(31-10-2000) Eind oktober, net voordat de voorstellingscyclus van onze theatergasten uit september zou zijn afgelopen, hebben we onze spullen gepakt en zijn op weg gegaan naar de grote stad: Parijs. Na diverse overwegingen zijn we toch per auto vertrokken. Met de auto naar Orly, van daaruit met een speciale metro/rer-verbinding richting het feitelijk rer-net om in Châtelet/Les Halles de metro naar de Opera te nemen. Daar in de buurt was het theater waarin ‘onze' acteurs speelden en die plek vonden ze zoveel sfeervoller dan het theater in Limoges dat we ze echt in Parijs moesten opzoeken.
De parkeergarages van Orly zijn net kleine steden, maar dan met meerdere verdiepingen. De hele tijd dat je er rondloopt hoor je een damesstem zeggen dat je het niveau en het vak cq. straat waar je auto staat op je bon uit de parkeerautomaat moet schrijven, omdat je anders je auto niet terug vindt. Dat laatste zou best wel eens waar kunnen zijn, ondanks dat alles uitstekend is aangeven, bijna on-Frans. Wij liepen zonder problemen, zo onbekend als we waren, naar de trein/metro-verbinding richting het centrum van Parijs. Alles bij elkaar kostte het anderhalf uur voordat we in een klein restaurant in de buurt van de Opera achter onze lunch zaten.
Het zoeken van een hotelkamer was een wat minder eenvoudige klus. Het ene na het andere hotel bleek vol, bezet, complèt. En daar waren hotels bij waar we maar niet op de prijslijst keken omdat we anders al helemaal niet naar binnen hadden gedurft. Maar voor een nacht..., maar nee hoor. Alles echt vol. Populaire stad, maar dat wisten we al. Uiteindelijk zijn we ergens in de buurt van de Halles op een adres terecht gekomen, waar ik een van mijn allereerste keren in Parijs geslapen heb omdat toen alles vooral niets mocht kosten. Erg romantisch zullen we maar zeggen en in elk geval goed betaalbaar.
‘s Avonds zaten we enigszins uitgeput -want we hadden ongewild diverse keren niet de kortste weg genomen tussen Opera en Les Halles- in een prachtig theater, gedecoreerd met alle denkbare theaterkitsch. Veel rood fluweel, veel verguld gips in barokke krullen, kroonluchters, balkons à la de Muppets-show en dat alles heel klein, knus en compact. Het stuk was aardig te volgen zonder dat je ieder woord hoefde te kennen. De mensen zagen er wel wat anders uit dan we ze gewend waren. Veel pruiken, kostuums en make-up.
Na hun hartverwarmend vertrek, hun verzekering dat ze zo ontzettend hadden genoten tijdens hun verblijf en al die energie die ze bij ons opgedaan hadden, waren ze bij ons weerzien weer terug bij af. Parijs had hen weer opgeslokt, ze hadden het gevoel geleefd te worden en vooral; het einde van het stuk naderde en daarna was het maar weer afwachten wat kwam. Als gezelschap waren ze wel nog met een ander stuk bezig, maar het gezelschap op zich was een gelegenheidskwestie en geen vaste theatergroep. Je zou ze zo onder de arm mee hebben genomen als een stel verdwaalde straatkatjes om ze thuis eens lekker te vertroetelen, maar bij mensen werkt dat vast anders.
We zijn die avond in het theater blijven hangen. Ze hadden een soort verjaardagsfeestje met erg lekkere worst en nog lekkerdere taarten. Teruglopend naar het hotel was d'r weer die ouderwetse tintel van het leven in de grote stad. ‘s Middags was die er ook al even geweest maar nu veel heftiger. Het heeft wel wat. Snel terug komen en dan wat langer dan een dag en een nacht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten