(20/03/2008) Tegen elven vertrokken en rond half twee weer hier ter plekke. Medicamenten gehaald in Ladignac, koffie gedronken en krantje gekocht, afspraak gemaakt met de fysiotherapeut en op het kerkhof gezocht naar het graf van de vrouw van de “onze” bakker. Haar voornaam is me helaas alweer ontschoten. Inmiddels is er een andere bakker gevestigd, maar zij is achter gebleven op het kerkhof. Slechts 43 jaar en toen was haar leven voorbij.
Ik ben blij dat ik eindelijk gedaan heb, wat ik al vaker had bedacht en het graf heb opgezocht. Het is een graf met veel (zijden) bloemen, kleine beeldjes en herinneringen. Gewoon echt Frans. Een volledig afgesloten graf, bijna een grafkelder en misschien is het dat ook wel, zoals bijna alle graven hier in de omgeving. Even leek het erop dat de traanklieren hun oude werking hervonden, maar het zette niet door. Ik heb er gezeten, aan Yoland gedacht, besef dat ik haar graf mis, maar weet direct ook dat onder de huidige omstandigheden de keuze voor Utrecht het beste was. Het is een mooie plek, Yoland ligt daar goed. En waar ik nou wel of niet terecht kom qua wonen, daar is in feite geen zinnig woord over te zeggen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten