Verkiezingen

(11-03-2001) Ruim een jaar geleden hoorden we dat er in maart 2001 verkiezingen zouden zijn. In de daarop volgende maanden waren er, afgezien van wat kleinere dingen als de regelmatige herinnering aan het inschrijven in het kiesregister, geen extra activiteiten, die de komst aankondigde van wat toch ‘de' gebeurtenis in het dorp is. Al is het slechts eens in de zes jaar.

 Ergens eind vorig jaar begrepen we dat er misschien geen grootscheepse campagnes gehouden werden, maar dat het dorp wel gonsde van voorspellingen, terugblikken en ordinaire verkiezingsroddels. De zittende burgemeester stelde zich niet meer verkiesbaar en de luis in de pels van de zittende ploeg zou met z'n nieuwe ploeg kans maken het toenmalige college huiswaarts te sturen.

 In Frankrijk presenteren de partijen die aanspraak willen maken op het burgemeesterschap een partij van 11 personen, die later onderling de burgemeester en wethouders kiezen. Lukt het niet om in één keer een stemmenmeerderheid van 50% plus 1 stem te halen, dan volgt een week later een tweede verkiezingsronde. In de steden van meer dan 2000 inwoners moet je op hele lijsten stemmen, maar in kleinere gemeentes mag je een cocktail samenstelling uit alle -meestal 2- lijsten, als je in totaal maar 11 personen kiest. Le Chalard telt 230 inwoners waardoor de laatste situatie van toepassing is.

 Een week of twee voor de feitelijke verkiezingen -de aanplakborden stonden al weken in de grond, maar werden alleen door vogels bescheten- ontvingen we een brief van de nieuwe partij, waarin deze haar programma presenteerde door zich stevig af te zetten tegen wat de afgelopen zes jaar was bereikt. De zittende burgemeester voelde zich -waarschijnlijk terecht- in z'n kruis getast en diende de potentiële kandidaat van repliek, waarbij hij heel zijn gevoel voor drama in de strijd wierp. Het moddergooien was bij deze het roddelcircuit ontstegen.

 Veel meer vuurwerk hebben we niet meer mogen aanschouwen. Affiches zijn nooit op de aanplakborden verschenen. Daarvoor hebben beide partijen zich per brief gepresenteerd. Naast het programma, waarvan we de hoofdpunten (waterleiding, focus op toerisme, samenwerkingsverband tussen gemeenten) inmiddels kenden, zat bij beide partijen een foto van de kandidaten. Nu wisten we in elk geval wie bij welk kamp hoorde.

 Op de avond van de verkiezingen stroomde net niet het hele dorp richting het gemeentehuis, waar in het openbaar de stemmen werden geteld. Het openen, inzien, benoemen, bevestigen, noteren en archiveren van de stemmen was over de leden van beide partijen verdeeld. Het biljet wisselde zo steeds van iemand van partij A naar iemand van partij B, etc. tot het op het stapeltje ‘geteld' lag. Naast de vier schrijvers aan de teltafel stonden in het publiek nog diverse mensen mee te tellen in een stilte en een sfeer die de aankondiging van de wereldondergang waardig was. Enkel serieuze gezichten en afhankelijk van de voorgelezen uitslag een licht geroezemoes in het ene dan wel het andere kamp.

 Een halfuurtje na de laatste stem moest de zittende burgemeester bekend maken dat zijn partij de slag verloren had en de anderen direct al met 10 van de 11 leden waren verkozen. Voor de elfde plek was er niemand met voldoende stemmen, zodat voor de elfde plaats de volgende zondag een nieuwe verkiezingsronde zou plaats vinden. Er steeg geen luid gejuich op, de winnaars en hun stemmers braken niet los in een gigantisch feestgewoel. Zou het niet passend zijn of is de gemeenschap zo klein dat direct al heel omslachtig voorkomen moet worden dat te hard op lange en zere tenen wordt getrapt???

 Wijzelf voelden in elk geval (ook) niet de behoefte om de winnaars, waar we wel op gestemd hadden, te feliciteren. Dat zou later ook nog kunnen. Zo openlijk de oude garde -letterlijk en figuurlijk- afvallen, na alles wat ze voor ons hadden gedaan in de afgelopen maanden, leek ons niet gepast. Misschien hebben ze de afgelopen jaren de verkeerde accenten in hun beleid benadrukt, maar de nieuwelingen moeten eerst maar aantonen dat ze het anders en ook beter doen.