Tob je ruim drie jaar met de dood, loopt te zeulen en slepen met je leven, dwaalt van de ene goede raad naar het andere welgemeende advies, ziet maar met moeite af van een audiëntie bij Jomanda, flikkert die hele zooi weer ver bij je vandaan, pakt jezelf bij het nekvel en dwingt je tot bewegen, accepteren, keuzes en consequenties en zie daar, eindelijk licht aan het eind van die gitzwarte tunnel, sterker nog: Weg tunnel!
Aarzelende opluchting, ongeloof maar vol vertrouwen dat de juiste weg is ingeslagen, wordt je door je eigen troepen onderuit gehaald. 'N één-tweetje tussen lichaam en geest met een paniekaanval tot gevolg waar de meest uitgehongerde straathonden geen brood van lusten. Dat was donderdagmorgen om half vijf en de naschokken duren nog voort. Ik krijg het niet bedacht, maar doe het blijkbaar toch allemaal zelf.
Nu wil ik dat laatste nog wel geloven, maar geen haar op mijn hoofd, al worden dat er steeds minder, heeft woensdagnacht bedacht om voor het eerst sinds ruim een jaar eindelijk nog eens een lekkere, knallende paniek door dat net tot rust gekomen lijf heen te jagen. Ik zal maar niet in de fout vervallen om opzoek te gaan naar de oorzaak. Ik ga me ook niet laten verleiden tot de grootste hobby van al die zoekende zieltjes om achteraf alles van de juiste cq gewenste verklaring te voorzien maar hou het op de laatste stuiptrekkingen, het laatste verzet van een bestaan dat pas net is uitgerangeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten