Uitzondering

 Ja, daar was weinig uitzonderlijks aan de vorige tekst, die nu terecht weggezet is onder het kopje "Terugblik". De uitzondering had heel ergens anders op moeten slaan, maar is gisteravond duidelijk afgeketst. Een teken aan de wand? Zo ja, dan ga ik dat negeren. Het uitzonderlijke van de uitzondering had betrekking op het persoonlijke gehalte van de tekst, die in mijn hoofd naar een vorm zocht. Nu denk je misschien "Dat is niks bijzonders, want de rest is toch ook ...." . Nee, dus, de rest is vooral geschiedenis, gebeurd, voorbij en kan in ieder willekeurig licht bezien of naar believen voor gewenste karretjes gespannen worden en dat is precies, wat ik met meer dan 98% van de teksten heb gedaan, doe en zal doen.

 Ga maar niet zitten, bij mij geen schokkende onthullingen anders dan tussen de regels door. Toch gaat dit niet over geschiedenis maar over actualiteit, niet over verwerking maar over voelen, geen jeukende herinneringen maar etterende ellende. Het afgelopen jaar is gemaakt en gebroken door vrouwen, zoals bijna al mijn jaren, geloof ik, gedragen of de vernieling in gedraaid zijn door vrouwen, maar het stempel hebben zij dit keer niet gezet. Vrouwen hebben me diepe dalen in gedwongen en hemelse momenten laten beleven maar mocht ik me laten verleiden tot een Top-zoveellijstje, zou nr. 1 een verrassing zijn.

 Het jaar begon zwart en is zwart geëindigd, maar het zwartste zwart lag in het midden van het jaar en daarin hadden vrouwen wel part en deel maar was de kwade genius van het mannelijke geslacht en nog familie ook. Het kan ff duren maar uiteindelijk moet je het van je familie hebben! Op mijn leeftijd had ik die mogelijkheid al aan de kant geschoven, maar ietsje prematuur klaarblijkelijk. Nu toch ook die derde wereldoorlog maar terug in overweging nemen.

 Eergisteren aan het strand in Biarritz, gezeten in de zon op een terras met een prachtig zicht over het zuidelijke, onbewaakte strand, met een glas Champagne in mijn handen, mijn oren gevuld met het heerlijke lawaai van de aanrollende, meters hoge golven, met fel oplichtende witte schuimkoppen doodlopend op een okergeel, grofkorrelig strand en met een ongekend frisse geur in mijn neus, meegedragen door de wind, heb ik mijn schuur/sluisdeuren wagenwijd opengezet en heel het zwarte deel van 2011 laten verwaaien.

 Ik ga het mooie bewaren. De klanken van Zaz en Buika, het optimisme van Nelleke, de uren aan de telefoon met Annelies, de Blog van Joke, het getwitter van Zjannette en Looosss, de verrassingen van Marieke, de mails van Annette en al die andere heerlijke en prachtige dingen van al die bijzondere vrouwen, die in 2011 niet de benen hebben genomen.

 Klaar!! Op naar 2012. Kijken of we twaalf uur halen. Proost!!