(07-05-2001) De laatste stofwolken van de verkiezingen zijn neergedaald, de scheidslijnen uit de verkiezingsperiode hebben aan scherpte verloren en de dorpsdrukte is geluwd tot op het niveau van z'n dagelijkse routines. De nieuwe burgemeester loopt naar zijn werk, de kroeg is open maar leeg, af en toe stop een bus vol met oudjes voor het restaurant -Fransen noemen dat mensen van de 3e leeftijd- en links en rechts wordt op de laatste daken de stormschade van weleer hersteld.
De nieuwe burgemeester heeft als een van de eerste activiteiten het gemeentehuis weer op zaterdagochtend opengesteld. Het plakstripje met ‘vendredi' bedekt echter nog het woord ‘samedi' en herinnert daarmee aan de afgelopen zes jaar of misschien wel langer. Het streven van de nieuwe ploeg is het bestuur transparanter, opener te maken en dichterbij de direct betrokkenen, dus de dorpelingen te brengen.
In de tweede verkiezingsronde is het de oude garde gelukt om nog een representant in het gemeentebestuur gepiloteerd te krijgen. Dat betekent dus nog een ‘oude vinger' in de pap en bij de stemmingen zeer waarschijnlijk steeds van die beslissingen met tien stemmen voor en één tegen of één onthouding. Ze -alsof het een duidelijk omlijnd club zou zijn, wat wij betwijfelen- kunnen niets meer tegen houden, maar betrekken wel hun informatie uit de eerste hand.
De eerste officiële daad van de nieuwe club naar het dorp toe was het organiseren van een ‘borrel' om elkaar beter te leren kennen, de oude verkiezingswonden te helen, etc. Wij hadden die dag hard gewerkt en waren best moe, maar besloten toch om even onze toet te laten zien. Wij horen er tenslotte bij en wat is makkelijker om iedereen te leren kennen -al is het maar van gezicht- als een heuse borrel. Het begon al om een uur of zes en op de een of andere manier had Yoland bedacht dat het dus tegen achten afgelopen zou zijn. Zij zag zich die avond al enigszins aangeschoten maar vooral lekker vroeg het bed in rollen. Maar daar had ze toch buiten het Franse ‘borrel'-principe gerekend.
Tegen achten was het grootste deel van de mensen -maar lang geen 240 personen- pas aanwezig. Het aperitief werd nog steeds geschonken, maar in een hoek van de zaal werden de vaatjes wijn reeds aangeslagen en een tafel klaar gemaakt voor de maaltijd die later op de avond zou volgen. Verder stond er een heuse muziekinstallatie met DJ erbij, zodat ook de beentjes waarschijnlijk van de vloer zouden gaan. Tijdens wat gesprekken links en rechts bleken de leden van het nieuwe gemeentebestuur die hele avond uit eigen zak te betalen. Het was niet de bedoeling om de gemeentekas met deze initiatieven te belasten.
Wij hebben die avond niet de kleine uurtjes gehaald. Het feest zou doorgaan tot de laatste naar huis ging en wij weten van Franse bruiloften wat dat betekent: 5, 6 of zeven uur in de ochtend. Zover hebben wij het niet laten komen. Tegen elven, de muziek was net begonnen, zijn we huiswaarts gekeerd, een beetje aangeschoten, lekker gegeten, weer wat mensen leren kennen, mensen de gelegenheid geboden om ons te vragen wie wij waren en natuurlijk waren we gewaarschuwd voor de volgende keer.
zondag 31 juli 2011
zaterdag 30 juli 2011
(Petit) Masvieux-2
(06-05-2001) Het ondertekenen van de koopakte van Masvieux wil maar niet vlotten. Is het niet de notaris, die een steek laat vallen dan zit weer wat fout met de landmeter, etc, etc. Maar in het licht van de gebeurtenissen, die ons zijn overkomen in de aanloop naar deze tweede en waarschijnlijk definitieve ondertekening, verbaast het ons eigenlijk alleen maar als de dingen vlotjes verlopen.
Toen we begin november 2000 na al het onderling wikken en wegen, na het passeren van al die andere mogelijke kopers en de afronding van de onderhandelingen met de broers een afspraak met hun notaris konden maken, hadden we nog geen weet van de verwikkelingen, waar we in terecht zouden komen. De verkopers -3 gebroeders, voormalige veehandelaren- die een kleine dertig jaar gebruik hebben gemaakt van Masvieux om het door hen opgekocht vee te laten aansterken alvorens de dieren naar het slachthuis te transporteren, waren gedegen onderhandelaars en bovendien aardige en gezellige mensen. Voor ons een slechte combinatie. Zij hebben dus uiteindelijk het meest hun zin gekregen en niet alleen wat het financiële betreft.
De broers gunden hun eigendom duidelijk niet aan iedereen en ook wij zijn vast gewogen. Ons waren inmiddels wel de wrijvingen bekend tussen de oude boer en onze buurman aan de andere kant. Wat we niet wisten is, dat onze buurman bij meer mensen wat moeilijk ligt. Hij bleek dus ook geïnteresseerd in Masvieux maar kwam voor de verkopers duidelijk niet in aanmerking. Niet dat wij dat vooraf wisten. In tegendeel, want wij hebben onze buren tijdens het appelplukken nog uitgebreid verteld, dat we Masvieux hadden gekocht. Waarop zij ons feliciteerden en vertelden dat zij ook interesse hadden gehad maar dat de prijs te hoog was. Achteraf gezien hadden ze eigenlijk moeten zeggen: "Jammer voor jullie, maar nu kunnen wij het kopen!"
Masvieux had duidelijk een agrarische bestemming en dat betekent in Frankrijk dat bij verkoop de aangrenzende buren/boeren via de SAFER -een van de vele commissies in Frankrijk- de gelegenheid krijgen het geheel te kopen voor hetzelfde bedrag. Het bedrag stond nu vast en hoewel onze buurman niet echt aangrenzend was, bleek hij over voldoende invloed en voordelen (zijn dochter wilde zich vestigen als beginnend agrariër) te beschikken, dat wij als kopende partij zeer waarschijnlijk aan het kortste eind zouden trekken. De vertegenwoordiger van de SAFER heeft ons wel nog ons verhaal laten doen, maar dat was slechts pure formaliteit. De oude boer had dit als eerste in de smiezen. ‘Tuurlijk, want onze buurman van Bessous was de laatste, die hij Masvieux gunde, dan was zijn hele bemoeienis tot een fikse ruzie aan toe voor niks geweest. Maar dat is weer een heel verhaal apart. Hij stond in elk geval ineens weer dagelijks op de stoep met de meest verse roddels heet van de naald. Gevoel voor drama kon hem niet ontzegd worden.
Vanzelfsprekend zat ons het idee ook niet lekker. Doe je eerst maanden lang over een omslagproces, praat je je de tong uit het lijf bij de bank en probeer je het aankoopbedrag zover mogelijk naar beneden te praten en dan gaat een ander er mee vandoor!! Nou, nee dus! Nu kwam het goed uit dat de broers geen oren hadden naar onze buurman als toekomstig eigenaar van hun bezit. Terug dus naar de notaris en de koop ongedaan gemaakt. De notaris was het daar niet echt mee eens maar kon niet anders. Het was toen nog even heel erg spannend: Welke brief zou eerder zijn, de onze bij de SAFER met de annulering van de koop of de brief van de SAFER bij de notaris met de mededeling, dat de dochter van onze beste buurman de toekomstige eigenaar zou zijn. Onze brief was de snelste, koop dus geannuleerd, wij, de broers en de oude boer tevreden maar hoe nu verder??
Toen we begin november 2000 na al het onderling wikken en wegen, na het passeren van al die andere mogelijke kopers en de afronding van de onderhandelingen met de broers een afspraak met hun notaris konden maken, hadden we nog geen weet van de verwikkelingen, waar we in terecht zouden komen. De verkopers -3 gebroeders, voormalige veehandelaren- die een kleine dertig jaar gebruik hebben gemaakt van Masvieux om het door hen opgekocht vee te laten aansterken alvorens de dieren naar het slachthuis te transporteren, waren gedegen onderhandelaars en bovendien aardige en gezellige mensen. Voor ons een slechte combinatie. Zij hebben dus uiteindelijk het meest hun zin gekregen en niet alleen wat het financiële betreft.
De broers gunden hun eigendom duidelijk niet aan iedereen en ook wij zijn vast gewogen. Ons waren inmiddels wel de wrijvingen bekend tussen de oude boer en onze buurman aan de andere kant. Wat we niet wisten is, dat onze buurman bij meer mensen wat moeilijk ligt. Hij bleek dus ook geïnteresseerd in Masvieux maar kwam voor de verkopers duidelijk niet in aanmerking. Niet dat wij dat vooraf wisten. In tegendeel, want wij hebben onze buren tijdens het appelplukken nog uitgebreid verteld, dat we Masvieux hadden gekocht. Waarop zij ons feliciteerden en vertelden dat zij ook interesse hadden gehad maar dat de prijs te hoog was. Achteraf gezien hadden ze eigenlijk moeten zeggen: "Jammer voor jullie, maar nu kunnen wij het kopen!"
Masvieux had duidelijk een agrarische bestemming en dat betekent in Frankrijk dat bij verkoop de aangrenzende buren/boeren via de SAFER -een van de vele commissies in Frankrijk- de gelegenheid krijgen het geheel te kopen voor hetzelfde bedrag. Het bedrag stond nu vast en hoewel onze buurman niet echt aangrenzend was, bleek hij over voldoende invloed en voordelen (zijn dochter wilde zich vestigen als beginnend agrariër) te beschikken, dat wij als kopende partij zeer waarschijnlijk aan het kortste eind zouden trekken. De vertegenwoordiger van de SAFER heeft ons wel nog ons verhaal laten doen, maar dat was slechts pure formaliteit. De oude boer had dit als eerste in de smiezen. ‘Tuurlijk, want onze buurman van Bessous was de laatste, die hij Masvieux gunde, dan was zijn hele bemoeienis tot een fikse ruzie aan toe voor niks geweest. Maar dat is weer een heel verhaal apart. Hij stond in elk geval ineens weer dagelijks op de stoep met de meest verse roddels heet van de naald. Gevoel voor drama kon hem niet ontzegd worden.
Vanzelfsprekend zat ons het idee ook niet lekker. Doe je eerst maanden lang over een omslagproces, praat je je de tong uit het lijf bij de bank en probeer je het aankoopbedrag zover mogelijk naar beneden te praten en dan gaat een ander er mee vandoor!! Nou, nee dus! Nu kwam het goed uit dat de broers geen oren hadden naar onze buurman als toekomstig eigenaar van hun bezit. Terug dus naar de notaris en de koop ongedaan gemaakt. De notaris was het daar niet echt mee eens maar kon niet anders. Het was toen nog even heel erg spannend: Welke brief zou eerder zijn, de onze bij de SAFER met de annulering van de koop of de brief van de SAFER bij de notaris met de mededeling, dat de dochter van onze beste buurman de toekomstige eigenaar zou zijn. Onze brief was de snelste, koop dus geannuleerd, wij, de broers en de oude boer tevreden maar hoe nu verder??
vrijdag 29 juli 2011
Balans
(04/07/2008) Weinig prettige brief van advocaat. Thierry’s advocaat begint weer helemaal van voren af aan. Mezelf maar met moeite staande kunnen houden. Dag was een en al kauwgum. Proberen stoom af te blazen met Gerard, maar die knakker snapt d’r toch vaak geen jota van. Draaft bij iedere opmerking door en spreekt zich met grote regelmaat tegen.
Afspraak met Herman gemaakt om eens te proberen op een rij te krijgen wat slim is en wat niet mbt de deze plek en het gezeik met de boer.
Uiteindelijk is het spuiten van de terrassen van de huisjes nog gelukt en heb ik ’s avonds ook nog wat gemaaid. Gelukkig minder uit het lood geslagen dan het aanvankelijk aanvoelde.
Afspraak met Herman gemaakt om eens te proberen op een rij te krijgen wat slim is en wat niet mbt de deze plek en het gezeik met de boer.
Uiteindelijk is het spuiten van de terrassen van de huisjes nog gelukt en heb ik ’s avonds ook nog wat gemaaid. Gelukkig minder uit het lood geslagen dan het aanvankelijk aanvoelde.
woensdag 27 juli 2011
Engeltjes
(30/06/2008) Niet zoveel van de dag terecht gekomen als ik me vanochtend had voorgenomen. Eén ding is echter duidelijk, mijn engelbewaarder is nog niet met pensioen. Ben begin van de middag omgekiept met de Etesia en geëindigd met het apparaat, 250 kilo bovenop me, notabene nog met draaiende messen ondanks alle ingebouwde beveiligingen, die door de wijze van omkiepen mooi allemaal niet werkten. Het apparaat uit kunnen zetten, mijn voet kunnen bevrijden, het ding weer op zijn vier wielen gezet en de rest van de middag bezig geweest om de verbogen onderdelen weer enigszins in hun orginele vorm terug te krijgen. Het doet weer wat het doen moet. Aanleiding? Die k*t-boer bleek bij huisje 5 weer een meter meer terrein ingepikt te hebben voor zijn graan. Daar dus een baan weggemaaid en bij een poging om ook de rest te kortwieken voor huisje 5 een van de hellingen afgegleden die daar aan alle kanten zitten.
Tijdens het repareren een wat onduidelijk bezoek gehad van een vrouw, die zei op Masvieux gewoond te hebben ten tijde van Madame Maillet en wat ze nu hier wilde behalve gewoon nog eens langs komen???? Geen idee. Zat had vanalles te verkopen, maar of dat de achterliggende gedachte was? Ze wilde ook iets met iemand hier organiseren voor meerdere mensen, ondanks het feit dat ik al een paar keer had gezegd, dat ik vanaf dit jaar alleen huisjes verhuurde. Uiteindelijk heeft ze een folder, prijslijst van 2006 en een paar visitekaartjes meegenomen “om reclame voor me te maken”. Ze kende notabene de Engelsman, dus ze heeft al bijna tien jaar gehad om langs te komen, waarom nu???
Wat later weer iemand in een auto, maar die was als zo vaak te onbeschoft om goeiendag te zeggen en reed alweer weg voordat ik het gereedschap uit mijn handen had gelegd. Rest van de middag of beter avond genoten van het feit dat niks serieus fout is gegaan, de kennel gereserveerd en Manneke naar buiten gelaten terwijl ik met Bertie aan de telefoon zat. Ook buiten houden de beide “mannen” elkaar constant in de gaten. Manneke na een uur of wat weer naar binnen gehaald, wat dom voor de Tv gehangen en rond twaalven mijn bed opgezocht.
Tijdens het repareren een wat onduidelijk bezoek gehad van een vrouw, die zei op Masvieux gewoond te hebben ten tijde van Madame Maillet en wat ze nu hier wilde behalve gewoon nog eens langs komen???? Geen idee. Zat had vanalles te verkopen, maar of dat de achterliggende gedachte was? Ze wilde ook iets met iemand hier organiseren voor meerdere mensen, ondanks het feit dat ik al een paar keer had gezegd, dat ik vanaf dit jaar alleen huisjes verhuurde. Uiteindelijk heeft ze een folder, prijslijst van 2006 en een paar visitekaartjes meegenomen “om reclame voor me te maken”. Ze kende notabene de Engelsman, dus ze heeft al bijna tien jaar gehad om langs te komen, waarom nu???
Wat later weer iemand in een auto, maar die was als zo vaak te onbeschoft om goeiendag te zeggen en reed alweer weg voordat ik het gereedschap uit mijn handen had gelegd. Rest van de middag of beter avond genoten van het feit dat niks serieus fout is gegaan, de kennel gereserveerd en Manneke naar buiten gelaten terwijl ik met Bertie aan de telefoon zat. Ook buiten houden de beide “mannen” elkaar constant in de gaten. Manneke na een uur of wat weer naar binnen gehaald, wat dom voor de Tv gehangen en rond twaalven mijn bed opgezocht.
maandag 25 juli 2011
DingenDoen
Aanleidingen kunnen klein, maar daarom niet minder dwingend zijn. De aanleiding voor deze pennevrucht was passend genoeg een vulpen of meer de kick die deze veredelde kroontjespen mensen kan geven. Je kunt ze in alle soorten, merken, maten en vooral prijscategorieën krijgen, nou ja kopen dan. Eén ding is zeker, ze zullen nog generaties meegaan, want wie schrijft nog met zo'n ding?
Ik zie het niet bij auto's, niet bij horloges, niet bij sieraden, niet bij kunst en dus ook niet bij pennen. Ik heb oog voor vakmanschap, ik kan iets kunstig vinden, maar waarom is een Swatch minder dan en Jaeger-LeCoultre? Nee, dat is de verkeerde vraag .... Wat is de meerwaarde van een tonnenkostend polsklokje boven die van een uitstekend werkend horloge van een paar tientjes??
Maar ik wilde niet naar de discussie over ambachtswaarde, vakmanschap en de waarde van materialen. Ik heb me nav de opmerkingen over hoe gek mensen van mooie en vaak dure dingen kunnen worden afgevraagd wat voor mij waarde heeft en kwam tot een conclusie die me verbaasde. Ik moet het al jaren weten, maar het benoemen van het onuitgesprokene laat je pas de strekking van je voorkeuren beseffen.
Ik weet al jaren, dat ik dingen uitzoek obv de volgorde functionaliteit, degelijkheid en daarna pas vormgeving. Als iets me bevalt wil ik er vooral lang mee doen en als het dan ook nog leuk uitziet is dat meegenomen. Maar mijn instelling blijkt nog verder te reiken. De waarde, die ik in mijn leven aan iets hecht, heeft te maken met iets wat ik doe en niet met iets wat ik heb. Ik heb een mooie auto maar wat belangrijk is voor mij, is dat ik me op de door mij gewenste manier kan verplaatsen: snel, comfortabel en veilig. Daarnaast ben ik erg te spreken over de kleur .... de rest is vervangbaar.
Als je deze gedachte doortrekt naar alle uithoeken van mijn bestaan, dan is 'kunnen doen' belangrijker dan 'dingen hebben', de bezigheid belangrijker dan het resultaat, dan gaan functionaliteit en praktisch nut voor schoonheid en vormgeving. Het enige terrein waarop deze vergelijking geen stand houdt zijn de beelden, de momenten waarop je iets vast legt als foto. Dan verdwijnt ieder functionaliteit en treedt vorm, schoonheid en perfectie onherroepelijk op de voorgrond. Een welhaast onmogelijk streven omdat je eigen waarneming zelden overeenkomt met het instrumentaal vastgelegde beeld .... Maar zolang als je de bedoeling niet weet, je dus kijkt naar werk van anderen kunnen foto's, alleen foto's op dit terrein de juiste snaren raken.
Ik zie het niet bij auto's, niet bij horloges, niet bij sieraden, niet bij kunst en dus ook niet bij pennen. Ik heb oog voor vakmanschap, ik kan iets kunstig vinden, maar waarom is een Swatch minder dan en Jaeger-LeCoultre? Nee, dat is de verkeerde vraag .... Wat is de meerwaarde van een tonnenkostend polsklokje boven die van een uitstekend werkend horloge van een paar tientjes??
Maar ik wilde niet naar de discussie over ambachtswaarde, vakmanschap en de waarde van materialen. Ik heb me nav de opmerkingen over hoe gek mensen van mooie en vaak dure dingen kunnen worden afgevraagd wat voor mij waarde heeft en kwam tot een conclusie die me verbaasde. Ik moet het al jaren weten, maar het benoemen van het onuitgesprokene laat je pas de strekking van je voorkeuren beseffen.
Ik weet al jaren, dat ik dingen uitzoek obv de volgorde functionaliteit, degelijkheid en daarna pas vormgeving. Als iets me bevalt wil ik er vooral lang mee doen en als het dan ook nog leuk uitziet is dat meegenomen. Maar mijn instelling blijkt nog verder te reiken. De waarde, die ik in mijn leven aan iets hecht, heeft te maken met iets wat ik doe en niet met iets wat ik heb. Ik heb een mooie auto maar wat belangrijk is voor mij, is dat ik me op de door mij gewenste manier kan verplaatsen: snel, comfortabel en veilig. Daarnaast ben ik erg te spreken over de kleur .... de rest is vervangbaar.
Als je deze gedachte doortrekt naar alle uithoeken van mijn bestaan, dan is 'kunnen doen' belangrijker dan 'dingen hebben', de bezigheid belangrijker dan het resultaat, dan gaan functionaliteit en praktisch nut voor schoonheid en vormgeving. Het enige terrein waarop deze vergelijking geen stand houdt zijn de beelden, de momenten waarop je iets vast legt als foto. Dan verdwijnt ieder functionaliteit en treedt vorm, schoonheid en perfectie onherroepelijk op de voorgrond. Een welhaast onmogelijk streven omdat je eigen waarneming zelden overeenkomt met het instrumentaal vastgelegde beeld .... Maar zolang als je de bedoeling niet weet, je dus kijkt naar werk van anderen kunnen foto's, alleen foto's op dit terrein de juiste snaren raken.
zondag 24 juli 2011
Wandelen
(02-05-2001) Ons beginjaar evaluerend konden we vorig jaar niet anders dan constateren, dat de kamers ver achterbleven bij wat wij ingeschat hadden. Op deze wijze zouden we nauwelijks een indruk krijgen van wat een redelijke kamerbezetting betekent. M.n. dan voor de hoeveelheid werk, die het verzorgen van het ontbijt en de extra schoonmaak- en controlewerkzaamheden met zich meebrengen. Verder wilden ook graag weten, hoe dat is als bijna continu mensen in huis aanwezig zijn. Qua lawaai maar vooral qua privacy van ons en de verstoring daarvan.
Kennissen van Yoland zitten in de Morvan (Bourgogne) in dezelfde ‘tak van sport' alleen dan voornamelijk met kamers. Om hun kamerbezetting te verhogen zijn zij een jaar of wat geleden in zee gegaan met een klein reisbureau in Lochem dat gespecialiseerd is in wandelvakanties: Travellers (zie wederom weer onze Link-pagina!). En dat bleek een groot succes. Eduard -directeur, boekhouder, bureaumanager en koffiejuffrouw tegelijk- zocht daarom een nieuw adres in Frankrijk en is zo bij ons terecht gekomen.
Nadat alle administratieve zaken waren kortgesloten (invulling arrangement, annuleringsvoorwaarden, marges) is hij begin dit jaar hier ter plekke geweest om een aantal wandelroutes te selecteren en te beschrijven. Dit gaf onverwacht enige problemen omdat het begon te sneeuwen net toen Eduard hier was aangekomen. Het was een aardig pakketje van een centimeter of 20 en -wat belangrijker was- het wilde niet gelijk smelten zoals we dat het jaar ervoor hadden meegemaakt. Na een dag aarzelen ging hij dus toch maar in de benen met de mountainbike in de hoop voldoende herkenningspunten te vinden om de routes te documenteren.
Eduard is na een weekje werk tevreden huiswaarts gekeerd en inmiddels hebben de eerste gasten mogen constateren dat de beschrijvingen kloppen. De wandelaars kunnen kortere en langere routes lopen, routes verlengen of net afsnijden en bovendien nog kiezen of ze te voet van het domein willen vertrekken of eerst nog een ritje per ‘voiture' maken. Keuze te over en wij kunnen de door ons gewenste ervaring op doen. Waarover later meer.
Kennissen van Yoland zitten in de Morvan (Bourgogne) in dezelfde ‘tak van sport' alleen dan voornamelijk met kamers. Om hun kamerbezetting te verhogen zijn zij een jaar of wat geleden in zee gegaan met een klein reisbureau in Lochem dat gespecialiseerd is in wandelvakanties: Travellers (zie wederom weer onze Link-pagina!). En dat bleek een groot succes. Eduard -directeur, boekhouder, bureaumanager en koffiejuffrouw tegelijk- zocht daarom een nieuw adres in Frankrijk en is zo bij ons terecht gekomen.
Nadat alle administratieve zaken waren kortgesloten (invulling arrangement, annuleringsvoorwaarden, marges) is hij begin dit jaar hier ter plekke geweest om een aantal wandelroutes te selecteren en te beschrijven. Dit gaf onverwacht enige problemen omdat het begon te sneeuwen net toen Eduard hier was aangekomen. Het was een aardig pakketje van een centimeter of 20 en -wat belangrijker was- het wilde niet gelijk smelten zoals we dat het jaar ervoor hadden meegemaakt. Na een dag aarzelen ging hij dus toch maar in de benen met de mountainbike in de hoop voldoende herkenningspunten te vinden om de routes te documenteren.
Eduard is na een weekje werk tevreden huiswaarts gekeerd en inmiddels hebben de eerste gasten mogen constateren dat de beschrijvingen kloppen. De wandelaars kunnen kortere en langere routes lopen, routes verlengen of net afsnijden en bovendien nog kiezen of ze te voet van het domein willen vertrekken of eerst nog een ritje per ‘voiture' maken. Keuze te over en wij kunnen de door ons gewenste ervaring op doen. Waarover later meer.
zaterdag 23 juli 2011
Alternatief
(29/06/2008) Klein uur gelopen met de honden en zoals altijd (als de honden zich gedragen) is het een heerlijk moment van de dag, zeker bij de huidige weersgesteldheid. Het spel van het licht door de bladeren, de frisse uitstraling van het meer, de vogelgeluiden en de intense rust. Heerlijk, een pracht moment om de gedachten de vrije loop te laten en eens te bedenken wat ik waar mee wil. Zo ook met mijn huidige situatie. Bij Marie-Pierre was ik al tot de conclusie gekomen, dat het ontspanningseffect van de Reiki heerlijk is, mocht het de energiebanen bevrijden, mijn emoties aarden en ga zo maar door, dan is dat leuk meegenomen maar ik ga niet verder afdalen in dat alternatieve circuit: dat ben ik gewoon niet en ik zie ook geen enkele reden om nu ineens een heel ander mens te worden. Ja, wat meer lachen lijkt me heerlijk (ouwe stomme filmpjes op mijn MP4 zetten) en als het gezond is, zal ik het niet nalaten, maar om nu met een stel wildvreemde lui een beetje leuk te gaan lopen doen op “un jour de rire”……. Zo heeft alles zijn grenzen.
donderdag 21 juli 2011
Drank
Het staat een beetje verdwaald en totaal verstoft tussen de houten kisten met Bordeauxwijnen uit de afgelopen 20 jaar. Het zou je nauwelijks opvallen, als je de kelder in loopt en ik loop er dan ook normaal gesproken langs. Maar vanavond had ik zin ik iets sterkers en dat 'íets' heb ik in ruime mate, zowel qua percentage alcohol als hoeveelheid in liters. Dus ...
"Marc-restanten van vakanties uit de jaren voor het vertrek naar Frankrijk .... Twee-en-een-halve liter Jonge Jenever van het afscheidsfeest in Utrecht en inmiddels ruim 12 jaar oud .... Uddler Schnaps en natuurlijk bergen pruimendestilaat uit Slovenië in steriliserende percentages .... Het zijn haast gebottelde herinneringen. Herinneringen, die alleen mij nog bekend zijn .... dat is pas armoe, armoe waar je bovendien weinig invloed op hebt.
Een perfecte avond om me een stevig stuk in mijn kraag te drinken, maar ik zal het niet doen. Er staat een over-sized borrel voor mijn neus. Een Marc uit de Provence. Die ga ik in alle rust legen en dan is het gedaan voor vandaag.
Bonamassa is de juiste muziek op dit moment. Die hese, verlangende stem .... het opgekropte onvermogen .... het reiken naar wat aan de andere kant van de grens ligt .... die dwingende drum .... de huilende gitaar."
Het had zo op Twitter gekund, maar ik ga het niet in brokken van 140 tekens opsplitsen.
"Marc-restanten van vakanties uit de jaren voor het vertrek naar Frankrijk .... Twee-en-een-halve liter Jonge Jenever van het afscheidsfeest in Utrecht en inmiddels ruim 12 jaar oud .... Uddler Schnaps en natuurlijk bergen pruimendestilaat uit Slovenië in steriliserende percentages .... Het zijn haast gebottelde herinneringen. Herinneringen, die alleen mij nog bekend zijn .... dat is pas armoe, armoe waar je bovendien weinig invloed op hebt.
Een perfecte avond om me een stevig stuk in mijn kraag te drinken, maar ik zal het niet doen. Er staat een over-sized borrel voor mijn neus. Een Marc uit de Provence. Die ga ik in alle rust legen en dan is het gedaan voor vandaag.
Bonamassa is de juiste muziek op dit moment. Die hese, verlangende stem .... het opgekropte onvermogen .... het reiken naar wat aan de andere kant van de grens ligt .... die dwingende drum .... de huilende gitaar."
Het had zo op Twitter gekund, maar ik ga het niet in brokken van 140 tekens opsplitsen.
donderdag 14 juli 2011
Jonge katjes
(24-04-2001) Nauwelijks geboren hingen ‘onze' drie kleintjes trouw aan moeders tepels. Geen geruzie want tepels zat en schijnbaar ook melk voldoende, want er werd meer geslapen dan gedronken. De jonkies waren groot vonden wij, zeker als je het bijna breekbare lijfje van Bijou zag. Groot en toch wurmpies tegelijk. Grote, gesloten ogen, een mondje dat bijna permanent zuigbewegingen maakt en pootjes waarmee ze steeds weer opzoek gaan naar moeder's melkklieren.
Na ruim tien dagen was het Droppie die het eerste oogje opende. Eerst deels, een beetje chinees zag ze toen uit, waarna het nog dagen duurde voordat allebei de ogen helemaal open en dicht konden. Juultje was een goede tweede en Beer sloot de rij. Bij alle andere activiteiten in de erop volgende weken was het steeds Droppie die het voortouw nam. Ze was de eerste die over de rand van de doos ging hangen, tijden later de doos als eerste verliet en ook als eerste de functie van de kattenbak eer aan deed. Juultje kwam steeds dichterbij qua tempo, maar onze Beer bleef in alles de traagste en dat gold zeker voor zijn zindelijkheid. Het maakte het katertje weinig uit waar hij z'n blaas leegde. Kwam de aandrang, dan was het effe piepen en hopsakee... daar ging het als we niet snel genoeg erbij waren om het beestje in de bak of -later- naar buiten te zetten. Ongeacht of hij in de mand, op de bank of op een andere ongewenste plek verkeerde. En d'r zit aardig wat vocht in de blaas van zo'n klein katje. Daar sta je versteld van.
Vanuit de doos werd de wijde wereld ontdekt. Het was prachtig om te zien hoe voorzichtig ze de omgeving aftastten. De kattenmand direct naast de doos was dagenlang de limiet van hun territorium, later werd de kattenbak erbij genomen waarna we al snel de onderste laden uit het bureau moesten halen omdat ze daar via de achterkant steeds weer in kropen als ze wilde slapen. Bureau, bijkeuken, keuken en tenslotte de huiskamer. Inmiddels was het bijna levensgevaarlijk om in huis rond te lopen. De kleintjes waggelden op steeds stevigere poten achter elkaar aan en liepen daarbij regelmatig voor onze voeten. De eerste trap op een staart of poot kon dus niet zo lang uitblijven. Ook in dit geval ging Droppie met de ‘eer' strijken.
Ruim vijf weken na de geboorte stoven de kleintjes in volle snelheid door ons privé-gedeelte heen en leek het ons een goed idee om de kroost inclusief moeders naar het washok te verplaatsen. We hebben dat nauwelijks een dag volgehouden. Moeders bracht de kleintjes steeds weer terug naar de bijkeuken, hun oorspronkelijk nestplek om aansluitend rustig er vandoor te gaan.
De neiging om er weer op uit te trekken had Bijou al binnen enkele dagen na de bevalling. Mevrouw zat namelijk binnen de kortste keren weer een beetje krols te janken en de kater die in januari geen gelegenheid had gekregen, zag nou zijn kans schoon. Dit was wel het laatste wat wij wilden, toen we snapten wat er aan de hand was. Bijou ging aan de pil en wij maar hopen dat er niets gebeurd was. Het duurde nog diverse weken voordat de voortplantingskolder uit haar lijf was, maar gelukkig is het bij het ene nest gebleven.
Na ruim tien dagen was het Droppie die het eerste oogje opende. Eerst deels, een beetje chinees zag ze toen uit, waarna het nog dagen duurde voordat allebei de ogen helemaal open en dicht konden. Juultje was een goede tweede en Beer sloot de rij. Bij alle andere activiteiten in de erop volgende weken was het steeds Droppie die het voortouw nam. Ze was de eerste die over de rand van de doos ging hangen, tijden later de doos als eerste verliet en ook als eerste de functie van de kattenbak eer aan deed. Juultje kwam steeds dichterbij qua tempo, maar onze Beer bleef in alles de traagste en dat gold zeker voor zijn zindelijkheid. Het maakte het katertje weinig uit waar hij z'n blaas leegde. Kwam de aandrang, dan was het effe piepen en hopsakee... daar ging het als we niet snel genoeg erbij waren om het beestje in de bak of -later- naar buiten te zetten. Ongeacht of hij in de mand, op de bank of op een andere ongewenste plek verkeerde. En d'r zit aardig wat vocht in de blaas van zo'n klein katje. Daar sta je versteld van.
Vanuit de doos werd de wijde wereld ontdekt. Het was prachtig om te zien hoe voorzichtig ze de omgeving aftastten. De kattenmand direct naast de doos was dagenlang de limiet van hun territorium, later werd de kattenbak erbij genomen waarna we al snel de onderste laden uit het bureau moesten halen omdat ze daar via de achterkant steeds weer in kropen als ze wilde slapen. Bureau, bijkeuken, keuken en tenslotte de huiskamer. Inmiddels was het bijna levensgevaarlijk om in huis rond te lopen. De kleintjes waggelden op steeds stevigere poten achter elkaar aan en liepen daarbij regelmatig voor onze voeten. De eerste trap op een staart of poot kon dus niet zo lang uitblijven. Ook in dit geval ging Droppie met de ‘eer' strijken.
Ruim vijf weken na de geboorte stoven de kleintjes in volle snelheid door ons privé-gedeelte heen en leek het ons een goed idee om de kroost inclusief moeders naar het washok te verplaatsen. We hebben dat nauwelijks een dag volgehouden. Moeders bracht de kleintjes steeds weer terug naar de bijkeuken, hun oorspronkelijk nestplek om aansluitend rustig er vandoor te gaan.
De neiging om er weer op uit te trekken had Bijou al binnen enkele dagen na de bevalling. Mevrouw zat namelijk binnen de kortste keren weer een beetje krols te janken en de kater die in januari geen gelegenheid had gekregen, zag nou zijn kans schoon. Dit was wel het laatste wat wij wilden, toen we snapten wat er aan de hand was. Bijou ging aan de pil en wij maar hopen dat er niets gebeurd was. Het duurde nog diverse weken voordat de voortplantingskolder uit haar lijf was, maar gelukkig is het bij het ene nest gebleven.
maandag 11 juli 2011
Limoges
(25/06/2008) Van de hele voornemens vanmiddag is niks terecht gekomen. Tot bij ½ 6 gezocht naar een MP3 of 4 speler en geen plek gevonden waar serieus wat te vergelijken viel. Van wat ik me uitgezocht had, was af en toe 1 model soms 2 aanwezig maar dan weer niet in de gewenste uitvoering. Carrefour, Conforama, Leclerc, Cora, Darty, Digital, Fnac ….. niks, nergens, noppes.
In de passage van de Carrefour Rachelle gezien, een poppetje als je bedenkt dat ze 3 kinderen heeft en de dertig toch ook ruim gepasseerd zal zijn.
Voor ik thuis was, liep het tegen zevenen. De honden snel verzorgd en een aantal Kir achterovergeslagen, terwijl ik met Bertie aan de telefoon hing. Zij had mijn sms geïnterpreteerd als een slecht bericht en dat het niet goed met me ging. Maar droefenis & verdriet zijn gewoon onderdelen van de rouw. Een dag in Limoges in mijn eentje rondlopen is constant beseffen dat Yoland er niet meer is en nooit meer zal zijn. Het hoort erbij en ik moet daar doorheen. Wat slecht is, heet onrust, zenuwen, paniek!! Maar al dat is sinds een paar dagen weer ineens naar de achtergrond verdwenen. Neemt niet weg, dat het leven nog steeds niet leuk is, maar soms wel te verdragen.
In de passage van de Carrefour Rachelle gezien, een poppetje als je bedenkt dat ze 3 kinderen heeft en de dertig toch ook ruim gepasseerd zal zijn.
Voor ik thuis was, liep het tegen zevenen. De honden snel verzorgd en een aantal Kir achterovergeslagen, terwijl ik met Bertie aan de telefoon hing. Zij had mijn sms geïnterpreteerd als een slecht bericht en dat het niet goed met me ging. Maar droefenis & verdriet zijn gewoon onderdelen van de rouw. Een dag in Limoges in mijn eentje rondlopen is constant beseffen dat Yoland er niet meer is en nooit meer zal zijn. Het hoort erbij en ik moet daar doorheen. Wat slecht is, heet onrust, zenuwen, paniek!! Maar al dat is sinds een paar dagen weer ineens naar de achtergrond verdwenen. Neemt niet weg, dat het leven nog steeds niet leuk is, maar soms wel te verdragen.
maandag 4 juli 2011
Meters
Vandaag ga ik me voor de afwisseling nergens mee bezig houden. Niet met het weer, niet met de steeds duidelijker zichtbare droogte, niet met zeurende honden, niet met katten die geen zin hebben om op appèl te verschijnen, niet met mijn toekomst, niet met de economie, niet met het achterstallige onderhoud, niet met wat allemaal allang gebeurd had moeten zijn, niet met verkeerde cadeau-ideeën, niet met mondiale akkefietjes, niet met meer of minder in het leven teleurgestelde vrouwen, niet met mijn nieuwe noch met mijn oude auto, niet met het slijpen van de (maai-)messen, niet met de oorlogen in de wereld, al helemaal niet met het zg veranderende klimaat, niet met Griekenland, niet met mijn vakantie, nog minder met mezelf en tot slot absoluut niet met de Tour de France.
Ik ga meters maken. Blik ontspannen riching het oneindige, mijn verstand terug op standje biologisch noodzakelijk en grasmaaien: vanochtend achter de grasmaaier aanlopen, vanmiddag erop zitten en vanavond met het dingen in mijn handen soepele heupbewegingen maken .... Maaien in alle standen. Praten we morgenochtend krakend en piepend verder!!
Ik ga meters maken. Blik ontspannen riching het oneindige, mijn verstand terug op standje biologisch noodzakelijk en grasmaaien: vanochtend achter de grasmaaier aanlopen, vanmiddag erop zitten en vanavond met het dingen in mijn handen soepele heupbewegingen maken .... Maaien in alle standen. Praten we morgenochtend krakend en piepend verder!!
zondag 3 juli 2011
Vergeten en overslaan
Gisteren was weer, helaas "weer", zo'n dag waar je je geheugen niet mee hoeft te belasten. Zo'n dag die in de loop van de avond pas uit de startblokken komt en dan alleen maar om het nest in te duiken. Niks noemenswaardigs uit je handen gekomen, jezelf de hele dag lopen duwen en onder je kont schoppen, dat waar je mee bezig bent geweest enkel het doel had de tijd door te komen en als afrondende kers op deze weinig smakelijke taart een paar irritante ergernissen door honden, die niet willen luisteren, en mensen, die een wat eigenzinnige invulling aan het begrip 'samenwerken' geven.
Blèèèrk. Ctrl-Alt-Delete. Nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We gaan d'r vandaag ietsje meer discipline uitpersen. Het weer is weer, gelukkig (!) "weer", prachtig. Lekker lopen met de honden, het resultaat van hun eigen machtig optreden van gisteren opruimen, douchen, balletje slaan, een verzorgde lunch klaarmaken, de middag achter de grasmaaier en de avond op de fiets ipv digitale bubbels uiteen laten spatten. Het raamwerk staat, rest enkel de feitelijke invulling. Allez va votre corridor.
Blèèèrk. Ctrl-Alt-Delete. Nieuwe dag. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We gaan d'r vandaag ietsje meer discipline uitpersen. Het weer is weer, gelukkig (!) "weer", prachtig. Lekker lopen met de honden, het resultaat van hun eigen machtig optreden van gisteren opruimen, douchen, balletje slaan, een verzorgde lunch klaarmaken, de middag achter de grasmaaier en de avond op de fiets ipv digitale bubbels uiteen laten spatten. Het raamwerk staat, rest enkel de feitelijke invulling. Allez va votre corridor.
zaterdag 2 juli 2011
Veranderen
(24/06/2008) Ik zal het niet hardop zeggen en ook niet te demonstratief op mijn borst klopen, maar ik heb de laatste tijd van die momenten dat ik denk dat ik dingen zou willen veranderen. Kleine dingen in de kamer (meer tafelruimte), wat grote veranderingen (het opengooien van de deur naar het biljart) of de neiging om te ordenen (wijnkelder, barruimte). Tekenen dat ik verder wil en kan met mijn leven? Een wat vreemde constatering na een week waarin alles weer leek te vervallen in een ongecoördineerde brei van zenuwen, onrust en de neiging tot paniek. Hoe krijg je daar grip op? Is daar grip op te krijgen of is het een kwestig van afwachten en gebruik maken van de emotioneel uitgebalanceerde gelegenheden die zich zo af en toe voor doen. Ik ga maar eens gras maaien.
vrijdag 1 juli 2011
Boeren..
EEEEEEiiikkkkeee, AAAAAHHHHHhhh, GOTVERDEGOTVERen nogwatverdommes... Ik zou het hier bij kunnen laten, want in feite is alles gezegd wat gezegd moest worden.
Iemand behoefte aan nadere uitleg?? Oké, weet wat je jezelf aan doet, luister en huiver.
Terug van een kleine dag Perigueux bezig om in mijn thuise omstandigheden een acceptabele draai te hervinden, klinkt net als gisteren aan het eind van de middag het irritant alerte achteruitrij gepiep in mijn oren van een groot landbouwmachien. Het veld dat gisteren geoogst werd lag aan de oprijlaan, maar er was nog een veld te gaan en dat veld is al jaren in feite onbereikbaar voor grote machines of tractors met gigantisch zware, want overgevulde aanhangwagens. Ja, boeren mogen dat, zoals boeren veel te veel mogen en denken dat ietsje meer toch ook geen probleem kan zijn.
Na een akkefietje rondom het -zonder toestemming- aanleggen van een waterput op een deel van het terrein, dat absoluut geen onderdeel was van zijn pachtcontract, verkeren meneer de boer en ik op een voet, die weinig met begrip voor elkaar te maken heeft. Zonder water kon hij daar niks met koeien, dus zaaide hij de boel in met graan. De toegangsweg is echter niet geschikt voor de zware en steeds groter en zwaarder wordende machines, die met die cultuur gepaard gaan. Ik heb meneer de boer dus direct gezegd, dat hij desnoods helicopters kon inzetten maar het gebruik van die weg kon hij vergeten.
Het eerstejaar ging het 'goed'. Hij had de buurman ingeschakeld en over zijn terrein was het allemaal geen probleem. Afgelopen jaar reed er ineens één tractor over de oude weg om een lading graan af te voeren. Ik ben gaan kijken, maar ik had er blindelings mijn kop om kunnen verwedden. Degene die achter het stuur zat, was de vader van meneer de boer. "Schijt aan alles en iedereen" wordt je tenslotte niet aangeboren maar aangeleerd. Dit jaar reden ineens meerdere tractoren over de oude weg en toen ook nog eens het geluid van een kettingzaag opklonk, brak er iets in mij. Ik heb mijn autosleutels gepakt, de mooie kar zo neergezet dat geen tractor meer voorbij kon en naar een dom kijkende meneer de boer mijn minst uitnodigende vinger opgestoken. ...... Wij horen wel hoe het verder gaat, maar rijden zit er niet meer in.
Iemand behoefte aan nadere uitleg?? Oké, weet wat je jezelf aan doet, luister en huiver.
Terug van een kleine dag Perigueux bezig om in mijn thuise omstandigheden een acceptabele draai te hervinden, klinkt net als gisteren aan het eind van de middag het irritant alerte achteruitrij gepiep in mijn oren van een groot landbouwmachien. Het veld dat gisteren geoogst werd lag aan de oprijlaan, maar er was nog een veld te gaan en dat veld is al jaren in feite onbereikbaar voor grote machines of tractors met gigantisch zware, want overgevulde aanhangwagens. Ja, boeren mogen dat, zoals boeren veel te veel mogen en denken dat ietsje meer toch ook geen probleem kan zijn.
Na een akkefietje rondom het -zonder toestemming- aanleggen van een waterput op een deel van het terrein, dat absoluut geen onderdeel was van zijn pachtcontract, verkeren meneer de boer en ik op een voet, die weinig met begrip voor elkaar te maken heeft. Zonder water kon hij daar niks met koeien, dus zaaide hij de boel in met graan. De toegangsweg is echter niet geschikt voor de zware en steeds groter en zwaarder wordende machines, die met die cultuur gepaard gaan. Ik heb meneer de boer dus direct gezegd, dat hij desnoods helicopters kon inzetten maar het gebruik van die weg kon hij vergeten.
Het eerstejaar ging het 'goed'. Hij had de buurman ingeschakeld en over zijn terrein was het allemaal geen probleem. Afgelopen jaar reed er ineens één tractor over de oude weg om een lading graan af te voeren. Ik ben gaan kijken, maar ik had er blindelings mijn kop om kunnen verwedden. Degene die achter het stuur zat, was de vader van meneer de boer. "Schijt aan alles en iedereen" wordt je tenslotte niet aangeboren maar aangeleerd. Dit jaar reden ineens meerdere tractoren over de oude weg en toen ook nog eens het geluid van een kettingzaag opklonk, brak er iets in mij. Ik heb mijn autosleutels gepakt, de mooie kar zo neergezet dat geen tractor meer voorbij kon en naar een dom kijkende meneer de boer mijn minst uitnodigende vinger opgestoken. ...... Wij horen wel hoe het verder gaat, maar rijden zit er niet meer in.
Abonneren op:
Posts (Atom)