(11-02-2001) Het voordeel van de tegenvallende hondententoonstellinmg was dat we ineens echt richting zee zouden kunnen gaan. Op dus naar LaRochelle en Ile de Ré. Ooit geweest? Nou, wij allebei nog niet.
Het eiland Ré is door een prachtige brug met het vaste land verbonden. Een brug waar tol voor betaald moet worden. We zagen dat gelukkig op tijd, want we hadden onze laatste contante franckes gespendeerd aan de entree voor de viervoeters. Net voor de brug een afslag genomen en opzoek gegaan naar een pinmachine. Buiten de centra van steden zijn die dingen tamelijk zeldzaam, waardoor het niet zomaar afslagje af en opritje op werd. Toen de klus echter geklaard was ging het met hernieuwde snelheid richting de tolpoortjes.
Met de auto stelt de passage van vasteland naar eiland niets voor, maar te voet moet je volgens ons geen last van hoogtevrees hebben. De afstand van waar je staat tot het wateroppervlak zal afhankelijk van het getij wel een paar meter wisselen maar is op het hoogste punt toch een meter of dertig. Op het eiland zelf weinig tot geen hoogbouw. Geen Costa del Huppeldepup taferelen. Alles oogt erg authentiek en -ongetwijfeld vanwege het seizoen- tamelijk rustig. Water, het klotsen tegen de kade, de zilte lucht (of is het toch gewoon rotte vis?) heeft wel wat.
Het weer viel ter plekke wat tegen, vooral omdat stralend weer in onze eigen regionen was gemeld. Het was mistig, miezerig weer. Een beetje door het dorp geslenterd en daarna snel de kroeg in dus in plaats van lange strandwandelingen maken. Hotelkamer besproken en 's avonds lekker gegeten....... Yoland werd die nacht direct niet lekker en ik was na drie dagen de ergste misselijkheid en hoofdpijn kwijt. Na wat denk- en elimineerwerk moet het toetje van Yoland de oorzaak zijn geweest. Het is het enige gerecht waar we beide van hebben gegeten. Yoland het grootste deel en ik de rest ‘zo voor de lekker'.
Zondag was het werkelijk behoorlijk mistig, ik nog niet echt ziek en Yoland nog niet echt lekker. Dus weer geen lange strandwandeling maar gewoon richting Le Petit Masvieux. Rijdend over 'gele' wegen op een tijdstip dat ieder Fransmens aan tafel zit, leek de wereld helemaal van ons. Het soort roadmoviebeeld wat ik eigenlijk alleen uit Amerikaanse midwest-films ken. Lange wegen, beetje berg op en berg af -links en rechts geflankeerd door eindeloos lijkende vlakten- soms alsof ze langs een liniaal zijn aangelegd, vaak met platanen in de berm en zo af en toe passeer je een dorp met de welbekende z-bocht om de kerk en/of markplein heen.
Gaande de route klaarde de luchtop, werd het terrein heuvelachtiger en we zijn hier aangekomen met stralend weer. Mooie thuiskomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten