Het zat er in. Ik kan het volledig verklaren. Niks aan de hand dus maar gewoon klote met een rietje, om bij mijn eigen lichaamsdelen te blijven. Hoe beheerst ook genoten van de plotse voortuitgang, er loeren teveel negatieve elementen in de zijlijn, die mij met het grootste gemak kunnen vloeren. Of ze d'r lol aan beleven? Mag Joost weten. Ik mag het hopen, want zelf vind ik er niks aan.
Terug richting de startblokken dus. In afwachting van een nieuwe poging de spieren warm en soepel houden, het koppie helder en zo leeg als het maar enigszins kan. Geen gedachtenverwikkelingen over zaken die geen keer meer nemen, geen afreageertirades tegen oude koeien en vooral geen zelfmedelij. Ramen open, ruimte maken voor een frisse wind en de bijna rituele voorbereidingen voor een nieuwe start één voor één nagaan en afhandelen. Is er iets bijgekomen? Zijn er elementen afgevallen?
Het startschot kan vanalles zijn en ieder moment klinken. Een mailtje, een brief, een bezigheid, vaak iets met een resultaat. De bevestiging dat het wel werkt, dat de vooruitgang niet verdwenen is, mijn leven niet tot staan is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten