Met groot verlangen naar uitgekeken en toch het moment suprême gemist. Nu heeft de ervaring van de laatste, zeg 4 jaar geleerd dan het geen kunst is om te vroeg te juichen. Toch is er in de afgelopen weken in alle stilte fundamenteel werk verricht in de krochten van mijn persoontje.
Het meest in de oog springt de zwijgende terugtocht richting achtergrondregionen van de prominent aanwezige gedachten aan de dood. Weggezakt van die eerste plaats in het gebruik van mijn hersenactiviteit. Misschien zelfs weg uit de toptien. Zonder treurnis en met gepaste voldoening nemen we hopelijk voorgoed afscheid. Vaarwel, lijkt me gepast.
Meegesleurd in de draaikolk van een opschonend geheugen is de dame verdwenen, die in 2009 en 2010 mijn leven heeft opgesmukt met afleiding tot ik begreep dat zij nooit haar waanwereld zal verruilen voor de werkelijkheid en ze (ogenschijnlijk) definitief achter het Universum aan is gegaan.
Weg is het opgejaagde gevoel waarmee ik tussen de dromen door op zoek was naar een beetje slaap. Vertrokken zijn de knagende zenuwen die me iedere ochtend het gevoel gaven dat me een examen te wachten stond waarvan me de inhoud onbekend was. Weg is de onrust waarmee ik dolend door mijn leven liep. Ik dool niet meer, ik twitter. Dat zal het zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten