(Petit) Masvieux

(07-03-2001) Eerste gasten alweer weg, stuifsneeuw overleefd, condensstraaltjes langs de muren, verbouwingen op stapel en alsof dat allemaal nog niet genoeg is komen binnenkort de buren erbij. Als dat maar goed gaat....

 Binnenkort, binnenkort, dat hopen we nu inmiddels al ruim 6 maanden en het eind is feitelijk niet in zicht. Waarschijnlijk gaat het nog wel wat maanden duren. De verkoop is duidelijk een trap in een wespennest geweest. Wij kennen inmiddels alle ‘ins and outs' van de boerenintriges in Le Chalard en weten welke macht een beginnende boer(in) heeft, als hij/zij voldoende kapitaal achter de hand heeft.

 Het begon allemaal afgelopen zomer. Koud begonnen als trotse eigenaren van diverse gebouwen en erg veel grond, hoorden wij via het informele cirquit dat onze buren (het ‘echte' Masvieux) te koop stond. Het eerste wat we dachten was: ‘Dat zul je hebben. Achtentwintig jaar niemand daarboven en net als wij beginnen, wordt naast ons een of andere activiteit opgestart'. Het waren niet direct nachtmerries, maar wat te denken van een hondenkennel, een eendenfarm, een meststierenbedrijf of gewoon een concurrent met vakantiewoningen???

 Na deze eerste schokgolf zakte de onrust. Het bleek al verkocht -trouwens-, dus afwachten maar. Toch bleef iets knagen. Worden wij het zoveelste verhaal van Nederlanders of andere buitenlanders in een vreemd land die hun dromen gedwarsboomd zien door ongewenste activiteiten naast de deur? Masvieux ligt 15 tot 40 meter hoger dan wij op slechts 150 meter of zo bij onze vakantiehuisjes vandaan. Kortom, iedere scheet die daar boven gelaten wordt, is hier duidelijk hoorbaar.

 De kriebel sloeg weer toe toen bleek dat het niet verkocht was. Dit ‘verkocht en toch weer niet' ging nog enige malen zo door. Ook ‘onze boer' bleek geïntresseerd, maar ook hij zag de koop niet zitten. Dit in tegenstelling tot zijn vader, die zijn zoon en kleinkinderen graag diverse kilometers dichterbij zag komen wonen. Het was die laatste die ons begon te masseren, toen hij in de gaten kreeg dat wij niet geheel ongeïnteresseerd waren.

 Vanaf dat moment hebben we die goeie man haast dagelijks over de vloer gehad. Eerste met de ene smoes na de andere maar al gauw gewoon om te informeren of we ‘het' gekocht hadden. Hij had alles al uitgedokterd en het leek soms wel alsof hij ons moest overtuigen. Dat was niet echt nodig. De een aarzelde iets meer dan de ander maar de noodzaak van de aankoop was evident. Veel te vroeg, ook dat was duidelijk en werd ons door onze bank ook meer dan eens fijntjes uit de doeken gedaan. Maar zij hadden ook begrip voor het unieke van de situatie (Eénmaal in je leven krijg je de kans om het huis van de buren te kopen! En voor ons was het al de tweede keer!) en bleken bereid het avontuur mee aan te gaan. In zoverre een bank zich avontuurlijkheid kan permitteren. En toen begon het pas ..... GTST op z'n Chalard's