(19/09/2008) Na een redelijk begin van de ochtend gisteren voornamelijk slecht weer gehad; nat …. regen. De hele dag huishoudelijk getut en tussendoor bezig geweest met de verschillende manieren waarop mensen in het leven kunnen staan.
De recente ontwikkelingen hebben me met de neus op een oud feit gedrukt. Na een hoop gedraai om de hete brei viel ergens de afgelopen dagen voor het eerst het woord, waar ik een schurfthekel aan heb: spiritualiteit! Brrrrr.
Wat brengt mensen ertoe om zich daaraan over te leveren?? Waarom die neiging om "alles" in de fictieve handen van een denkbeeldige hogere macht te leggen?? Ik heb het leven als een bestaand iets geaccepteerd, me daar niet al te veel over afgevraagd, maar me net enorm verbaasd en opzoek gegaan naar de dingen de daar omheen hangen, ongrijpbaarder, onverklaarbaarder zijn; het paranormale, astrologie, alles wat meer was dan simpelweg het leven. Die zoektocht heb ik met en in mezelf gedaan, analyserend, redenerend, etc. Uiteindelijk heb ik niets omarmd maar het zonder te ontkennen aan de kant gezet. Geen spiritualiteit, zo zou ik het in elk geval niet noemen. Afgezien van het feit dat het een zwaar overgewaardeerd begrip is, met erg veel ruimte vooraf (je moet tenslotte voor alles openstaan) en als er dan iets gebeurd wordt het achteraf (!!) altijd als onoverkomelijk beschouwd. En daar word ik een beetje kriebelig van. Doet me denken aan het verhaal van de dokter, die bij de voorspelling van het geslacht van een baby het tegenovergestelde van wat hij zegt opschrijft in zijn agenda. Heeft hij gelijk, dan blijft de agenda dicht, zat hij fout dan toont hij zijn agenda en zegt, dat hij toch weldegelijk het tegenovergestelde heeft gezegd en dat kan staven met de notitie in zijn boekje………
Als alles zo gebeurd zoals het moet gebeuren, dan zou het vooraf benoemd moeten kunnen worden en niet pas achteraf!!! Dat is het hele zwaktebod van de spiritualiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten