Twee dagen geleden in een uiterste krachtsinspanning mijn tafel in de bijkeuken of het kantoor of hoe het ook mag heten, van een goede 10cm dikke laag papieren ontdaan. Die papieren netjes geordend èn opgeruimd. Gisteren na maanden stilstand een belangrijk liggen gebleven draad opgepakt en daarna tevreden over mezelf vol goede moed in mijn berg-/werkschoenen gestapt en richting de grasmaaier getogen. Vorige jaar heb ik dat ding eigenhandig een grote beurt gegeven, voor de winter heb ik 'm leeg gereden, kortom netjes verzorgd aan de winterrust overgeleverd en dus vol vertrouwen de tank gevuld en me voorbereid op een paar uurtjes wandelen achter de maaier.
Nop, dus! Bij het vullen van de tank zag ik ineens overal benzine druppelen en mij bekroop een angstig verdacht. Toch aan de startlijn getrokken maar niet het minste teken van machinaal leven. Wachten, starten, niks. Bougie los, verzopen, wachten, terugzetten, starten niks. Herhaling en weer niks.
Inmiddels een uur verder, druppelen van de benzine gestopt. Geen kapotte leiding dus maar iets met de tank?? Procedure van het starten herhaald en weer geen sjoege. Tenminste niet van de grasmaaier. Mij kwam inmiddels de stoom uit de oren, krimp ineen van de plotse pijn in mijn lijf, stoot een vloek uit die de honden ongevraagd naar binnen jaagt, heb mijn gereedschap bijeen geraapt en mijn buitenactiviteit afgesloten. Morgen verder.
Op momenten als deze voel ik me nog net niet persoonlijk dwars gezeten door het lot, maar baal toch meer dan gemiddeld. Al die moeite, al die energie, overredigskracht, inzet, blablabla en meer van dat gelul en wat levert het op? Nou, geen medewerking in elk geval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten