Wanneer is het glijden en glibberen weer begonnen? Het gaat niet meer van "Himmelhoch jauzend" in één klap naar "zum Tode betrübt", ook de uitersten zijn minder extreem, maar ze zijn er nog wel die mindere momenten. Ze kloppen niet meer aan maar maken zich beetje bij beetje steeds breder. De dagelijkse gang begint wat te kraken en te piepen, er duiken vaker en meer vraagtekens op bij wat je doet en dan komt het moment waarop je niet anders meer kunt dan constateren, dat je de draad van de opgaande lijn weer bent verloren. Weg grip, weg controle, daar gaan we weer.
Hoor ik daar begripvolle voldoening? Het "Hè, hè, zie je nou wel!" van hen die religie omgespeld hebben naar het spirituele. Niet controleren maar accepteren, niet sturen maar achter de feiten aan lopen?? Het is niet alleen dode vis, die met de stroom mee gaat, nee hele hordes Westerlingen hebben zich overgeleverd aan de nukken van iets wat wel bestaat, maar kwaliteiten krijgt toegedicht, die ver te zoeken zijn in de sterrennevels. Helaas weet ik uit eigen ervaring, dat zelfbevestiging een niet te onderschatten menselijke kracht is.
Opgegroeid tussen Hemel en Hel weet ik alles van afzien en inzien, van schuld en boete. Toch was er iets, wat ik niet begreep. Ik heb in mijn middelbare schooltijd vaker aan de godsdienst onderwijzende gevraagd, wat we hier nog doen als het 'daarboven' allemaal ze leuk en aardig is? Die vraag werd me nooit in dank afgenomen. Je moest je de hemel verdienen! Wat bij navraag ook kon met wat jaartjes vagevuur .... het bespaart je zo 80 jaar geploeter! Die christelijke visie heeft me nooit kunnen overtuigen, maar was ik echt gelovig geweest, dan zou ik allang niet meer op dit ondermaanse vertoeven.
Heb je dus eindelijk afstand genomen van die onzin, intellect uit je brein gepeuterd, het leven ingevuld naar eigen inzicht, zie je de mensen om je heen een voor een in de ban raken van het volgende hersenspinsel. Vraag het 't Universum en het komt goed! Ik vraag nu al weken of het gras een beetje bijgehouden kan worden, zodat ik me met zinvollere zaken kan bezig houden, maar het resultaat is weinig overtuigend. Nu wil ik vast niet hard genoeg of is het een verrijkende ervaring, die ik moet ondergaan, maar snap ik dat nog niet ... dat is het mooie aan dit bijbelloze nieuwe geloof ... je vult het à la minute naar eigen inzicht en behoefte in. Een soort supermarkt annex vuilnisbak, dus.
Maar ik snap het inmiddels wel, die neiging van mensen om zich aan iets vast te klampen, dat ver boven hen staat en buiten hun bereik ligt. Je zult je leven, dat ongevraagd op z'n gat ligt of uit een andere hoek z'n naakte zinloosheid laat blijken, maar weer opgang zien te krijgen. En niet alleen opgang maar ook graag in de gewenste richting, in het gewenste tempo, met de gewenste resultaten en nog meer wensen daar achteraan. Hoe groot is dan de verleiding om alle tegenslagen van een zekere zin te voorzien? Om je onvermogen te verbergen achter allesomvattende blauwdrukken? Om de dwaalwegen een betekenis te geven? Om je geklungel en geklooi in het kader van iets te zetten, wat je dagelijkse geworstel glansrijk overstijgt? Nee, 'tuurlijk, je zoekt het tegenwoordig of in iets ongrijpbaars of je stort je in de pharmacie. Je zou toch werkelijk helemaal besnuffeld zijn, als je dat gewoon denkt te kunnen klaren.
Weet je .... ik denk, dat ik dat kan, dat klaren van die klus. Ik zal het je sterker vertellen ... dat gaat gewoon lukken. Het kost tijd, het valt tegen, ik kan niemand de schuld geven, me nergens op beroepen, maar het gaat lukken dat nieuwe leven. En weet je waarom? Meer is er niet. Geen volgend leven om alles naar toe te schuiven, geen alles-overstijgende krachten waar ik enkel aan kan toegeven en al helemaal geen kaboutertjes die het grasmaaien. Helaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten