Het nieuwe jasje

(22-12-2000) Na een jaartje zoeken, proberen en vooral hele tijden helemaal niet er mee bezig zijn, gaat het dan ergens in de komende dagen gebeuren. Het nieuwe uiterlijk van onze Internetpagina's zal op de wereld los worden gelaten.

 Of het allemaal gelukt is, weten we natuurlijk niet 100% zeker. Wij werken met Netscape en de rest van de wereld schijnbaar met Explorer .... Toch hopen we dat de pagina's wat minder afhankelijk zijn van de schermgrootte en dat bovendien de toegankelijkheid, letterlijk: bereikbaarheid van de informatie, verbeterd is. Voorlopig gelden de wijziginge alleen voor het Nederlandstalige deel, maar ‘de rest van de wereld' volgt as soon as possible.

 In eerste instantie zullen een drietal pagina's ‘under construction' zijn. Het betreft de beschrijving van de omgeving, de pagina met verwijzingen naar andere nuttige, interessante of gewoon aardige internetadressen en onze poging om een soort gastenboek op te zetten.

 Verder hopen we natuurlijk eindelijk onze fotocollectie wat gevarieerder te maken dan de 9 of 11 foto's uit de folder, van de kaarten of de eerste versie van de Internetpagina's. De eerste uitbreidingen op dat terrein zijn ons aangereikt uit Ermelo en -in zwart/wit- van de familie, die hier tot aan het begin van de jaren vijftig heeft gewoond. Let maar eens op hoe snel ons huis weer begroeid zal zijn!!

 De komende weken zullen ongetwijfeld nog diverse zaken wijzigen, toegevoegd worden of gewoon ‘anders' gedaan worden. Laat je verrassen. Ook de aanmelding bij diverse zoekmachines is weer ter hand genomen, waardoor wij straks direct via Ilse, Voilà, Altavista, Lycos en anderen bereikbaar zullen zijn (hopen we). Op naar het derde millenium en verder .... laten we Starwars achter ons laten.

Duaal solo

(10/04/2008) “Hoe nu verder?” Daar eindigt het herinneringsboekje mee en misschien is dat de cruciale vraag van het ogenblik, waar ik gewoon geen antwoord op weet of -beter- durf te geven. Alles wat aan mogelijkheden passeert geeft een gevoel van verraad. Maar moet ik me veroordelen tot een chambres d’hôtes in een prachtig eenerzijds te groot en anderzijds te klein huis aan de rand van een dorp met alle voorzieningen?? Dat was weliswaar Yoland’s idee dat steeds bleef terug komen, maar was het werkelijk wat ze wilde?? Ik zal het nooit weten. Dat is het punt. Ik zal nu alles in mijn eentje moeten doen en hoe zelfstandig en deels zelfs autonoom ik ook wil zijn/overkom, het is altijd geweest, dankzij de aanwezigheid van een ander in mijn leven. Ik heb weinig dingen in mijn leven in mijn eentje gedaan, veel zelf bedacht maar meestal “samen” uitgevoerd. Ik ben sinds mijn 17e niet of nauwelijks alleen door het leven gegaan. Een hoop mensen zullen anders denken, maar zo is het mooi niet geweest.

Kraanvogels

 Het was gisteren duidelijk geen verdwaalde 'zwaluw' wat ik voorbij heb horen komen. Aan het einde van de middag, ik wilde net met de honden richting de brievenbus, hoorde ik het welbekende kraanvogelgeluid op een manier alsof er een tsunami vogels op me af kwam. Ik heb een hele tijd staan kijken. Ik hoorde ze overduidelijk en massaal maar zag niks. Nu zijn mijn ogen niet meer wat het geweest is, maar na een minuut of tien wachten had ik iets moeten zien maar dat gebeurde mooi niet. Het geluid bleef echter nadrukkelijk aanwezig. Ik bedacht me dat ze -uitzonderlijkerwijs- misschien ergens neergestreken waren en liep alsnog naar de brievenbus.

 Naast de zoveelste rekening lag in de brievenbus een formuliertje van de postbode, dat zij een pakketje had willen afleveren, maar ik er niet was. Hele dag niet weg geweest, maar het zal tijdens het rondje met de honden zijn geweest. Pakket kon ik na 16u op te halen in St Yrieix. Dat feit in combinatie met het vogelgeluid, dat ook uit de richting van St Yrieix kwam, deed me alsnog in de auto stappen. Ik was dubbel nieuwsgierig.

 Het pakket was een stel spijkerbroeken. Die laat je opsturen? Ja, want ik was als een kind zo blij, toen ik deze verdwenen gedachte Jeans nog ergens via het Internet op het spoor ben gekomen. Blij over het vooruitzicht weer een échte' broek aan mijn lijf te voelen, reed ik huiswaarts en was de vogels eigenlijk vergeten. Terug via Bordelas zag ik in een ooghoek de kraanvogels. De ene trek na de andere. De ene groter dan de andere. Massaal trokken de vogels over. In de auto mis je het geluid. Ik ben gestopt om ze te horen en te zien. Ze trokken ZW-NO en gingen zodoende vanaf St. Yrieix richting Pierre Buffière en niet over Le Chalard. Vandaar het geluid maar geen zicht.

 Ik heb een kwartier of zo staan kijken. De ene na de andere overtrekkende V-vorm. Het waren honderden vogels en meer zonder enige overdrijving en het bleef maar komen, een soort kraanvogelautosnelweg. Met mijn nieuwe C5 onder mijn reet voelde ik me maar wat nietig bij al die duizenden kilometers afleggende vogels. Een lijfje, een lange nek en een paar vleugels .... Hoeveel kilo zijn ze? Prachtig!!

De 100ste: Voorjaarsoffensief

 Na de stemoefeningen van de merel en de uitgebloeide crocussen waren het gisteravond de eerste kraanvogelzwermen die overtrokken met het uit duizenden herkenbare geluid: krauw, krauw en dan net alsof ze op het punt staan de toonhoogte niet te halen. De voorjaarstrek richting Noord-Europa is begonnen. Vroeg? Voor mijn gevoel wel, maar ik heb dat nooit zo bijgehouden en heb dus geen vergelijkingsmateriaal. Maar het is niet de eerste keer, dat ik dit jaar het gevoel heb, dat alles vroeger is dan normaal. De temperatuur is al de hele maand februari zeker weten hoger dan gemiddeld. De ramen zijn vaker aan de buiten- dan aan de binnenkant beslagen en naast de al eerder genoemde vroege vogels en planten staat ook de forsytsia op springen en dan moet het nog maart worden.

 Ook bij mezelf bespeur ik voorjaarsperikelen. Na een winter van meerdere jaren ipv maanden is al weken een proces gaande wat verdacht veel lijkt op het ontwaken uit een winterslaap. Ik verschuif wat links, bedenk me iets over rechts, steek mijn neus eens buiten de deur, kruip weer lekker weg in mijn hol, gooi de rommel die zich heeft verzameld naar buiten, ga opzoek naar een verse hap, ik zie kleur terugkomen, geniet de frisse geuren en strek me op een terras heerlijk uit in de eerste zonnestralen. Zou het zover zijn? Gaat het gebeuren?? Is het eindelijk voorbij???

Pelle & Wittewôa

(18-04-2002) Zoals iedere ochtend zou vanmorgen om kwart voor zeven de wekker me uit mijn slaap gerukt hebben als ik hem niet voor was geweest. Uitgeslapen (!) en dat met een mooie ochtendzon die al vrolijk naar binnen schijnt. Wat wil een mens nog meer om zijn bed uit te komen. Pelle & Wittewôa ontvangen de op huis aankomende katten met enthousiast geblaf. Hun nachtwerk zit erop. Straks de overgebleven gaatjes met kattenbrokjes vullen en dan naar binnen en slapen!

 Hop bed uit, trap af, ontbijten en met de honden op pad. Zoals iedere ochtend gaat het in looppas richting hun poepplek. Voor de afwisseling halen ze vandaag beide de plek zonder onderweg al toe te geven aan hun aandrang. Alles wijst er op dat het een voorspoedige dag gaat worden. De honden beginnen al dollend aan de ochtendronde over ons terrein. Eerst de dijk af, dan het bos in, een rondje buren en dan langs onze huisjes terug naar het uitgangspunt.

 Halverwege de dijk schieten hun koppen ineens in de lucht en na een korte analyse van de reuk spurten beide honden volgas vooruit. Weer te laat met de correctie, maar desondanks toch maar "Foei", "niet doen" en "hier" achter hen aan geroepen. Zinloos want hoewel ze zeker (nog) niet buiten gehoorsafstand zullen zijn, zie ik ze niet meer en weet ik ook niet precies waar ze heen zijn behalve dat ze het riviertje overgestoken zijn en op het terrein van buurman Pécout vertoeven. Een kleine smet op deze verder prachtige dag.

 In deze situatie zit er weinig anders op dan te wachten en af en toe nog eens te roepen. Een stuk boomstam opgezocht en gaan zitten. Een nadeel van deze jagende niet-jachthonden is dat ze absoluut niet blaffen als ze ergens achter aan zitten. Je heb dus werkelijk geen idee waar ze uithangen. Een rondje meer, een wandeling van 20 minuten doen zij in een paar minuten, dus ga d'r maar aan staan als zo vol op dreef zijn. Na een halfuur, of misschien wat minder want wachten lijkt al snel lang, en een aantal keer roepen waren er nog steeds geen honden.... Wat nu?

 Deze keer maar niet langer geaarzeld en de beek overgestoken. Misschien pedagogisch fout, maar ik wil wel eens weten wat zo interessant is op het terrein van Pécout. Een beetje op goed geluk een weg gebaand in de richting waarin ik de beesten had zien verdwijnen. Het is geen stuk waar veel mensen lopen of paden zijn gemaakt, waardoor ik dwars door struiken en bramen, over omgevallen bomen heen of er onderdoor moet. Eigenlijk gekkenwerk en net toen ik me daarvan begon te overtuigen, struikelde ik bijna over de beesten.

 Niks geen honderden meters ver weg achter herten aan, maar netjes zittend de een met de kop iets naar rechts gekanteld en de ander precies andersom in vervoering kijkend naar een bizar tafereeltje. Aan de voet van een enorme eik, die het geweld van de storm van december 1999 wonderwel heeft doorstaan, krioelt het van kleine mannekes in rode kleren. Ik moet ineens denken aan die toestand met de ragondin-val. Ik was het haast vergeten. Shit, stil zijn voordat ze weer alle kanten op in het struikgewas verdwijnen.

 Kleine, nauwelijk 15 centimeter lange mannentjes en vrouwtjes zijn druk in de weer met het fileren van een kaper van formaat. Zo, zo, kleine stropers! In hoog tempo wordt de vis in plakken ter grootte van een visstick opgedeeld. Wat een perfekte organisatie! In de paar minuten die ik daar vol verbazing zat te kijken verdween het eetbaar deel van de vis ergens achter de boom. Wat restte was het karkas met kop en dat werd door meerdere van die kleine kereltjes in de richting van Pelle en Wittewôa gerold.... Nu snap ik hun plotse interesse in het terrein van de buren.

 Ik bleef nog even zitten tot ook het laatste stukje rood verdwenen was en de honden de restanten van de vis broederlijk hadden verorberd. Zonder probleem liepen ze mee terug en hebben wij de ochtendronde verder afgemaakt.

Ziel & Zaligheid

 Het zal je verteld worden: "Als iemand mij verzorgt, dan betekent dit dat die persoon zich afvraagt wat ik nodig heb, waar ik behoefte aan heb en hoe dat bij elkaar het beste voor mij kan worden geregeld zonder dat ik me daar op welke manier ook om hoeft te bekommeren. En dat ik verzorgd word is vanzelfsprekend, want ik zet me overdag tenslotte in voor anderen."....... Je kunt er een kwis van maken. Dit zegt a. een man tegen een vrouw of b. een vrouw tegen een man. En de periode, waarin voor het laatste een dergelijke instelling geen verbazing wekte, was: a. Middeleeuwen, b. Renaissance of c. het Stenentijdperk.

 Hoe pre-emancipatoire de opmerking ook klinkt, hij kwam in de afgelopen dagen uit de mond van een jonge vrouw en was niet als geintje bedoeld!! Het gesprek ging over relaties en hoe je daarin omgaat met de taakverdeling. Maar het zij dit koninginnetje zonder troon, maar met een moeder die zo gek is om haar te geven wat ze wil, vergeven. Ze had net haar ziel laten lezen en haar was verteld dat het in haar leven niet om een relatie ging maar om het begeleiden van mensen bij hun wedergeboorteproces. Hier werd een heel universum op z'n kop gezet of het viel net op z'n plek, dat is afwachten. Kan het Jomandiaanser??

 Als ik me -overdrachtelijk gezien- op dat moment wedergeboren voelde worden, schoot ik tussen haar handen door en knalde in volle vaart op de grond. Een klap die mij heeft behoed voor het begaan van een enorme flater.

 Eindelijk je hengstengedrag op stal gezet, je met moeite aangeleerd dat het tussen twee mensen gaat om gelijkwaardigheid en evenredige participatie, zou je zo uit enthousiasme blind en onwetend in een val vol van slaafse onderdanigheid en horig gedrag trappen. Een verlokking, waar de mannelijke helft tot voor kort door de andere sekse van werden beticht..... Gezocht: Fuckbuddy met huishoudelijke aanleg!!

Zootje

(30/03/2008) Pratend met Annelies eens te meer het besef dat mijn wereld momenteel toch een behoorlijk zootje is. Behalve de lichamelijke onrust met paniekneigingen is daar nog de “normale” rouw, het ongelukkig zijn, het huis wat ik niet kan verkopen door de juridische beslommeringen, het gezeik met de belastingen, de dwarsheid van diverse administraties, het invullen van een nieuw leven en het opstarten van de verbouwing in Les Villattes. Dat laatste komt van dat alles nog het meest in aanmerking om in de categorie “positief” te vallen. De rest is gewoon één grote ellende, weliswaar overzichtelijk, maar vooral niet duidelijk wanneer er schot in de zaak/zaken gaat komen. Ik moet daar de komende weken maar eens rustig over nadenken hoe ik dat ga doen, die boel een beetje op tempo brengen, het initiatief weer naar mezelf toe trekken en wat ik daar wel en wat ik daar niet voor over heb. Kan ik mooi over filosoferen als ik door de Zuid-Limburgse heuvels loop.

Mopperen

(18-12-2000) Of het weer tegen zit dit jaar of niet is moeilijk te zeggen. We hebben het idee, dat het natter en in elk geval zachter is dan vorig jaar. Hoewel afgelopen jaar de hoeveelheid neerslag voor de Kerst één van de oorzaken van de grote stormschade is geweest.... En de mooie dagen buiten vooral gekoppeld zijn aan het opruimen van de stormschade en dus van na Oud en Nieuw dateren.... Dus?? Een regendag is al snel een dag teveel. Wat ons betreft moeten de bomen en de planten het voorlopig maar doen met wat ze al ontvangen hebben en mag de regen de mensen elders gaan blij maken, bijv. in de Sahara.

 Het werk ligt momenteel zo'n beetje stil, terwijl wij het gevoel hebben dat nog zoveel moet. Voor werkzaamheden als schilderen (binnen) is het te koud in de huisjes, en als je buiten aan de slag wilt dan zit de wind je dwars (bladeren vegen) of weerhoudt de regen je van ‘effe lekker een boompje zagen'. Het zou eigenlijk 12 maanden per jaar mooi weer moeten zijn in de plaats van 8, maar of we dan wel aan alle werkzaamheden zouden toekomen is maar de vraag.‘Het seizoen' zou dan waarschijnlijk snel het hele jaar beslaan en dan zouden ‘koken en poetsen' de boel ophouden in plaats van het weer.

 Lekker zacht weer in deze tijd van het jaar is trouwens ook niet alles. (Gaat lekker, hè, het gemopper!?) Een minder leuke bijkomstigheid van zo'n ogenschijnlijk welkom temperatuurtje (in combinatie met het hemelvocht) is dat het gras blijft groeien. Daarom is het gras in de tropen natuurlijk ook zo lang .... Het is duidelijk niet alleen een kwestie van op tijd in het voorjaar beginnen, zoals we na de ervaring van dit jaar hebben bedacht, het is gewoon een permanente bezigheid. Wie weet, wordt een van ons er ooit nog eens gillend van wakker.

Vooruitblik naar 2001

(04-12-2000) Aan de vooravond van de feestdagen met een winter, die maar niet wil ontwaken, zitten we soms in alle rust van ons haardvuur te genieten, gevoed met hout van de bomen, die een jaartje geleden zijn omgewaaid. Stukken van de berken die ooit langs de rand van het meer hebben gestaan. Het was een treurig -zeg maar rustig- huilenswaardig moment toen we daar voor het eerst over, onderlangs of voorbij probeerden te komen om ons ‘rondje meer' te kunnen maken. Hoe lullig het aangezicht toen was, mooi op maat gezaagd en doorkliefd zorgen ze voor een prachtig vuur in onze open haard.

 Starend in de vlammen ontstaan de prachtigste gedachten, waarvan een aantal reeds het volgende jaar/seizoen betreft. Ondanks een tegenslag op het terrein van het grote verbouwen, hebben we goede hoop het komende jaar al een begin te kunnen maken met een stijgende lijn in de omzet. De huisjes en de studio's hebben het het afgelopen jaar al best goed gedaan. Wij zoeken het daar vooral in uitbreiding naar de perioden rondom het hoogseizoen. Met name de maanden mei, juni en oktober vormden dit jaar de witte vlekken op het planningsbord. Voor de kamers, waarvan de bezetting een beetje tegenviel, hebben we contact gezocht met een klein Nederlands reisbureau dat gespecialiseerd is in wandelvakanties van een dag of zes. De goede ervaringen van een kennis, die in de Bourgogne zit, geeft ons goede hoop, dat ook die poot van het bedrijf aan draagkracht zal winnen.

 Het lijkt G..domme wel een peptalk tijdens een jaarvergadering van aandeelhouders.

 Het echte werk zit ‘m de komende maanden vooral in kleine maar niet onbelangrijke aanpassingen in de huisjes, studio's en kamers. We gaan het niet allemaal opnoemen want wie weet lukt het niet en worden we daar straks nog aan herinnerd ook. En natuurlijk het allerbelangrijkste: het verder opruimen van de stormschade van afgelopen jaar. Minder omgevallen bomen en meer stapels hout!

 Een andere ontwikkeling is, dat we zitten te denken over de inzet van een aantal geiten of geitjes bij het kort houden van gras op voor tractoren moeilijk begaanbare plekken. Natuurlijk moeten we ons eerst weer verdiepen in alle bestaande soorten en maten, (on-)mogelijkheden en alternatieven. Desondanks is het vrijwel zeker dat onze katten volgend jaar niet meer de enige niet-wilde dieren op het terrein zijn.

 Weer een andere vernieuwing betreft een verandering in ons kookgedrag. Mocht de kamerbezetting met sprongen stijgen, dan gaan we vaker koken. De maaltijden zullen dan niet allemaal van het niveau van afgelopen jaar zijn, maar onderverdeeld zijn in simpele (gewoon met ons mee eten), normale (zoals afgelopen jaar) en bijzondere maaltijden. Die laatste categorie gaan we 1x per week aanbieden -waarschijnlijk op donderdagavond- waarbij we elke gang van het menu van een passende wijn proberen te voorzien.

Zangles

 Onderweg van bed naar toilet, op het moment dat het stilaan licht begon te worden, ving mijn oor een vreemd of vooral lang weggeweest geluid op. Direct gevolg door een herhaling. Nee, geen vergissing in het spel een merel oefent hier de stembanden. Tenminste .... fluiten vogels via stembanden?? Denkt het niet, maar deze vogel was in elk geval drukdoende om de winterse pauze van zich af te schudden. Het klonk nog nergens naar. Geen melodie, geen sluitend loopje en al helemaal niet de serenade waarop je in de zomer, tegen de tijd dat de zon het voor gezien houdt, op getrakteerd kunt worden. Maar wel geluid, vogelgeluid na maanden stilte, afgezien van het koeren van de wilde tortels. Die hebben volgens mij geen winterstop.

Ping-pong

(28/03/2008) Zo, bijna aan het eind van de maaltijd, het moment waarop het gesprek, dat door de culinaire traktaties werd onderbroken, wordt voortgezet.. Het is stil!. Niemand die iets zegt, niemand die iets vraagt, behalve de ober die het bord wil meenemen. Geen gesprek, geen gedachtenuitwisseling, zelfs niet de zoveelste woordenstrijd. Een allesbedekkende stilte. Het leven is behalve angstiger, vooral stiller geworden. Een stilte die enkel wordt doorbroken, als ik antwoord geef op een zelfgestelde vraag.

 Geen ergernis meer, geen taalkundige steekpartijen, gewoon niks. Het is stil. Stil. Mijn sparringspartner is niet meer. Ik sta wat in het luchtledige te meppen, sla iets tegen een muur en mag ook voor het kaatsen zorgen: De reactie op mijn eigen actie! Het is als schaken met jezelf, niet dat ik daar zoveel verstand van heb. Het is meer: ik ping èn ik pong!!

Weg

 Vandaag of anders in de loop van volgende week, want het is tenslotte zondag en dan verdomde zelfs God het om te werken, nog een tiental meter middenberm egaliseren en een volgend, ruim drie jaar durende ergernis staat op het punt te verdwijnen.

 Wat sinds begin 2006 is blijven liggen, omdat toen zonder enige waarschuwing vooraf door Yoland de stekker uit deze onderneming werd getrokken, in 2007 niks meer mee gebeurd is, omdat er toen een nieuwe eigenaar leek gevonden en waar na de fatale datum in oktober van dat jaar de zin voor welke vorm van onderhoud compleet ontbrak, is geduldig op mijn bordje blijven liggen. Geen wonderen, helaas. Integendeel, het is er niet beter op geworden. Het zal het nodig zweet kosten, ook bloed zal vloeien, maar tranen......, dat lijkt me onwaarschijnlijk. Daken, terreinonderhoud, verfwerk, etc. etc.

 Vorige week eindelijk een vrachtwagen gravel mèt gruis besteld, wat bij de juiste weersgesteldheid tot een compacte bovenlaag gereden kan worden. Het is dus zaak de boel te verdelen als de weg droog is en de weersvooruitzichten geen hemelwater in petto hebben. Maar eerst dus die onevenredig hoge middenberm in het laagste stuk verwijderen, de grote gaten vullen, afwaterings geulen maken en dan, dan is het zeker eind komende week en kan bij de juiste weersverwachting de gravel op het pad.

Metro

 Bravo, weer een stapje vooruit. Vanochtend na mijn ontbijt de heel speciale schoenen, de stoute aangetrokken en in de auto gestapt naar Limoges. Doel: woninginrichting. Detail: tegels.

 Weet niet of mensen die ervaring met mij delen maar overdaad schaadt integenstelling tot het gezegde zelden behalve bij het maken van een keuze. En als er nu ergens een groot teveel aan bestaat dan is dat aan tegelwerk. Vloertegels, wandtegels, grote tegels, kleine tegels, vierkant, rechthoekig, glad of met reliëf, natuur of gebakken, keramisch of glas om een paar grove lijnen in de keuzemogelijkheden te schetsen en het maar niet te hebben over kleuren, patronen of pseudo-natuurlijk design.

 Het was hard werken. Zowel de aanloop naar deze weinig favoriete onderneming als de uren waarin ik bloot gesteld was aan alle mogelijke tegelvarianten. Interieur zegt me niets en alles tegelijk. Ik ben erg gevoelig voor een strak, smaakvol en niet noodzakelijkerwijs kaal interieur uitgevoerd in lichte, gelige tinten met enkele sprekende constrasten. Maar om eerlijk te zijn, na een paar minuten signaleer ik het al niet meer en is de praktische kant het enige dat telt: onderhoudsarm, makkelijk schoon te maken en een hoop plek om links en rechts te laten liggen waarmee ik bezig ben. Ik ben ook meer het type voor dat ene juiste ding op die ene juiste plek en daar dan minimaal 25 jaar niet meer naar om te kijken. Heb in mijn leven gemerkt dat mn vrouwen daar heel anders over denken.

 Na ruim vijf uur vertoeven tussen tegels had ik iets gevonden wat al vaag in mijn hoofd zat. Een kleine langwerpige tegel met een schuin aflopende rand die ook nog een naam heeft: metrotegel. Voor het eerst gebruikt in de Metro van New York maar denkend aan Parijs en mn dan de oudere metrostations klopt het wel. Het orgineel is 7,5x15 maar ik ga voor iets groter (10x20) en voorzien van een extra harde glazuurlaag waardoor het water hoegenaamd geen strepen achterlaat. Dat voor de praktische kant van de zaak. Helaas alleen in wit en moet ik voor de accenten iets anders bedenken. Iets in een andere richting of patroon, met de hoekvariant 10x10 en misschien met een kleine gekleurde glastegel?? Dat gaat wel lukken.

 Nu nog wasbak(ken), douchebak, glazen afscheiding, bad en kranen en dat alles voorlopig 3x ..... maar niet meer vandaag.

Frans graf

(20/03/2008) Tegen elven vertrokken en rond half twee weer hier ter plekke. Medicamenten gehaald in Ladignac, koffie gedronken en krantje gekocht, afspraak gemaakt met de fysiotherapeut en op het kerkhof gezocht naar het graf van de vrouw van de “onze” bakker. Haar voornaam is me helaas alweer ontschoten. Inmiddels is er een andere bakker gevestigd, maar zij is achter gebleven op het kerkhof. Slechts 43 jaar en toen was haar leven voorbij.

 Ik ben blij dat ik eindelijk gedaan heb, wat ik al vaker had bedacht en het graf heb opgezocht. Het is een graf met veel (zijden) bloemen, kleine beeldjes en herinneringen. Gewoon echt Frans. Een volledig afgesloten graf, bijna een grafkelder en misschien is het dat ook wel, zoals bijna alle graven hier in de omgeving. Even leek het erop dat de traanklieren hun oude werking hervonden, maar het zette niet door. Ik heb er gezeten, aan Yoland gedacht, besef dat ik haar graf mis, maar weet direct ook dat onder de huidige omstandigheden de keuze voor Utrecht het beste was. Het is een mooie plek, Yoland ligt daar goed. En waar ik nou wel of niet terecht kom qua wonen, daar is in feite geen zinnig woord over te zeggen

Jaloers maatje

(14/03/2008) Ik kan me op de diverse websites storen aan de term “maatje”, die vaak gebruikt wordt om een overleden partner aan te duiden. Maar in feite drukt het precies alles uit wat ik mis: IK MIS MIJN MAATJE, mijn levensgezel, mijn deelgenoot aan mijn leven, mijn praat- en kletspaal, etc. Yoland zal zich niet in alles herkennen, maar het was wel zo.

  Ook 'jaloezie' is zo’n begrip waar ik me aan kan ergeren, maar toch is het iets wat ik weldegelijk voel als ik andere stellen zie, die wel (nog) samen zijn. HET GEZELSCHAP!! Ik heb Yoland nooit duidelijk kunnen maken, dat je niet je gedachten en emoties tot op het bot met elkaar hoeft/moet delen om toch onmisbaar voor elkaar te zijn. “Helaas” had ik gelijk. Het gemis is moeilijk in andere maten uit te drukken.

Herfst

(12-11-2000) Het is inmiddels bijna halverwege november. Het seizoen was reeds afgelopen maar inmiddels zijn we er ook -bijna- over uitgesudderd. De afgelopen weken zijn met enige regelmaat de vele mooie momenten, de gasten, de maaltijden, het weer, het terrein, onze bezigheden -.... kortom ons nieuwe leven!- onderwerp van gesprek geweest. Het is ons in z'n geheel niet tegengevallen. Zonder het gras, dat maar bleef schreeuwen om gemaaid te worden, hadden we zelfs nog vrije tijd gehad.

 We hebben bijna 300 personen (zonder de reunië van de familie M.) voor langere of kortere tijd mogen ontvangen. Het planningsbord is af en toe een leuke geheugensteun om je de mensen te herinneren, wiens aanwezigheid je alweer ontglipt is. De kreet "Oh, die ook nog" heeft regelmatig door het huis geklonken, vooral toen Yoland bezig was met het ordenen van de inkomsten. Net als bij een poetsvrouw, die je inhuurt om je rotzooi op te ruimen, maar die je daar toch eigenlijk niet mee wilt confronteren en je dus nog snel effe alles opruimt, zo hebben wij een boekhouder, maar doen eigenlijk alles zelf. Hij controleert, wijst ons fijntjes op de met enige regelmaat voorkomende fouten -het worden er steeds minder- maar krijgt alles mooi op een rijtje aangeleverd in plaats van in de bekende schoenendoos gevuld met een brei aan bonnetjes. Daarvoor (?) geeft hij goede raadgevingen op het terrein van administratie, type autobanden, mollenbestrijding en koken om een aantal van de terreinen te noemen waarmee hij ons steeds weer verrast.

 De eerste najaarsstormen en noodweren hebben we reeds achter de kiezen en bovendien goed doorstaan. Ruim 100 millimeter water in minder dan 24 uur brengt een aardig vloedgolf opgang. Ons meer miste na de niveauverlaging in het voorjaar in oktober nog steeds 10 tot 15 centimeter aan hoogte.... maar na een nacht waren de resterende 10 à 15.000 m3 aangevuld. Omdat het aardig droog was geweest in de maanden augustus en september had de hoeveelheid water verder weinig consequenties. Dat was afgelopen week anders toen dat geintje zich nog eens herhaalde. De laaggelegen weilanden bij de buurman stonden ineens blank, de overloop van ons meer maakte het geluid van een heuse waterval, op de hoger gelegen delen stond het grondwater bijna op maaiveldniveau en waren alle mollenvallen onbereikbaar in ondergelopen gangen. Natuurlijk waait er tijdens zulke buien links en rechts weleens wat weg en helaas hebben we ook weer een lekkage gehad. Maar de Tempête van 27-12-1999 heeft duidelijk z'n relativerende werking gehad.....

Moestuin

 Een paar dagen zachter tot zacht weer. De winter maakt een pas op de plaats en mij jeuken de handen. De aarde trekt. Lekker wroeten in de grond. Met de handen en een spade, niet met zo'n gemotoriseerde ploeg annex frees. Schep voor schep het onkruid van de laatste jaren met wortel en tak verwijderen. Twee jaar is het geleden dat ik hier voor het laatst een poging tot een moestuin heb ondernomen.

 Als het goed ging was ik al in november/december bezig met de eerste stukken tuin in orde maken. Knoflook, de roze of was het de witte? en tuinbonen waren de eerste kandidaten, die een plekje vonden tussen de aardbeien en de winterprei. In maart konden dan de uien en de vroege aardappelen (met risico!) hun plek gewezen krijgen waarna begin mei het werk explodeerde.... Normaal gesproken in een moestuin. Hier implodeerde dan de boel. De verhuur en z'n voorbereidingen steeg naar plek 1 op de prioriteitenlijst en alle de verdere rest incl. de tuin verschoof naar de marge of verdween helemaal.

 Misschien ga ik dit jaar hier wel aan de slag, hoewel het te laat is voor de tuinbonen, maar erwten zijn ook goed en komen veel later. Voor Boussac liggen de plannen voor de moestuin (en boomgaard, bloementuin, kruidentuin en park) al jaren klaar. Alle percelen uitgetekend en een dubbel-vier roulatieschema uitgewerkt voor de eerste tien jaar ... helaas is het net iets te ver weg.