Het is elf jaar geleden dat ik de laatste keer langer dan 10 dagen ben weggeweest. Het is 20 jaar gelden dat de Balkan wederom z'n ware aard toonde en ik besloot mijn kop daar voorlopig niet meer te laten zien. En het is bijna dertig jaar geleden dat ik op een van de eilanden voor de toen nog Joegoslavische en nu Kroatische kust in de ban raakte van de Adriatische sfeer.
Nee, ik wil het niet hebben over oud(-er) worden en ook niet over de hernieuwde kennismaking met een streek waar ik meerdere decennia heel bewust niet meer ben geweest. Nee, ik wilde het hebben over de terugkeer op een plek waar ik nauwelijks 3 weken geleden ben vertrokken en waarvan het nu lijkt alsof ik er dertig jaar niet meer ben geweest.
Half september ben ik hier vertrokken in de wetenschap dat ik begin oktober de onverharde oprijlaan weer zou opdraaien en me dan waarschijnlijk zou afvragen "Wat kom ik hier doen?". Zondag de derde aangekomen, maandag de honden uit de kennel gehaald, inmiddels woensdag en ik loop met een ongekende verbazing door het huis en over het terrein. Het voelt vertrouwd aan, ik hoef niks te zoeken, kan blindelings koffie zetten en de katten voeren, maar alles verbaast me. Ik voel me een indringer in een wereld waar ik ooit deel van uit heb gemaakt.
Dit is nieuw. Dit is voortschrijdend afscheid. Heb ik via het verleden een stap naar de toekomst gezet??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten