Duaal solo

(10/04/2008) “Hoe nu verder?” Daar eindigt het herinneringsboekje mee en misschien is dat de cruciale vraag van het ogenblik, waar ik gewoon geen antwoord op weet of -beter- durf te geven. Alles wat aan mogelijkheden passeert geeft een gevoel van verraad. Maar moet ik me veroordelen tot een chambres d’hôtes in een prachtig eenerzijds te groot en anderzijds te klein huis aan de rand van een dorp met alle voorzieningen?? Dat was weliswaar Yoland’s idee dat steeds bleef terug komen, maar was het werkelijk wat ze wilde?? Ik zal het nooit weten. Dat is het punt. Ik zal nu alles in mijn eentje moeten doen en hoe zelfstandig en deels zelfs autonoom ik ook wil zijn/overkom, het is altijd geweest, dankzij de aanwezigheid van een ander in mijn leven. Ik heb weinig dingen in mijn leven in mijn eentje gedaan, veel zelf bedacht maar meestal “samen” uitgevoerd. Ik ben sinds mijn 17e niet of nauwelijks alleen door het leven gegaan. Een hoop mensen zullen anders denken, maar zo is het mooi niet geweest.