(06-05-2001) Het ondertekenen van de koopakte van Masvieux wil maar niet vlotten. Is het niet de notaris, die een steek laat vallen dan zit weer wat fout met de landmeter, etc, etc. Maar in het licht van de gebeurtenissen, die ons zijn overkomen in de aanloop naar deze tweede en waarschijnlijk definitieve ondertekening, verbaast het ons eigenlijk alleen maar als de dingen vlotjes verlopen.
Toen we begin november 2000 na al het onderling wikken en wegen, na het passeren van al die andere mogelijke kopers en de afronding van de onderhandelingen met de broers een afspraak met hun notaris konden maken, hadden we nog geen weet van de verwikkelingen, waar we in terecht zouden komen. De verkopers -3 gebroeders, voormalige veehandelaren- die een kleine dertig jaar gebruik hebben gemaakt van Masvieux om het door hen opgekocht vee te laten aansterken alvorens de dieren naar het slachthuis te transporteren, waren gedegen onderhandelaars en bovendien aardige en gezellige mensen. Voor ons een slechte combinatie. Zij hebben dus uiteindelijk het meest hun zin gekregen en niet alleen wat het financiële betreft.
De broers gunden hun eigendom duidelijk niet aan iedereen en ook wij zijn vast gewogen. Ons waren inmiddels wel de wrijvingen bekend tussen de oude boer en onze buurman aan de andere kant. Wat we niet wisten is, dat onze buurman bij meer mensen wat moeilijk ligt. Hij bleek dus ook geïnteresseerd in Masvieux maar kwam voor de verkopers duidelijk niet in aanmerking. Niet dat wij dat vooraf wisten. In tegendeel, want wij hebben onze buren tijdens het appelplukken nog uitgebreid verteld, dat we Masvieux hadden gekocht. Waarop zij ons feliciteerden en vertelden dat zij ook interesse hadden gehad maar dat de prijs te hoog was. Achteraf gezien hadden ze eigenlijk moeten zeggen: "Jammer voor jullie, maar nu kunnen wij het kopen!"
Masvieux had duidelijk een agrarische bestemming en dat betekent in Frankrijk dat bij verkoop de aangrenzende buren/boeren via de SAFER -een van de vele commissies in Frankrijk- de gelegenheid krijgen het geheel te kopen voor hetzelfde bedrag. Het bedrag stond nu vast en hoewel onze buurman niet echt aangrenzend was, bleek hij over voldoende invloed en voordelen (zijn dochter wilde zich vestigen als beginnend agrariër) te beschikken, dat wij als kopende partij zeer waarschijnlijk aan het kortste eind zouden trekken. De vertegenwoordiger van de SAFER heeft ons wel nog ons verhaal laten doen, maar dat was slechts pure formaliteit. De oude boer had dit als eerste in de smiezen. ‘Tuurlijk, want onze buurman van Bessous was de laatste, die hij Masvieux gunde, dan was zijn hele bemoeienis tot een fikse ruzie aan toe voor niks geweest. Maar dat is weer een heel verhaal apart. Hij stond in elk geval ineens weer dagelijks op de stoep met de meest verse roddels heet van de naald. Gevoel voor drama kon hem niet ontzegd worden.
Vanzelfsprekend zat ons het idee ook niet lekker. Doe je eerst maanden lang over een omslagproces, praat je je de tong uit het lijf bij de bank en probeer je het aankoopbedrag zover mogelijk naar beneden te praten en dan gaat een ander er mee vandoor!! Nou, nee dus! Nu kwam het goed uit dat de broers geen oren hadden naar onze buurman als toekomstig eigenaar van hun bezit. Terug dus naar de notaris en de koop ongedaan gemaakt. De notaris was het daar niet echt mee eens maar kon niet anders. Het was toen nog even heel erg spannend: Welke brief zou eerder zijn, de onze bij de SAFER met de annulering van de koop of de brief van de SAFER bij de notaris met de mededeling, dat de dochter van onze beste buurman de toekomstige eigenaar zou zijn. Onze brief was de snelste, koop dus geannuleerd, wij, de broers en de oude boer tevreden maar hoe nu verder??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten