De zoveelste stap in de zoveelste variant van het zoveelste proces van afscheid nemen. Mijn leven kent naar mijn smaak inmiddels te lang de overheersing van het afscheid. Ongewenst hardnekkig in z'n volharding. En helaas liggen er nog een aantal in het verschiet. Een aantal, waar ik met smacht op wacht, maar die ondanks het uitstel niet van afstel willen weten. Het zou tijd worden voor nieuwe dingen, nieuwe bezigheden, nieuwe mensen, kortom iets meer 'welkom' in mijn leven.
Maar vandaag en de komende dagen eerst het zoveelste "Bye, bye, zwaai, zwaai" en het opnieuw inkleuren van bestaande herinneringen met niet belaste indrukken. Het is een proces van schuren en schaven, voelen en doorgaan totdat de eerste gedachte bij een bezigheid en/of plek niet meer vanzelf vervalt in een "Toen met ...". Het je opnieuw eigen maken van de blik over de Garonne, de terrassen op het Capitool, de vele étalages, de busritten die me terugverzette naar Utrechtse tijden, de ongedwongen Italiaanse maaltijden in de avond en de wandelingen door de nacht. Maar ook het definitief opbergen van dat wat je slechts voor lief nam, zoals het eindeloos passen en niet kunnen beslissen in de bio-kledingwinkel. Melancholie en herwonnen vrijheid met een lichte voorkeur voor het eerste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten