Onvermogen

(30/07/2008) Als het zo doorgaat is deze dag verloren. Ik draai steeds verder vast. Het is niet zo zeer een neerwaartse spiraal als wel een onontwarbare kluwen waarin ik steeds verder verstrikt raak. De moeheid wordt meer en meer tastbaar. Mijn ogen doen pijn, mijn lijf voelt uitgeblust, alles is zwaar, zit in de weg, is ballast, bagage. De omschrijving “doodmoe” voelt steeds letterlijker aan. Het is een gevoel wat het beste omschreven kan worden met “Het is voorbij, dit was het, einde verhaal!” Maar waar heeft het betrekking op? Op mijn leven? Op de emotionele chaos van de afgelopen maanden? Op de rouw? Op mijn zoektocht naar Yoland’s nieuwe plek in mijn leven? Op de laatste restanten van mijn incasserings- en doorzettingsvermogen? Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet! Ik kon me d’r bij Yoland’s zoektocht al een hoop bij voorstellen maar nu voel ik het ook lijfelijk: “ De wanhoop van het niet-weten!, Het zoeken naar die laatste strohalm om je aan vast te klampen!”. Dit is niet goed, dit kan niet zijn wat bedoeld wordt met verwerken, etc. Dit gaat op deze manier goed fout!!

 Is dit de zoveelste aanzet tot rouwverwerking? Heeft het verdriet mij nu de regie over mijn leven uit handen genomen? Waarom, waarom moet dit met zoveel ongrijpbare pijn gepaard gaan? Wat is de zin van deze exercitie? Als je toch in hogere machten zou geloven, dan zou je nu toch helemaal desperaat zijn. Gelukkig heb ik daar geen last van, maar dat neemt niet weg dat je grote vraagtekens kunt zetten bij de functie van de verwerkingsmechanismen. Ergens zit een prop, een weeffout. Ik ben niet geschikt om dit soort klappen te verwerken. Gelukkig zadel ik geen nageslacht met mijn genen op.