Mooi stuk van ene Eva Illouz gelezen in de FAZ. Helaas kon ik gisteren geen kostenloze link vinden, dus ik lever jullie met ongekende tegenzin over aan mijn weergave .... Wordt een soort unicum, want of ik met haar van mening verschil weet ik niet eens. Wat ze zegt klinkt verdacht zinnig en ik hoor de redenatie nergens rammelen.
De enige zwakke plekken in het verhaal zijn naar mijn idee het gewicht, dat de schrijfster in haar redenatie toekent aan het kapitalisme en dat verwart met de ontstane keuzevrijheid. Ten tweede gaat het hele verhaal naar mijn idee alleen op voor het welgesteldere deel van de mensheid. Maar daar hebben Amerikaans georiënteerde denkers wel vaker last van.
Geen enkele reden dus om me op te winden en dat is toch vaak de enige drijfveer om in dit soort gevallen in de pen te kruipen. Het is bovendien de tweede keer in een paar maanden tijd, dat ik geconfronteerd word met iets zinnigs uit de koker van een sociologisch geschoolde geest. Mijn wereldbeeld wankelt, nou dan kan dit er ook nog wel bij ... Let's give het a try.
Haar verhaal heeft betrekking op de veranderingen die door de eeuwen heen in het kiezen van een levenspartner zijn opgetreden en dan met name de wijzingen in de laatste decennia. Van door ouders gekozen partners en door geld, goed en macht bepaalde verstandshuwelijken is daar steeds meer ruimte gekomen voor minder materiële selectiecriteria. Van de biologische noodzaak om de soort in stand te houden en daarbij als het ff kan het aardse bezit te vermeerderen en aanzien en macht te vergroten is de mens terecht gekomen in een wereld van vrijwel volledige keuzevrijheid, waar een huwelijk/vaste relatie iedere concrete noodzaak heeft verloren en "lol en genot" de voornaamste drijfveer in de partnerkeuze is geworden. En rara dat maakt het allemaal moeilijker ipv makkelijker, want de keuzemogelijkheden zijn letterlijk wereldomvattend (internet), bovendien is het idee ontstaan dat voorkeuren verifiër- en kwantificeerbaar zijn (datingsites) en tenslotte leidt de consumptiecultuur tot een permanente keuzebehoefte, een constant vergelijken van steeds weer wisselende alternatieven (ontevredenheid). Het gaat niet meer om "zo goed mogelijk" maar om "beter" en dat kan natuurlijk altijd, maar is dat best?
En ondanks alle ogenschijnlijk gelijkberechtiging is het ook hier weer de vrouw die uiteindelijk de slechtste papieren heeft. De combinatie van moederideaal en een aantrekkelijke en verleidelijke vrouw te zijn, die open blijft staan voor wat werk en leven te bieden heeft en zo nodig alleen verder gaat of opnieuw begint, is menig man niet gegeven....
(Eva Illouz, Warum Liebe weh tut. Suhrkamp 2011)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten