Wat een afkeer, afschuw, wat een onverbloemde wrok, een heel gerichte kwaadheid waar ik helemaal niks mee kan. ‘Lichtelijk frustrerend’ zou ik het eufimistisch kunnen omschrijven.
Vanmorgen na het bekende uitstel tot op het laatste moment aan de slag gegaan in H1. Vanavond komen mensen, 2 mannen die hier deze week naar de sterren willen turen. Is het die overeenkomst met voormalige gasten waarvan hij ook ieder jaar trouw met steeds grotere kijkers kwam aanslepen? Is het gewoon de tegenzin tegen de verhuur? De hopeloosheid benadrukt door het trieste regenweer? Het bekende gevoel ergens mee opgezadeld te zitten?
Deze keer geen braakneigingen of een maag die zich vloeiend in een gordiaanse knoop verstrikt maar pure kwaadheid, recht toe recht aan woede. Ik zou de boel kort en klein willen slaan. Iedere vredelievende ziel die nu mijn pas kruist zal ik kwalijk nemen dat ze niet de confrontatie opzoekt en ik zal pas tevreden zijn als ik de persoon tot in de kleinste uithoeken van lichaam en ziel gebroken heb. Ophangen aan een nylondraad zou in vergelijking daarmee een wellnessbehandeling overtreffen. De stoom spuit uit mijn oren als ik mijn gevoel in een plaatje probeer uit te drukken. Het geweld zou opluchten. Hoe groter, afzichtelijker en zinlozer de berg scherven is, die ik veroorzaak, des te beter. Enkel het feit, dat ik aansluitend zelf voor de rotzooi moet opdraaien, houdt me tegen.
Ik ben laaiend en het vuur is pas begonnen. Het is 12 uur en ik heb gekozen voor een pas op de plaats. Ik zit schnuivend en blazend in het kamertje naast de keuken te tieren zonder een spier te vertrekken. De honden janken en de katten zijn met de oren plat tegen de kop weggedoken onder de bank. Bang en onreddert, erger dan ik ooit stofzuigend teweeg heb kunnen brengen. Ik zal vanmiddag of ik wil of niet het huisje in orde moeten maken en mn nog een berg hout moeten zagen. Laat in elk geval de regen zijn activiteit verplaatsen misschien kan ik mezelf dan net in de hand houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten