10:44u … voor mijn herinnering is het nu net drie jaar geleden, dat ik met een kop dampende koffie verkeerd de slaapkamer binnen ging en in een fractie van een seconde mijn wereld niet meer de mijne was. Verbazingwekkend, dat ik die kop koffie toen netjes heb neergezet en niet uit mijn handen heb laten vallen. Het zal het ongeloof zijn geweest, het ongeloof waarmee zo vele anderen zijn en nog mee zullen worden geconfronteerd. Zo normaal, zo reëel, maar dan voor anderen. Zo volledig onwerkelijk en niet te vatten voor mij.
Ik wist, dat mensen gebeld moesten worden, een dokter gewaarschuwd, familie op de hoogte stellen ... de hele riedel, alsof ik ervoor getraind had. Ik rilde over mijn hele lijf en ben op het trapje gaan zitten in de gang. Alleen was alles wat ik voelde, een intens gevoel van alleen-zijn in een wereld, die net z’n zin verloren had. De rest van de dag, dagen, weken en maanden lopen door elkaar heen en in elkaar over als mascara, rouge en make-up bij een huilbui. Het was een warboel en van greep op het leven was geen sprake meer. Een greep die ook nu nog steeds niet zijn oude kracht heeft hervonden.
De dood heb ik redelijk snel een plek (Utrecht), een vorm (graf, beelden, bijeenkomsten, boekje) weten te geven, afgehandeld, geaccepteerd, maar de puinhoop, die Yoland’s plotsklapse vertrek van mijn leven heeft gemaakt, is nog lang niet opgeruimd en het is de vraag of dat ooit gaat gebeuren. Misschien is het het best met revalideren te vergelijken. Je krijgt de boel met een hoop moeite wel weer in beweging maar zelden of nooit keert de oude, vanzelfsprekende soepelheid terug.
Na drie jaar terugblikkend heb ik een hoop gedaan, geregeld, waar mogelijk rechtgetrokkend, etc. maar ik heb nog steeds niks kunnen afsluiten, ik ben nog steeds niet opnieuw kunnen beginnen. Het verleden houdt me via het onroerendgoed en de fouten, die in 2007 hebben geleid tot het afketsen van de verkoop, vast op een plek, waar ik niet meer wil zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten