(19/09/2008) Na een redelijk begin van de ochtend gisteren voornamelijk slecht weer gehad; nat …. regen. De hele dag huishoudelijk getut en tussendoor bezig geweest met de verschillende manieren waarop mensen in het leven kunnen staan.
De recente ontwikkelingen hebben me met de neus op een oud feit gedrukt. Na een hoop gedraai om de hete brei viel ergens de afgelopen dagen voor het eerst het woord, waar ik een schurfthekel aan heb: spiritualiteit! Brrrrr.
Wat brengt mensen ertoe om zich daaraan over te leveren?? Waarom die neiging om "alles" in de fictieve handen van een denkbeeldige hogere macht te leggen?? Ik heb het leven als een bestaand iets geaccepteerd, me daar niet al te veel over afgevraagd, maar me net enorm verbaasd en opzoek gegaan naar de dingen de daar omheen hangen, ongrijpbaarder, onverklaarbaarder zijn; het paranormale, astrologie, alles wat meer was dan simpelweg het leven. Die zoektocht heb ik met en in mezelf gedaan, analyserend, redenerend, etc. Uiteindelijk heb ik niets omarmd maar het zonder te ontkennen aan de kant gezet. Geen spiritualiteit, zo zou ik het in elk geval niet noemen. Afgezien van het feit dat het een zwaar overgewaardeerd begrip is, met erg veel ruimte vooraf (je moet tenslotte voor alles openstaan) en als er dan iets gebeurd wordt het achteraf (!!) altijd als onoverkomelijk beschouwd. En daar word ik een beetje kriebelig van. Doet me denken aan het verhaal van de dokter, die bij de voorspelling van het geslacht van een baby het tegenovergestelde van wat hij zegt opschrijft in zijn agenda. Heeft hij gelijk, dan blijft de agenda dicht, zat hij fout dan toont hij zijn agenda en zegt, dat hij toch weldegelijk het tegenovergestelde heeft gezegd en dat kan staven met de notitie in zijn boekje………
Als alles zo gebeurd zoals het moet gebeuren, dan zou het vooraf benoemd moeten kunnen worden en niet pas achteraf!!! Dat is het hele zwaktebod van de spiritualiteit.
woensdag 30 november 2011
dinsdag 29 november 2011
Arrogantie
Aan schietgebedjes geen tekort de afgelopen dagen en hoewel de ontvangers van mij al het een en ander gewend zijn, verschoten ze met enige regelmaat danig van kleur. Frankrijk weer op een van zijn smalste momenten en natuurlijk had het weer met de bureaucratie te maken, maar deze keer in de commerciële variant: mijn bank!
Ik hou mijn rekening in het Franse land in zoverre gevuld, dat de lopende betalingen geen problemen op leveren. Voor mijn vertrek vorige week had ik in de gaten, dat het krap zou kunnen worden en heb ik een net ontvangen cheque opgestuurd naar mijn bank om een saldotekort te voorkomen. Hoewel in Frankrijk net als overal de banken werken met het geld van cliënten, hebben ze hier de neiging te doen alsof je een roofoverval pleegt, als je eens een keer rood staat. Dus "vorbeugen ist besser dann bohren!"
Tijdens mijn vertrek om een uur of vijf vrijdagochtend de brief gepost, in de veronderstelling dat ie de dag erop 30 km verder op de mat zou vallen. Ben d'r verder ook niet mee bezig geweest tot ik een paar dagen na terugkeer ineens een telefoontje kreeg van mijn bankfiliaal met een voor mijn in eerste instantie compleet onbegrijpelijk verhaal. Het was inmiddels donderdag en dus een week later en ze hadden net mijn brief gehad en daardoor blablablabla had ik dus rood gestaan en waren afschrijvingen niet gebeurd maar wel gigakosten in rekening gebracht. Blijkbaar kost het geld om niks te betalen ...
Op dat moment me wel geërgerd maar verder niks gedaan. De volgende dag vond ik een briefje van de post dat ze me een aangetekende brief hadden willen overhandigen, maar dat ik niet thuis was .... Nee, ik liep 200 meter verder op met de honden. Die brief kon ik de volgende dag afhalen, maar omdat de volgende dag zaterdag was, werd het dus gisteren. Weer de bank, die me op de hoogte stelde, dat ik vanwege het overschrijden van mijn saldo per heden al mijn bancaire rechten kwijt was, blablabla ... Raar misschien, maar iets schoot toen verkeerd.
Ruim 10 jaar trouw betalende klant, wat al belachelijk is, want het is jouw geld, waar ze je voor laten betalen en één misser, die notabene komt omdat de post me een verkeerde cq trage postzegel heeft verkocht (Ja, trage postzegels bestaan in Frankijk!) en bovendien zelfs die trage zg ecologische bestelling pas na 6 dagen ipv 48 uur heeft bezorgd, en je ligt er compleet uit ..... Da's handig! Je zou toch werkelijk, die hele arrogante k*tzooi toewensen, dat ze compleet naar de kl*te gaan.
En weet je, met de bank ben ik nog niet klaar (slijpt messen!!) maar toen ik het gevalletje bij de post neerlegde, toonden ze cususgetrouw veel begrip en verzekerde me dat ik, als het klopte wat ik vertelde, de gemaakte kosten zou krijgen terugbetaald. Bij navraag bedoelde ze niet de ruim honderd euro bankkosten, maar de prijs van de (verkeerde!!) postzegel. Iets van 48 cents. Halleluja, praise the Lord en regel voor mij aub een onbewoond eiland ....
Ik hou mijn rekening in het Franse land in zoverre gevuld, dat de lopende betalingen geen problemen op leveren. Voor mijn vertrek vorige week had ik in de gaten, dat het krap zou kunnen worden en heb ik een net ontvangen cheque opgestuurd naar mijn bank om een saldotekort te voorkomen. Hoewel in Frankrijk net als overal de banken werken met het geld van cliënten, hebben ze hier de neiging te doen alsof je een roofoverval pleegt, als je eens een keer rood staat. Dus "vorbeugen ist besser dann bohren!"
Tijdens mijn vertrek om een uur of vijf vrijdagochtend de brief gepost, in de veronderstelling dat ie de dag erop 30 km verder op de mat zou vallen. Ben d'r verder ook niet mee bezig geweest tot ik een paar dagen na terugkeer ineens een telefoontje kreeg van mijn bankfiliaal met een voor mijn in eerste instantie compleet onbegrijpelijk verhaal. Het was inmiddels donderdag en dus een week later en ze hadden net mijn brief gehad en daardoor blablablabla had ik dus rood gestaan en waren afschrijvingen niet gebeurd maar wel gigakosten in rekening gebracht. Blijkbaar kost het geld om niks te betalen ...
Op dat moment me wel geërgerd maar verder niks gedaan. De volgende dag vond ik een briefje van de post dat ze me een aangetekende brief hadden willen overhandigen, maar dat ik niet thuis was .... Nee, ik liep 200 meter verder op met de honden. Die brief kon ik de volgende dag afhalen, maar omdat de volgende dag zaterdag was, werd het dus gisteren. Weer de bank, die me op de hoogte stelde, dat ik vanwege het overschrijden van mijn saldo per heden al mijn bancaire rechten kwijt was, blablabla ... Raar misschien, maar iets schoot toen verkeerd.
Ruim 10 jaar trouw betalende klant, wat al belachelijk is, want het is jouw geld, waar ze je voor laten betalen en één misser, die notabene komt omdat de post me een verkeerde cq trage postzegel heeft verkocht (Ja, trage postzegels bestaan in Frankijk!) en bovendien zelfs die trage zg ecologische bestelling pas na 6 dagen ipv 48 uur heeft bezorgd, en je ligt er compleet uit ..... Da's handig! Je zou toch werkelijk, die hele arrogante k*tzooi toewensen, dat ze compleet naar de kl*te gaan.
En weet je, met de bank ben ik nog niet klaar (slijpt messen!!) maar toen ik het gevalletje bij de post neerlegde, toonden ze cususgetrouw veel begrip en verzekerde me dat ik, als het klopte wat ik vertelde, de gemaakte kosten zou krijgen terugbetaald. Bij navraag bedoelde ze niet de ruim honderd euro bankkosten, maar de prijs van de (verkeerde!!) postzegel. Iets van 48 cents. Halleluja, praise the Lord en regel voor mij aub een onbewoond eiland ....
maandag 28 november 2011
Tribunal
(16/09/2008)
(14.05) De bandiet van de tegenpartij zit er al. Het is rustig. Misschien zijn wij wel de enige zaak die voorkomt …. Bij mezelf heerst nog rust. Laten we het houden zo, zou mooi zijn.
Thierry komt binnen, het is dus de bedoeling dat vandaag wat gaat gebeuren. Ook dat idee slaat me niet uit het lood. We zien wel, die instelling is mijn uitgangspunt en dat moet ik maar houen zo. Mocht het mis gaan (kan dat concreet vanmiddag?) dan eerst maar eens de boel laten bezinken het slagveld overzien en opnieuw positie kiezen. Maar voor gedachten als deze is het nog te vroeg. Het wordt een spannende middag ….
Het begint met het nalopen van allerlei lopende zaken. Volstrekt oninteressant voor ons, maar het moet schijnbaar gebeuren, want de rechter raffelt ze onverdroten af met veel binnenmonds gemompel. Als onze zaak eindelijk aan de orde komt lijkt de rechter aan geheugenerlies te lijden. Hij gaat ter plekke de conclusies van Deblois lezen, hij vraagt zich hardop af waarom de procedure nog loopt, constateert dat Thierry de verdedigende partij is en concludeert dat de aanwezigheid van alle partijen in de rechtszaal duidt op een probleem, dat nog om een oplossing vraagt…….. Waarop Deblois met zijn uitleg, betoog of pleidooi mag beginnen.
Het verhaal van Deblois begint zwak omdat hij aan het totaal refereert, terwijl Thierry in concreto maar een deel aangeboden heeft gekregen. Zijn verhandeling over het bestaande procesverbaal is sterker. Hij werkt een voor een zijn punten af en doet dat met herhaling, net als in zin conclusies. De rechter laat hem deze keer in elk geval fatsoenlijk uitpraten.
De tegenpartij pakt exact het punt aan dat slechts een deel is aangeboden en dat dat ook niet anders gekund had. Twee boeren kunnen tenslotte niet allebei voor het geheel in aanmerking komen. Hij zet het procesverbaal als iets tijdelijks neer en komt terug op zijn oorspronkelijke stelling: Er is iets te koop aangeboden, de boer heeft dat geaccepteerd, dus is de koop beklonken! Punt uit!
Weer was daar in beide betogen de verwarring over de ondeelbaarheid van het domein, omdat zij het steeds vanuit het agrarisch oogpunt benaderen ipv uit het toeristische oogpunt, namelijk als basis voor ons bedrijf!!
Uitspraak is 2 december. Het kan werkelijk alle kanten op. Voor mijn gevoel gingen de pleidooien volstrekt langs elkaar heen.
(14.05) De bandiet van de tegenpartij zit er al. Het is rustig. Misschien zijn wij wel de enige zaak die voorkomt …. Bij mezelf heerst nog rust. Laten we het houden zo, zou mooi zijn.
Thierry komt binnen, het is dus de bedoeling dat vandaag wat gaat gebeuren. Ook dat idee slaat me niet uit het lood. We zien wel, die instelling is mijn uitgangspunt en dat moet ik maar houen zo. Mocht het mis gaan (kan dat concreet vanmiddag?) dan eerst maar eens de boel laten bezinken het slagveld overzien en opnieuw positie kiezen. Maar voor gedachten als deze is het nog te vroeg. Het wordt een spannende middag ….
Het begint met het nalopen van allerlei lopende zaken. Volstrekt oninteressant voor ons, maar het moet schijnbaar gebeuren, want de rechter raffelt ze onverdroten af met veel binnenmonds gemompel. Als onze zaak eindelijk aan de orde komt lijkt de rechter aan geheugenerlies te lijden. Hij gaat ter plekke de conclusies van Deblois lezen, hij vraagt zich hardop af waarom de procedure nog loopt, constateert dat Thierry de verdedigende partij is en concludeert dat de aanwezigheid van alle partijen in de rechtszaal duidt op een probleem, dat nog om een oplossing vraagt…….. Waarop Deblois met zijn uitleg, betoog of pleidooi mag beginnen.
Het verhaal van Deblois begint zwak omdat hij aan het totaal refereert, terwijl Thierry in concreto maar een deel aangeboden heeft gekregen. Zijn verhandeling over het bestaande procesverbaal is sterker. Hij werkt een voor een zijn punten af en doet dat met herhaling, net als in zin conclusies. De rechter laat hem deze keer in elk geval fatsoenlijk uitpraten.
De tegenpartij pakt exact het punt aan dat slechts een deel is aangeboden en dat dat ook niet anders gekund had. Twee boeren kunnen tenslotte niet allebei voor het geheel in aanmerking komen. Hij zet het procesverbaal als iets tijdelijks neer en komt terug op zijn oorspronkelijke stelling: Er is iets te koop aangeboden, de boer heeft dat geaccepteerd, dus is de koop beklonken! Punt uit!
Weer was daar in beide betogen de verwarring over de ondeelbaarheid van het domein, omdat zij het steeds vanuit het agrarisch oogpunt benaderen ipv uit het toeristische oogpunt, namelijk als basis voor ons bedrijf!!
Uitspraak is 2 december. Het kan werkelijk alle kanten op. Voor mijn gevoel gingen de pleidooien volstrekt langs elkaar heen.
zondag 27 november 2011
Kapitaal
Mooi stuk van ene Eva Illouz gelezen in de FAZ. Helaas kon ik gisteren geen kostenloze link vinden, dus ik lever jullie met ongekende tegenzin over aan mijn weergave .... Wordt een soort unicum, want of ik met haar van mening verschil weet ik niet eens. Wat ze zegt klinkt verdacht zinnig en ik hoor de redenatie nergens rammelen.
De enige zwakke plekken in het verhaal zijn naar mijn idee het gewicht, dat de schrijfster in haar redenatie toekent aan het kapitalisme en dat verwart met de ontstane keuzevrijheid. Ten tweede gaat het hele verhaal naar mijn idee alleen op voor het welgesteldere deel van de mensheid. Maar daar hebben Amerikaans georiënteerde denkers wel vaker last van.
Geen enkele reden dus om me op te winden en dat is toch vaak de enige drijfveer om in dit soort gevallen in de pen te kruipen. Het is bovendien de tweede keer in een paar maanden tijd, dat ik geconfronteerd word met iets zinnigs uit de koker van een sociologisch geschoolde geest. Mijn wereldbeeld wankelt, nou dan kan dit er ook nog wel bij ... Let's give het a try.
Haar verhaal heeft betrekking op de veranderingen die door de eeuwen heen in het kiezen van een levenspartner zijn opgetreden en dan met name de wijzingen in de laatste decennia. Van door ouders gekozen partners en door geld, goed en macht bepaalde verstandshuwelijken is daar steeds meer ruimte gekomen voor minder materiële selectiecriteria. Van de biologische noodzaak om de soort in stand te houden en daarbij als het ff kan het aardse bezit te vermeerderen en aanzien en macht te vergroten is de mens terecht gekomen in een wereld van vrijwel volledige keuzevrijheid, waar een huwelijk/vaste relatie iedere concrete noodzaak heeft verloren en "lol en genot" de voornaamste drijfveer in de partnerkeuze is geworden. En rara dat maakt het allemaal moeilijker ipv makkelijker, want de keuzemogelijkheden zijn letterlijk wereldomvattend (internet), bovendien is het idee ontstaan dat voorkeuren verifiër- en kwantificeerbaar zijn (datingsites) en tenslotte leidt de consumptiecultuur tot een permanente keuzebehoefte, een constant vergelijken van steeds weer wisselende alternatieven (ontevredenheid). Het gaat niet meer om "zo goed mogelijk" maar om "beter" en dat kan natuurlijk altijd, maar is dat best?
En ondanks alle ogenschijnlijk gelijkberechtiging is het ook hier weer de vrouw die uiteindelijk de slechtste papieren heeft. De combinatie van moederideaal en een aantrekkelijke en verleidelijke vrouw te zijn, die open blijft staan voor wat werk en leven te bieden heeft en zo nodig alleen verder gaat of opnieuw begint, is menig man niet gegeven....
(Eva Illouz, Warum Liebe weh tut. Suhrkamp 2011)
De enige zwakke plekken in het verhaal zijn naar mijn idee het gewicht, dat de schrijfster in haar redenatie toekent aan het kapitalisme en dat verwart met de ontstane keuzevrijheid. Ten tweede gaat het hele verhaal naar mijn idee alleen op voor het welgesteldere deel van de mensheid. Maar daar hebben Amerikaans georiënteerde denkers wel vaker last van.
Geen enkele reden dus om me op te winden en dat is toch vaak de enige drijfveer om in dit soort gevallen in de pen te kruipen. Het is bovendien de tweede keer in een paar maanden tijd, dat ik geconfronteerd word met iets zinnigs uit de koker van een sociologisch geschoolde geest. Mijn wereldbeeld wankelt, nou dan kan dit er ook nog wel bij ... Let's give het a try.
Haar verhaal heeft betrekking op de veranderingen die door de eeuwen heen in het kiezen van een levenspartner zijn opgetreden en dan met name de wijzingen in de laatste decennia. Van door ouders gekozen partners en door geld, goed en macht bepaalde verstandshuwelijken is daar steeds meer ruimte gekomen voor minder materiële selectiecriteria. Van de biologische noodzaak om de soort in stand te houden en daarbij als het ff kan het aardse bezit te vermeerderen en aanzien en macht te vergroten is de mens terecht gekomen in een wereld van vrijwel volledige keuzevrijheid, waar een huwelijk/vaste relatie iedere concrete noodzaak heeft verloren en "lol en genot" de voornaamste drijfveer in de partnerkeuze is geworden. En rara dat maakt het allemaal moeilijker ipv makkelijker, want de keuzemogelijkheden zijn letterlijk wereldomvattend (internet), bovendien is het idee ontstaan dat voorkeuren verifiër- en kwantificeerbaar zijn (datingsites) en tenslotte leidt de consumptiecultuur tot een permanente keuzebehoefte, een constant vergelijken van steeds weer wisselende alternatieven (ontevredenheid). Het gaat niet meer om "zo goed mogelijk" maar om "beter" en dat kan natuurlijk altijd, maar is dat best?
En ondanks alle ogenschijnlijk gelijkberechtiging is het ook hier weer de vrouw die uiteindelijk de slechtste papieren heeft. De combinatie van moederideaal en een aantrekkelijke en verleidelijke vrouw te zijn, die open blijft staan voor wat werk en leven te bieden heeft en zo nodig alleen verder gaat of opnieuw begint, is menig man niet gegeven....
(Eva Illouz, Warum Liebe weh tut. Suhrkamp 2011)
zaterdag 26 november 2011
Zomaar
Na de vondst van een vergeten fles Beaujolais Primeur, gelukkig wel nog van dit jaar kon ik me gisteravond de weg naar de kelder besparen. De bank lonkte. De houtkachel gloeide. Sammy wilde aandacht. Ik twijfelde tussen een stapel oude kranten of een nieuw boek. Een twijfelachtige twijfel. Of ik er iets mee wilde of niet was me niet duidelijk. Ik kon, ik mocht, moest niet maar of ik wilde???
Glaasje ingeschonken, de laatste speculaasbrokken uit de doos gevist (sorry, Sint) en naast Sammy op de bank geploft. De kranten links laten liggen, geen boek ter hand genomen, mijn rechterhand kroelend door Sammy's pels en mijn blik door de kamer laten struinen. Bij de Cd-rekjes bleef de blik ff hangen. Gisteren de laatste rij rekjes opgehangen. Na al die jaren zijn de Cdjes nu netjes opgeborgen. Volstrekt zinloos, maar toch.
Behoefte aan wat bescheiden achtergrondherrie en een Cd van Eric Bibb opgezet. Snap die lui niet, die tegenwoordig hun muziek uit een 'stream' halen. Nooit zomaar iets kunnen pakken, altijd via het Internet, steeds weer intypen en opzoeken en vaak (altijd?) voorzien van beeld. Ik bedenk me mijn beelden wel zelf. Krijgen we straks ook alleen nog maar verhalen idvv film ipv boeken??
Zoals alle sterke kanten zwakke punten zijn, zo gaat de mensheid nog eens ten onder aan de drijfveer van z'n vooruitgang: luiheid.
Glaasje ingeschonken, de laatste speculaasbrokken uit de doos gevist (sorry, Sint) en naast Sammy op de bank geploft. De kranten links laten liggen, geen boek ter hand genomen, mijn rechterhand kroelend door Sammy's pels en mijn blik door de kamer laten struinen. Bij de Cd-rekjes bleef de blik ff hangen. Gisteren de laatste rij rekjes opgehangen. Na al die jaren zijn de Cdjes nu netjes opgeborgen. Volstrekt zinloos, maar toch.
Behoefte aan wat bescheiden achtergrondherrie en een Cd van Eric Bibb opgezet. Snap die lui niet, die tegenwoordig hun muziek uit een 'stream' halen. Nooit zomaar iets kunnen pakken, altijd via het Internet, steeds weer intypen en opzoeken en vaak (altijd?) voorzien van beeld. Ik bedenk me mijn beelden wel zelf. Krijgen we straks ook alleen nog maar verhalen idvv film ipv boeken??
Zoals alle sterke kanten zwakke punten zijn, zo gaat de mensheid nog eens ten onder aan de drijfveer van z'n vooruitgang: luiheid.
woensdag 23 november 2011
Heden
Tijd voor wat meer heden tussen al het verleden. Schrijven kost tijd maar het meeste tijd kost het beleven en in de tussentijd passeren de dagen en weken. Het dringt zelden direct tot me door, als ik in beslag wordt genomen door het bezig zijn. Blij dat eindelijk begonnen is wat allang gebeurd had kunnen zijn of gewoon zonder wroeging druk bezig met het verklungelen van de tijd, ontstaat ver op de achtergrond beweging. Een opdringerige beweging die eerst irriteert, aansluitend eist en het tenslotte onmogelijk maakt om genegeerd te worden. Allez schrijven gij!!
Dan ga ik gedwee zitten, staar naar een leeg beeldscherm en laat de tijd achterwaarts glijden opzoek naar een eerste houvast. Een conceptblog hier, een digitale aantekening daar, wat kanttekeningen bij wat gebeurd is of een paar kleurrijke herinneringen. Vaak leidt het een naar het ander en soms leidt alles tot niets. Dit keer hangt het er ergens tussenin. De wil is aanwezig maar ik krijg de smaak niet te pakken. Dat wordt werken, transpiratie ipv inspiratie. En dat op zo'n zoveelste prachtige dag als vandaag? Laten we ons verrassen.
Dan ga ik gedwee zitten, staar naar een leeg beeldscherm en laat de tijd achterwaarts glijden opzoek naar een eerste houvast. Een conceptblog hier, een digitale aantekening daar, wat kanttekeningen bij wat gebeurd is of een paar kleurrijke herinneringen. Vaak leidt het een naar het ander en soms leidt alles tot niets. Dit keer hangt het er ergens tussenin. De wil is aanwezig maar ik krijg de smaak niet te pakken. Dat wordt werken, transpiratie ipv inspiratie. En dat op zo'n zoveelste prachtige dag als vandaag? Laten we ons verrassen.
dinsdag 22 november 2011
Hoogseizoen
(16-08-2001) Naar goed Frans gebruik eindigde gisteren het hoogste hoogseizoen. Vier weken geleden, na de nationale feestdag "14 juli", stortte het grootste deel van Frankrijk zich in de zomervakantie. Rode en zwarte zaterdagen -aanduidingen voor de verkeersdrukte- volgen elkaar in die periode snel op en culmineren in vele honderden kilometers file en -helaas-tientallen doden als begin augustus Parijs zijn inwoners richting zuiden braakt. En toch kent Frankrijk zoiets als vakantie spreiding.....
Ons hoogseizoen begint iets eerder en duurt net wat langer, maar gelukkig kennen we hier geen files. Ondanks het aantal mensen wat tegelijkertijd op ons terrein vertoeft overheerst de rust en vaak ook de stilte. Mensen zijn veel op stap, zitten voor hun huisje of op ons terras te genieten van een goed boek, liggen op het strandje of maken een tocht over de paden van ons domein.
Ondanks het hoogseizoen hebben wij in de afgelopen weken af en toe tijd gehad om iets voor onszelf te doen in plaats van geheel opgeslokt te worden door de gasten. Even lekker zwemmen, in alle rust een rondje meer met de hondjes of bijvoorbeeld proberen om onze tuintjes op orde en fleurig te houden. Het is niet vaak gebeurd, maar af en toe was er zelfs de rust en de tijd voor een uitgebreide lunch in de zon met een goede fles (witte) wijn en een overheerlijke salade uit eigen keuken.
Daarnaast blijven een hoop van de noodzakelijke werkzaamheden zoals het ‘stoeien' met het terrein (grasmaaien, stormschade ruimen etc.) of het klussen aan de huisjes ook z'n charme houden en horen eerder bij de afdeling ‘ontspanning' dan onder het kopje ‘werk'. Kortom saai is anders en het blijft genieten.
Hoewel..... als de stormen, zoals gisteren weer -aan het eind van de middag- met de regelmaat van een keer per jaar blijven terugkeren, dan valt er straks niets meer op te ruimen laat staan om te waaien.... In nog geen kwartier tijd -ergens tussen vijf en half zes werd de lucht gitzwart en raasde uit zuidoostelijke richting een noodweer voorbij. Een deel van de gasten stond in badkleding bij ons in de gang. Het noodweer had hen overvallen voordat ze hun huisjes hadden bereikt. Het resultaat was wederom troosteloos. Veel afgebroken takken, weer een aantal omgewaaide bomen, pannen op de grond, een tak op een auto, etc. Binnen enkele minuten nadat het natuurgeweld gepasseerd was, klonk alweer het monotone snerpende geluid van kettingzagen in de wijde omtrek en ook bij ons.
Ons hoogseizoen begint iets eerder en duurt net wat langer, maar gelukkig kennen we hier geen files. Ondanks het aantal mensen wat tegelijkertijd op ons terrein vertoeft overheerst de rust en vaak ook de stilte. Mensen zijn veel op stap, zitten voor hun huisje of op ons terras te genieten van een goed boek, liggen op het strandje of maken een tocht over de paden van ons domein.
Ondanks het hoogseizoen hebben wij in de afgelopen weken af en toe tijd gehad om iets voor onszelf te doen in plaats van geheel opgeslokt te worden door de gasten. Even lekker zwemmen, in alle rust een rondje meer met de hondjes of bijvoorbeeld proberen om onze tuintjes op orde en fleurig te houden. Het is niet vaak gebeurd, maar af en toe was er zelfs de rust en de tijd voor een uitgebreide lunch in de zon met een goede fles (witte) wijn en een overheerlijke salade uit eigen keuken.
Daarnaast blijven een hoop van de noodzakelijke werkzaamheden zoals het ‘stoeien' met het terrein (grasmaaien, stormschade ruimen etc.) of het klussen aan de huisjes ook z'n charme houden en horen eerder bij de afdeling ‘ontspanning' dan onder het kopje ‘werk'. Kortom saai is anders en het blijft genieten.
Hoewel..... als de stormen, zoals gisteren weer -aan het eind van de middag- met de regelmaat van een keer per jaar blijven terugkeren, dan valt er straks niets meer op te ruimen laat staan om te waaien.... In nog geen kwartier tijd -ergens tussen vijf en half zes werd de lucht gitzwart en raasde uit zuidoostelijke richting een noodweer voorbij. Een deel van de gasten stond in badkleding bij ons in de gang. Het noodweer had hen overvallen voordat ze hun huisjes hadden bereikt. Het resultaat was wederom troosteloos. Veel afgebroken takken, weer een aantal omgewaaide bomen, pannen op de grond, een tak op een auto, etc. Binnen enkele minuten nadat het natuurgeweld gepasseerd was, klonk alweer het monotone snerpende geluid van kettingzagen in de wijde omtrek en ook bij ons.
vrijdag 18 november 2011
Heftig
(12/09/2008) Die ochtend na aankomst thuis op de Pc aan de slag gegaan en ergens in de tijd tussen aankomst en zeg 14.00 overviel me een compleet gedesoriënteerd gevoel. Toch werkelijk geen speciale reden voor aanwezig. Behalve wat zitten klooien achter de Pc toch niks bijzonders gedaan. Eerst gezorgd dat er weer wat geld op de Franse privé-rekening staat en toen wat lopen kijken naar een hotel in Parijs en aansluitend de mogelijkheden in EuroDisney. Allemaal leuke zaken, prettige vooruitzichten. Voel me ook niet echt beroerd, maar ben helemaal week, moe, de tank is even leeg. Na een glas of vier op mijn haast nuchter gesteld ben ik om drie uur naar boven gegaan. Zowaar het lef voor een gewoon middagdutje. Geslapen als een os tot half zes en nu, een uurtje later aan de koffie.
Het is er niet op vooruitgegaan. Ik voel me labiel, draaierig in mijn hoofd, heb loodzware armen, pijnlijke spieren in mijn linker lichaamshelft (weinig verwonderlijk!!) maar ik voel me blij en gelukkig. Is het me een beetje teveel emotioneel?? Natuurlijk slaat mijn hoofd weer op hol mbt het hart, de dood, pijn doen van iemand die me veel betekent en ga zo maar door. De aanzet tot een paniekaanval ligt op de loer. Rustig aan, dit is helemaal nergens voor nodig, Kaspar! Ontspannen, je niet laten verleiden tot een ritje in de achtbaan van zelfbedrog. Laten gaaaaaan, zeggen ze dan ... Amehoela!!
Hoe nu te kalmeren zonder extra dosis medicijnen? Ademhalingsoefeningen? Ontspanningsoefeningen? Stukje gaan rijden? Tekenen? Schrijven? Iets doen, iets maken? Lopen? Met mijn angsten communiceren ......, ahum?
Eens kijken of het visualiseren van een aangename en rustige omgeving wil werken met Elvis op de achtergrond. Het moet een warme, uitnodigende entourage zijn die me op m’n gemak stelt. Warme kleuren (geel, oker, rood maar niet te fel), warme aankleding (kleden, gordijnen, rustige achtergrondsmuziek, kunst om bij weg te dromen) maar ook grote ramen voor veel daglicht en met een prachtig kilometers ver reikend uitzicht …….
Het is er niet op vooruitgegaan. Ik voel me labiel, draaierig in mijn hoofd, heb loodzware armen, pijnlijke spieren in mijn linker lichaamshelft (weinig verwonderlijk!!) maar ik voel me blij en gelukkig. Is het me een beetje teveel emotioneel?? Natuurlijk slaat mijn hoofd weer op hol mbt het hart, de dood, pijn doen van iemand die me veel betekent en ga zo maar door. De aanzet tot een paniekaanval ligt op de loer. Rustig aan, dit is helemaal nergens voor nodig, Kaspar! Ontspannen, je niet laten verleiden tot een ritje in de achtbaan van zelfbedrog. Laten gaaaaaan, zeggen ze dan ... Amehoela!!
Hoe nu te kalmeren zonder extra dosis medicijnen? Ademhalingsoefeningen? Ontspanningsoefeningen? Stukje gaan rijden? Tekenen? Schrijven? Iets doen, iets maken? Lopen? Met mijn angsten communiceren ......, ahum?
Eens kijken of het visualiseren van een aangename en rustige omgeving wil werken met Elvis op de achtergrond. Het moet een warme, uitnodigende entourage zijn die me op m’n gemak stelt. Warme kleuren (geel, oker, rood maar niet te fel), warme aankleding (kleden, gordijnen, rustige achtergrondsmuziek, kunst om bij weg te dromen) maar ook grote ramen voor veel daglicht en met een prachtig kilometers ver reikend uitzicht …….
maandag 14 november 2011
Slowlife
(08/09/2008) Net na zessen een telefoontje, een Franse 06 maar de dame die opnam gaf me door aan Rea, iemand die via Slowlife een aantal weken er helemaal tussenuit wilde zijn. Rea stond in tranen ergens in de buurt van Solignac en zag het helemaal niet meer zitten. Ietsjes te enthousiast vanalles bedacht en onvoorbereid er mee aan de slag gegaan, als je het mij vraagt. Maar goed, via die Franse dame geregeld, dat ik haar kwam ophalen in Le Vigen en gelijk in de auto gesprongen. Ineens was alle ruimte, die er de hele dag was geweest verorberd. Ik was in minder dan 20 minuten in Le Vigen, de donkerblauwe Saab stond er geparkeerd en het kostte ook geen moeite om te zien wie erbij hoorde. Het is goed, dat zij er een jaartje tussenuit gaat, maar of het zo’n goed idee is omdat alleen te doen en in een land als Jemen…….. Het is gelukkig niet aan mij, maar mij schoot wel de vraag door mijn hoofd, wat ik me nu weer op mijn nek had gehaald. Ze wilde nog wel even rijden, als het maar niet meer langs ravijnen (!??) was en we zijn terug gesukkeld naar Le petit Masvieux. In een tempo (45 minuten!) waar ik me groen en geel aan zou ergeren, als ik er achter zou hangen, maar als ik tegen de 80 ging, zakte zij helemaal weg.
zaterdag 12 november 2011
Licence IV: Finale
(31-07-2001) Alsof Yoland voelde dat er iets op til was, belde ze in de loop van juni naar onze contactpersoon bij de douane in Limoges met de vraag of het al een beetje wilde vlotten met onze drankvergunning. Het bleek dat alle adviserende instanties hun werk gedaan hadden en dat eind juni de douane-commissie in Poitiers zich over de adviezen zou buigen. Het definitieve advies zouden we schriftelijk toegezonden krijgen, maar als we het eerder wilden hebben konden we de dag na de vergadering bellen.
Natuurlijk hebben we gebeld. En jawel hoor, we hadden het fiat van de heren en dames douane gekregen!! De licence IV mocht van Mas Léon naar Masvieux in Le Chalard. Zoals gezegd ontvingen we enige dagen later een brief waarin hetzelfde geschreven stond met nog een tijdschema voor de feitelijke verplaatsing van de vergunning.
Als eerste kon nu de echte koop plaatsvinden. Zoals wij op de vergunning hebben zitten wachten, zo heeft de verkopende partij op zijn geld gewacht. Allé met die cheque! De volgende stap was dat onze contactpersoon bij de douane nog een papiertje moest invullen. Daarvoor bleek toch nog iets te ontbreken, namelijk de originele vergunning ooit uitgeschreven in Mas Léon. Iets uit 1800 en nog wat ..... Maar ook dit werd weer opgelost en eind juli zat de meneer van de douane hier op ons terras en dronk een biertje op de goede afloop.
Niet dat we nu direct aan de slag kunnen. Nee, nu moeten we twee maanden wachten tot eind september en dan vooral niet vergeten om van start te gaan (d.w.z. het vergunningbedrag voor 2001 betalen bij de douane) voor het eind van het jaar. Mochten we dat laatste niet doen dan zou de vergunning alsnog vervallen ...... Ja, ja, die Fransen toch.
Natuurlijk hebben we gebeld. En jawel hoor, we hadden het fiat van de heren en dames douane gekregen!! De licence IV mocht van Mas Léon naar Masvieux in Le Chalard. Zoals gezegd ontvingen we enige dagen later een brief waarin hetzelfde geschreven stond met nog een tijdschema voor de feitelijke verplaatsing van de vergunning.
Als eerste kon nu de echte koop plaatsvinden. Zoals wij op de vergunning hebben zitten wachten, zo heeft de verkopende partij op zijn geld gewacht. Allé met die cheque! De volgende stap was dat onze contactpersoon bij de douane nog een papiertje moest invullen. Daarvoor bleek toch nog iets te ontbreken, namelijk de originele vergunning ooit uitgeschreven in Mas Léon. Iets uit 1800 en nog wat ..... Maar ook dit werd weer opgelost en eind juli zat de meneer van de douane hier op ons terras en dronk een biertje op de goede afloop.
Niet dat we nu direct aan de slag kunnen. Nee, nu moeten we twee maanden wachten tot eind september en dan vooral niet vergeten om van start te gaan (d.w.z. het vergunningbedrag voor 2001 betalen bij de douane) voor het eind van het jaar. Mochten we dat laatste niet doen dan zou de vergunning alsnog vervallen ...... Ja, ja, die Fransen toch.
vrijdag 11 november 2011
Eindelijk
Er was ooit, lang lang geleden in een piepklein landje aan de zee een man, die iedere avond bij het naar bed gaan snel zijn benen onder het dekbed moest trekken, voordat hij in slaap viel, omdat ze anders de hele nacht buitenboord zouden blijven hangen. En dit luisterde erg nauw. Het was slechts een kwestie van seconden tussen een verkwikkende nacht met warme benen of een ongewenste tussenstop om de verkleumde ledematen naar binnen te trekken.
Tegenwoordig in een veeeeeeel groter land aan een oceaan heeft diezelfde man bij het naar bed gaan uren de tijd om zijn benen binnenboord te trekken, te masseren, in te wrijven, weer over de rand te gooien, te laten verkleumen of met een kruik te verwennen. De nachten zijn langer geworden en de tijd van dromen en slapen korter. De onderbrekingen vertonen een welhaast akelige nauwkeurigheid in hun tussenpozen en er blijft altijd wel genoeg tijd om het lichaam te ontspannen en de geest de vrije hand te geven.
De omslag was bot en abrupt, de aanleiding duidelijk, de bijverschijnselen (het door elkaar lopen van waan en werkelijkheid) overwegend vervelend en het resultaat alles behalve verkwikkend. Maar net als met alles in mijn hele leven is ook hier sprake van grote en voortdurende vooruitgang, al is het obv 3 vooruit en 2 terug. Zo mocht ik de laatste dagen zeer tot mijn verbazing menige nacht genieten, die na het begin in één ruk doorstootte naar de ochtend. Geen nachtelijke overpeinzingen, geen slopende dromen noch een dwars fysiek! Wie weet, word ik ooit weer uitgerust wakker. Het geeft de burger moed!
Tegenwoordig in een veeeeeeel groter land aan een oceaan heeft diezelfde man bij het naar bed gaan uren de tijd om zijn benen binnenboord te trekken, te masseren, in te wrijven, weer over de rand te gooien, te laten verkleumen of met een kruik te verwennen. De nachten zijn langer geworden en de tijd van dromen en slapen korter. De onderbrekingen vertonen een welhaast akelige nauwkeurigheid in hun tussenpozen en er blijft altijd wel genoeg tijd om het lichaam te ontspannen en de geest de vrije hand te geven.
De omslag was bot en abrupt, de aanleiding duidelijk, de bijverschijnselen (het door elkaar lopen van waan en werkelijkheid) overwegend vervelend en het resultaat alles behalve verkwikkend. Maar net als met alles in mijn hele leven is ook hier sprake van grote en voortdurende vooruitgang, al is het obv 3 vooruit en 2 terug. Zo mocht ik de laatste dagen zeer tot mijn verbazing menige nacht genieten, die na het begin in één ruk doorstootte naar de ochtend. Geen nachtelijke overpeinzingen, geen slopende dromen noch een dwars fysiek! Wie weet, word ik ooit weer uitgerust wakker. Het geeft de burger moed!
donderdag 10 november 2011
Droom
(05/09/2008) De droom was een ouderwetse ruziedroom, maar wel in de huidige entourage:
Een auto rijdt het rechter grasveld tussen huis en huisjes op richting het meer, stopt naast een andere, die er al staat, en laat z’n koplampen aan. Het was donker en ik zie het gebeuren vanuit het kantoortje. Ik op hoge poten naar buiten om te vragen of ze van God en iedereen verlaten zijn en zie overal auto’s staan met hun lichten op het meer gericht. M.n de hele bult stond vol. Men was vol verwachting en keek omhoog. Ik heb inmiddels de net gearriveerde auto bereikt. De bestuurder (lang, mager, ouder, type Henk Tap) is opgewonden en probeert mij enthousiast iets duidelijk te maken. Het enige, wat ik antwoord, is dat hij GVD z’n lampen moet doven. Dat is het signaal voor iedereen om, teleurgesteld te vertrekken. Ondertussen rijden allerlei grote auto’s af en aan voor het circus, dat op het terrein opgebouwd wordt.......
Een auto rijdt het rechter grasveld tussen huis en huisjes op richting het meer, stopt naast een andere, die er al staat, en laat z’n koplampen aan. Het was donker en ik zie het gebeuren vanuit het kantoortje. Ik op hoge poten naar buiten om te vragen of ze van God en iedereen verlaten zijn en zie overal auto’s staan met hun lichten op het meer gericht. M.n de hele bult stond vol. Men was vol verwachting en keek omhoog. Ik heb inmiddels de net gearriveerde auto bereikt. De bestuurder (lang, mager, ouder, type Henk Tap) is opgewonden en probeert mij enthousiast iets duidelijk te maken. Het enige, wat ik antwoord, is dat hij GVD z’n lampen moet doven. Dat is het signaal voor iedereen om, teleurgesteld te vertrekken. Ondertussen rijden allerlei grote auto’s af en aan voor het circus, dat op het terrein opgebouwd wordt.......
maandag 7 november 2011
Hout verzamelen-2
(24-07-2001) Het feit, dat we het gras begin juli goed onder de duim hadden, betekende gelukkig ook dat het wegwerken van de opgelopen achterstand als gevolg van de regen van de laatste weken redelijk snel was gepiept. Dus konden we ons buigen over andere zaken, zoals het maaien op de steilere delen, het schoonmaken van de dijkkanten of verder gaan met het naar binnen brengen van het gekapte hout.
Omdat het maaien van de steilere delen nogal wat lawaai maakt en het schoonmaken van de dijkkanten voor een groot gedeelte ook uit maaien bestaat, kunnen we dat geen dagen achter elkaar blijven doen. Ik zou daar geen moeite mee hebben. Eenmaal bezig en de slag weer te pakken kan ik zo ‘dagen' doorgaan, maar als je hier naar toe komt voor je rust...... Gelukkig bestaat de mogelijkheid om de bezigheden enigszins af te wisselen. Dus na de gasten de ene dag geconfronteerd te hebben met de monotone herrie van de bosmaaier, blijft de andere dag de herrie beperkt tot het voorbij pruttelen van de tractor richting de buren.
Helaas is het nog niet goed mogelijk om de buren over eigen terrein te bereiken, dus pad af, openbare weg op, bij de buren rechts af en voorbij de gebouwen dan lekker door de weilanden tuffen richting de stapels hout. De wei waar de tractor in het voorjaar vast heeft gezeten was nog niet geheel leeggehaald, dus even oppassen, dat we niet weer vast komen te zitten.
Eenmaal ter plekke is het zeer verleidelijk om te gaan zitten, als het kan achterover te leunen en niets meer te doen dan te genieten van het uitzicht en de rust om je heen. Bij een van de laatste houtvrachten vanaf die plek liep een stel reeën door de wei. De beesten trokken zich helemaal niks aan van de tractor. Ze keken even op. Je zag ze bijna denken "Een tractor, dus geen jager" waarop ze in alle rust verder gingen met het nuttigen van hun portie gras. Natuurlijk kon ik het niet laten om na enige tijd te kijken hoe dicht ik de dieren kon naderen. Een mens is duidelijk geen tractor en ondanks (dankzij?) het gebrek aan geluid zag je de dieren alerter, zenuwachtiger worden. Een aantal beesten verdween snel in het bos en op zo'n honderd meter bij de laatste vandaan had ook dat beest het wel gezien en weg was ie!
Met de kar weer volgeladen in alle rust op een van de vele boomstammen plaats genomen en de blik over het landschap laten zweven. Met een grote picknickmand vol lekkers en iets smakelijks onder de kurk ....... had dit nog uren kunnen duren.
Omdat het maaien van de steilere delen nogal wat lawaai maakt en het schoonmaken van de dijkkanten voor een groot gedeelte ook uit maaien bestaat, kunnen we dat geen dagen achter elkaar blijven doen. Ik zou daar geen moeite mee hebben. Eenmaal bezig en de slag weer te pakken kan ik zo ‘dagen' doorgaan, maar als je hier naar toe komt voor je rust...... Gelukkig bestaat de mogelijkheid om de bezigheden enigszins af te wisselen. Dus na de gasten de ene dag geconfronteerd te hebben met de monotone herrie van de bosmaaier, blijft de andere dag de herrie beperkt tot het voorbij pruttelen van de tractor richting de buren.
Helaas is het nog niet goed mogelijk om de buren over eigen terrein te bereiken, dus pad af, openbare weg op, bij de buren rechts af en voorbij de gebouwen dan lekker door de weilanden tuffen richting de stapels hout. De wei waar de tractor in het voorjaar vast heeft gezeten was nog niet geheel leeggehaald, dus even oppassen, dat we niet weer vast komen te zitten.
Eenmaal ter plekke is het zeer verleidelijk om te gaan zitten, als het kan achterover te leunen en niets meer te doen dan te genieten van het uitzicht en de rust om je heen. Bij een van de laatste houtvrachten vanaf die plek liep een stel reeën door de wei. De beesten trokken zich helemaal niks aan van de tractor. Ze keken even op. Je zag ze bijna denken "Een tractor, dus geen jager" waarop ze in alle rust verder gingen met het nuttigen van hun portie gras. Natuurlijk kon ik het niet laten om na enige tijd te kijken hoe dicht ik de dieren kon naderen. Een mens is duidelijk geen tractor en ondanks (dankzij?) het gebrek aan geluid zag je de dieren alerter, zenuwachtiger worden. Een aantal beesten verdween snel in het bos en op zo'n honderd meter bij de laatste vandaan had ook dat beest het wel gezien en weg was ie!
Met de kar weer volgeladen in alle rust op een van de vele boomstammen plaats genomen en de blik over het landschap laten zweven. Met een grote picknickmand vol lekkers en iets smakelijks onder de kurk ....... had dit nog uren kunnen duren.
zondag 6 november 2011
Overdaad?
Woensdagochtend op mijn eerste ronde met de honden na hun recente verblijf in de kennel liep ik René tegen het lijf in de buurt van het strandje. Natuurlijk deed ik dat niet zelf maar namen de honden hier het voortouw. René was met meerdere collega's bezig aan een poging eindelijk het toegewezen hert te verschalken. Ik moet daar niet teveel aan denken, maar dat neemt niet weg dat ze in principe voor mij werken en dus enige sociale plichtplegingen niet zijn te voorkomen. Dus handjes geven en een babbeltje maken. Aan het eind van het gesprekje nodigde René me tussen neus en lippen door uit voor de middagmaaltijd op vrijdag en slenterde aansluitend met zijn ruim tachtig jaar richting de ondoordringbare delen van het bos. Het wild is tenslotte niet gek....
Na een regenachtige donderdag (het niveau van het meer stijgt in rap tempo!) op vrijdagochtend bijna de afspraak vergeten. Op het laatste moment in de schoenen geschoten en in de auto gedoken. Gelukkig was ik die ochtend met mijn slaapdronken kop onder de douche geweest. Al bijna aan het eind van de oprit bedacht ik me, dat ik (wederom) niks bij me had, zelfs niet de obligate fles wijn ... Maar ja, soms heb ik ook het idee, dat ik daarmee alleen de stroom giften van hun kant laat toenemen.
De maaltijd kwam weer geheel uit eigen tuin en keuken op de ham en kaas na. Begonnen met groentesoep met pompoen als kleurgevend ingrediënt, volgde als 2e gang ham, worst en pâté, daarna gele sperciebonen met erg veel knoflook en vlees van een hert, gevolgd door veldsla salade en drie soorten Franse kaas en tenslotte het toetje van appeltaart met abrikozen en amandelen. Alles vanaf het apéritif rijkelijk begoten met alcoholische geneugten in diverse kleuren en smaakjes. De borrel heb ik uiteindelijk thuis genomen. Mijn darmpies konden wel wat ondersteuning gebruiken.
Het tafelgesprek volgde het standaardpatroon van heden naar verleden en terug. Via het vernieuwing van hun rioleringssysteem, wat mij nog te wachten staat, naar winters in vroegere tijden (55-56) met temperaturen van -28 graden Celsius in de Franse Ardennen, waar zij toen (met baby!) zaten in een soort blokhut en overdag buiten waren omdat het daar warmer (!) was dan binnen, vragen over de Nederlands-Engelse buren die op het ogenblik schijnbaar zwaar over de tong gaan in het roddelcircuit, mijn eigen perikelen op LpM, de jacht, etc. etc.
Kwart voor twaalf aanwezig, half vier weg en hoe weg. Zowel René als Gisèlle liepen mee naar de auto want de bloemkool, 22 eieren, wortels, allerlei knollen, rode bieten, sla, uien, aardappelen en twee mooie pompoenen kon ik niet in mijn eentje dragen ...... Ik geef het op.
Na een regenachtige donderdag (het niveau van het meer stijgt in rap tempo!) op vrijdagochtend bijna de afspraak vergeten. Op het laatste moment in de schoenen geschoten en in de auto gedoken. Gelukkig was ik die ochtend met mijn slaapdronken kop onder de douche geweest. Al bijna aan het eind van de oprit bedacht ik me, dat ik (wederom) niks bij me had, zelfs niet de obligate fles wijn ... Maar ja, soms heb ik ook het idee, dat ik daarmee alleen de stroom giften van hun kant laat toenemen.
De maaltijd kwam weer geheel uit eigen tuin en keuken op de ham en kaas na. Begonnen met groentesoep met pompoen als kleurgevend ingrediënt, volgde als 2e gang ham, worst en pâté, daarna gele sperciebonen met erg veel knoflook en vlees van een hert, gevolgd door veldsla salade en drie soorten Franse kaas en tenslotte het toetje van appeltaart met abrikozen en amandelen. Alles vanaf het apéritif rijkelijk begoten met alcoholische geneugten in diverse kleuren en smaakjes. De borrel heb ik uiteindelijk thuis genomen. Mijn darmpies konden wel wat ondersteuning gebruiken.
Het tafelgesprek volgde het standaardpatroon van heden naar verleden en terug. Via het vernieuwing van hun rioleringssysteem, wat mij nog te wachten staat, naar winters in vroegere tijden (55-56) met temperaturen van -28 graden Celsius in de Franse Ardennen, waar zij toen (met baby!) zaten in een soort blokhut en overdag buiten waren omdat het daar warmer (!) was dan binnen, vragen over de Nederlands-Engelse buren die op het ogenblik schijnbaar zwaar over de tong gaan in het roddelcircuit, mijn eigen perikelen op LpM, de jacht, etc. etc.
Kwart voor twaalf aanwezig, half vier weg en hoe weg. Zowel René als Gisèlle liepen mee naar de auto want de bloemkool, 22 eieren, wortels, allerlei knollen, rode bieten, sla, uien, aardappelen en twee mooie pompoenen kon ik niet in mijn eentje dragen ...... Ik geef het op.
zaterdag 5 november 2011
Na regen ..
(20-07-2001) Verwend in het voorjaar en aan het begin van de zomer was het de afgelopen weken even slikken. Weer een misser van de weergoden rond dè Franse nationale feestdag. Sinds wij hier vertoeven is dat niet de eerste keer. Lullig voor al die feesten, die gepland zijn, en met name het vuurwerkgedeelte, dat menigmaal letterlijk in het water zal zijn gevallen.
Voor ons zat de domper in een andere hoek. Blij als we waren, dat we het gras bijna onder controle hadden, kunnen we nu weer opnieuw beginnen. De waterinjectie van de afgelopen weken zal -nu het weer aan de beterende hand is- een stevige groei-impuls betekenen voor het gras. De activiteit ‘maaien' klimt dus met stip in de prioriteitenlijst, waar voor het eerst sinds lange tijd zaken als ‘lekker niks doen' en ‘zwemmen' te voorschijn waren gekomen.
Voor ons zat de domper in een andere hoek. Blij als we waren, dat we het gras bijna onder controle hadden, kunnen we nu weer opnieuw beginnen. De waterinjectie van de afgelopen weken zal -nu het weer aan de beterende hand is- een stevige groei-impuls betekenen voor het gras. De activiteit ‘maaien' klimt dus met stip in de prioriteitenlijst, waar voor het eerst sinds lange tijd zaken als ‘lekker niks doen' en ‘zwemmen' te voorschijn waren gekomen.
vrijdag 4 november 2011
Blij
(04/09/2008) Ze huppelde weg met de eieren in de ene en de girolles in de andere hand en ik heb nog concreet invulling gegeven aan mijn smoes en achter de huisjes genoten van een reebok en twee hindes, die daar, in de volle overtuiging ongestoord te zijn, genoten van gras en wilgenblad. Mooi zo, dan hoef ik niks te verzinnen!!
Nog 4 nachtjes slapen en dan gaat mijn moeder met het vliegtuig terug naar het Nederlandse en kan de onverwachte wending in mijn leven gewoon met haar auto voorrijden, wanneer het haar uitkomt en hoeven we niet meer zoals nu een beetje verstoppertje te zitten spelen op eigen terrein.
Nog 4 nachtjes slapen en dan gaat mijn moeder met het vliegtuig terug naar het Nederlandse en kan de onverwachte wending in mijn leven gewoon met haar auto voorrijden, wanneer het haar uitkomt en hoeven we niet meer zoals nu een beetje verstoppertje te zitten spelen op eigen terrein.
dinsdag 1 november 2011
En terug
Maandagochtend in alle vroegte weer vertrokken uit het "hartje van het land". Na een goed uur ochtendduisternis begon in het oosten de zon te gloren. Alle tekenen wezen in de richting van een mooie dag onderweg. Mijn eerste stop in de welbekende Bijbelse sferen van vanderValk en met een enthousiaste ochtendzon op mijn linkerwang door naar de Lichtstad. Het leek haast alsof voor mij werd gereden. Het ging vanzelf en kostte geen moeite.
Na Parijs besefte ik, dat het in Frankrijk geen normale maandag was. Ik miste de drukte van vrachtwagens en op de parkeerplaatsen van de wegrestaurants was het een drukte van jewelste met veel gillende kids. De Heiligen en de Doden ..... een lang weekeinde dus en men doorkruist Frankrijk voor het zoveelste verplichte familiebezoek. Mijn hoofd stond naar heel andere zaken. Meer iets met engelen, jubelen en intens genieten en ik voelde me dan ook meer in dan onder de prachtig blauwe luchten met haast oogverblindend witte wolkcreaties.
Na een start in frisse heldere herfstsferen, een middag met alle allures van een prachtige nazomer heb ik na aankomst nog buiten kunnen zitten. Bij zessen schemerde het maar het was vooral het tempo waarin het kwik daalde, dat je de naderende winter deed voelen. Bijna alle seizoenen in één dag en minder dan 1000km ... Dit is leven, dit is luxe.
Na Parijs besefte ik, dat het in Frankrijk geen normale maandag was. Ik miste de drukte van vrachtwagens en op de parkeerplaatsen van de wegrestaurants was het een drukte van jewelste met veel gillende kids. De Heiligen en de Doden ..... een lang weekeinde dus en men doorkruist Frankrijk voor het zoveelste verplichte familiebezoek. Mijn hoofd stond naar heel andere zaken. Meer iets met engelen, jubelen en intens genieten en ik voelde me dan ook meer in dan onder de prachtig blauwe luchten met haast oogverblindend witte wolkcreaties.
Na een start in frisse heldere herfstsferen, een middag met alle allures van een prachtige nazomer heb ik na aankomst nog buiten kunnen zitten. Bij zessen schemerde het maar het was vooral het tempo waarin het kwik daalde, dat je de naderende winter deed voelen. Bijna alle seizoenen in één dag en minder dan 1000km ... Dit is leven, dit is luxe.
Abonneren op:
Posts (Atom)