanks was het een verre van onrustige toestand. Wandelingen, etentjes, gesprekken alles liep in elkaar over en vond plaats in een relaxte sfeer. Allengs werd de zee echter onrustiger, de golven hoger, het strand kleiner, de wolken dreigend donker, het sfeertje gehaast en onzeker en in rap tempo veranderde de zee in een razende massa, die de ene na de andere huizenhoge, bloedrode golvenmassa uitstortte over het paviljoen, waarin ik op dat moment met anderen aan tafel zat ...... Mooi moment om wakker te worden.
Niet geheel op mijn gemak een beetje gezocht naar een nieuwe slaapplek. Na de linker- en rechterzij, de rug en mijn buik had ik verder geen smaken meer en heb ik me de iPod op mijn oren gezet. Het speciaal voor dit soort situaties gereserveerde deel in woord en muziek beslaat iets meer dan anderhalf uur en het grootste deel heb ik bewust horen passeren. Ergens tegen het einde heeft de slaap me meegenomen en stond ik aan het begin van een lange brug. Een brug die op het water leek te liggen en verdere reikte dan mijn oog aan scherpte had te bieden. Niks verder om me heen, blijkbaar ook geen weg terug dus enigszins aarzelend vooruit. Snel werd duidelijk, dat het water steeg en de brug niet dreef en dus steeds dieper in het water kwam te liggen. Weinig op mijn gemak maar verstoken van een alternatief liep ik door en door en door ... en werd maar weer een keertje wakker.
Mag hopen dat dit niks met een voorspelling te maken heeft. Ook zonder gedetailleerde kennis van de materie of geloof in onbewuste krachten kan ik hier toch weinig goeds van bakken. Gelukkig heb ik nog een paar nachten voor wat rooskleurigere alternatieven, voordat ik 2012 uit de fles laat.
Het eerste deel van mijn nacht vertoefde ik in diverse horeca-etablissementen, alle met uitzicht op zee. De ene keer op het strand, dan weer aan een boulevard en met enige regelmaat op een pier midden in het water. Ik was bepaald niet honkvast maar desondanks was het een verre van onrustige toestand. Wandelingen, etentjes, gesprekken alles liep in elkaar over en vond plaats in een relaxte sfeer. Allengs werd de zee echter onrustiger, de golven hoger, het strand kleiner, de wolken dreigend donker, het sfeertje gehaast en onzeker en in rap tempo veranderde de zee in een razende massa, die de ene na de andere huizenhoge, bloedrode golvenmassa uitstortte over het paviljoen, waarin ik op dat moment met anderen aan tafel zat ...... Mooi moment om wakker te worden.
Niet geheel op mijn gemak een beetje gezocht naar een nieuwe slaapplek. Na de linker- en rechterzij, de rug en mijn buik had ik verder geen smaken meer en heb ik me de iPod op mijn oren gezet. Het speciaal voor dit soort situaties gereserveerde deel in woord en muziek beslaat iets meer dan anderhalf uur en het grootste deel heb ik bewust horen passeren. Ergens tegen het einde heeft de slaap me meegenomen en stond ik aan het begin van een lange brug. Een brug die op het water leek te liggen en verdere reikte dan mijn oog aan scherpte had te bieden. Niks verder om me heen, blijkbaar ook geen weg terug dus enigszins aarzelend vooruit. Snel werd duidelijk, dat het water steeg en de brug niet dreef en dus steeds dieper in het water kwam te liggen. Weinig op mijn gemak maar verstoken van een alternatief liep ik door en door en door ... en werd maar weer een keertje wakker.
Mag hopen dat dit niks met een voorspelling te maken heeft. Ook zonder gedetailleerde kennis van de materie of geloof in onbewuste krachten kan ik hier toch weinig goeds van bakken. Gelukkig heb ik nog een paar nachten voor wat rooskleurigere alternatieven, voordat ik 2012 uit de fles laat.
maandag 26 december 2011
Aantrekkelijk
(11-09-2001) Het vooruitzicht van een periode zonder gasten krijgt steeds iets aantrekkelijkers. Heel langzaam is een verlangen binnengeslopen, het verlangen naar uitslapen, de dag gewoon over je heen laten komen, gewoon ongericht een beetje door een stad slenteren, een hapje eten en misschien wel een nachtje wegblijven. Kortom, de rek is eruit. Het seizoen nadert zijn einde en wij zijn daar niet rouwig om. Net zoals we in het voorjaar stonden te popelen om de eerste gast te ontvangen zo kijken we er nu naar uit om de laatste uit te zwaaien. De welbekende ‘haat-liefde'-verhouding die in bijna alle takken van de horeca is terug te vinden.
In gedachten zijn we de laatste tijd vaker bezig met verbouwen, veranderen en inrichten dan met koken, schoonmaken en gasten ontvangen. Zou het verbouwen gaan lukken deze winter? Van de voorbereidingen voor een rioolsysteem is weinig terecht gekomen, waardoor automatisch de aanvraag voor een bouwvergunning is blijven liggen. Dingen moeten opnieuw aangekaart en opgestart worden. En ‘last but not least' (Wat is dat in het Frans??) moet het weer meewerken. Iets meer de winter van 99-00 dan 00-01, maar dan zonder storm a.u.b.
Heel soms duikt tussen al die ‘doe'-gedachten een vakantiegedachte op. Na twee jaar genieten van ons droomdomein en Frankrijk komt toch weer de behoefte aan een (tijdelijke) verandering van lucht en uitzicht naar boven. Wat zijn de mogelijkheden op dat terrein?? Toscane in de herfst/winter?? Het zuiden van Spanje?? Of met het vliegtuig naar de bekende bounty-oorden?? Eigenlijk vinden we het aan de ene kant te gek voor woorden, maar aan de andere kant hebben we altijd -nou ja, bijna altijd- erg genoten van onze vakanties. Of het er dit jaar van komt weten we niet, maar als de kriebels blijven dan zoeken we binnenkort huizen- en beestenoppassers.
(Yoland hoorde de volgende ochtend bij de bakker pas van de aanslagen in Amerika! Het platteland .... )
In gedachten zijn we de laatste tijd vaker bezig met verbouwen, veranderen en inrichten dan met koken, schoonmaken en gasten ontvangen. Zou het verbouwen gaan lukken deze winter? Van de voorbereidingen voor een rioolsysteem is weinig terecht gekomen, waardoor automatisch de aanvraag voor een bouwvergunning is blijven liggen. Dingen moeten opnieuw aangekaart en opgestart worden. En ‘last but not least' (Wat is dat in het Frans??) moet het weer meewerken. Iets meer de winter van 99-00 dan 00-01, maar dan zonder storm a.u.b.
Heel soms duikt tussen al die ‘doe'-gedachten een vakantiegedachte op. Na twee jaar genieten van ons droomdomein en Frankrijk komt toch weer de behoefte aan een (tijdelijke) verandering van lucht en uitzicht naar boven. Wat zijn de mogelijkheden op dat terrein?? Toscane in de herfst/winter?? Het zuiden van Spanje?? Of met het vliegtuig naar de bekende bounty-oorden?? Eigenlijk vinden we het aan de ene kant te gek voor woorden, maar aan de andere kant hebben we altijd -nou ja, bijna altijd- erg genoten van onze vakanties. Of het er dit jaar van komt weten we niet, maar als de kriebels blijven dan zoeken we binnenkort huizen- en beestenoppassers.
(Yoland hoorde de volgende ochtend bij de bakker pas van de aanslagen in Amerika! Het platteland .... )
zondag 25 december 2011
(Op-)ruimen
(08/10/2008) Eind van de dag en een groot deel van wat ik me voorgenomen had is gebeurd. En het belangrijkste deel ook en dat is mooi meegenomen. Een uur of twee geleden de laatste doos met spullen van Yoland ingepakt, die dit weekeinde opgehaald wordt om naar haar zus te gaan. In totaal een zestigtal dozen en wat meubilair. En toen het klaar was, overviel me een leeg maar rustig gevoel. Sindsdien wat verdwaasd de ruimte in gestaard en een paar keer bedacht wie ik zou bellen …. Maar diegene, waar ik dit mee zou willen delen, is hard aan het werk en kan ik wel met smsjes afleiden maar niet met een uitgebreid telefoongesprek. De situatie dus maar gewoon tot me door laten dringen met een glaasje wijn erbij.
Even had ik nog zoiets van "“Hup, de rest direct verbranden”, maar behalve dat ik daar een verbrandingston voor wil hebben, is het waarschijnljk ook beter om niet hals-over-kop door te stomen. Dat verbranden c.q. definitief opruimen van een deel van de spullen is voor een andere keer.
Nu rest enkel nog het laatste en vervelenste deel van de klus. Nu moet al dat wat overgebleven is terug op z’n plaats gezet worden of er moet een plekje voor gevonden worden omdat het nieuw is of voor het eerst sinds jaren uit de dozen is gekomen of ik gewoon niet weet waar het vandaan komt. Je zou het zo weer terug in dozen stoppen, maar wat heeft dat voor zin???
Even had ik nog zoiets van "“Hup, de rest direct verbranden”, maar behalve dat ik daar een verbrandingston voor wil hebben, is het waarschijnljk ook beter om niet hals-over-kop door te stomen. Dat verbranden c.q. definitief opruimen van een deel van de spullen is voor een andere keer.
Nu rest enkel nog het laatste en vervelenste deel van de klus. Nu moet al dat wat overgebleven is terug op z’n plaats gezet worden of er moet een plekje voor gevonden worden omdat het nieuw is of voor het eerst sinds jaren uit de dozen is gekomen of ik gewoon niet weet waar het vandaan komt. Je zou het zo weer terug in dozen stoppen, maar wat heeft dat voor zin???
zaterdag 24 december 2011
Hapjes
Twee uitpuilende koelkasten, een knorrende maag en een maagdelijk aanrecht annex fornuis vormen de setting voor deze dag. De beesten zijn gejaagd, geslacht en opgedeeld. De zeehave kan zo in kokend water de overgang naar ingrediënt maken. Groenten worden straks gesneden, gehakt, gestoomd, gewokt en gepureerd. Het maken van taartjes en bonbons staat op het programma. Enkel het brood, daar had ik geen zin in, en heb ik kant en klaar in de supermarkt gekocht.
Zo'n culinaire slag is natuurlijk vergeven van besluiten en vooral de prioritering daarin. En de eerste is al: wanneer begin ik met de cocktail? Zou ik die voorproeven of bewaar ik 'm zoals het hoort tot aan het begin van de maaltijd? En zo ja, welk begin? Het bereiden ervan of het genieten? Zo'n cocktail kan nog wel eens leiden tot een onverwachts verkorte versie van de navolgende maaltijd. Dus dan? Wat dan? Ik ben wel een paar uur bezig met omtrekkende bewegingen. Voordat het eerste gerecht klaar is om mijn spijsverteringskanaal ingeschoven te worden, kan er nog menig cocktail aan vooraf gaan.
Ik ben benieuwd naar de smaak van de cocktail, de bereiding van de cappuccino, de vorm waarin ik de homard uiteindelijk duw, of de lotte (zeeduivel) zo bijzonder is als men zegt, hoe de thee uitwerkt in bij de eendeborst, de combinatie van kazen, of de ontbijtkoekjes lukken en natuurlijk ook naar het resultaat van truffles-rollen.
Heerlijk prutsen en klutsen en daarna genieten van het resultaat .... wat wil je nog meer??
Zo'n culinaire slag is natuurlijk vergeven van besluiten en vooral de prioritering daarin. En de eerste is al: wanneer begin ik met de cocktail? Zou ik die voorproeven of bewaar ik 'm zoals het hoort tot aan het begin van de maaltijd? En zo ja, welk begin? Het bereiden ervan of het genieten? Zo'n cocktail kan nog wel eens leiden tot een onverwachts verkorte versie van de navolgende maaltijd. Dus dan? Wat dan? Ik ben wel een paar uur bezig met omtrekkende bewegingen. Voordat het eerste gerecht klaar is om mijn spijsverteringskanaal ingeschoven te worden, kan er nog menig cocktail aan vooraf gaan.
Ik ben benieuwd naar de smaak van de cocktail, de bereiding van de cappuccino, de vorm waarin ik de homard uiteindelijk duw, of de lotte (zeeduivel) zo bijzonder is als men zegt, hoe de thee uitwerkt in bij de eendeborst, de combinatie van kazen, of de ontbijtkoekjes lukken en natuurlijk ook naar het resultaat van truffles-rollen.
Heerlijk prutsen en klutsen en daarna genieten van het resultaat .... wat wil je nog meer??
vrijdag 23 december 2011
Lengen
Het heeft geduurd, maar is toch weer gekomen. Sinterklaas sukkelt vooruit en de Kerstman druppelt na maar wat werkelijk telt glijdt tussendoor geluidloos voorbij. Het is weer de tijd van langere dagen en kortere rokjes. De Tena-lady met vorstbescherming kan terug in de kast. Wel nog ff een echte slip ipv een touwtje tussen de billen en kousen tot aan de knieën of lekker soepele laarzen.
Als je op 1 januari met Unox-muts getooid in de Noordzee kunt duiken, moet je ook het lef hebben om vanaf 21 december die rok uit de kast te trekken. Het hoeft niet direct mini te zijn maar oversizede lengtes graag alleen in de daarvoor bestemde kerkelijke gelegenheden. Gezeten op de pover verwarmde terrassen met gratis sigarettenstank, is het wel zo prettig als je je blik kunt warmen aan enthousiast passerende (bijna) blote benen, ver voordat de eerste zwaluw een keertje voorbij komt, vlinders je blikveld opvrolijken of de vrijelijk bloeiende natuur je weinig subtiel herinnert aan je allergie.
Het verlangen naar het voorjaar bloeit op en staat te popelen om de komende koude maar steeds lichtere maanden te pareren. Me vandaag verbaasd over de bloeiende paardebloemen en nog steeds zijn er bomen waar bladeren aan zitten die groen zijn. Het was een raar jaar, te raar om ongemerkt voorbij te laten gaan. Kom! Laten we de lente uitdagen. Volgens mij pakken de seizoenen die handschoen op.
Als je op 1 januari met Unox-muts getooid in de Noordzee kunt duiken, moet je ook het lef hebben om vanaf 21 december die rok uit de kast te trekken. Het hoeft niet direct mini te zijn maar oversizede lengtes graag alleen in de daarvoor bestemde kerkelijke gelegenheden. Gezeten op de pover verwarmde terrassen met gratis sigarettenstank, is het wel zo prettig als je je blik kunt warmen aan enthousiast passerende (bijna) blote benen, ver voordat de eerste zwaluw een keertje voorbij komt, vlinders je blikveld opvrolijken of de vrijelijk bloeiende natuur je weinig subtiel herinnert aan je allergie.
Het verlangen naar het voorjaar bloeit op en staat te popelen om de komende koude maar steeds lichtere maanden te pareren. Me vandaag verbaasd over de bloeiende paardebloemen en nog steeds zijn er bomen waar bladeren aan zitten die groen zijn. Het was een raar jaar, te raar om ongemerkt voorbij te laten gaan. Kom! Laten we de lente uitdagen. Volgens mij pakken de seizoenen die handschoen op.
woensdag 21 december 2011
Koken
(28-08-2001) Keuken gesloten!! ‘Fermeture exceptionel' om mijn verjaardag te vieren en ook een beetje om weer even een dag van het koken af te zijn. De deal om voor het wandelaarsarrangement vijf van de zes dagen te koken en het feit dat de wandelaars geen vaste dag van aankomst hebben, heeft er toe geleid, dat we deze zomer in feite 6, soms 7 dagen per week maaltijden verzorgen. Op de welbekende drie dagen -dinsdag, donderdag en zaterdag- voor iedereen en op de andere dagen alleen voor de wandelaars. De ene keer wat uitgebreider en de andere keer wat simpeler....
Het idee klonk leuk en leek makkelijk te doen, maar we weten nu al dat we dit het volgende seizoen gaan veranderen. In feite staat nu de hele week, iedere dag in het teken van de verzorging van de gasten en dat was niet de bedoeling. De dagen zijn rommelig en natuurlijk hebben we best tijd om andere dingen te doen, maar die gebeuren steeds met één oog op de klok en dat is niet prettig. Bovendien zit er een groot verschil tussen ‘maaltijden verzorgen' en ‘koken' om nog maar van ‘lekker koken' te zwijgen. Voor dat laatste moet je gemotiveerd en geïnspireerd zijn en dat kost zo tegen het einde van het seizoen steeds meer moeite.
Het idee klonk leuk en leek makkelijk te doen, maar we weten nu al dat we dit het volgende seizoen gaan veranderen. In feite staat nu de hele week, iedere dag in het teken van de verzorging van de gasten en dat was niet de bedoeling. De dagen zijn rommelig en natuurlijk hebben we best tijd om andere dingen te doen, maar die gebeuren steeds met één oog op de klok en dat is niet prettig. Bovendien zit er een groot verschil tussen ‘maaltijden verzorgen' en ‘koken' om nog maar van ‘lekker koken' te zwijgen. Voor dat laatste moet je gemotiveerd en geïnspireerd zijn en dat kost zo tegen het einde van het seizoen steeds meer moeite.
maandag 19 december 2011
Opereren
Heb je een probleem, dan kan het tegenwoordig met een beetje geluk weggesneden worden. Soms is het beter, soms is het een opluchting, soms een (tijdelijke) verfraaiing en soms is het gewoon levensnoodzakelijk. Nu ben ik toch zo benieuwd of mijn ‘probleempje’ ook zo ff weggesneden zou kunnen worden. Een sneetje hier, een knipje daar en klaar! Ik kan zo een paar meer maar vooral toch minder aantrekkelijke alternatieven bedenken. Mij ontbreekt echter de kennis omtrent succesvolle behandelingsmogelijkheden. Sterker nog, ik kan me niet heugen, dat ik ooit al eens ergens het door mij ervaren manco in een hoopgevende diagnostiek de revue heb zien passeren.
Misschien ben ik uniek, een niet geheel onprettige gedachte, ware het niet, dat ik er niet door in feeststemming geraak. In tegendeel! Nee, gelukkig ook geen rouw- of andersoortige grafstemming, maar het stemt me toch, hoe moet ik zeggen … het stemt me enigermate misttroostig. Ja, een mooi woord en het juiste beeld. Ik dwaal en zie werkelijk niks, in welke richting ik ook kijk. Terwijl dat mistige, vage toch een beetje tot de symptomen gerekend kan worden van mijn aandoening. Dat mistige enerzijds en anderzijds die onverklaarbare behoefte alles roze te willen inkleuren ….,.
Klinkt onschuldig niet? Dat is het verneukeratieve…. Een term, die in dit kader redelijk letterlijk kan worden genomen. Het duurt altijd weer even voordat de mist opgetrokken is, maar één ding is dan snel duidelijk: roze is er niks! Weer een keer heeft het rad de werkelijk verdrongen en mag je wederom op de blaren zitten alsof dat je voorkeur zou hebben. Zou dat nou niet weggesneden kunnen worden? Zit ergens die roze bril met waas-effect op zo’n manier, dat hij met een snelle haal van het scapel is te verwijderen? Zou het mogelijk zijn om het andere geslacht ontnuchterd tot nuchter tegenover te treden en toch in de wolken terecht te komen ipv de zoveelste weinig zachte landing in de modder?
Misschien ben ik uniek, een niet geheel onprettige gedachte, ware het niet, dat ik er niet door in feeststemming geraak. In tegendeel! Nee, gelukkig ook geen rouw- of andersoortige grafstemming, maar het stemt me toch, hoe moet ik zeggen … het stemt me enigermate misttroostig. Ja, een mooi woord en het juiste beeld. Ik dwaal en zie werkelijk niks, in welke richting ik ook kijk. Terwijl dat mistige, vage toch een beetje tot de symptomen gerekend kan worden van mijn aandoening. Dat mistige enerzijds en anderzijds die onverklaarbare behoefte alles roze te willen inkleuren ….,.
Klinkt onschuldig niet? Dat is het verneukeratieve…. Een term, die in dit kader redelijk letterlijk kan worden genomen. Het duurt altijd weer even voordat de mist opgetrokken is, maar één ding is dan snel duidelijk: roze is er niks! Weer een keer heeft het rad de werkelijk verdrongen en mag je wederom op de blaren zitten alsof dat je voorkeur zou hebben. Zou dat nou niet weggesneden kunnen worden? Zit ergens die roze bril met waas-effect op zo’n manier, dat hij met een snelle haal van het scapel is te verwijderen? Zou het mogelijk zijn om het andere geslacht ontnuchterd tot nuchter tegenover te treden en toch in de wolken terecht te komen ipv de zoveelste weinig zachte landing in de modder?
donderdag 15 december 2011
Never ever
... feestje vieren als de race nog niet gelopen is. Mijn stukje van gisteren was een klassiek gevalletje "het noodlot tarten" en de handschoen is met welgemeend genoegen opgepakt. Gisteren bleek al een muur de nachtelijke storm niet te hebben doorstaan. Zat er aan te komen, maar de timing om nu aan de zwaartekracht toe te geven, is toch wel tamelijk beroerd. Gisteren bleek ook dat de voorspelling van een zware storm in de nacht van donderdag op vrijdag geen loze dreiging was, zodat het maar de vraag is of ik vrijdagochtend met goed fatsoen richting Bordeaux kan sjezen en als dat al het geval is, dan is het nog maar de vraag of dezelfde storm op dat moment niet de vliegtuigen op Schiphol aan de grond houdt ...
Ach, dat zien we morgen wel, dus met emmer, stofzuiger en ander poetsgerei trapop getogen om links en rechts de grijze stoflaag te verwijderen. Nog nauwelijks bezig met stofzuigen breek ik in een vloeiende beweging een lichtknop af ... Naar beneden gereedschap en plamuurspul gezocht en de schade hersteld. Verder met de schoonmaak.
Even later gooi ik een emmer leeg in de plee en trek door .... pffff, nou dat was wel erg zuinig. Stortbak blijkt niet vol te lopen .... Net van de week een deel van de waterleiding laten repareren om te zorgen dat alle toiletten op de eerste verdieping het weer naar behoren zou doen en welke verzaakt zijn, nee het is vast haar (!) functie... Ja precies, die ene die voor de komende weken van belang is. Weer naar beneden, ander gereedschap. Loskoppelen, rotzooi voor het zeefje verwijderen en ..... natuurlijk moet het afdichtingsringetje vervangen worden. Laat ik bijna 1001 verschillende ringetjes hebben in koper, rubber en karton maar geen enkele daarvan paste. Dus, straks na de middagpauze (Ja, ja dat blijft zo handig hier in Frankrijk) naar St. Yrieix en bij meneer Brico opzoek naar het juiste formaat.
Zo zie je maar weer .... enthousiasme wordt afgestraft, herwonnen weerstand op de proef gesteld, nederigheid afgedwongen. Wat staat me nog meer te wachten?? Ga ik morgenochtend ontwaken in een wereld die herinnert aan die beruchte decemberochtend in 1999?? Die heerlijk frisse ochtend van de 28ste met stralend blauwe lucht, waarin je een helder vergezicht had in zoverre de omgewaaide bomen je dat zicht niet benamen .....
Ach, dat zien we morgen wel, dus met emmer, stofzuiger en ander poetsgerei trapop getogen om links en rechts de grijze stoflaag te verwijderen. Nog nauwelijks bezig met stofzuigen breek ik in een vloeiende beweging een lichtknop af ... Naar beneden gereedschap en plamuurspul gezocht en de schade hersteld. Verder met de schoonmaak.
Even later gooi ik een emmer leeg in de plee en trek door .... pffff, nou dat was wel erg zuinig. Stortbak blijkt niet vol te lopen .... Net van de week een deel van de waterleiding laten repareren om te zorgen dat alle toiletten op de eerste verdieping het weer naar behoren zou doen en welke verzaakt zijn, nee het is vast haar (!) functie... Ja precies, die ene die voor de komende weken van belang is. Weer naar beneden, ander gereedschap. Loskoppelen, rotzooi voor het zeefje verwijderen en ..... natuurlijk moet het afdichtingsringetje vervangen worden. Laat ik bijna 1001 verschillende ringetjes hebben in koper, rubber en karton maar geen enkele daarvan paste. Dus, straks na de middagpauze (Ja, ja dat blijft zo handig hier in Frankrijk) naar St. Yrieix en bij meneer Brico opzoek naar het juiste formaat.
Zo zie je maar weer .... enthousiasme wordt afgestraft, herwonnen weerstand op de proef gesteld, nederigheid afgedwongen. Wat staat me nog meer te wachten?? Ga ik morgenochtend ontwaken in een wereld die herinnert aan die beruchte decemberochtend in 1999?? Die heerlijk frisse ochtend van de 28ste met stralend blauwe lucht, waarin je een helder vergezicht had in zoverre de omgewaaide bomen je dat zicht niet benamen .....
woensdag 14 december 2011
Helaas(?)
Close finish! Tevreden, ondanks dat ik veel meer gewild had, dan gelukt is. Dat hoort een beetje bij mijn manier van werken en mag de pret niet drukken. De keuken is zonder feitelijke verbouwing inmiddels compleet gerenoveerd, het kantoortje kent een rustgevende orde, die jaren zoek is geweest, en de huiskamer vertoont de eerste beginselen van wat je 'sfeervol en gezellig' zou kunnen noemen.
Vandaag en morgen nog een beetje 'schuren & schaven' en dan moet het maar voldoen. Voldoen voor wie? Voldoen voor wat? Natuurlijk voor de feestdagen èn natuurlijk niet voor mijjes in mijn uppie. Nee, dan had ik me d'r wel wat makkelijker vanaf gemaakt.
Als de afgelopen jaren mensen langs wilden komen, heb ik me d'r steeds uitgepraat met een onduidelijk verhaal of gewoon gerefereerd aan de rommel ("Je weet wel!") die mijn mannenbestaan kleur en glorie gaf. Meestal was dat voldoende om met rust gelaten te worden. Dat laatste hoeft van mij niet meer, ergo ik moest in de benen.
Dit is een mooie gelegenheid om na jaren weerstand en verzet, en helaas bij gebrek aan beter toch maar iets eigens in deze plek te proppen. Hoewel proppen ..... het is meer kappen en breken, ruimte geven aan de beweging in mijn leven.
Vandaag en morgen nog een beetje 'schuren & schaven' en dan moet het maar voldoen. Voldoen voor wie? Voldoen voor wat? Natuurlijk voor de feestdagen èn natuurlijk niet voor mijjes in mijn uppie. Nee, dan had ik me d'r wel wat makkelijker vanaf gemaakt.
Als de afgelopen jaren mensen langs wilden komen, heb ik me d'r steeds uitgepraat met een onduidelijk verhaal of gewoon gerefereerd aan de rommel ("Je weet wel!") die mijn mannenbestaan kleur en glorie gaf. Meestal was dat voldoende om met rust gelaten te worden. Dat laatste hoeft van mij niet meer, ergo ik moest in de benen.
Dit is een mooie gelegenheid om na jaren weerstand en verzet, en helaas bij gebrek aan beter toch maar iets eigens in deze plek te proppen. Hoewel proppen ..... het is meer kappen en breken, ruimte geven aan de beweging in mijn leven.
dinsdag 13 december 2011
Terugblikken
(25/09/2008) Gezelschap van een katertje ….. Gisteravond een ouderwets klets-, eet- en drinkgelag. Ben dat helemaal ontwend, wat goed is, maar als nadeel heeft, dat je op een dag als vandaag wakker wordt met een houten kop. Bovendien schoot het me vanochtend ook bijna verkeerd qua onrust en paniek. Het lijf voelde tamelijk beroerd aan en gelijk schoot het tussen mijn oren verkeerd en sloegen de gedachten op hol. Terwijl er natuurlijk niks met mijn hart aan de hand was, maar simpelweg nog teveel alcohol door mijn lijf circuleerde. Waarschijnlijk speelde de avond van gisteren ook nog mee, want toen kwam Yoland op een gegeven moment “op tafel” en hebben we het een hele tijd gehad over aanleiding, aanloop, dood en nasleep.
Wat me al een tijdje bezig houdt, is het besef (achteraf) dat Yoland in die laatste, zeg 2-3 jaar enorm veranderd is. Het begon met haar smaak die van helder, strak en modern omsloeg in donker, bewerkt en klassiek, maar ook haar manier van rijden veranderde in korte tijd van een assertief, snelschakelend en scherp in een soort ouwe tutten-rijgedrag. Ik zou dat ook eens moeten overdenken voor de andere delen van haar/het leven, zoals werk, toekomst, betekenis van het leven etc. Daar moeten ook tekenen zijn geweest, die me ontgaan zijn.
Wat me al een tijdje bezig houdt, is het besef (achteraf) dat Yoland in die laatste, zeg 2-3 jaar enorm veranderd is. Het begon met haar smaak die van helder, strak en modern omsloeg in donker, bewerkt en klassiek, maar ook haar manier van rijden veranderde in korte tijd van een assertief, snelschakelend en scherp in een soort ouwe tutten-rijgedrag. Ik zou dat ook eens moeten overdenken voor de andere delen van haar/het leven, zoals werk, toekomst, betekenis van het leven etc. Daar moeten ook tekenen zijn geweest, die me ontgaan zijn.
zondag 11 december 2011
Keuken
In een keuken kook je. Aan een keuken kun aflezen hoe en voor hoeveel normaal gesproken gekookt wordt. In een keuken hoopt zich glaswerk, serviesgoed, bestek, kookgerei, potten, pannen, ingrediënten en keuken- (raar hè?)machines op. Alles vindt zijn plek of krijgt die in geval van twijfel toegewezen. Wat dan door een paar jaar heen ontstaat is een organisch geheel, bijna een organisme. Je vindt er blindelings de weg, grijpt zelden mis en alles voelt aan alsof het altijd zo geweest is. Verandert je leven, veranderen gewoontes en ook de wijze van en behoefte aan koken. Zoiets kost tijd maar lukt uiteindelijk. Jou wel maar de keuken niet.
Met enig ontzag en een zekere terughoudendheid een paar weken geleden begonnen met wat een marathon touwtrekken is geworden. De keuken trok zich terug, sloot haar deuren en vocht om iedere in beslaggenomen cm, om ieder pannetje, elk bord en deed zelfs moeilijk bij ruim verlopen ingrediënten. Alles wat ik oppakte gaf me het gevoel, dat ik iets amputeerde. Het heeft wat pogen, overtuigen, manipuleren en masseren gekost maar in grote lijnen zijn we, de keuken en ik dichterbij elkaar gekomen. Er is een hoop overbodigs verdwenen al voelde het desondanks onmisbaar aan.
Er is weer ruimte en de komende weken zal blijken of de vanzelfsprekenheid van bewegen, de samenwerking, onze symbiose niet verloren is gegaan. Veel zal nog van plek verwisselen en er zal ook nog het nodige verdwijnen. We zijn er nog niet. Het nieuwe casco staat nu de details nog ....
Met enig ontzag en een zekere terughoudendheid een paar weken geleden begonnen met wat een marathon touwtrekken is geworden. De keuken trok zich terug, sloot haar deuren en vocht om iedere in beslaggenomen cm, om ieder pannetje, elk bord en deed zelfs moeilijk bij ruim verlopen ingrediënten. Alles wat ik oppakte gaf me het gevoel, dat ik iets amputeerde. Het heeft wat pogen, overtuigen, manipuleren en masseren gekost maar in grote lijnen zijn we, de keuken en ik dichterbij elkaar gekomen. Er is een hoop overbodigs verdwenen al voelde het desondanks onmisbaar aan.
Er is weer ruimte en de komende weken zal blijken of de vanzelfsprekenheid van bewegen, de samenwerking, onze symbiose niet verloren is gegaan. Veel zal nog van plek verwisselen en er zal ook nog het nodige verdwijnen. We zijn er nog niet. Het nieuwe casco staat nu de details nog ....
vrijdag 9 december 2011
Porto
(23/09/2008) Porto was in meerdere betekenissen genieten. Een dagje waarin helemaal niks moest en veel kon. Alleen al de tour met de auto door de stad opzoek naar het oude centrum was een ervaring op zich. Ergens een bordje “Centro” gemist en uiteindelijk berg af naar zee gereden en in zuidelijke richting langs het water tot aan de monding van de Douro en langs de riviermonding stroomopwaarts totdat het centrum weer aangegeven werd en ditmaal verloor ik het niet uit het oog. Zo zie je maar weer, ik kom er wel als ik maar even doorzet en daarbij is ‘en passent’ het laatste restje aarzeling weggenomen voor steden als Rome of Parijs.
De weg langs de Duoro richting het centrum was één groot genieten qua oude, deels vergane glorie en een prachtige ligging aan twee zijden van de rivier met als verbinding meerdere imposante, magnifieke bruggen en dat alles in een weinig irritante mengeling van authentiek en toeristische exploitatie.
Eenmaal ergens wat wel erg onmiskenbaar een deel van het oude centrum moest zijn, de auto geparkeerd en te voet verder gegaan. In eerste instantie betekende dat opzoek naar een terras voor koffie en om de FAZ te lezen, tenminste deels. Daarna kriskras door de oude straten gelopen en de lokale sfeer in me opgezogen, vooral in de straten die net afzijdig van de grote mensenstromen lagen. Veel oude huizen, vaak betegeld, bijna altijd met erkers als ramen en luiken aan de binnenkant. Op straatniveau alle mogelijke winkels en vooral winkeltjes, het type ambtelijke nering dat zelfs in Frankrijk bijna helemaal is verdwenen. Winkels niet breder dan de voordeur en gespecialiseerd in de “raarste” zaken: naaimachine-onderdelen, bruidskroontjes, wielen en wieltjes, natuurlijk schoenmakers, naaisters, kleine levensmiddelenzaken, koffiebars, cafés en rond het middaguur de restaurants waar de lokale bevolking zat te eten, etc. etc. Verder een prachtig kopstation en veel opknap- en herstelactiviteiten.
Had mijn maag me met rust gelaten en daarmee de onrust geen kans tussen mijn oren gegeven, dan had ik daar nog uren kunnen dwalen. Nu ben ik rond half twee op een terras aan de kade van de Douro gaan zitten en heb me toeristisch laten uitbuiten en dat voor 9 euro. Had erger gekund. De FAZ weer ter hand genomen en onderwijl ook genoten van een prachtig metalen viaduct en het spel van wind en zon in het water van de Duoro. Ook hier had het uren langer kunnen duren, maar de rust was volledig zoek.
De weg langs de Duoro richting het centrum was één groot genieten qua oude, deels vergane glorie en een prachtige ligging aan twee zijden van de rivier met als verbinding meerdere imposante, magnifieke bruggen en dat alles in een weinig irritante mengeling van authentiek en toeristische exploitatie.
Eenmaal ergens wat wel erg onmiskenbaar een deel van het oude centrum moest zijn, de auto geparkeerd en te voet verder gegaan. In eerste instantie betekende dat opzoek naar een terras voor koffie en om de FAZ te lezen, tenminste deels. Daarna kriskras door de oude straten gelopen en de lokale sfeer in me opgezogen, vooral in de straten die net afzijdig van de grote mensenstromen lagen. Veel oude huizen, vaak betegeld, bijna altijd met erkers als ramen en luiken aan de binnenkant. Op straatniveau alle mogelijke winkels en vooral winkeltjes, het type ambtelijke nering dat zelfs in Frankrijk bijna helemaal is verdwenen. Winkels niet breder dan de voordeur en gespecialiseerd in de “raarste” zaken: naaimachine-onderdelen, bruidskroontjes, wielen en wieltjes, natuurlijk schoenmakers, naaisters, kleine levensmiddelenzaken, koffiebars, cafés en rond het middaguur de restaurants waar de lokale bevolking zat te eten, etc. etc. Verder een prachtig kopstation en veel opknap- en herstelactiviteiten.
Had mijn maag me met rust gelaten en daarmee de onrust geen kans tussen mijn oren gegeven, dan had ik daar nog uren kunnen dwalen. Nu ben ik rond half twee op een terras aan de kade van de Douro gaan zitten en heb me toeristisch laten uitbuiten en dat voor 9 euro. Had erger gekund. De FAZ weer ter hand genomen en onderwijl ook genoten van een prachtig metalen viaduct en het spel van wind en zon in het water van de Duoro. Ook hier had het uren langer kunnen duren, maar de rust was volledig zoek.
donderdag 8 december 2011
Groeien
(21-08-2001) Onze hondjes vragen aardig wat tijd en aandacht. Het voeren, het uitlaten en vooral het pogen om hen enige gehoorzaamheid aangeleerd (ingeprent?) te krijgen kost snel meerdere uren per dag. Eigenlijk doen ze het helemaal niet zo slecht en zit ons enkel hun tomeloze enthousiasme bij tijd en wijle in de weg. Niets is leuker dan op gasten afrennen, de sporen van een aanwezige hond te volgen of lekker te spelen in plaats van hun behoefte te doen op de door ons uitgekozen plek.
Het toevoegsel ‘je' is trouwens nauwelijks meer op z'n plaats. Ruim vier maanden oud maar het formaat van de gemiddelde huis-, tuin- en keukenhond is reeds gepasseerd. Waar gaan ze stoppen met groeien? We weten dat ze waarschijnlijk ergens tussen de 30 en 40 kilo zullen eindigen. Wittewaô's poten zien d'r uit alsof hij wat forser dan Pelle gaat worden, maar misschien is het te vroeg om dat te concluderen.
Het vooruitzicht van hun uiteindelijke omvang maakt de noodzaak om werk te maken van hun opvoeding alleen maar belangrijker. Nu zijn ze nog net aan een riem te houden, ook als ze niet willen luisteren. Straks gaan we in dat geval gewoon plat en trekken de beestjes ons over de grond mee bij hun ‘rondje meer'. Hun energie en hun enthousiasme werkt aanstekelijk en als je niet uitkijkt vergeef je ze alles wat ze fout of net niet goed doen. Fout, dus!
Het zijn echter absoluut geen onwillige honden. ‘Zitten', ‘hier', ‘af' en andere soortgelijke kreten zijn hun reeds bekend. Het is meer, dat dit hele gedoe ons totaal vreemd is. Zonder kinderen en enkel wat ervaring met katten maakt dat we feitelijk geen kaas van opvoeden hebben gegeten. We kennen inmiddels de boeken (!), maar ook die hebben niet altijd voor alles een antwoord.... behalve dat wat het ook is en wat je ook wil, het steeds ‘liefdevol doch consequent' moet gebeuren ....
Het toevoegsel ‘je' is trouwens nauwelijks meer op z'n plaats. Ruim vier maanden oud maar het formaat van de gemiddelde huis-, tuin- en keukenhond is reeds gepasseerd. Waar gaan ze stoppen met groeien? We weten dat ze waarschijnlijk ergens tussen de 30 en 40 kilo zullen eindigen. Wittewaô's poten zien d'r uit alsof hij wat forser dan Pelle gaat worden, maar misschien is het te vroeg om dat te concluderen.
Het vooruitzicht van hun uiteindelijke omvang maakt de noodzaak om werk te maken van hun opvoeding alleen maar belangrijker. Nu zijn ze nog net aan een riem te houden, ook als ze niet willen luisteren. Straks gaan we in dat geval gewoon plat en trekken de beestjes ons over de grond mee bij hun ‘rondje meer'. Hun energie en hun enthousiasme werkt aanstekelijk en als je niet uitkijkt vergeef je ze alles wat ze fout of net niet goed doen. Fout, dus!
Het zijn echter absoluut geen onwillige honden. ‘Zitten', ‘hier', ‘af' en andere soortgelijke kreten zijn hun reeds bekend. Het is meer, dat dit hele gedoe ons totaal vreemd is. Zonder kinderen en enkel wat ervaring met katten maakt dat we feitelijk geen kaas van opvoeden hebben gegeten. We kennen inmiddels de boeken (!), maar ook die hebben niet altijd voor alles een antwoord.... behalve dat wat het ook is en wat je ook wil, het steeds ‘liefdevol doch consequent' moet gebeuren ....
maandag 5 december 2011
Geschenk
Dit jaar geen lang denken
De Sint gaat spontaan schenken
Een schouderklop hier
een zoen daar
da's snel klaar
en kost geen papier.
De trend is minderen
en toch tevreden zijn.
Dus door het leven vlinderen,
en maak gein.
De Sint schenkt zijn visioen:
Onbetaalbare wensen,
die je vervult voor andere mensen
Kan hij eindelijk met pensioen.
De Sint gaat spontaan schenken
Een schouderklop hier
een zoen daar
da's snel klaar
en kost geen papier.
De trend is minderen
en toch tevreden zijn.
Dus door het leven vlinderen,
en maak gein.
De Sint schenkt zijn visioen:
Onbetaalbare wensen,
die je vervult voor andere mensen
Kan hij eindelijk met pensioen.
zondag 4 december 2011
Druk, druk
(19/09/2008) Ik heb het maar druk, druk, druk. Ik kom nauwelijk toe aan een hernieuwd ritme. Alles komt erg traag opgang. Na de verwerking van mijn innerlijke zooi nu een nieuwe start met een ster in het centrum van mijn bestaan die alle aandacht opeist. Het is heerlijk, maar eigenlijk is het een dom idee, maar dat wilde ik gewoon niet zien, om zo voor mijn vertrek lekker een paar dagen samen te zijn. Ik had me op mijn 10 vingers kunnen uittellen, dat daarnaast weinig terecht zou komen van andere zaken.
En dat klopt ook vandaag weer. Eerst opgeruimd, toen naar spullen voor de boekhouder lopen zoeken, inmiddels was het voorbij tweeën toen ik met het dak begon en dat maar half omdat het afscheid nog moest. Het elkaar loslaten -letterlijk & figuurlijk- kostte enige moeite, maar ze had afspraken elders, waardoor ik nu ineens weer alleen ben, alle ruimte heb om te werken, lekker wil nagenieten, deels baal van alles wat niet gebeurd zal zijn voordat ik vertrek en per saldo nog steeds niet bezig ben op het dak. Een prettig-deels wrange chaos, waarin de dagen te kort zijn en de bezigheden overdadig. Je zou de tijd stil moeten kunnen zetten, om de laatste praktische elementen van de verwerking van Yoland’s dood in alle rust te kunnen afhandelen, me helemaal onder te kunnen dompelen in het begin van wat hard gaat lijken op een nieuw gedeeld leven, om daarnaast de tijd te hebben om het dagelijkse bestaan in een positieve routine terecht te laten komen, de nieuwe lijnen naar de toekomst in alle rust te overdenken en op te starten en om mezelf de ruimte te geven om door het doen te ondervinden, waar ik me verder in wil verdiepen, ontwikkelen, mee bezig wil houden. Al dat strijd momenteel om tijd, ruimte en aandacht en dan vergeet ik nog effe wat simpele praktische zaken als onderhoud, beesten, verkoop, etc. Het is even letterlijk teveel van het goede!!
En dat klopt ook vandaag weer. Eerst opgeruimd, toen naar spullen voor de boekhouder lopen zoeken, inmiddels was het voorbij tweeën toen ik met het dak begon en dat maar half omdat het afscheid nog moest. Het elkaar loslaten -letterlijk & figuurlijk- kostte enige moeite, maar ze had afspraken elders, waardoor ik nu ineens weer alleen ben, alle ruimte heb om te werken, lekker wil nagenieten, deels baal van alles wat niet gebeurd zal zijn voordat ik vertrek en per saldo nog steeds niet bezig ben op het dak. Een prettig-deels wrange chaos, waarin de dagen te kort zijn en de bezigheden overdadig. Je zou de tijd stil moeten kunnen zetten, om de laatste praktische elementen van de verwerking van Yoland’s dood in alle rust te kunnen afhandelen, me helemaal onder te kunnen dompelen in het begin van wat hard gaat lijken op een nieuw gedeeld leven, om daarnaast de tijd te hebben om het dagelijkse bestaan in een positieve routine terecht te laten komen, de nieuwe lijnen naar de toekomst in alle rust te overdenken en op te starten en om mezelf de ruimte te geven om door het doen te ondervinden, waar ik me verder in wil verdiepen, ontwikkelen, mee bezig wil houden. Al dat strijd momenteel om tijd, ruimte en aandacht en dan vergeet ik nog effe wat simpele praktische zaken als onderhoud, beesten, verkoop, etc. Het is even letterlijk teveel van het goede!!
Abonneren op:
Posts (Atom)