De wereld van het bloggen & twitteren, de glitter and glamour van de taal, de kitsch van het leven neergelegd in woorden, woordkakelen maar dan via het internet ipv bij de thee of onder het genot van een borrel. Je kunt eindeloos uitweiden of jezelf beschermen met een limiet van 140. Ik zou wel willen weten waarom je bij sms tot 160 mag en bij twitter de lat 20 tekens strakker is getrokken, maar dat terzijde.
Bloggen is al zo oud als de mensheid. De weblog heeft de verhaaltjes, die toevertrouwd werden aan het 'Lieve dagboek' en zorgvuldig opgeborgen achter versloten omslagen, in de openbaarheid gerukt en tegelijkertijd verborgen in de anonimiteit van de massa.
De ware kwaliteit van Twitter ontglipt me (nog) maar het is zondermeer een podium waar menigeen ongestoord en vrijwel ongestraft in zijn/haar eigen zonnetje schittert. Het heeft iets van het omgekeerde bierkistje in Hyde Park. Het is iets exhebitionistisch maar dan toegedekt met een Avatar, vanuit een luie stoel en wederom geanonimiseerd met een mondiaal sausje.
Toch hebben beide podia nog een andere kant, misschien wel een toegevoegde waarde en dan moet ik voor mezelf spreken. Ervaring buiten de deur ontbreekt. Een mens kent vaak vele kanten, die lang niet altijd allemaal samen door één deur kunnen. De criminele en andere ongewenste duistere kanten even buiten beschouwing gelaten, schuilen in ieder mens meerdere varianten en die, noem het sluimerende meervoudige persoonlijkheden hebben zelden, misschien wel nooit de mogelijkheden om te schitteren zo op een dienblad aangedragen gekregen als bij Bloggen, Twitter en aanverwanten.
De interesses, de stemmingen, de belangen, de meningen, de voorkeuren, etc. geven evenveel breukvlakken, scheidslijnen, tint- zelfs kleurverschillen die wonder boven wonder meestal redelijk harmonisch onder één dak kunnen verblijven, echter zelden of nooit als één geheel naar buiten kunnen treden. Beide podia bieden je de gelegenheid die verschillen langs de gewenste lijnen op te splitsen in aparte accounts. De homofiele korpschef met een voorliefde voor gele pumps en barbiepoppen doet er slim aan om zijn voorkeuren duidelijk gescheiden te tonen of te verzwijgen.
Nu heb ik helaas weinig sensationeels te verbergen maar desondanks blog ik over een tig-tal lijnen waarvan 4 zichtbaar zijn verweven en vertoef ik op Twitter onder een tiental verschillende accounts. Gelukkig niet allemaal even actief en waarschijnlijk enkelen slechts tijdelijk omdat het idee niet meer dan een oprisping was, maar toch.
Het gaat bij mij om taal, talen, plaatjes en de daaraan gekoppelde gedachtenwereld(en) wat niet lekker combineert. Ik heb iets met tekst, met woorden, met woorden en tekst, met tekst en plaatjes, met plaatjes, met verschillende werelden waarin in ben opgegroeid en leef, met gedachten of associaties die in de ene taal beter gaan dan in de andere, etc. Een mens, of tenminste ik heb een hoop kanten en de ervaring heeft geleerd dat mensen zelden of nooit met de hele combi kunnen omgaan. Daarom het splitsen, samenvoegen, splitsen en verder zoeken en voelen tot ik het/een evenwicht heb gevonden, waarin ik me net zo prettig voel als in de afzonderlijke delen op zich. Zo gaat het mijn hele leven al en nu weer, maar stukken makkelijker want het goede gereedschap is tenslotte het halve werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten