Tijd is iets raars. Tijd is er altijd in dezelfde overvloed en toch kom je het vaak tekort. Tijd heb je of krijg je net zoveel als anderen. Iedere dag je vaste portie. Tijd discrimineert niet. Voor de tijd is iedereen gelijk en toch, toch is de tijd voor geen twee mensen hetzelfde. Zelfs voor één en dezelfde persoon is de tijd zelden een permanente verschijning.
De tijd verandert afhankelijk van de manier waarop je haar gebruikt. Soms kun je je de luxe permiteren haar te negeren en dan ineens zit de tijd je weer op de hielen. De tijd, mannelijk in het Frans en vrouwelijk in het Duits heeft vele gezichten afhankelijk van de omstandigheid, waarin je haar tegen komt. Het is zowel de saaie zoetheid van de verveling als het hakbijl van een deadline. Je kunt er naar verlangen en het liever kwijt dan rijk zijn. Toch tikt de tijd gewoon iedere minuut zijn 60 seconden weg, vult de dag met 24 uur en corrigeert zichzelf eens in de vier jaar met een dagje extra.
De tijd is het hindernis dat tussen jou en je wensen staat. De tijd troost als het leven zijn aantrekkelijke uitzicht heeft verloren en is dan tegelijk het moeras waar geen doorkomen aan is.
De tijd houdt me nu al ruim drie jaar aan het lijntje en iedere dag weer ben ik blij, dat ze er is. Weer 24 uur! Het zou heerlijk zijn, als ik ze uit de grond van mijn hart zou kunnen verwelkomen en genieten ipv ze tegelijkertijd ook te vervloeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten