We doen d'r nog eentje op de valreep van deze maand. Een stukje tekst, een terugblik op wederom een maand van hoop, ergernis, teleurstelling, duikelingen, inzet, moeite, opkrabbelen, vastzitten, verveling en meer van die terugkerende treurnis die, als je niet oplet, de mooie momenten aan je zicht onttrekt.
Voor de kleine club regelmatige lezers kan het op momenten als deze niet anders dan irriteren. "Daar gaat ie weer, met z'n gezeur." Er is echter één groot verschil tussen de lezers en de schrijver. Op momenten, dat ze het zat zijn, kunnen ze beiden stoppen met hun activiteit. Zo'n stop bespaart de lezer het gezeur maar de schrijver niet z'n leven!!
Alleen schrijven als het goed gaat, verveelt net zo hard als enkel de pen oppakken als je weer eens kniediep in de stront staat. Gesteld dat de permanente afwisseling tussen beide uitersten je leven uitmaakt, zoals dat bij mij het geval is en de afgelopen dagen weer ten overvloede is gebleken.
Ik hoop voor de lezer maar vooral voor mezelf, dat ergens binnen die zo intens verlangde overzichtelijk nabije toekomst een nieuwe eigenaar voor deze plek gevonden wordt en ik mijn ergernissen constructief kan gebruiken in de opbouw van de nieuwe plek en het nieuwe leven. Ik ga kaarsjes branden, rozekransen bidden, het Universum de ruimte geven, God, Allah en hun concurrenten de hemel in prijzen en klavertjes vier telen.
woensdag 31 augustus 2011
zondag 28 augustus 2011
Toulouse (3)
De dagen zitten erop. Volgende keer niet op zondag eindigen. Een zondag in een (vreemde) stad is al zelden een succes en als uitsmijter werkt het al helemaal niet. Dit keer kon en wilde ik echter niet anders.
Dit verslag is uniek, een live-bijdrage in deze blog. Net door de Jardin des plants gelopen (nooit op zondagmiddag doen tenzij je van krijsende kids houdt) en op weg naar het Capitole neergestreken op het terras van een kleine Bistro. Dit keer niet om mensen te kijken, hoewel er altijd weer wat te zien is, maar om de laatste indrukken uit de roze stad aan het blog toe te voegen onder het genot van een glaasje veredeld druivensap.
Ook vandaag weer veel gelopen, gezeten en in beide gevallen de ogen de kost gegeven. Behalve een uitgebreidere kennismaking met de stad, ondanks het feit dat dit mijn 4e of 5e bezoek is in de laatste 2 jaar, heb ik enige mooie Cd's gevonden, een stel beren gekocht en na veel aarzelen mijn 3e Swatch aangeschaft. Ik heb geschreven, gelezen en mijn wijsvinger gekneust met twitteren. Maar in de loop van de komende dagen moet blijken of het gelukt is om achter te laten wat niks meer in mijn leven te zoeken heeft: De herinneringen, die achteraf hun glans is ontnomen.
Wat rest is de terugreis, de terugkeer en de zoveelste herstart maar dat is een ander, volgend verhaal. Net als in die film (Groundhog day). Iedere dag opnieuw hetzelfde verloop totdat de cirkel wordt doorbroken.
Dit verslag is uniek, een live-bijdrage in deze blog. Net door de Jardin des plants gelopen (nooit op zondagmiddag doen tenzij je van krijsende kids houdt) en op weg naar het Capitole neergestreken op het terras van een kleine Bistro. Dit keer niet om mensen te kijken, hoewel er altijd weer wat te zien is, maar om de laatste indrukken uit de roze stad aan het blog toe te voegen onder het genot van een glaasje veredeld druivensap.
Ook vandaag weer veel gelopen, gezeten en in beide gevallen de ogen de kost gegeven. Behalve een uitgebreidere kennismaking met de stad, ondanks het feit dat dit mijn 4e of 5e bezoek is in de laatste 2 jaar, heb ik enige mooie Cd's gevonden, een stel beren gekocht en na veel aarzelen mijn 3e Swatch aangeschaft. Ik heb geschreven, gelezen en mijn wijsvinger gekneust met twitteren. Maar in de loop van de komende dagen moet blijken of het gelukt is om achter te laten wat niks meer in mijn leven te zoeken heeft: De herinneringen, die achteraf hun glans is ontnomen.
Wat rest is de terugreis, de terugkeer en de zoveelste herstart maar dat is een ander, volgend verhaal. Net als in die film (Groundhog day). Iedere dag opnieuw hetzelfde verloop totdat de cirkel wordt doorbroken.
vrijdag 26 augustus 2011
Toulouse (2)
De laatste zonnestralen strelen de vurig rode stenen van de stad, de indrukken dansen lichtvoetig over de kades van de Garonne en de avond vlijt zich in de straten en op de pleinen in afwachting van de nacht. Het verleden stroomt voorbij, puilt uit vuilnisbakken en vult de goot. De herinneringen verschijnen aarzelend onder dekking van de nacht, kloppen voorzichtig aan, vragen toestemming maar verdwijnen schielijk als je hun kant op kijkt.
Het zijn bescheiden, onzekere herinneringen. Geen opdringerige of zelfs pijnlijke flarden van het verleden maar tere momenten met onbekende kwetsuren. Het is een geknakt en verward gedeelte van de verleden tijd, dat haar geheimen wil bewaren, mijn vragen niet beantwoordt, mij de toegang ontzegt om op te ruimen, de sleutel weigert om af te sluiten.
Het zijn bescheiden, onzekere herinneringen. Geen opdringerige of zelfs pijnlijke flarden van het verleden maar tere momenten met onbekende kwetsuren. Het is een geknakt en verward gedeelte van de verleden tijd, dat haar geheimen wil bewaren, mijn vragen niet beantwoordt, mij de toegang ontzegt om op te ruimen, de sleutel weigert om af te sluiten.
donderdag 25 augustus 2011
Toulouse
De zoveelste stap in de zoveelste variant van het zoveelste proces van afscheid nemen. Mijn leven kent naar mijn smaak inmiddels te lang de overheersing van het afscheid. Ongewenst hardnekkig in z'n volharding. En helaas liggen er nog een aantal in het verschiet. Een aantal, waar ik met smacht op wacht, maar die ondanks het uitstel niet van afstel willen weten. Het zou tijd worden voor nieuwe dingen, nieuwe bezigheden, nieuwe mensen, kortom iets meer 'welkom' in mijn leven.
Maar vandaag en de komende dagen eerst het zoveelste "Bye, bye, zwaai, zwaai" en het opnieuw inkleuren van bestaande herinneringen met niet belaste indrukken. Het is een proces van schuren en schaven, voelen en doorgaan totdat de eerste gedachte bij een bezigheid en/of plek niet meer vanzelf vervalt in een "Toen met ...". Het je opnieuw eigen maken van de blik over de Garonne, de terrassen op het Capitool, de vele étalages, de busritten die me terugverzette naar Utrechtse tijden, de ongedwongen Italiaanse maaltijden in de avond en de wandelingen door de nacht. Maar ook het definitief opbergen van dat wat je slechts voor lief nam, zoals het eindeloos passen en niet kunnen beslissen in de bio-kledingwinkel. Melancholie en herwonnen vrijheid met een lichte voorkeur voor het eerste.
Maar vandaag en de komende dagen eerst het zoveelste "Bye, bye, zwaai, zwaai" en het opnieuw inkleuren van bestaande herinneringen met niet belaste indrukken. Het is een proces van schuren en schaven, voelen en doorgaan totdat de eerste gedachte bij een bezigheid en/of plek niet meer vanzelf vervalt in een "Toen met ...". Het je opnieuw eigen maken van de blik over de Garonne, de terrassen op het Capitool, de vele étalages, de busritten die me terugverzette naar Utrechtse tijden, de ongedwongen Italiaanse maaltijden in de avond en de wandelingen door de nacht. Maar ook het definitief opbergen van dat wat je slechts voor lief nam, zoals het eindeloos passen en niet kunnen beslissen in de bio-kledingwinkel. Melancholie en herwonnen vrijheid met een lichte voorkeur voor het eerste.
woensdag 24 augustus 2011
Onvermogen
(30/07/2008) Als het zo doorgaat is deze dag verloren. Ik draai steeds verder vast. Het is niet zo zeer een neerwaartse spiraal als wel een onontwarbare kluwen waarin ik steeds verder verstrikt raak. De moeheid wordt meer en meer tastbaar. Mijn ogen doen pijn, mijn lijf voelt uitgeblust, alles is zwaar, zit in de weg, is ballast, bagage. De omschrijving “doodmoe” voelt steeds letterlijker aan. Het is een gevoel wat het beste omschreven kan worden met “Het is voorbij, dit was het, einde verhaal!” Maar waar heeft het betrekking op? Op mijn leven? Op de emotionele chaos van de afgelopen maanden? Op de rouw? Op mijn zoektocht naar Yoland’s nieuwe plek in mijn leven? Op de laatste restanten van mijn incasserings- en doorzettingsvermogen? Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet! Ik kon me d’r bij Yoland’s zoektocht al een hoop bij voorstellen maar nu voel ik het ook lijfelijk: “ De wanhoop van het niet-weten!, Het zoeken naar die laatste strohalm om je aan vast te klampen!”. Dit is niet goed, dit kan niet zijn wat bedoeld wordt met verwerken, etc. Dit gaat op deze manier goed fout!!
Is dit de zoveelste aanzet tot rouwverwerking? Heeft het verdriet mij nu de regie over mijn leven uit handen genomen? Waarom, waarom moet dit met zoveel ongrijpbare pijn gepaard gaan? Wat is de zin van deze exercitie? Als je toch in hogere machten zou geloven, dan zou je nu toch helemaal desperaat zijn. Gelukkig heb ik daar geen last van, maar dat neemt niet weg dat je grote vraagtekens kunt zetten bij de functie van de verwerkingsmechanismen. Ergens zit een prop, een weeffout. Ik ben niet geschikt om dit soort klappen te verwerken. Gelukkig zadel ik geen nageslacht met mijn genen op.
Is dit de zoveelste aanzet tot rouwverwerking? Heeft het verdriet mij nu de regie over mijn leven uit handen genomen? Waarom, waarom moet dit met zoveel ongrijpbare pijn gepaard gaan? Wat is de zin van deze exercitie? Als je toch in hogere machten zou geloven, dan zou je nu toch helemaal desperaat zijn. Gelukkig heb ik daar geen last van, maar dat neemt niet weg dat je grote vraagtekens kunt zetten bij de functie van de verwerkingsmechanismen. Ergens zit een prop, een weeffout. Ik ben niet geschikt om dit soort klappen te verwerken. Gelukkig zadel ik geen nageslacht met mijn genen op.
maandag 22 augustus 2011
(Kau)gum
(20/07/2008) Bedacht me gisteren, dat ik nauwelijks op halve kracht draai en wat ik doe, wordt erg bepaald door m’n automatische piloot. Het is het deel wat daar bovenop zou kunnen komen, wat zoveel moeite kost. De motivatie voor de kleine en grote extra’s die ontbreekt. Iets doen, omdat het leuk is en niet alleen maar omdat het moet. En een stap verder; het leuke inzien van de dingen, die gewoon moeten gebeuren. Mijn kracht om ook aan de mindere leuke bezigheden nog enige lol te beleven, waar is die gebleven?!
Bezigheden die iets veranderen en/of enkel voor mijn eigen plezier zijn, daar blijf ik duidelijk uit de buurt: opruimen, anders inrichten, verbeteren, moestuin, klussen, nieuwe dingen kopen, materiaalinvesteringen, leuke dingen doen, zelfs gewoon lekker poetsen ….. Ik sta het me allemaal niet toe, het mag niet, waarom ik genieten terwijl Yoland ligt weg te rotten?? Zo heel veel meer dan een stel botten, kledingresten en haren zal het niet meer zijn. Een afschuwelijk idee, iets wat nu bepaald niet voor het eerst door mijn hoofd gaat. Mijn voorstellingsvermogen is helaas te actief , onbegrenst en realistisch om die kant weggestopt te houden.
Dit is niet, waar ik mee bezig wil zijn. Ga maar weer eens de louterende werking van een achterstallige vaat over me heen laten komen en dan de rest van de dag bij de horens vatten.
Bezigheden die iets veranderen en/of enkel voor mijn eigen plezier zijn, daar blijf ik duidelijk uit de buurt: opruimen, anders inrichten, verbeteren, moestuin, klussen, nieuwe dingen kopen, materiaalinvesteringen, leuke dingen doen, zelfs gewoon lekker poetsen ….. Ik sta het me allemaal niet toe, het mag niet, waarom ik genieten terwijl Yoland ligt weg te rotten?? Zo heel veel meer dan een stel botten, kledingresten en haren zal het niet meer zijn. Een afschuwelijk idee, iets wat nu bepaald niet voor het eerst door mijn hoofd gaat. Mijn voorstellingsvermogen is helaas te actief , onbegrenst en realistisch om die kant weggestopt te houden.
Dit is niet, waar ik mee bezig wil zijn. Ga maar weer eens de louterende werking van een achterstallige vaat over me heen laten komen en dan de rest van de dag bij de horens vatten.
zondag 21 augustus 2011
Warmst
Prachtige weersgesteldheid! Voor de zoveelste keer dit jaar valt deze stek in de invloedssfeer van Zuid-Europese weersomstandigheden. Ruim voor twaalven heeft het kwik zijn normale regionen verlaten en zoekt het een eind boven de dertig. Luiken blijven gesloten, deuren gaan slechts op een kier en wat buiten rondloopt schiet schielijk van schaduw naar schaduw. Bejaarden verdwijnen in de kelder en de water-in-de-flesverkopers doen dit jaar gouden zaken.
Ik ben blij, dat ik een paar jaar geleden niet de stap naar Portugal heb gemaakt. Bij een zomer van begin mei tot eind september met tussen de 35 en 45 graden in de schaduw kon ik me weinig voorstellen. Ik hoef me daar nu niks meer bij voor te stellen, want ik heb het dit jaar op deze plek mogen ervaren. Echt vakantie-weer, heerlijk om niks te doen, op terrassen te vertoeven en lange avonden te maken. Moet voor het grasmaaien dan wel nog een paar schijnwerpers aanschaffen!
's Morgen de haan wakker maken en aan de slag zonder ontbijt, want daar is je lijf nog niet aan toe. Tegen achten dan het ontbijt en als je staat te koken tegen het middaguur, heb je het gevoel, dat je al een hele dag gehad hebt, wat ook zo is terwijl het grootste deel nog voor je ligt. Dat in het landelijke Zuid-Europa zo goed als niks gebeurd tussen 11 en 17u mag weinig verbazing wekken. Een siësta is dan gewoon de tweede helft van je nachtrust. Het heeft wel wat, maar niet voor permanent.
Zonder honden zou ik wel een paar maanden per jaar bij vrienden in de buurt van Porto willen verblijven. Niet de zomer maar april-mei maar als je iets met een grote moestuin wilt, is dat nou net de belangrijkste tijd van het jaar die in de maanden daarna voor overvloed en voorraad moet zorgen. Prioriteiten, prioriteiten ... je zou er bijna van gaan schijten. Oeps, excuses, deze schoot er even tussendoor.
Ik ben blij, dat ik een paar jaar geleden niet de stap naar Portugal heb gemaakt. Bij een zomer van begin mei tot eind september met tussen de 35 en 45 graden in de schaduw kon ik me weinig voorstellen. Ik hoef me daar nu niks meer bij voor te stellen, want ik heb het dit jaar op deze plek mogen ervaren. Echt vakantie-weer, heerlijk om niks te doen, op terrassen te vertoeven en lange avonden te maken. Moet voor het grasmaaien dan wel nog een paar schijnwerpers aanschaffen!
's Morgen de haan wakker maken en aan de slag zonder ontbijt, want daar is je lijf nog niet aan toe. Tegen achten dan het ontbijt en als je staat te koken tegen het middaguur, heb je het gevoel, dat je al een hele dag gehad hebt, wat ook zo is terwijl het grootste deel nog voor je ligt. Dat in het landelijke Zuid-Europa zo goed als niks gebeurd tussen 11 en 17u mag weinig verbazing wekken. Een siësta is dan gewoon de tweede helft van je nachtrust. Het heeft wel wat, maar niet voor permanent.
Zonder honden zou ik wel een paar maanden per jaar bij vrienden in de buurt van Porto willen verblijven. Niet de zomer maar april-mei maar als je iets met een grote moestuin wilt, is dat nou net de belangrijkste tijd van het jaar die in de maanden daarna voor overvloed en voorraad moet zorgen. Prioriteiten, prioriteiten ... je zou er bijna van gaan schijten. Oeps, excuses, deze schoot er even tussendoor.
zaterdag 20 augustus 2011
Mei: topmaand
(02-06-2001) De trend was vorig jaar al zichtbaar en is dit jaar ruimschoots bevestigd. Met het seizoen nog in de warmloop-fase knalt de maand Mei er op onnavolgbare wijze uit. Juli en Augustus moeten zwaar hun best doen als ze de maand Mei voorbij willen streven qua omzet. Mocht de prille ervaring van afgelopen twee jaar werkelijk een trend gaan zetten (het zal aan de neven en nichten Clarijs niet liggen!!!), dan ziet het er naar uit dat Mei een drukke doch erg gezellige inwijding van het nieuwe seizoen gaat worden.
Met de zomervakantie ergens ver in het verschiet is het natuurlijk een prachtige periode om tussen alle feestdagen door al een klein voorschotje te nemen op wat later uitgebreider kan worden genoten: het vrij zijn!
Met de zomervakantie ergens ver in het verschiet is het natuurlijk een prachtige periode om tussen alle feestdagen door al een klein voorschotje te nemen op wat later uitgebreider kan worden genoten: het vrij zijn!
donderdag 18 augustus 2011
Hout verzamelen-1
(28-05-2001) De dag was eigenlijk voorbij maar bij mij kriebelde de behoefte om nog wat bij ‘de Buren' te gaan doen. De werkweek is alweer wat weekjes geleden en al die prachtige stapeltjes hout nodigen uit om binnen op te slaan. Een eerste vracht hout was al gescoord maar het ontbrak vandaag duidelijk nog aan een afrondende voldoening. Het vooruitzicht van een prachtig einde van de dag, de rust van het terrein en het grandioze uitzicht was voldoende om een uur of zeven alsnog richting de buren te trekken.
Pad af, weg op, rechts naar Masvieux, gebouwen voorbij, wei naar beneden en weer naar boven, even achteruit steken voor de beste plaats en laden maar!!!! Ruim een uur of misschien wel anderhalf duurde het voordat de kar aan beide kanten op verantwoorde wijze was volgestapeld. Allemaal eikenhout en over 1 à 2 jaar goed voor menig lekker avondje voor de open haard of houtkachel.
Tijdens het stapelen af en toe effe zitten en de blik laten dwalen over de heuvels tussen ons en La Meyze in het Noord-Oosten en St. Yrieix in het Zuid-Oosten. Zoals wel vaker -gelukkig nog steeds!- weer zo'n week gevoel in je lijf beseffende dat je hier echt leeft en woont. Met een heerlijk koel pilsje onder hand bereik is het allemaal nog net iets mooier, glansrijker en het genieten waard.
Nauwelijks gewend aan het rijden met een aanhanger en terdege bewust van het stuk openbare weg waar het transport overheen moet, de kar maar niet al te overdreven geladen en na een laatste slok en een laatste blik over een langzaam oranje kleurend landschap achter het stuur gekropen en retour Petit Masvieux.... Dat was de bedoeling tenminste. Voor het bereiken van de gebouwen zat de tractor echter ‘muurvast' in de modder. Op de weg heen was het wel al duidelijk geworden dat het hier en daar nog aardig nat was, maar dat het lokaal gewoon niet berijdbaar was, bleek nu pas. Na wat pogingen met takken en zo, uiteindelijk maar de sleutel uit het contact getrokken en te voet naar huis gegaan. Ook mooi, maar niet de bedoeling.
Een dag of wat later trok onze ouwe boer in een prachtig vloeiende beweging onze tractor ‘op het droge' en aansluitend ook nog effe opgang, want de accu had duidelijk teveel moeten geven bij de pogingen om de klei van boetseer-kwaliteit te verlaten. Nu snel de accu opladen en dan beter uitkijken!!
Pad af, weg op, rechts naar Masvieux, gebouwen voorbij, wei naar beneden en weer naar boven, even achteruit steken voor de beste plaats en laden maar!!!! Ruim een uur of misschien wel anderhalf duurde het voordat de kar aan beide kanten op verantwoorde wijze was volgestapeld. Allemaal eikenhout en over 1 à 2 jaar goed voor menig lekker avondje voor de open haard of houtkachel.
Tijdens het stapelen af en toe effe zitten en de blik laten dwalen over de heuvels tussen ons en La Meyze in het Noord-Oosten en St. Yrieix in het Zuid-Oosten. Zoals wel vaker -gelukkig nog steeds!- weer zo'n week gevoel in je lijf beseffende dat je hier echt leeft en woont. Met een heerlijk koel pilsje onder hand bereik is het allemaal nog net iets mooier, glansrijker en het genieten waard.
Nauwelijks gewend aan het rijden met een aanhanger en terdege bewust van het stuk openbare weg waar het transport overheen moet, de kar maar niet al te overdreven geladen en na een laatste slok en een laatste blik over een langzaam oranje kleurend landschap achter het stuur gekropen en retour Petit Masvieux.... Dat was de bedoeling tenminste. Voor het bereiken van de gebouwen zat de tractor echter ‘muurvast' in de modder. Op de weg heen was het wel al duidelijk geworden dat het hier en daar nog aardig nat was, maar dat het lokaal gewoon niet berijdbaar was, bleek nu pas. Na wat pogingen met takken en zo, uiteindelijk maar de sleutel uit het contact getrokken en te voet naar huis gegaan. Ook mooi, maar niet de bedoeling.
Een dag of wat later trok onze ouwe boer in een prachtig vloeiende beweging onze tractor ‘op het droge' en aansluitend ook nog effe opgang, want de accu had duidelijk teveel moeten geven bij de pogingen om de klei van boetseer-kwaliteit te verlaten. Nu snel de accu opladen en dan beter uitkijken!!
woensdag 17 augustus 2011
Controle kwijt
Wanneer is het glijden en glibberen weer begonnen? Het gaat niet meer van "Himmelhoch jauzend" in één klap naar "zum Tode betrübt", ook de uitersten zijn minder extreem, maar ze zijn er nog wel die mindere momenten. Ze kloppen niet meer aan maar maken zich beetje bij beetje steeds breder. De dagelijkse gang begint wat te kraken en te piepen, er duiken vaker en meer vraagtekens op bij wat je doet en dan komt het moment waarop je niet anders meer kunt dan constateren, dat je de draad van de opgaande lijn weer bent verloren. Weg grip, weg controle, daar gaan we weer.
Hoor ik daar begripvolle voldoening? Het "Hè, hè, zie je nou wel!" van hen die religie omgespeld hebben naar het spirituele. Niet controleren maar accepteren, niet sturen maar achter de feiten aan lopen?? Het is niet alleen dode vis, die met de stroom mee gaat, nee hele hordes Westerlingen hebben zich overgeleverd aan de nukken van iets wat wel bestaat, maar kwaliteiten krijgt toegedicht, die ver te zoeken zijn in de sterrennevels. Helaas weet ik uit eigen ervaring, dat zelfbevestiging een niet te onderschatten menselijke kracht is.
Opgegroeid tussen Hemel en Hel weet ik alles van afzien en inzien, van schuld en boete. Toch was er iets, wat ik niet begreep. Ik heb in mijn middelbare schooltijd vaker aan de godsdienst onderwijzende gevraagd, wat we hier nog doen als het 'daarboven' allemaal ze leuk en aardig is? Die vraag werd me nooit in dank afgenomen. Je moest je de hemel verdienen! Wat bij navraag ook kon met wat jaartjes vagevuur .... het bespaart je zo 80 jaar geploeter! Die christelijke visie heeft me nooit kunnen overtuigen, maar was ik echt gelovig geweest, dan zou ik allang niet meer op dit ondermaanse vertoeven.
Heb je dus eindelijk afstand genomen van die onzin, intellect uit je brein gepeuterd, het leven ingevuld naar eigen inzicht, zie je de mensen om je heen een voor een in de ban raken van het volgende hersenspinsel. Vraag het 't Universum en het komt goed! Ik vraag nu al weken of het gras een beetje bijgehouden kan worden, zodat ik me met zinvollere zaken kan bezig houden, maar het resultaat is weinig overtuigend. Nu wil ik vast niet hard genoeg of is het een verrijkende ervaring, die ik moet ondergaan, maar snap ik dat nog niet ... dat is het mooie aan dit bijbelloze nieuwe geloof ... je vult het à la minute naar eigen inzicht en behoefte in. Een soort supermarkt annex vuilnisbak, dus.
Maar ik snap het inmiddels wel, die neiging van mensen om zich aan iets vast te klampen, dat ver boven hen staat en buiten hun bereik ligt. Je zult je leven, dat ongevraagd op z'n gat ligt of uit een andere hoek z'n naakte zinloosheid laat blijken, maar weer opgang zien te krijgen. En niet alleen opgang maar ook graag in de gewenste richting, in het gewenste tempo, met de gewenste resultaten en nog meer wensen daar achteraan. Hoe groot is dan de verleiding om alle tegenslagen van een zekere zin te voorzien? Om je onvermogen te verbergen achter allesomvattende blauwdrukken? Om de dwaalwegen een betekenis te geven? Om je geklungel en geklooi in het kader van iets te zetten, wat je dagelijkse geworstel glansrijk overstijgt? Nee, 'tuurlijk, je zoekt het tegenwoordig of in iets ongrijpbaars of je stort je in de pharmacie. Je zou toch werkelijk helemaal besnuffeld zijn, als je dat gewoon denkt te kunnen klaren.
Weet je .... ik denk, dat ik dat kan, dat klaren van die klus. Ik zal het je sterker vertellen ... dat gaat gewoon lukken. Het kost tijd, het valt tegen, ik kan niemand de schuld geven, me nergens op beroepen, maar het gaat lukken dat nieuwe leven. En weet je waarom? Meer is er niet. Geen volgend leven om alles naar toe te schuiven, geen alles-overstijgende krachten waar ik enkel aan kan toegeven en al helemaal geen kaboutertjes die het grasmaaien. Helaas.
Hoor ik daar begripvolle voldoening? Het "Hè, hè, zie je nou wel!" van hen die religie omgespeld hebben naar het spirituele. Niet controleren maar accepteren, niet sturen maar achter de feiten aan lopen?? Het is niet alleen dode vis, die met de stroom mee gaat, nee hele hordes Westerlingen hebben zich overgeleverd aan de nukken van iets wat wel bestaat, maar kwaliteiten krijgt toegedicht, die ver te zoeken zijn in de sterrennevels. Helaas weet ik uit eigen ervaring, dat zelfbevestiging een niet te onderschatten menselijke kracht is.
Opgegroeid tussen Hemel en Hel weet ik alles van afzien en inzien, van schuld en boete. Toch was er iets, wat ik niet begreep. Ik heb in mijn middelbare schooltijd vaker aan de godsdienst onderwijzende gevraagd, wat we hier nog doen als het 'daarboven' allemaal ze leuk en aardig is? Die vraag werd me nooit in dank afgenomen. Je moest je de hemel verdienen! Wat bij navraag ook kon met wat jaartjes vagevuur .... het bespaart je zo 80 jaar geploeter! Die christelijke visie heeft me nooit kunnen overtuigen, maar was ik echt gelovig geweest, dan zou ik allang niet meer op dit ondermaanse vertoeven.
Heb je dus eindelijk afstand genomen van die onzin, intellect uit je brein gepeuterd, het leven ingevuld naar eigen inzicht, zie je de mensen om je heen een voor een in de ban raken van het volgende hersenspinsel. Vraag het 't Universum en het komt goed! Ik vraag nu al weken of het gras een beetje bijgehouden kan worden, zodat ik me met zinvollere zaken kan bezig houden, maar het resultaat is weinig overtuigend. Nu wil ik vast niet hard genoeg of is het een verrijkende ervaring, die ik moet ondergaan, maar snap ik dat nog niet ... dat is het mooie aan dit bijbelloze nieuwe geloof ... je vult het à la minute naar eigen inzicht en behoefte in. Een soort supermarkt annex vuilnisbak, dus.
Maar ik snap het inmiddels wel, die neiging van mensen om zich aan iets vast te klampen, dat ver boven hen staat en buiten hun bereik ligt. Je zult je leven, dat ongevraagd op z'n gat ligt of uit een andere hoek z'n naakte zinloosheid laat blijken, maar weer opgang zien te krijgen. En niet alleen opgang maar ook graag in de gewenste richting, in het gewenste tempo, met de gewenste resultaten en nog meer wensen daar achteraan. Hoe groot is dan de verleiding om alle tegenslagen van een zekere zin te voorzien? Om je onvermogen te verbergen achter allesomvattende blauwdrukken? Om de dwaalwegen een betekenis te geven? Om je geklungel en geklooi in het kader van iets te zetten, wat je dagelijkse geworstel glansrijk overstijgt? Nee, 'tuurlijk, je zoekt het tegenwoordig of in iets ongrijpbaars of je stort je in de pharmacie. Je zou toch werkelijk helemaal besnuffeld zijn, als je dat gewoon denkt te kunnen klaren.
Weet je .... ik denk, dat ik dat kan, dat klaren van die klus. Ik zal het je sterker vertellen ... dat gaat gewoon lukken. Het kost tijd, het valt tegen, ik kan niemand de schuld geven, me nergens op beroepen, maar het gaat lukken dat nieuwe leven. En weet je waarom? Meer is er niet. Geen volgend leven om alles naar toe te schuiven, geen alles-overstijgende krachten waar ik enkel aan kan toegeven en al helemaal geen kaboutertjes die het grasmaaien. Helaas.
dinsdag 16 augustus 2011
Back again
(14/07/2008) De rust is morgen voorbij. Nou zou het prettig zijn als ik me daar klaar voor zou voelen, maar dat is alles behalve het geval. Het onbestemde in mijn hoofd en lijf blijft overheersen. Heb niks wat ik joepie-joepie eens lekker zou willen gaan doen. Ja, d’r is een hoop wat moet en wat ook wel zal gebeuren, maar de lol ervan, de overtuiging om het te doen is ver te zoeken. Nu moet ik mezelf natuurlijk niet de put in lullen, want dan kan ik het helemaal schudden. Dus toch maar iets van een schema, dagritme bedenken en me daar zoveel mogelijk aan proberen te houden. Ik dacht aan de ochtend voor het schoonmaakwerk in huis en huisjes, de middag voor het gras en ander terreinwerk en dan de avond voor de klussen à la het dak van de hangar en natuurlijk de ontspanning. De rest als de tuin(tjes), tractor, onderhoud apparatuur etc. moet maar als er tijd overschiet bij de rest of de zin ontbreekt om met andere dingen bezig te zijn.
Morgen in elk geval boodschappen doen, maar bijvoorbeeld eerst de koelkasten schoonmaken, die zijn nu bijna helemaal leeg. Het zou zonde zijn dit moment voorbij te laten gaan. Verder gewoon mijn spullen opruimen en eventueel naar de Metro. ’s Middags dan de velden rondom het huis maaien, maar vooral toch ook het overbodige gras bijeen harken en morgenavond dan maar gewoon een begin maken met het dak van de hangaar. Als ik d’r niet mee begin ligt het d’r over een jaar nog zo bij!!
Hoe doen mensen dat als ze zich in een situatie als deze “op hun werk storten”? Het idee alleen al maakt me weinig enthousiast. Een jaar de boel de boel laten totdat je merkt dat er weer behoefte ontstaat om dingen te doen, dat lijkt me wel wat, maar dat kan hier werkelijk niet!
Morgen in elk geval boodschappen doen, maar bijvoorbeeld eerst de koelkasten schoonmaken, die zijn nu bijna helemaal leeg. Het zou zonde zijn dit moment voorbij te laten gaan. Verder gewoon mijn spullen opruimen en eventueel naar de Metro. ’s Middags dan de velden rondom het huis maaien, maar vooral toch ook het overbodige gras bijeen harken en morgenavond dan maar gewoon een begin maken met het dak van de hangaar. Als ik d’r niet mee begin ligt het d’r over een jaar nog zo bij!!
Hoe doen mensen dat als ze zich in een situatie als deze “op hun werk storten”? Het idee alleen al maakt me weinig enthousiast. Een jaar de boel de boel laten totdat je merkt dat er weer behoefte ontstaat om dingen te doen, dat lijkt me wel wat, maar dat kan hier werkelijk niet!
zaterdag 13 augustus 2011
Utrechtse beslommeringen
(10/07/2008: 14.00) Uitgebreid afkloppen & heel voorzichtig benoemen: Het gaat wat beter met me! Ik ben rustiger. Heb een iets betere nacht achter de rug; iedere 2 uur ipv ieder uur wakker!
Gisteravond rond middernacht naar bed gegaan, eerst dit bestand in alle rust bijgewerkt ahv aantekeningen en met de A-Cd in slaap gevallen. Datzelfde rond vier uur in de ochtend herhaalt. Neemt niet weg dat ik moe, moe, moe ben.
Heb inmiddels vanaf 08.00 mijn Utrechts dagritme gevolgd: Bad, ontbijt in Orloff met een niets-zeggend gesprekje met Kees, retour hotel, vanwege het weer met de auto naar Soestbergen, nieuwe bloeiende planten gekocht bij Intratuin, retour hotel, lunchen in Toque-toque, weer een FAZ uit met wederom interessante artikelen o.a over geuren en over dataversleuteling. Zit nu in De Zaak aan een koffie-verkeerd en in vergelijking met gisteren is het één grote rust binnenin. Zo meteen naar het hotel, wat rusten, krant weg en terug naar de stad voor boeken en misschien meer. Aansluitend Frank.
Is het de regeling van/voor het graf die rust heeft gegeven of zijn het toch weer de letterlijke kilometers waardoor ik langzaam in staat ben om afstand te nemen van alles wat me de afgelopen maanden zo dwars heeft gezeten, de bekendheid van Utrecht ………nee, ik geloof niet dat het daar deze keer zozeer in zit.
Gisteravond rond middernacht naar bed gegaan, eerst dit bestand in alle rust bijgewerkt ahv aantekeningen en met de A-Cd in slaap gevallen. Datzelfde rond vier uur in de ochtend herhaalt. Neemt niet weg dat ik moe, moe, moe ben.
Heb inmiddels vanaf 08.00 mijn Utrechts dagritme gevolgd: Bad, ontbijt in Orloff met een niets-zeggend gesprekje met Kees, retour hotel, vanwege het weer met de auto naar Soestbergen, nieuwe bloeiende planten gekocht bij Intratuin, retour hotel, lunchen in Toque-toque, weer een FAZ uit met wederom interessante artikelen o.a over geuren en over dataversleuteling. Zit nu in De Zaak aan een koffie-verkeerd en in vergelijking met gisteren is het één grote rust binnenin. Zo meteen naar het hotel, wat rusten, krant weg en terug naar de stad voor boeken en misschien meer. Aansluitend Frank.
Is het de regeling van/voor het graf die rust heeft gegeven of zijn het toch weer de letterlijke kilometers waardoor ik langzaam in staat ben om afstand te nemen van alles wat me de afgelopen maanden zo dwars heeft gezeten, de bekendheid van Utrecht ………nee, ik geloof niet dat het daar deze keer zozeer in zit.
dinsdag 9 augustus 2011
Zon, zon, zon
(22-05-2001) De maand is nog niet teneinde, maar we mogen nu al constateren, dat het een maand met veel prachtige dagen is geweest. Regen blijft vervelend, maar die natte momenten waren verre in de minderheid. Een goed voorteken voor het aanrollende seizoen??
In het begin van de maand ging het nog wat aarzelend, maar met juni in zicht gaat het de zon steeds beter af. Het water van het meer is al aardig op temperatuur, soms zelfs bijna warm. Toch maar de opening tussen het riviertje en het meertje open zetten?? Zou tijd worden trouwens. De winter is allang voorbij en naar het schijnt wordt de verbinding alleen gesloten om de afgevallen bladeren zoveel mogelijk buiten het meer te houden.
In het begin van de maand ging het nog wat aarzelend, maar met juni in zicht gaat het de zon steeds beter af. Het water van het meer is al aardig op temperatuur, soms zelfs bijna warm. Toch maar de opening tussen het riviertje en het meertje open zetten?? Zou tijd worden trouwens. De winter is allang voorbij en naar het schijnt wordt de verbinding alleen gesloten om de afgevallen bladeren zoveel mogelijk buiten het meer te houden.
vrijdag 5 augustus 2011
Voor(ui)tgang
Afgelopen dagen wat meer dan gemiddeld met de verkoop bezig geweest, zowel direct in contact met de makelaars als indirect in de categorie selecteren & opruimen. Wat zou het een onbeschrijfelijk genot zijn, als ik hier, nu, op deze plek zou kunnen zeggen: "Ik ga weg, het is verkocht!" Het zou geen last zijn, die van mijn schouders zou glijden, het zou een wals zijn die eindelijk naast ipv op me geparkeerd zou worden.
Zolang de wereld echter blijft emmeren over zaken als een onstabiele Eurozone en zoiets volstrekt onvoorstelbaars als de omvang van het Amerikaanse schuldplafond, zullen weinig mensen zich geroepen voelen om te gaan avonturieren met hun centen. Een fractie van een promille van het bedrag waar Amerika voor in het rood staat en mijn leven zou rozegeur en maneschijn kunnen zijn.
In de hoop ergens iets van een mogelijkheid over het hoofd te hebben gezien de afgelopen weken dus alle bestaande alternatieven voor de verkoop opnieuw doorgewerkt, maar afgezien van wat schaaf- en schuurwerk niks nieuws kunnen vinden. Vooralsnog blijft het gewoon doorgaan met wachten op die ene koper, die mij verlost en deze plek kan geven wat de plek toekomt!
Zolang de wereld echter blijft emmeren over zaken als een onstabiele Eurozone en zoiets volstrekt onvoorstelbaars als de omvang van het Amerikaanse schuldplafond, zullen weinig mensen zich geroepen voelen om te gaan avonturieren met hun centen. Een fractie van een promille van het bedrag waar Amerika voor in het rood staat en mijn leven zou rozegeur en maneschijn kunnen zijn.
In de hoop ergens iets van een mogelijkheid over het hoofd te hebben gezien de afgelopen weken dus alle bestaande alternatieven voor de verkoop opnieuw doorgewerkt, maar afgezien van wat schaaf- en schuurwerk niks nieuws kunnen vinden. Vooralsnog blijft het gewoon doorgaan met wachten op die ene koper, die mij verlost en deze plek kan geven wat de plek toekomt!
donderdag 4 augustus 2011
Feestje
(05/07/2008) Het feest was niet onaardig, met name de muziek was goed, zowel de keuze van de pauzenummers als de nummers die de band zelf speelde. Het klonk behoorlijk professioneel in mijn oren en Wieger met zijn sax heeft onwillekeurig een erg prominente plaats. Had in het begin aardig wat last van mijn onderrug en benen (naast hoofd, nek en schouders). Een resultaat van de behandeling bij Fysiotherapeute?
De rest … er hing naar mijn smaak een soort algehele “losers”-sfeer om de mensen die er waren. Veel bekende koppen, veel Engelsen, teveel buitenlandse inteelt ondanks het feit dat er ook wat Fransen rondliepen. Niet mijn publiek, maar goed wat is dat wel. Met een vakantiegast van Wieger’s camping gesproken, met Marcus, met Wieger die zich geloof ik een beetje verantwoordelijk voor mij voelde en met Majorie. Iemand die kaas verkoopt voor Kees was de enige de me aansprak nav Yoland’s dood en dat niet zozeer in woord maar vooral in uitdrukking en gebaar. Uiteindelijk nog heel even op de dansvloer gestaan en een eind na eenen het feest verlaten, was mooi geweest.
De rest … er hing naar mijn smaak een soort algehele “losers”-sfeer om de mensen die er waren. Veel bekende koppen, veel Engelsen, teveel buitenlandse inteelt ondanks het feit dat er ook wat Fransen rondliepen. Niet mijn publiek, maar goed wat is dat wel. Met een vakantiegast van Wieger’s camping gesproken, met Marcus, met Wieger die zich geloof ik een beetje verantwoordelijk voor mij voelde en met Majorie. Iemand die kaas verkoopt voor Kees was de enige de me aansprak nav Yoland’s dood en dat niet zozeer in woord maar vooral in uitdrukking en gebaar. Uiteindelijk nog heel even op de dansvloer gestaan en een eind na eenen het feest verlaten, was mooi geweest.
dinsdag 2 augustus 2011
De hondjes
(18-05-2001) Na de hondententoonstelling, de boeken die we al twee jaar doorbladeren, het bezoek aan het dierenasiel, de rassen die we tegen elkaar hebben afgewogen, is eindelijk de kogel door de kerk: over een week of zo lopen twee Beaucerons op ons domein. Een hond uit de categorie herder- en waakhond. Van oorsprong een boerderijhond. Dus gewend om huis en haard te verdedigen en het vee bijeen te houden. Volgens de ‘hondenencyclopedie' zijn ze: schrander, oplettend, actief, intelligent en soms eigenwijs en gehecht aan de baas en diens gezin; hij heeft een groot uithoudingsvermogen en is zeer waaks. Dat laatste mag dan waarschijnlijk wat minder, maar om het waakse was het ons wel te doen.
Na de Labrador, Leonberger en Hovawart, om een paar zijstraten te noemen, zijn we dus bij een oer-franse hond terecht
gekomen. Kees, onze Nederlandse melkveehouder en kaasboer had op een gegeven ogenblik een nest met jonge honden en wij wilden wel gaan kijken, want we waren tenslotte op zoek. We hadden het idee dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen, zodat alle hondjes al vergeven waren op het moment dat we eens gingen buurten met het idee de jonge honden te gaan bekijken. Jammer, maar het zien van de hondjes heeft het proces wel in een stroomversnelling gebracht. Yoland ging gelijk voor de bijl en kon feitelijk niet meer wachten op het moment dat een aantal hondjes over ons terrein zouden dartelen.
De jonkies van Kees waren Beaucerons en het type hond sprak ons wel aan. Het kortharige was een pluspunt, volgens Kees konden ze wel tegen een stootje en dat eigenwijze kan tegenvallen maar heeft ook wel wat. We zochten tenslotte geen schoothondjes. Dus de advertentieblaadjes in de gaten gehouden en direct gereageerd toen weer ergens een nest in de aanbieding was.
Elf stuks en dat als eerste worp. De beste man -en misschien de moeder ook wel- wilde snel een aantal kwijt. Moeders was veel fijner gebouwd dan die bij Kees. De vader was volgens de verhalen echter een stevige jongeling. Het was snel duidelijk dat we die dag met lege handen zouden vertrekken, maar niet zonder een tweetal beestjes gereserveerd te hebben. Ter plekke moesten we bedenken of we mannetjes en/of vrouwtjes wilden en aansluitend de uitverkorenen kiezen. Het werden twee mannetjes: een haantje de voorste en een wat verlegener typje.
Ruim anderhalve week later was hun kennel en hun hok klaar en zijn we onze Pelle (het haantje) en Wittewaô gaan op halen. De namen stonden eigenlijk al jaren vast. Yoland had het maar steeds over een Scandinavische jeugdserie met een klein jochie en een hele grote witte hond. Die hond heette Pelle en het jochie sprak steeds met het beest en begon dan met ‘Pelle, witte waô ....'. Vast Scandinavisch voor ‘Pelle moet je eens luisteren...'.
Yoland achter het stuur en ik op de achterbank met twee van die wurmen op schoot. Helemaal bedeesd, maar eenmaal buiten waren het twee kleine, drukke baasjes. De eerste maaltijd schrokten ze naar binnen alsof ze in dagen geen voldoende voedsel hadden gehad. Hun buikjes stonden zo wat op springen en de pootjes konden de plotse gewichtstoename maar met moeite aan. Langzaam aan zullen ze wennen en beseffen dat ze in een soort hondenparadijs terecht zijn gekomen. En hopelijk werkt dat in ons, of beter Yoland's voordeel voor wat de opvoeding betreft.
Na de Labrador, Leonberger en Hovawart, om een paar zijstraten te noemen, zijn we dus bij een oer-franse hond terecht
gekomen. Kees, onze Nederlandse melkveehouder en kaasboer had op een gegeven ogenblik een nest met jonge honden en wij wilden wel gaan kijken, want we waren tenslotte op zoek. We hadden het idee dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen, zodat alle hondjes al vergeven waren op het moment dat we eens gingen buurten met het idee de jonge honden te gaan bekijken. Jammer, maar het zien van de hondjes heeft het proces wel in een stroomversnelling gebracht. Yoland ging gelijk voor de bijl en kon feitelijk niet meer wachten op het moment dat een aantal hondjes over ons terrein zouden dartelen.
De jonkies van Kees waren Beaucerons en het type hond sprak ons wel aan. Het kortharige was een pluspunt, volgens Kees konden ze wel tegen een stootje en dat eigenwijze kan tegenvallen maar heeft ook wel wat. We zochten tenslotte geen schoothondjes. Dus de advertentieblaadjes in de gaten gehouden en direct gereageerd toen weer ergens een nest in de aanbieding was.
Elf stuks en dat als eerste worp. De beste man -en misschien de moeder ook wel- wilde snel een aantal kwijt. Moeders was veel fijner gebouwd dan die bij Kees. De vader was volgens de verhalen echter een stevige jongeling. Het was snel duidelijk dat we die dag met lege handen zouden vertrekken, maar niet zonder een tweetal beestjes gereserveerd te hebben. Ter plekke moesten we bedenken of we mannetjes en/of vrouwtjes wilden en aansluitend de uitverkorenen kiezen. Het werden twee mannetjes: een haantje de voorste en een wat verlegener typje.
Ruim anderhalve week later was hun kennel en hun hok klaar en zijn we onze Pelle (het haantje) en Wittewaô gaan op halen. De namen stonden eigenlijk al jaren vast. Yoland had het maar steeds over een Scandinavische jeugdserie met een klein jochie en een hele grote witte hond. Die hond heette Pelle en het jochie sprak steeds met het beest en begon dan met ‘Pelle, witte waô ....'. Vast Scandinavisch voor ‘Pelle moet je eens luisteren...'.
Yoland achter het stuur en ik op de achterbank met twee van die wurmen op schoot. Helemaal bedeesd, maar eenmaal buiten waren het twee kleine, drukke baasjes. De eerste maaltijd schrokten ze naar binnen alsof ze in dagen geen voldoende voedsel hadden gehad. Hun buikjes stonden zo wat op springen en de pootjes konden de plotse gewichtstoename maar met moeite aan. Langzaam aan zullen ze wennen en beseffen dat ze in een soort hondenparadijs terecht zijn gekomen. En hopelijk werkt dat in ons, of beter Yoland's voordeel voor wat de opvoeding betreft.
Abonneren op:
Posts (Atom)