(28/02/2008) Vanavond weer eens wat zitten lezen op rouw-verwante websites. Het onderwerp is al niet vrolijk makend, maar als je ziet hoe en met name hoelang het proces soms ingrijpt op iemands leven dan geeft me dat weinig vertrouwen mbt het verdwijnen van mijn zenuwen, onrust en paniek.
Ik krijg daarbij voor mezelf niet de vinger op de zere plek. Wat is de veroorzaker van die onrust? De onduidelijkheid van mijn toekomst? De onzekerheid omtrent alles, ja zo ongeveer alles wat me te wachten staat? Thierry, het Gerecht, de verkoop, het a.s. seizoen, Boussac, de verhuizing, de verbouwing, het graf, de omgang met de familie van Yoland, het geld, de Stichting, de beesten, mijn levensinvulling, mijn bezigheden, mijn familie, mijn hart, mijn lijf, noem het maar op. Echt alles staat op z’n kop en/of op losse schroeven.
Hoe pak je zoiets aan? De hulp is het duidelijk niet. Daar kan ik goed een paar dingen mee doen, maar als ik niet uitkijk (duidelijker sturen en opdrachten geven) krijg ik daar meer last mee dan voordeel van. Een baan zoeken? Onzin. Ik moet hier vooral weg en me goed afvragen, wat ik daar wel of niet voor over heb. Mijn eigen plek, mijn eigen bezigheden, mijn eigen leven, mijn manier zoeken om Yoland een goede plaats in mijn leven te geven, opzoek naar een zinvolle (in-)vulling van de ontstane leegte. Klinkt allemaal zo duidelijk en vanzelfsprekend maar waarom komt er dan zo weinig van terecht??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten