Als we niet op een miljoentje meer of minder kijken had Frankrijk in 2010 om en nabij de 65 miljoen inwoners. Nu zijn Fransen niks beter dan welke andere Europeaan en klagen ze steen en been over te lagen lonen, te hoge belastingen en dus een miserabele levensstandaard. Maar het is ieder jaar weer leuk om dan te zien wat deze arme sloebers met z'n alle per jaar vergokken aan lotto, totto, paarden, voetbal, casino, éénarmige bandieten, krasloten en alles wat ik verder vergeet. Dit jaar waren dat statige 23,6 miljard (!) euro. Omgerekend naar het bedrag per dag was dat volgens hetzelfde krantenbericht 72,16 miljoen euro. En, hoezee, hoezee men gaat vooruit! In 2002 waren het 'slecht' 47,5 miljoen euro die door 60 miljoen arme zielen werd vergokt.
Hetgeen met een natte vinger gerekend betekent dat afgelopen jaar iedere inwoner (!) van Frankrijk, van het pasgeboren couveuse mormeltje t/m de ruim honderd jarige met of zonder verstand meer dan 1 euro per dag besteed aan het testen van hun financieel geluk. Zeg zo'n 400 euro per jaar. Een tiendaagse, geheel verzorgde vakantie in de zon, een kleine 4000 kilometer gratis bezine, vier weken boodschappen of -als je trakteert- een maaltijd in een sterrenrestaurant voor 2 personen. Ja, dan heb ik het toch echt met die arme landgenoten te doen.
Het grappige is, dat voor het zoveelste jaar wordt aangegeven dat de casino's het weer slecht hebben gedaan. Betekent dat nu dat de Fransen daar te weinig vergokken of dat ze er teveel winnen?
zondag 30 januari 2011
vrijdag 28 januari 2011
Vallen en opstaan
(10/03/2008) Rare nacht gehad, weer eens gevangen gezeten tussen droom en werkelijkheid, tijd wakker geweest en na de wekker pas echt in slaap gevallen. Resultaat: pas om ½ 11 mijn bed uit en nu om twaalf uur, met een storm buiten mezelf afvragend: Wat nu? Opruimen? De Website? De financiën? Weer zo’n dag die niet uit de startblokken komt. De drie borrels gisteren aan het eind van de avond helpen daar een handje mee: Duf, moe, onbestemd gevoel, gedesoriënteerd, nog niet onrustig maar de eerste tekenen steken hun kop op. Welke kant gaat het op vandaag en waar is de helderheid en neiging tot daadkracht van gisteren gebleven.. Vallen en opstaan, twee naar voren en een terug …….
woensdag 26 januari 2011
Parijs, de grote stad -2
(31-10-2000) Eind oktober, net voordat de voorstellingscyclus van onze theatergasten uit september zou zijn afgelopen, hebben we onze spullen gepakt en zijn op weg gegaan naar de grote stad: Parijs. Na diverse overwegingen zijn we toch per auto vertrokken. Met de auto naar Orly, van daaruit met een speciale metro/rer-verbinding richting het feitelijk rer-net om in Châtelet/Les Halles de metro naar de Opera te nemen. Daar in de buurt was het theater waarin ‘onze' acteurs speelden en die plek vonden ze zoveel sfeervoller dan het theater in Limoges dat we ze echt in Parijs moesten opzoeken.
De parkeergarages van Orly zijn net kleine steden, maar dan met meerdere verdiepingen. De hele tijd dat je er rondloopt hoor je een damesstem zeggen dat je het niveau en het vak cq. straat waar je auto staat op je bon uit de parkeerautomaat moet schrijven, omdat je anders je auto niet terug vindt. Dat laatste zou best wel eens waar kunnen zijn, ondanks dat alles uitstekend is aangeven, bijna on-Frans. Wij liepen zonder problemen, zo onbekend als we waren, naar de trein/metro-verbinding richting het centrum van Parijs. Alles bij elkaar kostte het anderhalf uur voordat we in een klein restaurant in de buurt van de Opera achter onze lunch zaten.
Het zoeken van een hotelkamer was een wat minder eenvoudige klus. Het ene na het andere hotel bleek vol, bezet, complèt. En daar waren hotels bij waar we maar niet op de prijslijst keken omdat we anders al helemaal niet naar binnen hadden gedurft. Maar voor een nacht..., maar nee hoor. Alles echt vol. Populaire stad, maar dat wisten we al. Uiteindelijk zijn we ergens in de buurt van de Halles op een adres terecht gekomen, waar ik een van mijn allereerste keren in Parijs geslapen heb omdat toen alles vooral niets mocht kosten. Erg romantisch zullen we maar zeggen en in elk geval goed betaalbaar.
‘s Avonds zaten we enigszins uitgeput -want we hadden ongewild diverse keren niet de kortste weg genomen tussen Opera en Les Halles- in een prachtig theater, gedecoreerd met alle denkbare theaterkitsch. Veel rood fluweel, veel verguld gips in barokke krullen, kroonluchters, balkons à la de Muppets-show en dat alles heel klein, knus en compact. Het stuk was aardig te volgen zonder dat je ieder woord hoefde te kennen. De mensen zagen er wel wat anders uit dan we ze gewend waren. Veel pruiken, kostuums en make-up.
Na hun hartverwarmend vertrek, hun verzekering dat ze zo ontzettend hadden genoten tijdens hun verblijf en al die energie die ze bij ons opgedaan hadden, waren ze bij ons weerzien weer terug bij af. Parijs had hen weer opgeslokt, ze hadden het gevoel geleefd te worden en vooral; het einde van het stuk naderde en daarna was het maar weer afwachten wat kwam. Als gezelschap waren ze wel nog met een ander stuk bezig, maar het gezelschap op zich was een gelegenheidskwestie en geen vaste theatergroep. Je zou ze zo onder de arm mee hebben genomen als een stel verdwaalde straatkatjes om ze thuis eens lekker te vertroetelen, maar bij mensen werkt dat vast anders.
We zijn die avond in het theater blijven hangen. Ze hadden een soort verjaardagsfeestje met erg lekkere worst en nog lekkerdere taarten. Teruglopend naar het hotel was d'r weer die ouderwetse tintel van het leven in de grote stad. ‘s Middags was die er ook al even geweest maar nu veel heftiger. Het heeft wel wat. Snel terug komen en dan wat langer dan een dag en een nacht
De parkeergarages van Orly zijn net kleine steden, maar dan met meerdere verdiepingen. De hele tijd dat je er rondloopt hoor je een damesstem zeggen dat je het niveau en het vak cq. straat waar je auto staat op je bon uit de parkeerautomaat moet schrijven, omdat je anders je auto niet terug vindt. Dat laatste zou best wel eens waar kunnen zijn, ondanks dat alles uitstekend is aangeven, bijna on-Frans. Wij liepen zonder problemen, zo onbekend als we waren, naar de trein/metro-verbinding richting het centrum van Parijs. Alles bij elkaar kostte het anderhalf uur voordat we in een klein restaurant in de buurt van de Opera achter onze lunch zaten.
Het zoeken van een hotelkamer was een wat minder eenvoudige klus. Het ene na het andere hotel bleek vol, bezet, complèt. En daar waren hotels bij waar we maar niet op de prijslijst keken omdat we anders al helemaal niet naar binnen hadden gedurft. Maar voor een nacht..., maar nee hoor. Alles echt vol. Populaire stad, maar dat wisten we al. Uiteindelijk zijn we ergens in de buurt van de Halles op een adres terecht gekomen, waar ik een van mijn allereerste keren in Parijs geslapen heb omdat toen alles vooral niets mocht kosten. Erg romantisch zullen we maar zeggen en in elk geval goed betaalbaar.
‘s Avonds zaten we enigszins uitgeput -want we hadden ongewild diverse keren niet de kortste weg genomen tussen Opera en Les Halles- in een prachtig theater, gedecoreerd met alle denkbare theaterkitsch. Veel rood fluweel, veel verguld gips in barokke krullen, kroonluchters, balkons à la de Muppets-show en dat alles heel klein, knus en compact. Het stuk was aardig te volgen zonder dat je ieder woord hoefde te kennen. De mensen zagen er wel wat anders uit dan we ze gewend waren. Veel pruiken, kostuums en make-up.
Na hun hartverwarmend vertrek, hun verzekering dat ze zo ontzettend hadden genoten tijdens hun verblijf en al die energie die ze bij ons opgedaan hadden, waren ze bij ons weerzien weer terug bij af. Parijs had hen weer opgeslokt, ze hadden het gevoel geleefd te worden en vooral; het einde van het stuk naderde en daarna was het maar weer afwachten wat kwam. Als gezelschap waren ze wel nog met een ander stuk bezig, maar het gezelschap op zich was een gelegenheidskwestie en geen vaste theatergroep. Je zou ze zo onder de arm mee hebben genomen als een stel verdwaalde straatkatjes om ze thuis eens lekker te vertroetelen, maar bij mensen werkt dat vast anders.
We zijn die avond in het theater blijven hangen. Ze hadden een soort verjaardagsfeestje met erg lekkere worst en nog lekkerdere taarten. Teruglopend naar het hotel was d'r weer die ouderwetse tintel van het leven in de grote stad. ‘s Middags was die er ook al even geweest maar nu veel heftiger. Het heeft wel wat. Snel terug komen en dan wat langer dan een dag en een nacht
zondag 23 januari 2011
Zoet
Op de een of andere manier (gniffel, gniffel) wil het maar niet lukken om naar Boussac te rijden. Ik weet dus nog steeds niet of de dakreparaties naar wens zijn uitgevoerd. Wat lullig is voor de dekdekker. Nu moet die arme man op zijn geld wachten. Het werk is eind december gedaan en sindsdien heeft de secretaresse al drie keer aan de telefoon gehangen.
Wanneer had ik ook weer de offerte ondertekend. O ja, eind juni ... Ooooooo.
Tsja, wat gij niet wilt dat u geschiedt ..... Of is het meer: "Goed voorbeeld, doet goed volgen"?
Wanneer had ik ook weer de offerte ondertekend. O ja, eind juni ... Ooooooo.
Tsja, wat gij niet wilt dat u geschiedt ..... Of is het meer: "Goed voorbeeld, doet goed volgen"?
zaterdag 22 januari 2011
Kleine dingetjes
Het zijn de kleine dingen die het doen. Hup, trap nog een open deur in!! Een koe schijt tenslotte meer dan een geit. Eindelijk 'label', 'datum' en 'reacties' op één regel onder het bericht gekregen.
Ik snap de code voor de blog-sjablonen maar deels. Weet inmiddels wel dat er aardig wat kromme zaken in die programmatuur zitten. Dit was er zo eentje. Nu die 'stomme' ATOM op het eind nog en ik ben tevreden met het slopen en kan de opbouw beginnen.
Ik snap de code voor de blog-sjablonen maar deels. Weet inmiddels wel dat er aardig wat kromme zaken in die programmatuur zitten. Dit was er zo eentje. Nu die 'stomme' ATOM op het eind nog en ik ben tevreden met het slopen en kan de opbouw beginnen.
vrijdag 21 januari 2011
Een dagtaak
Geschreven heb ik al sinds de middelbare school. Ik bedoel dan meer dan strikt noodzakelijk, gewoon voor mezelf, brieven en soms andere pogingen. Vakantieplekken zag ik door de lens van de camera en beleefde ik op papier. Dagboekperioden wisselden zich af met tijden, waarin minder behoefte aan reflextie bestond.
Sinds eind 2007 vertoont de schrijfactiviteit een stijgende lijn. De dagelijkse beslommeringen worden nu opgeslagen in een tekstbestand op de laptop. Gisteren aan de 750ste pagina begonnen. Bloggen deed ik al 'avant la lettre' in het kader van onze verhuuractiviteiten in Frankrijk. Die draad heb ik vorig jaar weer opgeraapt en in een officiëlere vorm gegoten. Naast de plaatjes, de weg naar mijn toekomst, wat losse opmerkingen, diepere ergernissen en nog wat vage ideeën, ben ik een week of wat geleden een tijdelijke blog begonnen over de middelbare school.
Het doet me deugd die schrijverijen. Het is inmiddels soms bijna een dagtaak en wat het meest bizarre is.... ik vind van mezelf dat het eigenlijk niet mag. Het tijdverspilling is. Ik verdoe mijn tijd. Er is zoveel wat moet gebeuren. Er is zoveel wat gedaan moet worden, opgeruimd, hersteld, schoongemaakt, etc. Iedere dag laat ik mijn blik over de klussen, huishoudelijke taken en de ongeordende rommel glijden, ga achter de Pc zitten, begin te tikken en laat de boel de boel.
Sinds eind 2007 vertoont de schrijfactiviteit een stijgende lijn. De dagelijkse beslommeringen worden nu opgeslagen in een tekstbestand op de laptop. Gisteren aan de 750ste pagina begonnen. Bloggen deed ik al 'avant la lettre' in het kader van onze verhuuractiviteiten in Frankrijk. Die draad heb ik vorig jaar weer opgeraapt en in een officiëlere vorm gegoten. Naast de plaatjes, de weg naar mijn toekomst, wat losse opmerkingen, diepere ergernissen en nog wat vage ideeën, ben ik een week of wat geleden een tijdelijke blog begonnen over de middelbare school.
Het doet me deugd die schrijverijen. Het is inmiddels soms bijna een dagtaak en wat het meest bizarre is.... ik vind van mezelf dat het eigenlijk niet mag. Het tijdverspilling is. Ik verdoe mijn tijd. Er is zoveel wat moet gebeuren. Er is zoveel wat gedaan moet worden, opgeruimd, hersteld, schoongemaakt, etc. Iedere dag laat ik mijn blik over de klussen, huishoudelijke taken en de ongeordende rommel glijden, ga achter de Pc zitten, begin te tikken en laat de boel de boel.
dinsdag 18 januari 2011
Kleine stapjes
De mist trekt op. Mijn bestaan krijgt weer scherp gelijnde contouren. De naschokken verminderen gestaag in intensiteit en dijen uit als de kringen in het water nadat de steen onder het oppervlak is verdwenen. Een weekeinde feest. Je moet het tenslotte allemaal positief bezien, niet dan?
Ik zal mijn gretigheid een tandje lager schakelen en me nog een paar weken -indien nodig- gunnen om terug te geraken op het pad waar ik vorige week even aan heb mogen snuffelen. De richting is helder, het doel duidelijk maar de aard van de processie is niet veranderd: 3 vooruit, 2 terug!
Ik zal mijn gretigheid een tandje lager schakelen en me nog een paar weken -indien nodig- gunnen om terug te geraken op het pad waar ik vorige week even aan heb mogen snuffelen. De richting is helder, het doel duidelijk maar de aard van de processie is niet veranderd: 3 vooruit, 2 terug!
maandag 17 januari 2011
Parijs, de grote stad -1
(27-10-2000) Begin september mochten wij een theatergezelschap verwelkomen dat bij ons z'n onderdak had geregeld voor een repetitieweek in Saint Yrieix la Perche. De groep bestond uit 5 Parijzenaars en 2 personen uit Limoges, maar alleen de Parijzenaren zaten bij ons. Het stuk -iets met een kale zangeres die helemaal niet zingt, van Ionesco- voeren ze al een drietal jaren op en de repetitie was bedoeld om alles weer wat op te frissen. Aansluitend zouden ze de hele maand oktober in Parijs spelen en in november een week in Limoges. Verschil moet er zijn.
Het gezelschap had er echt zin in..... in het verblijf op het platteland. Direct na de aankomst, die op Franse wijze vele uren later was dan afgesproken, was iedereen vooral sprakeloos. Ze hadden de folder gezien en als zovele mensen hadden ze verwacht dat de werkelijkheid wat minder zou zijn. Zo gaat dat bij reclame tenslotte. Niets is echter minder waar. Dus na veel ge-Oooo en ge-Aaaaa en de verdeling over de studio's en huisje 1 ontstond er snel een soort vakantiegevoel in plaats van de motivatie om te repeteren. De erop volgende dagen gingen ze steeds later weg om steeds eerder terug te keren.
Het waren leuke lui en na een aankomst die het verhalen waard is, kon eigenlijk niets meer stuk. Het was net na het weekeinde waarin Frankrijk in de greep was van een groot gebrek aan mobiliteit. Ook een aantal gasten van ons waren ‘getroffen' door de blokkades en konden pas op maandag in plaats van zaterdag huiswaarts trekken. Wij hadden hen uitgezwaaid, waar nodig de schoonmaak op peil gebracht en steeds als we even binnenshuis waren was er weer gebeld om door te geven dat de aankomst van het gezelschap weer later werd. Het wachten zat, slenterden we aan het eind van de middag over ons terrein. Het einde van het seizoen voor ogen, bedenkende waarop we ons als beloning zouden trakteren, wandelden we het pad af richting de ‘grote weg'. Daar aangekomen stonden we wat te keuvelen over bereikbaarheid, borden en dat soort zaken toen een zwarte Peugeot, space model arriveerde. Het gezelschap. De raampjes waren naar beneden, er werden wat vrolijke opmerkingen gewisseld en de auto stoof het pad op. En daar stonden wij. Een beetje verloren. Voor een lift was het te laat en langzaam aan vroegen we ons af of ze wel door hadden gehad dat wij de eigenaren waren. Yoland ging er achter aan: een kleine mensje op een honderden meters lange weg in de stofwolken van een net voorbij gereden wagen: een begin of einde van een film waard.
Na uitgebreide verontschuldigingen, gezellige dagen, lunchtraktaties over en weer werden we uitgenodigd om hen in Parijs op te zoeken en van de voorstelling te genieten.
Het gezelschap had er echt zin in..... in het verblijf op het platteland. Direct na de aankomst, die op Franse wijze vele uren later was dan afgesproken, was iedereen vooral sprakeloos. Ze hadden de folder gezien en als zovele mensen hadden ze verwacht dat de werkelijkheid wat minder zou zijn. Zo gaat dat bij reclame tenslotte. Niets is echter minder waar. Dus na veel ge-Oooo en ge-Aaaaa en de verdeling over de studio's en huisje 1 ontstond er snel een soort vakantiegevoel in plaats van de motivatie om te repeteren. De erop volgende dagen gingen ze steeds later weg om steeds eerder terug te keren.
Het waren leuke lui en na een aankomst die het verhalen waard is, kon eigenlijk niets meer stuk. Het was net na het weekeinde waarin Frankrijk in de greep was van een groot gebrek aan mobiliteit. Ook een aantal gasten van ons waren ‘getroffen' door de blokkades en konden pas op maandag in plaats van zaterdag huiswaarts trekken. Wij hadden hen uitgezwaaid, waar nodig de schoonmaak op peil gebracht en steeds als we even binnenshuis waren was er weer gebeld om door te geven dat de aankomst van het gezelschap weer later werd. Het wachten zat, slenterden we aan het eind van de middag over ons terrein. Het einde van het seizoen voor ogen, bedenkende waarop we ons als beloning zouden trakteren, wandelden we het pad af richting de ‘grote weg'. Daar aangekomen stonden we wat te keuvelen over bereikbaarheid, borden en dat soort zaken toen een zwarte Peugeot, space model arriveerde. Het gezelschap. De raampjes waren naar beneden, er werden wat vrolijke opmerkingen gewisseld en de auto stoof het pad op. En daar stonden wij. Een beetje verloren. Voor een lift was het te laat en langzaam aan vroegen we ons af of ze wel door hadden gehad dat wij de eigenaren waren. Yoland ging er achter aan: een kleine mensje op een honderden meters lange weg in de stofwolken van een net voorbij gereden wagen: een begin of einde van een film waard.
Na uitgebreide verontschuldigingen, gezellige dagen, lunchtraktaties over en weer werden we uitgenodigd om hen in Parijs op te zoeken en van de voorstelling te genieten.
vrijdag 14 januari 2011
Omgekeerd evenredig
Tob je ruim drie jaar met de dood, loopt te zeulen en slepen met je leven, dwaalt van de ene goede raad naar het andere welgemeende advies, ziet maar met moeite af van een audiëntie bij Jomanda, flikkert die hele zooi weer ver bij je vandaan, pakt jezelf bij het nekvel en dwingt je tot bewegen, accepteren, keuzes en consequenties en zie daar, eindelijk licht aan het eind van die gitzwarte tunnel, sterker nog: Weg tunnel!
Aarzelende opluchting, ongeloof maar vol vertrouwen dat de juiste weg is ingeslagen, wordt je door je eigen troepen onderuit gehaald. 'N één-tweetje tussen lichaam en geest met een paniekaanval tot gevolg waar de meest uitgehongerde straathonden geen brood van lusten. Dat was donderdagmorgen om half vijf en de naschokken duren nog voort. Ik krijg het niet bedacht, maar doe het blijkbaar toch allemaal zelf.
Nu wil ik dat laatste nog wel geloven, maar geen haar op mijn hoofd, al worden dat er steeds minder, heeft woensdagnacht bedacht om voor het eerst sinds ruim een jaar eindelijk nog eens een lekkere, knallende paniek door dat net tot rust gekomen lijf heen te jagen. Ik zal maar niet in de fout vervallen om opzoek te gaan naar de oorzaak. Ik ga me ook niet laten verleiden tot de grootste hobby van al die zoekende zieltjes om achteraf alles van de juiste cq gewenste verklaring te voorzien maar hou het op de laatste stuiptrekkingen, het laatste verzet van een bestaan dat pas net is uitgerangeerd.
Aarzelende opluchting, ongeloof maar vol vertrouwen dat de juiste weg is ingeslagen, wordt je door je eigen troepen onderuit gehaald. 'N één-tweetje tussen lichaam en geest met een paniekaanval tot gevolg waar de meest uitgehongerde straathonden geen brood van lusten. Dat was donderdagmorgen om half vijf en de naschokken duren nog voort. Ik krijg het niet bedacht, maar doe het blijkbaar toch allemaal zelf.
Nu wil ik dat laatste nog wel geloven, maar geen haar op mijn hoofd, al worden dat er steeds minder, heeft woensdagnacht bedacht om voor het eerst sinds ruim een jaar eindelijk nog eens een lekkere, knallende paniek door dat net tot rust gekomen lijf heen te jagen. Ik zal maar niet in de fout vervallen om opzoek te gaan naar de oorzaak. Ik ga me ook niet laten verleiden tot de grootste hobby van al die zoekende zieltjes om achteraf alles van de juiste cq gewenste verklaring te voorzien maar hou het op de laatste stuiptrekkingen, het laatste verzet van een bestaan dat pas net is uitgerangeerd.
donderdag 13 januari 2011
Vrouwe Justicia
(04/03/2008) Wat een aanfluiting, wat een procedurele flutzooi. Mijn advocaat was niet aanwezig toen na ongeveer een half uur vertraging de zitting begon. Resultaat was de mededeling, dat mijn zaak het beste doorgeschoven kon worden naar de 4e juni!!??????? Eigenlijk was de tegenpartij alleen geïnteresseerd in de wijze van vererven. Toen duidelijk was, dat ik de enige erfgenaam was, wist hij genoeg. Hij wilde verder de zaak afwachten, die naar het schijnt de makelaar heeft aangespannen of gaat doen om mij en de Engelsen te dwingen tot het realiseren van de verkoop. Lukt dat, dan wil Thierry alsnog zijn recht om de grond te kunnen kopen ….. Kafka?? Waar komt die associatie ineens vandaan ….. Mijn advocaat heeft zich goed verweerd, toen hij er eindelijk was, maar de zaak wordt toch aangehouden tot in juni om de makelaar de ruimte te geven zijn zaken te regelen. Wederom afwachten en thee drinken. Ach ja.
dinsdag 11 januari 2011
De kogel door de kerk
Na drie jaar aarzelen, mezelf toespreken, proberen en steeds weer zien, merken, voelen, letterlijk en figuurlijk aan den lijve ondervinden dat ik met dingen bezig ben waar hart noch ziel bij betrokken is, sluit ik vandaag definitief het hoofdstuk van de verhuur op deze plek.
Le petit Masvieux, Masvieux, Grand Masvieux.....
Onbeschrijfelijk genot, harde realiteit, dromen, en nachtmerries. Ik heb het hier allemaal meegemaakt.
Ik draai me vandaag om ........
........... en ga verder met mijn eigen leven.
Le petit Masvieux, Masvieux, Grand Masvieux.....
Onbeschrijfelijk genot, harde realiteit, dromen, en nachtmerries. Ik heb het hier allemaal meegemaakt.
Ik draai me vandaag om ........
........... en ga verder met mijn eigen leven.
maandag 10 januari 2011
Wikken & Wegen
Loop alweer een paar dagen met mijn ziel onder de arm. Het duurde even eer ik de aard van deze weinig aantrekkelijke sleeppartij begreep. Een inzicht dat me helaas geen bevrijding schonk. Er moet weer gehakt worden, desnoods met de botte bijl.
Ik schuif het al maanden nonchalant voor me uit, laat in alle rust mijn neus bloeden en ontken iedere betrokkenheid. Oefening baart kunst en zo ging mij deze ingewikkeldere versie van struisvogel's liefste bezigheid inmiddels goed af. Aangezien echter niemand behalve ik van het in stand houden van deze illusie op de hoogte was en ik er alles aan heb gedaan om het ook voor mezelf weg te moffelen, kon het niet anders dan dat de werkelijk eens op mijn deur zou kloppen. Hetgeen in de eerste dagen van dit nieuwe jaar is geschied.
Een aanvraag voor maart en een aanvraag voor juli. Het nieuwe seizoen! Wil ik nog? Kan ik me nog een keer opladen? Moet ik me dat gewurg met mezelf nog een keer aandoen?
De vragen dansen als een stel hyena's om me heen en gunnen me al dagen niet de gewenst rust om te doen wat ik zou willen doen. Willen doen ipv moeten doen .... that's the question.
Ik schuif het al maanden nonchalant voor me uit, laat in alle rust mijn neus bloeden en ontken iedere betrokkenheid. Oefening baart kunst en zo ging mij deze ingewikkeldere versie van struisvogel's liefste bezigheid inmiddels goed af. Aangezien echter niemand behalve ik van het in stand houden van deze illusie op de hoogte was en ik er alles aan heb gedaan om het ook voor mezelf weg te moffelen, kon het niet anders dan dat de werkelijk eens op mijn deur zou kloppen. Hetgeen in de eerste dagen van dit nieuwe jaar is geschied.
Een aanvraag voor maart en een aanvraag voor juli. Het nieuwe seizoen! Wil ik nog? Kan ik me nog een keer opladen? Moet ik me dat gewurg met mezelf nog een keer aandoen?
De vragen dansen als een stel hyena's om me heen en gunnen me al dagen niet de gewenst rust om te doen wat ik zou willen doen. Willen doen ipv moeten doen .... that's the question.
zondag 9 januari 2011
Losse schroeven
(28/02/2008) Vanavond weer eens wat zitten lezen op rouw-verwante websites. Het onderwerp is al niet vrolijk makend, maar als je ziet hoe en met name hoelang het proces soms ingrijpt op iemands leven dan geeft me dat weinig vertrouwen mbt het verdwijnen van mijn zenuwen, onrust en paniek.
Ik krijg daarbij voor mezelf niet de vinger op de zere plek. Wat is de veroorzaker van die onrust? De onduidelijkheid van mijn toekomst? De onzekerheid omtrent alles, ja zo ongeveer alles wat me te wachten staat? Thierry, het Gerecht, de verkoop, het a.s. seizoen, Boussac, de verhuizing, de verbouwing, het graf, de omgang met de familie van Yoland, het geld, de Stichting, de beesten, mijn levensinvulling, mijn bezigheden, mijn familie, mijn hart, mijn lijf, noem het maar op. Echt alles staat op z’n kop en/of op losse schroeven.
Hoe pak je zoiets aan? De hulp is het duidelijk niet. Daar kan ik goed een paar dingen mee doen, maar als ik niet uitkijk (duidelijker sturen en opdrachten geven) krijg ik daar meer last mee dan voordeel van. Een baan zoeken? Onzin. Ik moet hier vooral weg en me goed afvragen, wat ik daar wel of niet voor over heb. Mijn eigen plek, mijn eigen bezigheden, mijn eigen leven, mijn manier zoeken om Yoland een goede plaats in mijn leven te geven, opzoek naar een zinvolle (in-)vulling van de ontstane leegte. Klinkt allemaal zo duidelijk en vanzelfsprekend maar waarom komt er dan zo weinig van terecht??
Ik krijg daarbij voor mezelf niet de vinger op de zere plek. Wat is de veroorzaker van die onrust? De onduidelijkheid van mijn toekomst? De onzekerheid omtrent alles, ja zo ongeveer alles wat me te wachten staat? Thierry, het Gerecht, de verkoop, het a.s. seizoen, Boussac, de verhuizing, de verbouwing, het graf, de omgang met de familie van Yoland, het geld, de Stichting, de beesten, mijn levensinvulling, mijn bezigheden, mijn familie, mijn hart, mijn lijf, noem het maar op. Echt alles staat op z’n kop en/of op losse schroeven.
Hoe pak je zoiets aan? De hulp is het duidelijk niet. Daar kan ik goed een paar dingen mee doen, maar als ik niet uitkijk (duidelijker sturen en opdrachten geven) krijg ik daar meer last mee dan voordeel van. Een baan zoeken? Onzin. Ik moet hier vooral weg en me goed afvragen, wat ik daar wel of niet voor over heb. Mijn eigen plek, mijn eigen bezigheden, mijn eigen leven, mijn manier zoeken om Yoland een goede plaats in mijn leven te geven, opzoek naar een zinvolle (in-)vulling van de ontstane leegte. Klinkt allemaal zo duidelijk en vanzelfsprekend maar waarom komt er dan zo weinig van terecht??
zaterdag 8 januari 2011
Instanties
Iedereen kan ze schieten, alles wat gedaan wordt gebeurd onder het motto "Driemaal is scheepsrecht", ze fuseren en verhuizen aan de lopende band, voeren de ene na de andere vernieuwing van hun computerprogrammatuur door, verspillen kruiwagengewijs hun geld aan klantgerichtheidscusussen en groeien desondanks harder dan kool. Ra, ra wat is dat?
Yep, een uitvoerende Franse overheidsinstantie. In dit geval de RSI, een soort fonds op het terrein van ziekte, pensioen, etc.. dat verantwoordelijk is voor de basisverzekering van zelfstandige ondernemers. Ik zit al jaren bij die instantie of een van de illustere voorgangers en heb al het nodige theater meegemaakt. De voorlopig kroon op hun werk waren de waarlijk Kafkaiaanse toestanden en nog absurder bij de noodzakelijke veranderingen na de dood van Yoland. Daar ga ik het niet over hebben, want ik kan niet instaan voor de mogelijke gevolgen.
Nee. Het gaat om iets vele malen simpelers. Eind 2009 onze SARL, de Franse versie van een Bv opgeheven, tenminste de eerste stappen ondernomen, want ook dat gaat allemaal erg, wat zal ik zeggen (?), zorgvuldig of omslachtig? Daarbij ben ik direct van 'directeur' overgestapt op de status van simpele zelfstandige ondernemer, aangesloten bij dezelfde verzekerende instantie. Tot eind oktober leek alles goed te gaan, ondanks vele waarschuwingen van mijn boekhouder en eerdere ervaringen. Aan het eind van die maand vielen twee enveloppen op de mat. Eentje met het vriendelijke verzoek om de achterstallige bijdragen voor de Bv te betalen. Volgens de dames en/of heren een slordige 15.000 euro. En de andere om me op de hoogte te stellen van het feit dat ik uitgeschreven was, vanwege het opheffen van diezelfde Bv.
Net voordat de moed in het uiterste hoekje van mijn schoenen gekropen was, kon ik 'm in het nekvel grijpen, heb ik mijn stoute schoeisel aangetrokken en ben naar Limoges gereden. Twee bezoekjes, drie telefoontjes en enkele schrijvens later leek alles rechtgezet tot vandaag de RAM, het uitvoerende ziekendeel van de RSI mij op de hoogte meende te moeten stellen, dat ze een recente ziekenhuisbehandeling niet konden vergoeden, omdat ik tenslotte per 22/12/2010 geen deel meer uitmaakte van hun bestanden...... Ik heb op de ronde met de honden effe lopen gillen. Lost niks op, de dieren schrokken zich een hoedje, maar deed wel goed.
Yep, een uitvoerende Franse overheidsinstantie. In dit geval de RSI, een soort fonds op het terrein van ziekte, pensioen, etc.. dat verantwoordelijk is voor de basisverzekering van zelfstandige ondernemers. Ik zit al jaren bij die instantie of een van de illustere voorgangers en heb al het nodige theater meegemaakt. De voorlopig kroon op hun werk waren de waarlijk Kafkaiaanse toestanden en nog absurder bij de noodzakelijke veranderingen na de dood van Yoland. Daar ga ik het niet over hebben, want ik kan niet instaan voor de mogelijke gevolgen.
Nee. Het gaat om iets vele malen simpelers. Eind 2009 onze SARL, de Franse versie van een Bv opgeheven, tenminste de eerste stappen ondernomen, want ook dat gaat allemaal erg, wat zal ik zeggen (?), zorgvuldig of omslachtig? Daarbij ben ik direct van 'directeur' overgestapt op de status van simpele zelfstandige ondernemer, aangesloten bij dezelfde verzekerende instantie. Tot eind oktober leek alles goed te gaan, ondanks vele waarschuwingen van mijn boekhouder en eerdere ervaringen. Aan het eind van die maand vielen twee enveloppen op de mat. Eentje met het vriendelijke verzoek om de achterstallige bijdragen voor de Bv te betalen. Volgens de dames en/of heren een slordige 15.000 euro. En de andere om me op de hoogte te stellen van het feit dat ik uitgeschreven was, vanwege het opheffen van diezelfde Bv.
Net voordat de moed in het uiterste hoekje van mijn schoenen gekropen was, kon ik 'm in het nekvel grijpen, heb ik mijn stoute schoeisel aangetrokken en ben naar Limoges gereden. Twee bezoekjes, drie telefoontjes en enkele schrijvens later leek alles rechtgezet tot vandaag de RAM, het uitvoerende ziekendeel van de RSI mij op de hoogte meende te moeten stellen, dat ze een recente ziekenhuisbehandeling niet konden vergoeden, omdat ik tenslotte per 22/12/2010 geen deel meer uitmaakte van hun bestanden...... Ik heb op de ronde met de honden effe lopen gillen. Lost niks op, de dieren schrokken zich een hoedje, maar deed wel goed.
Terugblik op het seizoen
(21-10-2000) De verhaaltjeschronologie volgend is het net alsof er tussen begin augustus en de eerste week van oktober niets is gebeurd of dat wij het ontzettend druk hebben gehad. Geen van beide opties dekt de gehele lading. De huisjes en studio's waren goed bezet, maar zoals al eens eerder geconstateerd; het was allemaal best goed te doen. Het zal -met het einde van het seizoen in zicht- aan het langzaam inzakkend tempo gelegen hebben dat dingen voor ons uit werden geschoven. Het grasmaaien ging gewoon door, maar niet meer met de illusie dat het allemaal nog gemaaid kon worden voor het invallen van de herfst. Het koken had geen enkel stress-effect meer tot gevolg. En wijzelf namen de tijd om te genieten van de gezelligheid van de mensen om ons heen.
Het werd later ‘s avonds, dus later ‘s ochtends (gelukkig niet al teveel kamergasten). Laten we het op een massale onthaasting houden.
Het werd later ‘s avonds, dus later ‘s ochtends (gelukkig niet al teveel kamergasten). Laten we het op een massale onthaasting houden.
vrijdag 7 januari 2011
Borrelend borrelen
Knisperend geknetter op de achtergrond -hoewel het voor me gebeurd- van gretige en gulzige vlammen, die zich te goed aan de houtblokken in de kachel. Zelf gezeten in een Bouvries relikwie, slaapzak, gegarandeerd tot -5, over mijn benen, Laptop op mijn schoot en mijn hoofd in de wolken. Zo werk ik mijn dagelijks gebrek aan belevenissen met veel gevoel voor detail bij. Vandaag wil dat niet zo vlotten, wat geen uitzondering maar eerder regel is. Van niets iets maken is een kunst die moeite kost en moeite is iets dat ergens vandaan moet komen en zelden uit het niets opbloeit.
Mijn gedachten maken van de gelegenheid gebruik om er tussenuit te glippen en zich niet zozeer met minder aardse maar dan toch met duidelijk lossere onderwerpen bezig te houden. De laatste tijd gebeurt het vaker dat op die manier de inrichting van de toekomstige plek zich onaangemeld tussen mijn oren nesteld. Zowel het patroon van de toekomstige tegelvloer in de keuken als het ontwerp voor een modulaire boekenkast (iets voor IKEA?), de tegels van de badkamer of de opzet van een natuurstenen muur rondom de moestuin strijden dan om mijn gedachtenenergie.
Zou het een reden hebben dat ineens ideeën om mijn aandacht vragen? Is ergens het licht op groen gezet? Is tussen al de onthullingen van Wikileaks ergens een regel gewijd geweest aan mijn toekomst? Dat ie bestaat, bijvoorbeeld? Ongetwijfeld een krabbel in de zijlijn, iets wat oog als een achteloze opmerking, voor ieder ander volstrekt irrelevant maar voor mij van levensbelang? Het maakt me niet uit. Desnoods staat het in de bijbel of zit het verborgen in de kwatrijnen van Nostradamus. Als het maar gebeurt. Als het maar gebeurt in 2011.
Mijn gedachten maken van de gelegenheid gebruik om er tussenuit te glippen en zich niet zozeer met minder aardse maar dan toch met duidelijk lossere onderwerpen bezig te houden. De laatste tijd gebeurt het vaker dat op die manier de inrichting van de toekomstige plek zich onaangemeld tussen mijn oren nesteld. Zowel het patroon van de toekomstige tegelvloer in de keuken als het ontwerp voor een modulaire boekenkast (iets voor IKEA?), de tegels van de badkamer of de opzet van een natuurstenen muur rondom de moestuin strijden dan om mijn gedachtenenergie.
Zou het een reden hebben dat ineens ideeën om mijn aandacht vragen? Is ergens het licht op groen gezet? Is tussen al de onthullingen van Wikileaks ergens een regel gewijd geweest aan mijn toekomst? Dat ie bestaat, bijvoorbeeld? Ongetwijfeld een krabbel in de zijlijn, iets wat oog als een achteloze opmerking, voor ieder ander volstrekt irrelevant maar voor mij van levensbelang? Het maakt me niet uit. Desnoods staat het in de bijbel of zit het verborgen in de kwatrijnen van Nostradamus. Als het maar gebeurt. Als het maar gebeurt in 2011.
Belofte
Ik zal er geen gewoonte van maken, omdat deze kant van mijn spectrum toebedeeld is aan de terugblik vanuit 2008 en verder, maar soms voel ik mezelf nog steeds in dezelfde prut zitten. Dan lijkt het alsof niks vooruit gaat en ook niet wilt. Dan heb je zo'n dag als vandaag, die als een nachtkaars uitgaat, voordat hij begonnen is. Het lijf wil niet. Het hoofd zit verstopt. Mijn hart wil letterlijk en figuurlijk d'ruit. Niks heeft kleur. Niks smaakt, ook de drank niet. Het is moeilijk om op dit soort momenten duidelijk te maken, dat het zoveel beter gaat dan goed 3 jaar geleden. Toch is het zo, maar de verkeerde en helaas niet zeldzame momenten blijven er inhakken als een honkbalknuppel in een ontspannen maag.
Normaal gesproken zwijg ik dan en trek me terug. Laat de bui overwaaien, waar nodig uitrazen en kom weer te voorschijn als rust en kalmte de belofte van beter binnen het bereik van mijn vooruitzichten zet. Ik voel me dan letterlijk als een dier, opgejaagd en aangeschoten wild dat uit z'n schuilplaats komt, als het gehuil en geblaf van de honden is verdwenen. Aarzelend maar met de wil om aan de jacht te ontsnappen. Ik lik mijn wonden, ga opzoek naar water, probeer wat te eten, kijk om me heen en besluit verder te trekken in de hoop, dat in de gekozen richting me mooiere tijden wachten ipv de volgende meute honden en jagers.
Normaal gesproken zwijg ik dan en trek me terug. Laat de bui overwaaien, waar nodig uitrazen en kom weer te voorschijn als rust en kalmte de belofte van beter binnen het bereik van mijn vooruitzichten zet. Ik voel me dan letterlijk als een dier, opgejaagd en aangeschoten wild dat uit z'n schuilplaats komt, als het gehuil en geblaf van de honden is verdwenen. Aarzelend maar met de wil om aan de jacht te ontsnappen. Ik lik mijn wonden, ga opzoek naar water, probeer wat te eten, kijk om me heen en besluit verder te trekken in de hoop, dat in de gekozen richting me mooiere tijden wachten ipv de volgende meute honden en jagers.
donderdag 6 januari 2011
Reflectie
Januari. Januari 2011. Het vierde jaar sinds! Een hoop gedaan, veel bereikt en niks opgeschoten. Gaat het dit jaar lukken? Er is maar één manier om daar achter te komen. Precies: aan de slag met het jaar! Op naar 2012. Ik zal alvast een goede fles champagne klaar leggen voor het geval dat.
Voor het geval dat een koper ten tonel verschijnt.
Voor het geval dat ik deze plek, dit van glans ontdane paradijs kan verlaten.
Voor het geval dat ik definitief de deur van deze periode achter me dicht kan trekken.
Voor het geval dat ik eindelijk verder kan!!
Voor het geval dat een koper ten tonel verschijnt.
Voor het geval dat ik deze plek, dit van glans ontdane paradijs kan verlaten.
Voor het geval dat ik definitief de deur van deze periode achter me dicht kan trekken.
Voor het geval dat ik eindelijk verder kan!!
woensdag 5 januari 2011
Voornemens
(26/02/2008) Ik moet nu langzaam maar eens beginnen met mijn eigen leven. Yoland kan me nu niet meer helpen, tegenhouden, dwarszitten, vertwijfelen, ineens overvallen met een tegemoetkomende bui of trakteren op een royale dag. Ik moet het nu zelf doen en ik besef steeds duidelijker, dat ik in de afgelopen jaren meer en meer heb laten afhangen van de vaak onvoorspelbare stemmingen van Yoland.
Hup! Zuipen, neuken en gokken …. bij wijze van spreken dan, want geen van drieën interesseert me nog meer dan gemiddeld en dat is in alle drie de gevallen wel anders geweest. Gewoon leven, doen wat gedaan moet worden, geld uitgeven in zoverre dat kan en er uiteindelijk nog beter van worden ook: beter qua gezondheid, beter qua bezit en beter qua mens en gezelschap!! Laat ik daar nu eens een soort motto van proberen te maken en zien waar ik dan uit kom!
Hup! Zuipen, neuken en gokken …. bij wijze van spreken dan, want geen van drieën interesseert me nog meer dan gemiddeld en dat is in alle drie de gevallen wel anders geweest. Gewoon leven, doen wat gedaan moet worden, geld uitgeven in zoverre dat kan en er uiteindelijk nog beter van worden ook: beter qua gezondheid, beter qua bezit en beter qua mens en gezelschap!! Laat ik daar nu eens een soort motto van proberen te maken en zien waar ik dan uit kom!
dinsdag 4 januari 2011
Een berg ruimte
(23/02/2008) Rustige namiddag gehad. De hulp is op een gegeven ogenblik naar binnen gegaan om Rugby te kijken en nam de honden mee. Dus: Rust, Ruimte En nergens op te hoeven letten. Heerlijk met de handen in de grond en in alle rust door gewerkt tot de zon achter de schuur verdween en het koud werd.
Al werkend zweven mijn gedachten door de laatste jaren. Het besef dat Yoland nooit meer zal kunnen meegenieten van wat ons leven was, moest zijn, had kunnen worden, is pijnlijk duidelijk aanwezig. Eén jaar, slechts één jaar verschil en de wereld, mijn wereld is totaal veranderd. Waarom ga ik nog door? Wat is mijn doel? Wat stel ik me van de komende jaren voor??
Al werkend zweven mijn gedachten door de laatste jaren. Het besef dat Yoland nooit meer zal kunnen meegenieten van wat ons leven was, moest zijn, had kunnen worden, is pijnlijk duidelijk aanwezig. Eén jaar, slechts één jaar verschil en de wereld, mijn wereld is totaal veranderd. Waarom ga ik nog door? Wat is mijn doel? Wat stel ik me van de komende jaren voor??
zaterdag 1 januari 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)