(27-10-2000) Begin september mochten wij een theatergezelschap verwelkomen dat bij ons z'n onderdak had geregeld voor een repetitieweek in Saint Yrieix la Perche. De groep bestond uit 5 Parijzenaars en 2 personen uit Limoges, maar alleen de Parijzenaren zaten bij ons. Het stuk -iets met een kale zangeres die helemaal niet zingt, van Ionesco- voeren ze al een drietal jaren op en de repetitie was bedoeld om alles weer wat op te frissen. Aansluitend zouden ze de hele maand oktober in Parijs spelen en in november een week in Limoges. Verschil moet er zijn.
Het gezelschap had er echt zin in..... in het verblijf op het platteland. Direct na de aankomst, die op Franse wijze vele uren later was dan afgesproken, was iedereen vooral sprakeloos. Ze hadden de folder gezien en als zovele mensen hadden ze verwacht dat de werkelijkheid wat minder zou zijn. Zo gaat dat bij reclame tenslotte. Niets is echter minder waar. Dus na veel ge-Oooo en ge-Aaaaa en de verdeling over de studio's en huisje 1 ontstond er snel een soort vakantiegevoel in plaats van de motivatie om te repeteren. De erop volgende dagen gingen ze steeds later weg om steeds eerder terug te keren.
Het waren leuke lui en na een aankomst die het verhalen waard is, kon eigenlijk niets meer stuk. Het was net na het weekeinde waarin Frankrijk in de greep was van een groot gebrek aan mobiliteit. Ook een aantal gasten van ons waren ‘getroffen' door de blokkades en konden pas op maandag in plaats van zaterdag huiswaarts trekken. Wij hadden hen uitgezwaaid, waar nodig de schoonmaak op peil gebracht en steeds als we even binnenshuis waren was er weer gebeld om door te geven dat de aankomst van het gezelschap weer later werd. Het wachten zat, slenterden we aan het eind van de middag over ons terrein. Het einde van het seizoen voor ogen, bedenkende waarop we ons als beloning zouden trakteren, wandelden we het pad af richting de ‘grote weg'. Daar aangekomen stonden we wat te keuvelen over bereikbaarheid, borden en dat soort zaken toen een zwarte Peugeot, space model arriveerde. Het gezelschap. De raampjes waren naar beneden, er werden wat vrolijke opmerkingen gewisseld en de auto stoof het pad op. En daar stonden wij. Een beetje verloren. Voor een lift was het te laat en langzaam aan vroegen we ons af of ze wel door hadden gehad dat wij de eigenaren waren. Yoland ging er achter aan: een kleine mensje op een honderden meters lange weg in de stofwolken van een net voorbij gereden wagen: een begin of einde van een film waard.
Na uitgebreide verontschuldigingen, gezellige dagen, lunchtraktaties over en weer werden we uitgenodigd om hen in Parijs op te zoeken en van de voorstelling te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten