Schluß
Einde
Fin
.
woensdag 4 januari 2012
Alles voorbij. Het leven is ineens helemaal leeg. Geen vrouw, geen doel, geen bezigheid, geen zingeving ... Helemaal leeg. Raar idee. Raar gevoel. Raar besef.
Geen perspectief, geen hoop, geen verlangen, geen licht ... niet eens een tunnel. Toch een beetje oeps.
Helemaal terug op mezelf en de zorg voor twee honden.
Gaan zwerven?
Is dit dan de bodem?
In elk geval een alzijdige ontnuchtering.
Het einde van alle illusies.
Hier heb ik ruim vier jaar aan "gewerkt" en het niet doorgehad, absoluut nooit als mogelijklheid overwogen, totdat ik net wakker uit een droom het dubbeltje oorverdovend stil hoorde vallen in een haast perfecte leegte en het feit er lag.
Wat wordt me hier verteld, getoond, duidelijk gemaakt?
Welk besef timmert op mijn deur?
Een nieuw bestaan, ander leven?
Wat staat er te gebeuren?
Ik heb werkelijk geen idee.
Straks een waarlijk nieuwe dag.
Geen perspectief, geen hoop, geen verlangen, geen licht ... niet eens een tunnel. Toch een beetje oeps.
Helemaal terug op mezelf en de zorg voor twee honden.
Gaan zwerven?
Is dit dan de bodem?
In elk geval een alzijdige ontnuchtering.
Het einde van alle illusies.
Hier heb ik ruim vier jaar aan "gewerkt" en het niet doorgehad, absoluut nooit als mogelijklheid overwogen, totdat ik net wakker uit een droom het dubbeltje oorverdovend stil hoorde vallen in een haast perfecte leegte en het feit er lag.
Wat wordt me hier verteld, getoond, duidelijk gemaakt?
Welk besef timmert op mijn deur?
Een nieuw bestaan, ander leven?
Wat staat er te gebeuren?
Ik heb werkelijk geen idee.
Straks een waarlijk nieuwe dag.
dinsdag 3 januari 2012
Strepen
Van 308 naar 82 A4-tjes en nu een tweede ronde om ook de laatste gebakken lucht te verwijderen. Die eerste ruim 200 pagina's is min of meer willekeurig gegaan. Teveel van hetzelfde? Dan simpelweg weg! Nou ja, ook weer niet helemaal, want dan had heel 2009 wel in de prullenbak gemogen. Heel het jaar, maar ook werkelijk het hele jaar lopen worstelen met mezelf, met wat is geweest en met wat maar niet komen wil. En dit doorspekt met relationele perikelen. Als ik zoiets als film in de bioscoop zou zien, had ik mijn tenen waarschijnlijk kapot gewrongen en de hoofdrolspeler een overdosis bèta-blockers aangeboden. Zoals meestal verslaat de werkelijkheid iedere voorstelling als puntje bij paaltje komt.
Werd gaande het strepen en krassen benieuwd naar wat er over zou blijven als een buitenstaander zich over die pagina's had gebogen. Stel ik liet me eindelijk verwennen door engeltjes en op wonderlijke wijze was iemand op het idee gekomen dit werk af te maken ..... wat zou hij of -veel waarschijnlijker- zij heel laten van al dat woordgeploeter??
Nog 6 tot 8 uur strepen, een paar flessen goede wijn, een halve fles whisky, een paar geurige maar wel denkbeeldige sigaren, een nacht doorzakken in een Tango-bar, een kater van hier tot Tokio en dan moet het lukken met "The final touch" (2009).
Werd gaande het strepen en krassen benieuwd naar wat er over zou blijven als een buitenstaander zich over die pagina's had gebogen. Stel ik liet me eindelijk verwennen door engeltjes en op wonderlijke wijze was iemand op het idee gekomen dit werk af te maken ..... wat zou hij of -veel waarschijnlijker- zij heel laten van al dat woordgeploeter??
Nog 6 tot 8 uur strepen, een paar flessen goede wijn, een halve fles whisky, een paar geurige maar wel denkbeeldige sigaren, een nacht doorzakken in een Tango-bar, een kater van hier tot Tokio en dan moet het lukken met "The final touch" (2009).
maandag 2 januari 2012
Achtbaan
Op oudjaarsavond bezig geweest met het "op de rol zetten" van januari 2012 qua flashbacks. De eerste flash was een fluitje van een cent. Bekend terrein, al meerdere keren doorgekauwd. Een korte controle op slordigheden volstaat en links en rechts een kleine correctie van details, die door de tijd een andere betekenis hebben gekregen. Als 2012 gaat zoals 2001 in de boeken is verdwenen zou het een aangenaam soepel jaartje worden, enige details daargelaten.
FB2 begon met het doorspitten van een nieuw bestand. Mijn persoonlijke jaarwisseling valt sinds 2007 op 3 november. Een beetje nieuwsgierig was ik wel en lekker op tempo begon ik de teksten te scannen op elementen, begrippen die interessant genoeg leken om in het blog terecht te komen. Dat scannen gaat snel, zogenaamd "diagonaal lezen", kijken of je blik ergens aan blijft hangen. Nou, dat hangen werd schuren, glibberen, slippen en tenslotte compleet vastlopen. Oei ...
Ineens zat ik waar ik niet wilde zitten, waarvan ik niet meer had gedacht, dat ik terecht kon komen. Waar ik weg wilde maar het niet los kon laten. Scannen werd lezen, lezen werd verwonderen, verwondering werd begrip en begrip veranderde in verlangen, het verlangen naar wat geweest was en nooit geworden is, wat had gekund. Ai...
Ik heb nog een paar dagen. Misschien lopen heden en verleden elkaar hier een beetje op te vrijen. Misschien ook niet.
Het was me bijna gelukt om het te verdringen, maar 2009 was mijn heftigste jaar. Misschien een idee om die turbulente stortvloed van 308 dicht beschreven pagina's in één handeling te reduceren tot een 60-tal fragmenten. Misschien ook niet.
Ik ga afpellen, schrappen en prikken. Misschien gaat er wat veranderen. Misschien ook niet.
FB2 begon met het doorspitten van een nieuw bestand. Mijn persoonlijke jaarwisseling valt sinds 2007 op 3 november. Een beetje nieuwsgierig was ik wel en lekker op tempo begon ik de teksten te scannen op elementen, begrippen die interessant genoeg leken om in het blog terecht te komen. Dat scannen gaat snel, zogenaamd "diagonaal lezen", kijken of je blik ergens aan blijft hangen. Nou, dat hangen werd schuren, glibberen, slippen en tenslotte compleet vastlopen. Oei ...
Ineens zat ik waar ik niet wilde zitten, waarvan ik niet meer had gedacht, dat ik terecht kon komen. Waar ik weg wilde maar het niet los kon laten. Scannen werd lezen, lezen werd verwonderen, verwondering werd begrip en begrip veranderde in verlangen, het verlangen naar wat geweest was en nooit geworden is, wat had gekund. Ai...
Ik heb nog een paar dagen. Misschien lopen heden en verleden elkaar hier een beetje op te vrijen. Misschien ook niet.
Het was me bijna gelukt om het te verdringen, maar 2009 was mijn heftigste jaar. Misschien een idee om die turbulente stortvloed van 308 dicht beschreven pagina's in één handeling te reduceren tot een 60-tal fragmenten. Misschien ook niet.
Ik ga afpellen, schrappen en prikken. Misschien gaat er wat veranderen. Misschien ook niet.
zondag 1 januari 2012
Stilstaan & Doorgaan
(21-22/10/2008) Rustig wakker geworden, opgestaan, koffie gedronken in Orloff, een beetje door de krant gebladerd en toen richting Gansstraat. Eerst binnengelopen bij het tuincentrum verderop, een paar potchrysanten (paars, licht en donker naar het rode neigend) gekocht en iets om te vegen. De laag bladeren op het graf stoorde me van de week enorm. De potten deels ingegraven met mijn handen, het ‘heksenbezempje’ erbij gelegd en een beetje verloren naar het enigszins opgefleurde graf zitten, staan en lopen staren. Ik wist en weet het allemaal niet meer, nog steeds niet. Ondanks de wetenschap dat de kans verwaarloosbaar is, dat we nu nog bij elkaar waren geweest als Yoland niet was gestorven, is haar onherroepelijk verdwijnen uit dit leven iets waar ik heel slecht mee overweg kan. Boem, weg, afgelopen. Het voelt nog steeds als een klein kind, dat hoopt, dat het heeft gedroomd, dat iets onherstelbaar is beschadigd, maar voelt dat het toch echt werkelijkheid is en vreest voor de gevolgen…..
Verdwaasd of gewoon rustig, ik weet niet precies in welke toestand ik ben teruggelopen maar in elk geval geen heftige emoties, geen ongecontroleerde reacties van welke soort dan ook. Gisteren een afspraak gemaakt voor een lunch in de Poort om een uur. Dat ik niet alleen kwam was wennen en hoewel het gaande de lunch beter ging was ook het afscheid weer zoeken en onwenning. Ik snap het wel. Zo pats iemand anders voor je neus is schrikken, maar ik zou het niet doen als ik niet het idee had dat het goed zat.
De rest van de middag door de winkels gestruind, wat kleren gekocht, een paar boeken en aan het eind van de middag in De Zaak belandt. Dus weer kennismaken, nog wat nagekletst over het transport van de spullen naar Nederland waar P. had meegeholpen en de avond afgesloten in Sardegna. Nog steeds goed eten. De bediening irriteerde.
De volgende dag het laatste ontbijt in Utrecht bij Orloff, nog een rondje door de stad. We hadden de tijd. Verder dan Parijs hoefden we vandaag niet. Terug in het hotel in alle rust de koffers gepakt, rekening betaald, koffers laten inladen, afscheid genomen (receptioniste, portier) en weg richting Parijs. Niet ver voor Parijs het stuur afgestaan en in de oude hoedanigheid van kaartlezer de borden gevolgd naar Euro-Disney.
We zaten in het Disneyland-hotel zelf, iets tussen een poppenhuis en een suikertaart maar dan XXL. Zuurstokroze aan de buitenkant, gigantisch groot van binnen, personeel in kostuums, een enorme berg aan informatie bij binnenkomst en een enigszins tegenvallende kamer, een beetje teveel "S". Auto werd geparkeerd. Koffers werden naar de kamer gebracht. Wij hebben ons wat opgefrist en zijn als twee kleine kinderen nieuwsgierig het park ingelopen voor de eerste indruk van Disneyland in Europa. Een rondje met een Mississipi-damper, een spookhuis, een hot-dog, een korte blik in het avonturendeel waar het afsluiten al was begonnen, door naar het sprookjesdeel, wat rondjes op de karoussel met paarden gedraaid en langzaam aan weer terug naar het hotel.
Die avond onszelf een beetje opgedrikt en richting het enige echte restaurant gegaan. Zonder reservering was het wachten en dat hebben we in de bar gedaan, nippend aan een glas champagne-rosé. Het eten was goedverzorgd en niet onaardig. Het personeel had er alleen genoeg van, bleef vriendelijk maar was drukdoende de boel op te ruimen en af te sluiten, terwijl de keuken volgens mij tot half elf open was. Na het eten weer richting de bar en daar van een Irish coffee genoten en van elkaar.
Verdwaasd of gewoon rustig, ik weet niet precies in welke toestand ik ben teruggelopen maar in elk geval geen heftige emoties, geen ongecontroleerde reacties van welke soort dan ook. Gisteren een afspraak gemaakt voor een lunch in de Poort om een uur. Dat ik niet alleen kwam was wennen en hoewel het gaande de lunch beter ging was ook het afscheid weer zoeken en onwenning. Ik snap het wel. Zo pats iemand anders voor je neus is schrikken, maar ik zou het niet doen als ik niet het idee had dat het goed zat.
De rest van de middag door de winkels gestruind, wat kleren gekocht, een paar boeken en aan het eind van de middag in De Zaak belandt. Dus weer kennismaken, nog wat nagekletst over het transport van de spullen naar Nederland waar P. had meegeholpen en de avond afgesloten in Sardegna. Nog steeds goed eten. De bediening irriteerde.
De volgende dag het laatste ontbijt in Utrecht bij Orloff, nog een rondje door de stad. We hadden de tijd. Verder dan Parijs hoefden we vandaag niet. Terug in het hotel in alle rust de koffers gepakt, rekening betaald, koffers laten inladen, afscheid genomen (receptioniste, portier) en weg richting Parijs. Niet ver voor Parijs het stuur afgestaan en in de oude hoedanigheid van kaartlezer de borden gevolgd naar Euro-Disney.
We zaten in het Disneyland-hotel zelf, iets tussen een poppenhuis en een suikertaart maar dan XXL. Zuurstokroze aan de buitenkant, gigantisch groot van binnen, personeel in kostuums, een enorme berg aan informatie bij binnenkomst en een enigszins tegenvallende kamer, een beetje teveel "S". Auto werd geparkeerd. Koffers werden naar de kamer gebracht. Wij hebben ons wat opgefrist en zijn als twee kleine kinderen nieuwsgierig het park ingelopen voor de eerste indruk van Disneyland in Europa. Een rondje met een Mississipi-damper, een spookhuis, een hot-dog, een korte blik in het avonturendeel waar het afsluiten al was begonnen, door naar het sprookjesdeel, wat rondjes op de karoussel met paarden gedraaid en langzaam aan weer terug naar het hotel.
Die avond onszelf een beetje opgedrikt en richting het enige echte restaurant gegaan. Zonder reservering was het wachten en dat hebben we in de bar gedaan, nippend aan een glas champagne-rosé. Het eten was goedverzorgd en niet onaardig. Het personeel had er alleen genoeg van, bleef vriendelijk maar was drukdoende de boel op te ruimen en af te sluiten, terwijl de keuken volgens mij tot half elf open was. Na het eten weer richting de bar en daar van een Irish coffee genoten en van elkaar.
zaterdag 31 december 2011
Uitzondering
Ja, daar was weinig uitzonderlijks aan de vorige tekst, die nu terecht weggezet is onder het kopje "Terugblik". De uitzondering had heel ergens anders op moeten slaan, maar is gisteravond duidelijk afgeketst. Een teken aan de wand? Zo ja, dan ga ik dat negeren. Het uitzonderlijke van de uitzondering had betrekking op het persoonlijke gehalte van de tekst, die in mijn hoofd naar een vorm zocht. Nu denk je misschien "Dat is niks bijzonders, want de rest is toch ook ...." . Nee, dus, de rest is vooral geschiedenis, gebeurd, voorbij en kan in ieder willekeurig licht bezien of naar believen voor gewenste karretjes gespannen worden en dat is precies, wat ik met meer dan 98% van de teksten heb gedaan, doe en zal doen.
Ga maar niet zitten, bij mij geen schokkende onthullingen anders dan tussen de regels door. Toch gaat dit niet over geschiedenis maar over actualiteit, niet over verwerking maar over voelen, geen jeukende herinneringen maar etterende ellende. Het afgelopen jaar is gemaakt en gebroken door vrouwen, zoals bijna al mijn jaren, geloof ik, gedragen of de vernieling in gedraaid zijn door vrouwen, maar het stempel hebben zij dit keer niet gezet. Vrouwen hebben me diepe dalen in gedwongen en hemelse momenten laten beleven maar mocht ik me laten verleiden tot een Top-zoveellijstje, zou nr. 1 een verrassing zijn.
Het jaar begon zwart en is zwart geëindigd, maar het zwartste zwart lag in het midden van het jaar en daarin hadden vrouwen wel part en deel maar was de kwade genius van het mannelijke geslacht en nog familie ook. Het kan ff duren maar uiteindelijk moet je het van je familie hebben! Op mijn leeftijd had ik die mogelijkheid al aan de kant geschoven, maar ietsje prematuur klaarblijkelijk. Nu toch ook die derde wereldoorlog maar terug in overweging nemen.
Eergisteren aan het strand in Biarritz, gezeten in de zon op een terras met een prachtig zicht over het zuidelijke, onbewaakte strand, met een glas Champagne in mijn handen, mijn oren gevuld met het heerlijke lawaai van de aanrollende, meters hoge golven, met fel oplichtende witte schuimkoppen doodlopend op een okergeel, grofkorrelig strand en met een ongekend frisse geur in mijn neus, meegedragen door de wind, heb ik mijn schuur/sluisdeuren wagenwijd opengezet en heel het zwarte deel van 2011 laten verwaaien.
Ik ga het mooie bewaren. De klanken van Zaz en Buika, het optimisme van Nelleke, de uren aan de telefoon met Annelies, de Blog van Joke, het getwitter van Zjannette en Looosss, de verrassingen van Marieke, de mails van Annette en al die andere heerlijke en prachtige dingen van al die bijzondere vrouwen, die in 2011 niet de benen hebben genomen.
Klaar!! Op naar 2012. Kijken of we twaalf uur halen. Proost!!
Ga maar niet zitten, bij mij geen schokkende onthullingen anders dan tussen de regels door. Toch gaat dit niet over geschiedenis maar over actualiteit, niet over verwerking maar over voelen, geen jeukende herinneringen maar etterende ellende. Het afgelopen jaar is gemaakt en gebroken door vrouwen, zoals bijna al mijn jaren, geloof ik, gedragen of de vernieling in gedraaid zijn door vrouwen, maar het stempel hebben zij dit keer niet gezet. Vrouwen hebben me diepe dalen in gedwongen en hemelse momenten laten beleven maar mocht ik me laten verleiden tot een Top-zoveellijstje, zou nr. 1 een verrassing zijn.
Het jaar begon zwart en is zwart geëindigd, maar het zwartste zwart lag in het midden van het jaar en daarin hadden vrouwen wel part en deel maar was de kwade genius van het mannelijke geslacht en nog familie ook. Het kan ff duren maar uiteindelijk moet je het van je familie hebben! Op mijn leeftijd had ik die mogelijkheid al aan de kant geschoven, maar ietsje prematuur klaarblijkelijk. Nu toch ook die derde wereldoorlog maar terug in overweging nemen.
Eergisteren aan het strand in Biarritz, gezeten in de zon op een terras met een prachtig zicht over het zuidelijke, onbewaakte strand, met een glas Champagne in mijn handen, mijn oren gevuld met het heerlijke lawaai van de aanrollende, meters hoge golven, met fel oplichtende witte schuimkoppen doodlopend op een okergeel, grofkorrelig strand en met een ongekend frisse geur in mijn neus, meegedragen door de wind, heb ik mijn schuur/sluisdeuren wagenwijd opengezet en heel het zwarte deel van 2011 laten verwaaien.
Ik ga het mooie bewaren. De klanken van Zaz en Buika, het optimisme van Nelleke, de uren aan de telefoon met Annelies, de Blog van Joke, het getwitter van Zjannette en Looosss, de verrassingen van Marieke, de mails van Annette en al die andere heerlijke en prachtige dingen van al die bijzondere vrouwen, die in 2011 niet de benen hebben genomen.
Klaar!! Op naar 2012. Kijken of we twaalf uur halen. Proost!!
Terugblik
Iets meer dan een jaar probeer ik heden en verleden op een -met name voor mezelf bedoelde- verrijkende manier met elkaar te verweven. Van de acht lijntjes, die ik heb uitgeworpen, is dit de richting, die me het meest activeert en bezighoudt. Het intrigeert, desillusioneert, en enthousiasmeert (vies woord, maar toch!). Ergens in de nevelen van wat voor ons ligt, zouden de lijnen uit mijn Paradijs samen moeten komen en natuurlijk weigeren de spelers zich aan het scenario te conformeren.
Het komende jaar omarm ik net zo blanco, als ik de voorafgaande jaren heb begroet en voorbij heb laten gaan. Het is wachten op die ene grote vis, die wil toehappen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik hem of haar met liefde op het droge trekken, zoenen en terug laten glijden in de wateren, die dan niet meer aan mij toebehoren.
Ik sluit vandaag het vierde jaar af en zet al mijn fiches op de komende twaalf maanden. Het spel gaat door, regelmatig onderbroken met een "Rien ne va plus", het balletje blijft rollen en ik hopen.
Het komende jaar omarm ik net zo blanco, als ik de voorafgaande jaren heb begroet en voorbij heb laten gaan. Het is wachten op die ene grote vis, die wil toehappen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik hem of haar met liefde op het droge trekken, zoenen en terug laten glijden in de wateren, die dan niet meer aan mij toebehoren.
Ik sluit vandaag het vierde jaar af en zet al mijn fiches op de komende twaalf maanden. Het spel gaat door, regelmatig onderbroken met een "Rien ne va plus", het balletje blijft rollen en ik hopen.
Abonneren op:
Posts (Atom)