(12-02-2001) Na maanden niks meer gehoord te hebben, is de laatste weken weer beweging gekomen in onze aanvraag van een drankvergunning. Zoiets heb je nodig als je de hele dag door alle soorten (alcoholische) dranken wilt kunnen schenken. Tegen betaling natuurlijk, hoewel dat niet verplicht is. Na diverse pogingen hebben we eind zomer 2000 onze hand weten te leggen op zo'n vergunning. De plaats waar de vergunning vandaan kwam lag binnen de toegestane verplaatsingsafstand, het koopbedrag was acceptabel en de verkoper ging akkoord met de voorwaarde dat de verkoop alleen door zou gaan als zou blijken dat we de vergunning mochten overnemen. Nadat we de vereiste papieren hadden ondertekend moest alles naar de douane en ging Yoland aan de slag met het maken van een informatiepakket. Uit dat pakket zou moeten blijken dat Le Chalard en omgeving zo toeristisch zijn dat een tweede drankvergunning gerechtvaardigd is, ook al kent het dorp slechts 230 inwoners in plaats van de vereiste 800 (400 per vergunning). Gelukkig voor Yoland bleek het uiteindelijk niet nodig om alles in vijfvoud op te sturen zoals in de papieren stond aangegeven. Het pakket van een centimeter of 3 dik moest naar Poitiers en er zou aansluitend contact met ons worden opgenomen.
Vanuit Poitiers is schijnbaar een signaal richting Limoges gegaan, want zonder contact gehad te hebben met Poitiers moesten we op een maandag om 11 uur in Limoges zijn. Iemand van Kamer van Koophandel wilde ons persé spreken in verband met onze aanvraag van een Licence IV. Yoland had al geprobeerd om het telefonisch af te handelen, maar we moesten elkaar toch echt ontmoeten. Waarom dat nodig was, weten we nog steeds niet. Alles wat de uiterst vriendelijke meneer wilde weten stond in het dossier (in Frankrijk maken ze van alles en iedereen in elke situatie dossiers) dat voor hem lag. Wij hebben alles bevestigd en hij was -gelukkig- erg positief maar bovenal een ontzettende kletsmajoor. Tussen zijn vragen door, waarmee hij onze gegevens controleerde, begon hij iedere keer uit te wijden over totaal andere zaken. Weer iemand die straks kan claimen, dat wij ons succes toch mooi aan hem hebben te danken. Zo hebben we de laatste tijd ook al heel wat contact met de douane gehad, de politie over de vloer gehad en zelfs de directeur van Gîtes de France had wat gehoord en vond het noodzakelijk om te informeren naar het waarom van onze aanvraag. Wij houden duidelijk heel wat mensen van de straat.
woensdag 27 april 2011
maandag 25 april 2011
Digitale brei
De wereld van het bloggen & twitteren, de glitter and glamour van de taal, de kitsch van het leven neergelegd in woorden, woordkakelen maar dan via het internet ipv bij de thee of onder het genot van een borrel. Je kunt eindeloos uitweiden of jezelf beschermen met een limiet van 140. Ik zou wel willen weten waarom je bij sms tot 160 mag en bij twitter de lat 20 tekens strakker is getrokken, maar dat terzijde.
Bloggen is al zo oud als de mensheid. De weblog heeft de verhaaltjes, die toevertrouwd werden aan het 'Lieve dagboek' en zorgvuldig opgeborgen achter versloten omslagen, in de openbaarheid gerukt en tegelijkertijd verborgen in de anonimiteit van de massa.
De ware kwaliteit van Twitter ontglipt me (nog) maar het is zondermeer een podium waar menigeen ongestoord en vrijwel ongestraft in zijn/haar eigen zonnetje schittert. Het heeft iets van het omgekeerde bierkistje in Hyde Park. Het is iets exhebitionistisch maar dan toegedekt met een Avatar, vanuit een luie stoel en wederom geanonimiseerd met een mondiaal sausje.
Toch hebben beide podia nog een andere kant, misschien wel een toegevoegde waarde en dan moet ik voor mezelf spreken. Ervaring buiten de deur ontbreekt. Een mens kent vaak vele kanten, die lang niet altijd allemaal samen door één deur kunnen. De criminele en andere ongewenste duistere kanten even buiten beschouwing gelaten, schuilen in ieder mens meerdere varianten en die, noem het sluimerende meervoudige persoonlijkheden hebben zelden, misschien wel nooit de mogelijkheden om te schitteren zo op een dienblad aangedragen gekregen als bij Bloggen, Twitter en aanverwanten.
De interesses, de stemmingen, de belangen, de meningen, de voorkeuren, etc. geven evenveel breukvlakken, scheidslijnen, tint- zelfs kleurverschillen die wonder boven wonder meestal redelijk harmonisch onder één dak kunnen verblijven, echter zelden of nooit als één geheel naar buiten kunnen treden. Beide podia bieden je de gelegenheid die verschillen langs de gewenste lijnen op te splitsen in aparte accounts. De homofiele korpschef met een voorliefde voor gele pumps en barbiepoppen doet er slim aan om zijn voorkeuren duidelijk gescheiden te tonen of te verzwijgen.
Nu heb ik helaas weinig sensationeels te verbergen maar desondanks blog ik over een tig-tal lijnen waarvan 4 zichtbaar zijn verweven en vertoef ik op Twitter onder een tiental verschillende accounts. Gelukkig niet allemaal even actief en waarschijnlijk enkelen slechts tijdelijk omdat het idee niet meer dan een oprisping was, maar toch.
Het gaat bij mij om taal, talen, plaatjes en de daaraan gekoppelde gedachtenwereld(en) wat niet lekker combineert. Ik heb iets met tekst, met woorden, met woorden en tekst, met tekst en plaatjes, met plaatjes, met verschillende werelden waarin in ben opgegroeid en leef, met gedachten of associaties die in de ene taal beter gaan dan in de andere, etc. Een mens, of tenminste ik heb een hoop kanten en de ervaring heeft geleerd dat mensen zelden of nooit met de hele combi kunnen omgaan. Daarom het splitsen, samenvoegen, splitsen en verder zoeken en voelen tot ik het/een evenwicht heb gevonden, waarin ik me net zo prettig voel als in de afzonderlijke delen op zich. Zo gaat het mijn hele leven al en nu weer, maar stukken makkelijker want het goede gereedschap is tenslotte het halve werk.
Bloggen is al zo oud als de mensheid. De weblog heeft de verhaaltjes, die toevertrouwd werden aan het 'Lieve dagboek' en zorgvuldig opgeborgen achter versloten omslagen, in de openbaarheid gerukt en tegelijkertijd verborgen in de anonimiteit van de massa.
De ware kwaliteit van Twitter ontglipt me (nog) maar het is zondermeer een podium waar menigeen ongestoord en vrijwel ongestraft in zijn/haar eigen zonnetje schittert. Het heeft iets van het omgekeerde bierkistje in Hyde Park. Het is iets exhebitionistisch maar dan toegedekt met een Avatar, vanuit een luie stoel en wederom geanonimiseerd met een mondiaal sausje.
Toch hebben beide podia nog een andere kant, misschien wel een toegevoegde waarde en dan moet ik voor mezelf spreken. Ervaring buiten de deur ontbreekt. Een mens kent vaak vele kanten, die lang niet altijd allemaal samen door één deur kunnen. De criminele en andere ongewenste duistere kanten even buiten beschouwing gelaten, schuilen in ieder mens meerdere varianten en die, noem het sluimerende meervoudige persoonlijkheden hebben zelden, misschien wel nooit de mogelijkheden om te schitteren zo op een dienblad aangedragen gekregen als bij Bloggen, Twitter en aanverwanten.
De interesses, de stemmingen, de belangen, de meningen, de voorkeuren, etc. geven evenveel breukvlakken, scheidslijnen, tint- zelfs kleurverschillen die wonder boven wonder meestal redelijk harmonisch onder één dak kunnen verblijven, echter zelden of nooit als één geheel naar buiten kunnen treden. Beide podia bieden je de gelegenheid die verschillen langs de gewenste lijnen op te splitsen in aparte accounts. De homofiele korpschef met een voorliefde voor gele pumps en barbiepoppen doet er slim aan om zijn voorkeuren duidelijk gescheiden te tonen of te verzwijgen.
Nu heb ik helaas weinig sensationeels te verbergen maar desondanks blog ik over een tig-tal lijnen waarvan 4 zichtbaar zijn verweven en vertoef ik op Twitter onder een tiental verschillende accounts. Gelukkig niet allemaal even actief en waarschijnlijk enkelen slechts tijdelijk omdat het idee niet meer dan een oprisping was, maar toch.
Het gaat bij mij om taal, talen, plaatjes en de daaraan gekoppelde gedachtenwereld(en) wat niet lekker combineert. Ik heb iets met tekst, met woorden, met woorden en tekst, met tekst en plaatjes, met plaatjes, met verschillende werelden waarin in ben opgegroeid en leef, met gedachten of associaties die in de ene taal beter gaan dan in de andere, etc. Een mens, of tenminste ik heb een hoop kanten en de ervaring heeft geleerd dat mensen zelden of nooit met de hele combi kunnen omgaan. Daarom het splitsen, samenvoegen, splitsen en verder zoeken en voelen tot ik het/een evenwicht heb gevonden, waarin ik me net zo prettig voel als in de afzonderlijke delen op zich. Zo gaat het mijn hele leven al en nu weer, maar stukken makkelijker want het goede gereedschap is tenslotte het halve werk.
zondag 24 april 2011
Blijven hopen
(20/05/2008) Vandaag gaat de eerste reserveringsbrief de deur uit, die alleen met mijn naam wordt ondertekend. Iets weemoedigs heeft het wel. Het herinnert aan betere tijden.
Tegelijk de afgelopen dagen mondjesmaat actie ondernomen richting de website. De ideeën beginnen weer te komen en ook de lol om er iets van te maken piept af en toe achter de horizont vandaan. Die bezigheid gaat dus waarschijnlijk een dezer dagen ook van start. Met de afspraken in Boussac en de rust hier ter plekke ……. Afkloppen, ik zal er mee beginnen zelfs, maar het heeft er de schijn van dat de bal begint te rollen in de goede richting.
Tegelijk de afgelopen dagen mondjesmaat actie ondernomen richting de website. De ideeën beginnen weer te komen en ook de lol om er iets van te maken piept af en toe achter de horizont vandaan. Die bezigheid gaat dus waarschijnlijk een dezer dagen ook van start. Met de afspraken in Boussac en de rust hier ter plekke ……. Afkloppen, ik zal er mee beginnen zelfs, maar het heeft er de schijn van dat de bal begint te rollen in de goede richting.
vrijdag 22 april 2011
BZT
Het is weer duwen vandaag. Speciale vaardigheid. Gaat vooraf aan de ultieme kunst van het jezelf uit het drijfzand trekken aan je eigen haren.
Inmiddels haast volleerd waarnemer van de cycli waarin het dagelijkse bestaan heen-en-weer slingt tussen kicken en balen, zag ik al dagen geleden de eerste donderwolken aan de horizont verschijnen. Je constateert het maar besteedt er verder geen aandacht aan. De wolken verhinderen de zon niet het schijnen en de bui lijkt over te trekken. Kan, kan nog steeds maar inmiddels komen daar wel een paar schietgebedjes bij kijken. Schietgebedje, een klopje op mijn eigen schouders, een beetje paaien, zelfs 'omkoping' schuw ik niet als middel. Een dagje Limoges, een stel Cd's, strips of zoiets als een gezegende lunch.
Het werkt, al is het vaak van korte duur. Het hoeft deze keer ook niet lang. Vandaag nog maaien. Morgen regent het en mag ik de buitenboel de boel laten. Dan gaat het binnen verder en dat luistert minder nauw. Binnen groeit niks, binnen is! Wat ik binnen doe of nalaat is definitief tot actie van buitenaf daar verandering in brengt. Binnen heeft geen haast. Het blijft liggen, verdwijnt in dozen of vertrekt als vuilnis. Andere alternatieven zijn er niet.
Pasen gaat hier niet op in eieren, chocola en hazen maar wordt naar believen versplitterd in het jagen naar spinnen, stof en overbodig geworden decoratie. Zou het?
Inmiddels haast volleerd waarnemer van de cycli waarin het dagelijkse bestaan heen-en-weer slingt tussen kicken en balen, zag ik al dagen geleden de eerste donderwolken aan de horizont verschijnen. Je constateert het maar besteedt er verder geen aandacht aan. De wolken verhinderen de zon niet het schijnen en de bui lijkt over te trekken. Kan, kan nog steeds maar inmiddels komen daar wel een paar schietgebedjes bij kijken. Schietgebedje, een klopje op mijn eigen schouders, een beetje paaien, zelfs 'omkoping' schuw ik niet als middel. Een dagje Limoges, een stel Cd's, strips of zoiets als een gezegende lunch.
Het werkt, al is het vaak van korte duur. Het hoeft deze keer ook niet lang. Vandaag nog maaien. Morgen regent het en mag ik de buitenboel de boel laten. Dan gaat het binnen verder en dat luistert minder nauw. Binnen groeit niks, binnen is! Wat ik binnen doe of nalaat is definitief tot actie van buitenaf daar verandering in brengt. Binnen heeft geen haast. Het blijft liggen, verdwijnt in dozen of vertrekt als vuilnis. Andere alternatieven zijn er niet.
Pasen gaat hier niet op in eieren, chocola en hazen maar wordt naar believen versplitterd in het jagen naar spinnen, stof en overbodig geworden decoratie. Zou het?
donderdag 21 april 2011
Dagje naar het strand
(11-02-2001) Het voordeel van de tegenvallende hondententoonstellinmg was dat we ineens echt richting zee zouden kunnen gaan. Op dus naar LaRochelle en Ile de Ré. Ooit geweest? Nou, wij allebei nog niet.
Het eiland Ré is door een prachtige brug met het vaste land verbonden. Een brug waar tol voor betaald moet worden. We zagen dat gelukkig op tijd, want we hadden onze laatste contante franckes gespendeerd aan de entree voor de viervoeters. Net voor de brug een afslag genomen en opzoek gegaan naar een pinmachine. Buiten de centra van steden zijn die dingen tamelijk zeldzaam, waardoor het niet zomaar afslagje af en opritje op werd. Toen de klus echter geklaard was ging het met hernieuwde snelheid richting de tolpoortjes.
Met de auto stelt de passage van vasteland naar eiland niets voor, maar te voet moet je volgens ons geen last van hoogtevrees hebben. De afstand van waar je staat tot het wateroppervlak zal afhankelijk van het getij wel een paar meter wisselen maar is op het hoogste punt toch een meter of dertig. Op het eiland zelf weinig tot geen hoogbouw. Geen Costa del Huppeldepup taferelen. Alles oogt erg authentiek en -ongetwijfeld vanwege het seizoen- tamelijk rustig. Water, het klotsen tegen de kade, de zilte lucht (of is het toch gewoon rotte vis?) heeft wel wat.
Het weer viel ter plekke wat tegen, vooral omdat stralend weer in onze eigen regionen was gemeld. Het was mistig, miezerig weer. Een beetje door het dorp geslenterd en daarna snel de kroeg in dus in plaats van lange strandwandelingen maken. Hotelkamer besproken en 's avonds lekker gegeten....... Yoland werd die nacht direct niet lekker en ik was na drie dagen de ergste misselijkheid en hoofdpijn kwijt. Na wat denk- en elimineerwerk moet het toetje van Yoland de oorzaak zijn geweest. Het is het enige gerecht waar we beide van hebben gegeten. Yoland het grootste deel en ik de rest ‘zo voor de lekker'.
Zondag was het werkelijk behoorlijk mistig, ik nog niet echt ziek en Yoland nog niet echt lekker. Dus weer geen lange strandwandeling maar gewoon richting Le Petit Masvieux. Rijdend over 'gele' wegen op een tijdstip dat ieder Fransmens aan tafel zit, leek de wereld helemaal van ons. Het soort roadmoviebeeld wat ik eigenlijk alleen uit Amerikaanse midwest-films ken. Lange wegen, beetje berg op en berg af -links en rechts geflankeerd door eindeloos lijkende vlakten- soms alsof ze langs een liniaal zijn aangelegd, vaak met platanen in de berm en zo af en toe passeer je een dorp met de welbekende z-bocht om de kerk en/of markplein heen.
Gaande de route klaarde de luchtop, werd het terrein heuvelachtiger en we zijn hier aangekomen met stralend weer. Mooie thuiskomst.
Het eiland Ré is door een prachtige brug met het vaste land verbonden. Een brug waar tol voor betaald moet worden. We zagen dat gelukkig op tijd, want we hadden onze laatste contante franckes gespendeerd aan de entree voor de viervoeters. Net voor de brug een afslag genomen en opzoek gegaan naar een pinmachine. Buiten de centra van steden zijn die dingen tamelijk zeldzaam, waardoor het niet zomaar afslagje af en opritje op werd. Toen de klus echter geklaard was ging het met hernieuwde snelheid richting de tolpoortjes.
Met de auto stelt de passage van vasteland naar eiland niets voor, maar te voet moet je volgens ons geen last van hoogtevrees hebben. De afstand van waar je staat tot het wateroppervlak zal afhankelijk van het getij wel een paar meter wisselen maar is op het hoogste punt toch een meter of dertig. Op het eiland zelf weinig tot geen hoogbouw. Geen Costa del Huppeldepup taferelen. Alles oogt erg authentiek en -ongetwijfeld vanwege het seizoen- tamelijk rustig. Water, het klotsen tegen de kade, de zilte lucht (of is het toch gewoon rotte vis?) heeft wel wat.
Het weer viel ter plekke wat tegen, vooral omdat stralend weer in onze eigen regionen was gemeld. Het was mistig, miezerig weer. Een beetje door het dorp geslenterd en daarna snel de kroeg in dus in plaats van lange strandwandelingen maken. Hotelkamer besproken en 's avonds lekker gegeten....... Yoland werd die nacht direct niet lekker en ik was na drie dagen de ergste misselijkheid en hoofdpijn kwijt. Na wat denk- en elimineerwerk moet het toetje van Yoland de oorzaak zijn geweest. Het is het enige gerecht waar we beide van hebben gegeten. Yoland het grootste deel en ik de rest ‘zo voor de lekker'.
Zondag was het werkelijk behoorlijk mistig, ik nog niet echt ziek en Yoland nog niet echt lekker. Dus weer geen lange strandwandeling maar gewoon richting Le Petit Masvieux. Rijdend over 'gele' wegen op een tijdstip dat ieder Fransmens aan tafel zit, leek de wereld helemaal van ons. Het soort roadmoviebeeld wat ik eigenlijk alleen uit Amerikaanse midwest-films ken. Lange wegen, beetje berg op en berg af -links en rechts geflankeerd door eindeloos lijkende vlakten- soms alsof ze langs een liniaal zijn aangelegd, vaak met platanen in de berm en zo af en toe passeer je een dorp met de welbekende z-bocht om de kerk en/of markplein heen.
Gaande de route klaarde de luchtop, werd het terrein heuvelachtiger en we zijn hier aangekomen met stralend weer. Mooie thuiskomst.
dinsdag 19 april 2011
Honden kijken
(10-02-2001) Afgelopen weekeinde zijn we in het kader van onze hondenzoektocht 'even' er tussenuit gepiept richting de Atlantische kust. In Niort (ooit van gehoord?) hebben ze een expo en in die expo was een hondententoonstelling. Leuke gelegenheid om alle merken en modellen in één moeite door te bewonderen en bestuderen.
Op het aan de rand van de stad gelegen terrein was het even zoeken. Geen drukte van aan- en afrijden de auto's die ons op het evenement hadden kunnen attenderen. Nee, de meeste auto's die er rondreden bleken op weg naar een jeux de boules wedstrijd. Na wat zoeken toch gevonden wat we zochten. We werden hierin bevestigd door de duidelijk aanwezig hondedrollen en een steeds doordringendere lucht die over duidelijk van honden afkomstig was.
De hoop daar de hele inhoud van de hondenencyclopedie in levende lijve te kunnen aanschouwen viel in de praktijk wat tegen. We hebben 4 van de 9 gewenste soorten in werkelijkheid kunnen aanschouwen: Weimaraner (niks), Leonberger (te groot, te harig), Hovawart (gestegen met stip) en de Estrela, iets portugees en net als de Leonberger knap groot en erg harig. Kortom wel iets maar niet alles wijzer geworden.
Terwijl we daar zo rondliepen kregen we het gevoel, dat het allemaal niet zo erg voor bezoekers bedoeld was. In feite was het een onderonsje van hondenliefhebbers ingedeeld naar soort en categorie. De eigenaren hingen er bijna op dezelfde manier op hun stoelen als hun honden in de kooi. Allemaal tamelijk verveeld en ongeïnteresseerd. Er was één moment waarop met name de eigenaren enig leven begonnen te vertonen en dat was als ze met hun troeteldier gingen pronken voor een jury. Iedere soort in een apart afgezet gedeelte. De slungelige duitse of deense doggen draafden naast de boxers die vooral in aanvalshouding moest staan en verderop wat sint Bernards, die weer wat meer moesten lopen.
Het was in elk geval niet interessant genoeg om de tweede dag te blijven hangen en wij hebben onze blik toen richting zee gewend.
Op het aan de rand van de stad gelegen terrein was het even zoeken. Geen drukte van aan- en afrijden de auto's die ons op het evenement hadden kunnen attenderen. Nee, de meeste auto's die er rondreden bleken op weg naar een jeux de boules wedstrijd. Na wat zoeken toch gevonden wat we zochten. We werden hierin bevestigd door de duidelijk aanwezig hondedrollen en een steeds doordringendere lucht die over duidelijk van honden afkomstig was.
De hoop daar de hele inhoud van de hondenencyclopedie in levende lijve te kunnen aanschouwen viel in de praktijk wat tegen. We hebben 4 van de 9 gewenste soorten in werkelijkheid kunnen aanschouwen: Weimaraner (niks), Leonberger (te groot, te harig), Hovawart (gestegen met stip) en de Estrela, iets portugees en net als de Leonberger knap groot en erg harig. Kortom wel iets maar niet alles wijzer geworden.
Terwijl we daar zo rondliepen kregen we het gevoel, dat het allemaal niet zo erg voor bezoekers bedoeld was. In feite was het een onderonsje van hondenliefhebbers ingedeeld naar soort en categorie. De eigenaren hingen er bijna op dezelfde manier op hun stoelen als hun honden in de kooi. Allemaal tamelijk verveeld en ongeïnteresseerd. Er was één moment waarop met name de eigenaren enig leven begonnen te vertonen en dat was als ze met hun troeteldier gingen pronken voor een jury. Iedere soort in een apart afgezet gedeelte. De slungelige duitse of deense doggen draafden naast de boxers die vooral in aanvalshouding moest staan en verderop wat sint Bernards, die weer wat meer moesten lopen.
Het was in elk geval niet interessant genoeg om de tweede dag te blijven hangen en wij hebben onze blik toen richting zee gewend.
maandag 18 april 2011
Verbazing
Ik heb niet zoveel met voorbeschikking of de spirituele kant van de wereld, die enkel kan bestaan dank selectieve zelfbegoocheling en dat vanzelfsprekend achteraf (!), maar dat neemt niet weg, dat ik me over zaken kan verbazen waar de samenloop van omstandigheden een sfeertje creëert, dat verleidt tot het denken in hogere machten. Dit vereist enige soepelheid van geest en een tussentijds gebrek aan kritisch vermogen, maar dan kun je tot dingen komen waar een gemiddeld spiritueeltje zijn of haar vingers bij aflikt.
Zo overvalt mij de laatste maanden, want je moet de verbanden wel de ruimte geven, op minder alerte momenten het idee dat hier ter plekke een cirkelbeweging bezig is met z'n afsluitende manoeuvres. Als je er oog voor hebt gebeuren buitensporig veel zaken, die op de een of andere manier direct gelinkt kunnen worden met een soortgelijk moment in de opstartfase van ons bestaan op Le petit Masvieux. Pré-historische watersystemen gaan stuk, buizen verstoppen, voor het eerst sinds jaren liggen de instanties weer dwars en de benzineprijs is tot ongekende hoogte gestegen om een paar zaken te benoemen. Dit weekeinde kwam d'r een grasmaaier bij die na ruim tien jaar trouwe dienst de geest heeft gegeven. Dat was onze eerste tegenslag in 2000. Erg overzichtelijk maar toch. Bij de overname betaald voor een functionerend machien, bleek het motorblok compleet gebarsten. Geen probleem als het ding koud was, maar eenmaal op temperatuur hield de maaier het snel voor gezien.
Met tegenzin maar toch vanochtend opzoek gegaan naar een nieuwe grasmaaier. Tot 800-900 euro is vergeleken met wat hier nodig is, nauwelijks meer dan speelgoed. Het kiezen begint vanaf 1600 ballen en lettend op de geconstateerde zwakke plekken bij de vorige versie uiteindelijk bij een machine van 2250 euro terecht gekomen. Volstrekt belachelijk als er morgen een koper voor mijn deur staat, maar ondertussen simpelweg noodzakelijk.
O, by the way, een tweede storm kan ik missen als kiespijn .....
Zo overvalt mij de laatste maanden, want je moet de verbanden wel de ruimte geven, op minder alerte momenten het idee dat hier ter plekke een cirkelbeweging bezig is met z'n afsluitende manoeuvres. Als je er oog voor hebt gebeuren buitensporig veel zaken, die op de een of andere manier direct gelinkt kunnen worden met een soortgelijk moment in de opstartfase van ons bestaan op Le petit Masvieux. Pré-historische watersystemen gaan stuk, buizen verstoppen, voor het eerst sinds jaren liggen de instanties weer dwars en de benzineprijs is tot ongekende hoogte gestegen om een paar zaken te benoemen. Dit weekeinde kwam d'r een grasmaaier bij die na ruim tien jaar trouwe dienst de geest heeft gegeven. Dat was onze eerste tegenslag in 2000. Erg overzichtelijk maar toch. Bij de overname betaald voor een functionerend machien, bleek het motorblok compleet gebarsten. Geen probleem als het ding koud was, maar eenmaal op temperatuur hield de maaier het snel voor gezien.
Met tegenzin maar toch vanochtend opzoek gegaan naar een nieuwe grasmaaier. Tot 800-900 euro is vergeleken met wat hier nodig is, nauwelijks meer dan speelgoed. Het kiezen begint vanaf 1600 ballen en lettend op de geconstateerde zwakke plekken bij de vorige versie uiteindelijk bij een machine van 2250 euro terecht gekomen. Volstrekt belachelijk als er morgen een koper voor mijn deur staat, maar ondertussen simpelweg noodzakelijk.
O, by the way, een tweede storm kan ik missen als kiespijn .....
zondag 17 april 2011
SSRI
(17-05-2008) Ik merk aan mensen, dat ze niet altijd weten wat ze met me aan moeten. Zowel in Nederland als hier ter plekke. Uiteindelijk zal niet zoveel veranderen denk & hoop ik, op wat littekens na. We zien wel. Voorlopig blijft het streven om de rust in lijf & leven te herstellen/behouden zonder anti-depressiva, hoe gemakkelijk die middelen ook steeds weer naar voren worden geschoven. Je kunt de nieuwste generatie (SSRI) dan ook werkelijk voor bijna alles gebruiken: fobieën, angsten, neerslachtigheid, hyperventilatie, paniekaanvallen, hyperactiviteit, te vroeg klaar komen en natuurlijk ook nog voor depressies. Het lijkt verdacht veel op zoiets als een apparaat met meerdere functies (was/droger, magnetron/grill, alles-in-een-geluidsinstallatie, etc.) die dingen heb ik altijd gewantrouwd. Slechts één van de onderdelen doet het meestal zoals het hoort en vaak is die het eerst kapot en dan zit je met de rest. Ik wil over zes maanden weten waar ik, mijn geest en mijn lijf aan toe zijn en niet alleen weten dat een tabletje een gammel bouwwerk virtueel bij elkaar houdt. Ik kan me best andere situaties voorstellen, waarin die dingen wel hun kans moeten krijgen (en dat altijd nog onder psychologische begeleiding!) maar in mijn geval is het middel toch echt erger dan de kwaal, die tenslotte -hoe ongewenst ook- bij het leven hoort. Neemt niet weg dat ik nooit gedacht had dat een situatie als deze me zo rauw op mijn dak kon vallen.
zaterdag 16 april 2011
Architecten
(16/05/2008) Tekeningen van Hetty brengen mijn oorspronkelijke idee mbt woonhuis en schuur aardig tot uitdrukking. Ze heeft wat dingen iets anders vormgegeven, maar in grote lijnen klopt de weergave van het plan. Nu dus de keuze tussen het eigenzinnige en duidelijk bijzondere ontwerp van Ro & aD en de meer conventionele, maar praktische en ook beter verkoopbare uitwerking van Hetty. Snelbedacht was vanmiddag de eerste reactie: "Als het woonhuis kleiner was geweest en ik zeker wist dat ik daar 10 of meer jaren zou gaan wonen, dan zou het simpelweg het idee van Ro & aD worden".
Het woonhuis is echter mooi & groot plus dat de zekerheid mbt mijn verblijf voor meer dan 10 jaar redelijk klein is, dus …….ja, eigenlijk simpel. Verkooptechnisch (terughalen van de investeringen) & praktisch gezien valt de pendel iets verder uit in het voordeel van Hetty c.q. mijn orginele plan.
Volgende week maar eens gaan kijken, meten en de boer te pakken zien te krijgen ivm kennismaken, het onderhoud van het grasland, het weghalen van het stro en het aanvragen van electra in de schuur.
Het woonhuis is echter mooi & groot plus dat de zekerheid mbt mijn verblijf voor meer dan 10 jaar redelijk klein is, dus …….ja, eigenlijk simpel. Verkooptechnisch (terughalen van de investeringen) & praktisch gezien valt de pendel iets verder uit in het voordeel van Hetty c.q. mijn orginele plan.
Volgende week maar eens gaan kijken, meten en de boer te pakken zien te krijgen ivm kennismaken, het onderhoud van het grasland, het weghalen van het stro en het aanvragen van electra in de schuur.
vrijdag 15 april 2011
Godvergeefhetme!
Twee dagen geleden in een uiterste krachtsinspanning mijn tafel in de bijkeuken of het kantoor of hoe het ook mag heten, van een goede 10cm dikke laag papieren ontdaan. Die papieren netjes geordend èn opgeruimd. Gisteren na maanden stilstand een belangrijk liggen gebleven draad opgepakt en daarna tevreden over mezelf vol goede moed in mijn berg-/werkschoenen gestapt en richting de grasmaaier getogen. Vorige jaar heb ik dat ding eigenhandig een grote beurt gegeven, voor de winter heb ik 'm leeg gereden, kortom netjes verzorgd aan de winterrust overgeleverd en dus vol vertrouwen de tank gevuld en me voorbereid op een paar uurtjes wandelen achter de maaier.
Nop, dus! Bij het vullen van de tank zag ik ineens overal benzine druppelen en mij bekroop een angstig verdacht. Toch aan de startlijn getrokken maar niet het minste teken van machinaal leven. Wachten, starten, niks. Bougie los, verzopen, wachten, terugzetten, starten niks. Herhaling en weer niks.
Inmiddels een uur verder, druppelen van de benzine gestopt. Geen kapotte leiding dus maar iets met de tank?? Procedure van het starten herhaald en weer geen sjoege. Tenminste niet van de grasmaaier. Mij kwam inmiddels de stoom uit de oren, krimp ineen van de plotse pijn in mijn lijf, stoot een vloek uit die de honden ongevraagd naar binnen jaagt, heb mijn gereedschap bijeen geraapt en mijn buitenactiviteit afgesloten. Morgen verder.
Op momenten als deze voel ik me nog net niet persoonlijk dwars gezeten door het lot, maar baal toch meer dan gemiddeld. Al die moeite, al die energie, overredigskracht, inzet, blablabla en meer van dat gelul en wat levert het op? Nou, geen medewerking in elk geval.
Nop, dus! Bij het vullen van de tank zag ik ineens overal benzine druppelen en mij bekroop een angstig verdacht. Toch aan de startlijn getrokken maar niet het minste teken van machinaal leven. Wachten, starten, niks. Bougie los, verzopen, wachten, terugzetten, starten niks. Herhaling en weer niks.
Inmiddels een uur verder, druppelen van de benzine gestopt. Geen kapotte leiding dus maar iets met de tank?? Procedure van het starten herhaald en weer geen sjoege. Tenminste niet van de grasmaaier. Mij kwam inmiddels de stoom uit de oren, krimp ineen van de plotse pijn in mijn lijf, stoot een vloek uit die de honden ongevraagd naar binnen jaagt, heb mijn gereedschap bijeen geraapt en mijn buitenactiviteit afgesloten. Morgen verder.
Op momenten als deze voel ik me nog net niet persoonlijk dwars gezeten door het lot, maar baal toch meer dan gemiddeld. Al die moeite, al die energie, overredigskracht, inzet, blablabla en meer van dat gelul en wat levert het op? Nou, geen medewerking in elk geval.
donderdag 14 april 2011
Voorpret
Nog een maand en dan zit ik in Utrecht. Het is dan 9 (!) maanden geleden en het zal niet bij deze ene keer blijven. Ik kom dit jaar minstens 2 en misschien zelfs 3x in de Lage Landen. Hoop, dat het weer niet al zijn kruit in het vroege voorjaar loopt te verschieten en dat het ook voor de maand mei en dan mn de week dat ik in Utrecht verblijf, nog wat zon achter de hand houdt. Door de stad struien, het graf schoonmaken en wat met de beplanting doen als ik dat vooraf bedacht krijg, een paar mensen zien en voor de rest even vooral niks moeten.
Geen honden waarvoor ik moet opstaan, geen huishouding waarmee ik worstel, geen instanties om af te klapperen, nee gewoon de dag voorbij laten gaan en me laten meedrijven als een bootje op de rivier. De laatste keer ging dat heel redelijk. De keren daarvoor hadden na een paar prettige dagen een onbestemd einde, bleven ergens hangen tussen 'genoeg gehad' en 'nog niet terug willen'. Heb me daar verder nooit serieus in verdiept. Pogingen daartoe liepen vast in een wirwar van onrust, onvrede en afkeer en terug thuis had ik snel mijn handen vol aan het hernieuwd op de rails zetten van mijn bestaan.
Al met al een heerlijk vooruitzicht. Terrashangen en mensen kijken, lunchen met een klein slokje teveel, mijn boekenvoorraad aanvullen, muziek uitzoeken en misschien iets met kleren. Alles afhankelijk van zin en behoefte. Aan wensenlijstjes doe ik niet meer.
Geen honden waarvoor ik moet opstaan, geen huishouding waarmee ik worstel, geen instanties om af te klapperen, nee gewoon de dag voorbij laten gaan en me laten meedrijven als een bootje op de rivier. De laatste keer ging dat heel redelijk. De keren daarvoor hadden na een paar prettige dagen een onbestemd einde, bleven ergens hangen tussen 'genoeg gehad' en 'nog niet terug willen'. Heb me daar verder nooit serieus in verdiept. Pogingen daartoe liepen vast in een wirwar van onrust, onvrede en afkeer en terug thuis had ik snel mijn handen vol aan het hernieuwd op de rails zetten van mijn bestaan.
Al met al een heerlijk vooruitzicht. Terrashangen en mensen kijken, lunchen met een klein slokje teveel, mijn boekenvoorraad aanvullen, muziek uitzoeken en misschien iets met kleren. Alles afhankelijk van zin en behoefte. Aan wensenlijstjes doe ik niet meer.
dinsdag 12 april 2011
Dippie
Het zat er in. Ik kan het volledig verklaren. Niks aan de hand dus maar gewoon klote met een rietje, om bij mijn eigen lichaamsdelen te blijven. Hoe beheerst ook genoten van de plotse voortuitgang, er loeren teveel negatieve elementen in de zijlijn, die mij met het grootste gemak kunnen vloeren. Of ze d'r lol aan beleven? Mag Joost weten. Ik mag het hopen, want zelf vind ik er niks aan.
Terug richting de startblokken dus. In afwachting van een nieuwe poging de spieren warm en soepel houden, het koppie helder en zo leeg als het maar enigszins kan. Geen gedachtenverwikkelingen over zaken die geen keer meer nemen, geen afreageertirades tegen oude koeien en vooral geen zelfmedelij. Ramen open, ruimte maken voor een frisse wind en de bijna rituele voorbereidingen voor een nieuwe start één voor één nagaan en afhandelen. Is er iets bijgekomen? Zijn er elementen afgevallen?
Het startschot kan vanalles zijn en ieder moment klinken. Een mailtje, een brief, een bezigheid, vaak iets met een resultaat. De bevestiging dat het wel werkt, dat de vooruitgang niet verdwenen is, mijn leven niet tot staan is gekomen.
Terug richting de startblokken dus. In afwachting van een nieuwe poging de spieren warm en soepel houden, het koppie helder en zo leeg als het maar enigszins kan. Geen gedachtenverwikkelingen over zaken die geen keer meer nemen, geen afreageertirades tegen oude koeien en vooral geen zelfmedelij. Ramen open, ruimte maken voor een frisse wind en de bijna rituele voorbereidingen voor een nieuwe start één voor één nagaan en afhandelen. Is er iets bijgekomen? Zijn er elementen afgevallen?
Het startschot kan vanalles zijn en ieder moment klinken. Een mailtje, een brief, een bezigheid, vaak iets met een resultaat. De bevestiging dat het wel werkt, dat de vooruitgang niet verdwenen is, mijn leven niet tot staan is gekomen.
maandag 11 april 2011
B&B
Bordeaux moet, Boussac trekt. Ik ga daar deze week maar gehoor aangeven. Helaas voor de honden betekent dat een paar dagen in de kennel. Ik had mezelf beloofd, dat niet meer te doen voor ik naar Nederland ga. Het kan echter niet anders en ze zullen het wel overleven. Ze gaan er met plezier naar toe en gaan er met nog veel meer plezier weer weg. Dus maar geen ramp van maken.
Toch zijn het mn de honden, die in de laatste paar jaar zwaar hebben moeten inleveren, ondanks hun niet aflatend enthousiasme. Het dieptepunt was een periode, waarin ik ze zelf nieteens meer fatsoenlijk uitliet. Ik maakte de deur open om ze naar buiten te laten en deed hetzelfde als ze weer naar binnen wilden. Dit ging ook hen tenslotte te ver en heeft de nodige botsingen opgeleverd. Geen leiding of sturing is een vrijbrief voor vrijheid en die hebben ze meermaals letterlijk genomen. Dan waren ze weer weg zonder een briefje achter te laten.
Bordeaux wordt een dagje stadten en het nieuwe paspoort aanvragen. Waarschijnlijk in omgekeerde volgorde. De aanvraag moet persoonlijk. Dat was al voordat ze vingerafdrukken wilden. Vooraf wel goed checken, want ik heb de rit dit jaar al een keer voor nop gemaakt. Verder is het een stad, waarvan ik nog steeds niet weet of ze wel wat heeft of niet. Voor een paar uurtjes is er echter meer dan genoeg te doen. Terrassen zat.
Boussac wordt onkruid spuiten en onderdelen bestellen voor de hondenkennel. Mooie verzinkte elementen van 2 bij 2 die ze niet gesloopt krijgen en die ook niet spontaan omkiepen. Ze zullen er hopelijk weinig inzitten, maar als ze erin zitten wil ik met een gerust hart een uurtje te laat kunnen komen zonder dan weer de GPS te moeten inschakelen of moeten constateren dat papieren, sokken of mijn mobiel deels opgegeten en anders wel helemaal kapot gekauwd zijn.
De kennel wordt dan de zoveelste aanzet tot een begin in Les Villattes, zoals het gehucht heet, waar ik terecht hoop te komen. De internetdomeinnaam (Lesvillattes.fr) is al gereserveerd. De ideeën poppelen inmiddels bijna harder dan ik. Alles en iedereen staat in de startblokken. Als nu die koper eens zou wil finishen....
Toch zijn het mn de honden, die in de laatste paar jaar zwaar hebben moeten inleveren, ondanks hun niet aflatend enthousiasme. Het dieptepunt was een periode, waarin ik ze zelf nieteens meer fatsoenlijk uitliet. Ik maakte de deur open om ze naar buiten te laten en deed hetzelfde als ze weer naar binnen wilden. Dit ging ook hen tenslotte te ver en heeft de nodige botsingen opgeleverd. Geen leiding of sturing is een vrijbrief voor vrijheid en die hebben ze meermaals letterlijk genomen. Dan waren ze weer weg zonder een briefje achter te laten.
Bordeaux wordt een dagje stadten en het nieuwe paspoort aanvragen. Waarschijnlijk in omgekeerde volgorde. De aanvraag moet persoonlijk. Dat was al voordat ze vingerafdrukken wilden. Vooraf wel goed checken, want ik heb de rit dit jaar al een keer voor nop gemaakt. Verder is het een stad, waarvan ik nog steeds niet weet of ze wel wat heeft of niet. Voor een paar uurtjes is er echter meer dan genoeg te doen. Terrassen zat.
Boussac wordt onkruid spuiten en onderdelen bestellen voor de hondenkennel. Mooie verzinkte elementen van 2 bij 2 die ze niet gesloopt krijgen en die ook niet spontaan omkiepen. Ze zullen er hopelijk weinig inzitten, maar als ze erin zitten wil ik met een gerust hart een uurtje te laat kunnen komen zonder dan weer de GPS te moeten inschakelen of moeten constateren dat papieren, sokken of mijn mobiel deels opgegeten en anders wel helemaal kapot gekauwd zijn.
De kennel wordt dan de zoveelste aanzet tot een begin in Les Villattes, zoals het gehucht heet, waar ik terecht hoop te komen. De internetdomeinnaam (Lesvillattes.fr) is al gereserveerd. De ideeën poppelen inmiddels bijna harder dan ik. Alles en iedereen staat in de startblokken. Als nu die koper eens zou wil finishen....
zaterdag 9 april 2011
Kasten, kasten en kasten
(26-01-2001) Twee jaar gezocht, begonnen bij ‘grond met stenen' en geëindigd bij een mooi terrein met een paar gebouwen die in principe in orde zijn en direct gebruikt konden worden. Uiteindelijk moet er toch altijd weer vanalles gebeuren of willen we gewoon een aantal dingen veranderen. Dus aan de slag met (o.a.) huisje inrichten, dak repareren, waterleiding aanpassen, ventilatie in de douches verbeteren, elektriciteit ontrafelen, beetje behangen en last but not least kasten plaatsen: kleerkasten, keukenkasten, nachtkastjes en andere kasten.
Zoals bij alles wat wij doen, gaat het direct in het groot. Gezocht worden: 12 kleerkasten, 6 keukenkasten, legio nachtkastjes en al zoekende kom je ook tafels, stoelen en allerlei andere ongein tegen. Alles lang niet altijd in direct toepasbare staat, maar wij zien natuurlijk alleen het ene gewenste eindresultaat.
Van de ene Troc naar de ander Bric à Brac, van de Emmaus naar de volgende Brocante en voor je het weet zijn er links en rechts zoveel kasten gereserveerd, dat je bijna twijfelt aan de mogelijkheid om alles op z'n plek te krijgen. Om nog maar te zwijgen van ‘naar de plek' krijgen.
Leuk die koopjes waar ineens een transportkaartje aanhangt dat de koop bijna overtreft. De beste verdediging is de aanval, dus nog meer kasten, tafels en stoelen gekocht en op zoek naar een huurmobiel met de gewenste inhoud. ‘Zo groot mogelijk maar nog te doen met een gewoon rijbewijs' was toch wel erg groot dus maar gekozen voor een 12 m3 karretje. Een mooie bus, groter dan onze auto maar toch niet echt een vrachtwagen.
Yoland zou wel rijden. Best een beetje zenuwachtig en misschien wel wat bang, maar gewoon hup naar Limoges en dat ding ophalen. Doet het verhuurbedrijf ons een pleziertje: we krijgen de 20 m3 voor de prijs van 12 m3..... Slik! Toch die grote bak en ook nog netjes (file-)geparkeerd. Kordaat stapte Yoland in de wagen en in twee keer -zonder zichtbare schade aan de auto's voor en achter- stond het ding ernaast. Kon onze auto netjes op die plek en weg met 20 m3 ingeblikte ruimte.
In twee ritten -eentje voor de middagpauze en een erna- hebben we de kasten zonder kleerscheuren naar het Domein vervoerd. Yoland al snel als volleerd trucker scheurend door bochten en jagend achter slakken. De kick van het rijden was duidelijk groter dan de schroom, die ze in het begin overwinnen moest.
Nu staat het er allemaal en rest enkel nog het schoonmaken, behandelen, eventueel verven en natuurlijk het juiste plekje voor de juiste kast vinden.
Zoals bij alles wat wij doen, gaat het direct in het groot. Gezocht worden: 12 kleerkasten, 6 keukenkasten, legio nachtkastjes en al zoekende kom je ook tafels, stoelen en allerlei andere ongein tegen. Alles lang niet altijd in direct toepasbare staat, maar wij zien natuurlijk alleen het ene gewenste eindresultaat.
Van de ene Troc naar de ander Bric à Brac, van de Emmaus naar de volgende Brocante en voor je het weet zijn er links en rechts zoveel kasten gereserveerd, dat je bijna twijfelt aan de mogelijkheid om alles op z'n plek te krijgen. Om nog maar te zwijgen van ‘naar de plek' krijgen.
Leuk die koopjes waar ineens een transportkaartje aanhangt dat de koop bijna overtreft. De beste verdediging is de aanval, dus nog meer kasten, tafels en stoelen gekocht en op zoek naar een huurmobiel met de gewenste inhoud. ‘Zo groot mogelijk maar nog te doen met een gewoon rijbewijs' was toch wel erg groot dus maar gekozen voor een 12 m3 karretje. Een mooie bus, groter dan onze auto maar toch niet echt een vrachtwagen.
Yoland zou wel rijden. Best een beetje zenuwachtig en misschien wel wat bang, maar gewoon hup naar Limoges en dat ding ophalen. Doet het verhuurbedrijf ons een pleziertje: we krijgen de 20 m3 voor de prijs van 12 m3..... Slik! Toch die grote bak en ook nog netjes (file-)geparkeerd. Kordaat stapte Yoland in de wagen en in twee keer -zonder zichtbare schade aan de auto's voor en achter- stond het ding ernaast. Kon onze auto netjes op die plek en weg met 20 m3 ingeblikte ruimte.
In twee ritten -eentje voor de middagpauze en een erna- hebben we de kasten zonder kleerscheuren naar het Domein vervoerd. Yoland al snel als volleerd trucker scheurend door bochten en jagend achter slakken. De kick van het rijden was duidelijk groter dan de schroom, die ze in het begin overwinnen moest.
Nu staat het er allemaal en rest enkel nog het schoonmaken, behandelen, eventueel verven en natuurlijk het juiste plekje voor de juiste kast vinden.
donderdag 7 april 2011
Normaal
Afhankelijk van de invalshoek, is duidelijk sprake van een versaaiing van mijn bestaan. 's Nachts pleeg ik de laatste dagen voornamelijk te slapen. Geen rendez-vous'tjes meer met de wangedrochten, die aan mijn brein ontspruiten. Voorbij zijn de dromen met een angstaanjagende helderheid en een nauwkeurig natuurgetrouwe weergave van onmogelijkheden, waar de werkelijkheid niet aan kan tippen. Weg zijn de verschijningen van Yoland en dat had nou weer niet gehoeven.
Ergens tussen zes en zeven word ik wakker ipv in slaap te vallen en na mijn -in de verkeerde koffie verzopen- ontbijt is het nog lang geen middag. De honden genieten van de in ere herstelde tweede ronde aan het eind van de dag en ik zie met minder afkeer maar daarom helaas niet minder duidelijk wat allemaal zou moeten gebeuren om het over het 'kunnen' maar even niet te hebben.
Als ik niet oplet ben ik straks 8 uur en meer per dag bezig met de instand houding van wat mij betreft nog steeds 'naar de hel' mag lopen. En dat is eerlijk gezegd niet de bedoeling. Bevrijdt uit het ene, verlammende evenwicht direct opzoek naar de balans in de volgende situatie. Bezig, à la maar nu niet al die andere lijnen uit het oog verliezen, die de afgelopen jaren aan waarde hebben (terug)gewonnen en hun zin hebben aangetoond. Schrijven, veel schrijven. Lezen, heel veel lezen. Koken maar dan vnl veel variatie. Bezig zijn, heel erg veel bezig zijn. En vooral toch ook die aandacht voor mezelf. Ik geloof dat de buitenwereld, als vanouds weer de verliezende partij zal zijn.
Maaaaaar laten we vooral eerst afwachten of dit een definitieve ommezwaai is of dat me voor de zoveelste keer een worst voor mijn neus wordt gehouden, die ik wel kan ruiken maar waar de smaak van ontzegd blijft.
Ergens tussen zes en zeven word ik wakker ipv in slaap te vallen en na mijn -in de verkeerde koffie verzopen- ontbijt is het nog lang geen middag. De honden genieten van de in ere herstelde tweede ronde aan het eind van de dag en ik zie met minder afkeer maar daarom helaas niet minder duidelijk wat allemaal zou moeten gebeuren om het over het 'kunnen' maar even niet te hebben.
Als ik niet oplet ben ik straks 8 uur en meer per dag bezig met de instand houding van wat mij betreft nog steeds 'naar de hel' mag lopen. En dat is eerlijk gezegd niet de bedoeling. Bevrijdt uit het ene, verlammende evenwicht direct opzoek naar de balans in de volgende situatie. Bezig, à la maar nu niet al die andere lijnen uit het oog verliezen, die de afgelopen jaren aan waarde hebben (terug)gewonnen en hun zin hebben aangetoond. Schrijven, veel schrijven. Lezen, heel veel lezen. Koken maar dan vnl veel variatie. Bezig zijn, heel erg veel bezig zijn. En vooral toch ook die aandacht voor mezelf. Ik geloof dat de buitenwereld, als vanouds weer de verliezende partij zal zijn.
Maaaaaar laten we vooral eerst afwachten of dit een definitieve ommezwaai is of dat me voor de zoveelste keer een worst voor mijn neus wordt gehouden, die ik wel kan ruiken maar waar de smaak van ontzegd blijft.
dinsdag 5 april 2011
Stille Trom
Met groot verlangen naar uitgekeken en toch het moment suprême gemist. Nu heeft de ervaring van de laatste, zeg 4 jaar geleerd dan het geen kunst is om te vroeg te juichen. Toch is er in de afgelopen weken in alle stilte fundamenteel werk verricht in de krochten van mijn persoontje.
Het meest in de oog springt de zwijgende terugtocht richting achtergrondregionen van de prominent aanwezige gedachten aan de dood. Weggezakt van die eerste plaats in het gebruik van mijn hersenactiviteit. Misschien zelfs weg uit de toptien. Zonder treurnis en met gepaste voldoening nemen we hopelijk voorgoed afscheid. Vaarwel, lijkt me gepast.
Meegesleurd in de draaikolk van een opschonend geheugen is de dame verdwenen, die in 2009 en 2010 mijn leven heeft opgesmukt met afleiding tot ik begreep dat zij nooit haar waanwereld zal verruilen voor de werkelijkheid en ze (ogenschijnlijk) definitief achter het Universum aan is gegaan.
Weg is het opgejaagde gevoel waarmee ik tussen de dromen door op zoek was naar een beetje slaap. Vertrokken zijn de knagende zenuwen die me iedere ochtend het gevoel gaven dat me een examen te wachten stond waarvan me de inhoud onbekend was. Weg is de onrust waarmee ik dolend door mijn leven liep. Ik dool niet meer, ik twitter. Dat zal het zijn!
Het meest in de oog springt de zwijgende terugtocht richting achtergrondregionen van de prominent aanwezige gedachten aan de dood. Weggezakt van die eerste plaats in het gebruik van mijn hersenactiviteit. Misschien zelfs weg uit de toptien. Zonder treurnis en met gepaste voldoening nemen we hopelijk voorgoed afscheid. Vaarwel, lijkt me gepast.
Meegesleurd in de draaikolk van een opschonend geheugen is de dame verdwenen, die in 2009 en 2010 mijn leven heeft opgesmukt met afleiding tot ik begreep dat zij nooit haar waanwereld zal verruilen voor de werkelijkheid en ze (ogenschijnlijk) definitief achter het Universum aan is gegaan.
Weg is het opgejaagde gevoel waarmee ik tussen de dromen door op zoek was naar een beetje slaap. Vertrokken zijn de knagende zenuwen die me iedere ochtend het gevoel gaven dat me een examen te wachten stond waarvan me de inhoud onbekend was. Weg is de onrust waarmee ik dolend door mijn leven liep. Ik dool niet meer, ik twitter. Dat zal het zijn!
zondag 3 april 2011
Stilte
Als je het nooit hebt meegemaakt zal het enige fantasie vergen, maar 'Stilte' kan zo opdringerig zijn, daar kan lawaai niet tegenop. Het overvalt me hier nog steeds mn in weekeinde en dan speciaal op zondagochtend en ook vandaag was het weer het geval. Met de honden onderweg rond het meer is d'r ineens dat gevoel dat het anders is dan anders. De sensatie alleen op de wereld te zijn en dat op een niet-vervelende manier. Rust, indringende rust en alles overheersende stilte om je heen.
Het eerst dringen de zoemtonen van diverse insekten tot je door. Vervolgens hoor je het fluitconcert van de vele vogels om je heen en tenslotte op de achtergrond het ruisen van water. En dat alles zonder dat de ene partij de andere overheerst of wegdrukt maar vooral zonder één enkele toon van (gemechaniseerde) menselijke activiteit. Het is een ervaring, die je vanaf je oren voelt wegzakken tot in je tenen. En dat is redelijk letterlijk bedoeld.
Opgenomen in een warm bad vleit de rust zich als een wollen deken om je heen. Als je niet uitkijkt, zak je door je knieën en ...nee, dan ga je niet bidden, dan rol je je net als Katrien weldadig op je rug door het gras, springt op, trekt een sprintje en loopt weer verder in afwachting van al het spannends dat je nog te wachten staat.
Het eerst dringen de zoemtonen van diverse insekten tot je door. Vervolgens hoor je het fluitconcert van de vele vogels om je heen en tenslotte op de achtergrond het ruisen van water. En dat alles zonder dat de ene partij de andere overheerst of wegdrukt maar vooral zonder één enkele toon van (gemechaniseerde) menselijke activiteit. Het is een ervaring, die je vanaf je oren voelt wegzakken tot in je tenen. En dat is redelijk letterlijk bedoeld.
Opgenomen in een warm bad vleit de rust zich als een wollen deken om je heen. Als je niet uitkijkt, zak je door je knieën en ...nee, dan ga je niet bidden, dan rol je je net als Katrien weldadig op je rug door het gras, springt op, trekt een sprintje en loopt weer verder in afwachting van al het spannends dat je nog te wachten staat.
vrijdag 1 april 2011
Verjaardag
(15/05/2008) Morgen is Yoland jarig! Ik realiseer het me net pas: 16 mei, 53 zou ze worden en ze zou er niet blij mee zijn geweest.
De laatste tijd overvalt me nogal eens het idee van de volstrekte zinloosheid van het bestaan. Ik zie mezelf dan als een grijsaard voorbij sloffen en probeer me voor te stellen wat dat nog voor voldoening zal geven of waar die voldoening vandaan zou moeten komen.
Tot op heden werkelijk nooit één seconde aan gedacht, geen moment aan verspild. Altijd het idee gehad dat iedere trap in het voortschrijden van het leven zo zijn zin uit zichzelf put. Ook nog nooit terug verlangd naar een bepaalde leeftijd. Ook nu niet. Graag terug naar voor 21/10 en dan aub een andere voortzetting, maar dat is een ander verhaal.
En in feite is nu ook niet de oude dag het werkelijke probleem, dat zien we dan wel weer of ook weer niet. Het is meer de smaak van het leven nu terug vinden zodat gedachten als “de volstrekte zinloosheid van het bestaan” worden weggerelativeerd, zonder zo nodig blind te worden ontkend. Leven is gewoon niks meer dan “Geboren worden, je reproduceren en doodgaan”. Dat is een universele wet of in elk geval mondiaal wat levende wezens betreft zowel plant als dier (incl. het beest mens, dat zich zo graag een apart plekje toekent). Ik wil weer genieten, niet zozeer lol hebben, maar geïnteresseerd zijn in het leven en vol verwachting uitzien naar de dag van morgen.
De laatste tijd overvalt me nogal eens het idee van de volstrekte zinloosheid van het bestaan. Ik zie mezelf dan als een grijsaard voorbij sloffen en probeer me voor te stellen wat dat nog voor voldoening zal geven of waar die voldoening vandaan zou moeten komen.
Tot op heden werkelijk nooit één seconde aan gedacht, geen moment aan verspild. Altijd het idee gehad dat iedere trap in het voortschrijden van het leven zo zijn zin uit zichzelf put. Ook nog nooit terug verlangd naar een bepaalde leeftijd. Ook nu niet. Graag terug naar voor 21/10 en dan aub een andere voortzetting, maar dat is een ander verhaal.
En in feite is nu ook niet de oude dag het werkelijke probleem, dat zien we dan wel weer of ook weer niet. Het is meer de smaak van het leven nu terug vinden zodat gedachten als “de volstrekte zinloosheid van het bestaan” worden weggerelativeerd, zonder zo nodig blind te worden ontkend. Leven is gewoon niks meer dan “Geboren worden, je reproduceren en doodgaan”. Dat is een universele wet of in elk geval mondiaal wat levende wezens betreft zowel plant als dier (incl. het beest mens, dat zich zo graag een apart plekje toekent). Ik wil weer genieten, niet zozeer lol hebben, maar geïnteresseerd zijn in het leven en vol verwachting uitzien naar de dag van morgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)