Het is weer duwen vandaag. Speciale vaardigheid. Gaat vooraf aan de ultieme kunst van het jezelf uit het drijfzand trekken aan je eigen haren.
Inmiddels haast volleerd waarnemer van de cycli waarin het dagelijkse bestaan heen-en-weer slingt tussen kicken en balen, zag ik al dagen geleden de eerste donderwolken aan de horizont verschijnen. Je constateert het maar besteedt er verder geen aandacht aan. De wolken verhinderen de zon niet het schijnen en de bui lijkt over te trekken. Kan, kan nog steeds maar inmiddels komen daar wel een paar schietgebedjes bij kijken. Schietgebedje, een klopje op mijn eigen schouders, een beetje paaien, zelfs 'omkoping' schuw ik niet als middel. Een dagje Limoges, een stel Cd's, strips of zoiets als een gezegende lunch.
Het werkt, al is het vaak van korte duur. Het hoeft deze keer ook niet lang. Vandaag nog maaien. Morgen regent het en mag ik de buitenboel de boel laten. Dan gaat het binnen verder en dat luistert minder nauw. Binnen groeit niks, binnen is! Wat ik binnen doe of nalaat is definitief tot actie van buitenaf daar verandering in brengt. Binnen heeft geen haast. Het blijft liggen, verdwijnt in dozen of vertrekt als vuilnis. Andere alternatieven zijn er niet.
Pasen gaat hier niet op in eieren, chocola en hazen maar wordt naar believen versplitterd in het jagen naar spinnen, stof en overbodig geworden decoratie. Zou het?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten