Terugblik

 Iets meer dan een jaar probeer ik heden en verleden op een -met name voor mezelf bedoelde- verrijkende manier met elkaar te verweven. Van de acht lijntjes, die ik heb uitgeworpen, is dit de richting, die me het meest activeert en bezighoudt. Het intrigeert, desillusioneert, en enthousiasmeert (vies woord, maar toch!). Ergens in de nevelen van wat voor ons ligt, zouden de lijnen uit mijn Paradijs samen moeten komen en natuurlijk weigeren de spelers zich aan het scenario te conformeren.

 Het komende jaar omarm ik net zo blanco, als ik de voorafgaande jaren heb begroet en voorbij heb laten gaan. Het is wachten op die ene grote vis, die wil toehappen. Mocht dat gebeuren, dan zal ik hem of haar met liefde op het droge trekken, zoenen en terug laten glijden in de wateren, die dan niet meer aan mij toebehoren.

 Ik sluit vandaag het vierde jaar af en zet al mijn fiches op de komende twaalf maanden. Het spel gaat door, regelmatig onderbroken met een "Rien ne va plus", het balletje blijft rollen en ik hopen.