Afhankelijk van de invalshoek, is duidelijk sprake van een versaaiing van mijn bestaan. 's Nachts pleeg ik de laatste dagen voornamelijk te slapen. Geen rendez-vous'tjes meer met de wangedrochten, die aan mijn brein ontspruiten. Voorbij zijn de dromen met een angstaanjagende helderheid en een nauwkeurig natuurgetrouwe weergave van onmogelijkheden, waar de werkelijkheid niet aan kan tippen. Weg zijn de verschijningen van Yoland en dat had nou weer niet gehoeven.
Ergens tussen zes en zeven word ik wakker ipv in slaap te vallen en na mijn -in de verkeerde koffie verzopen- ontbijt is het nog lang geen middag. De honden genieten van de in ere herstelde tweede ronde aan het eind van de dag en ik zie met minder afkeer maar daarom helaas niet minder duidelijk wat allemaal zou moeten gebeuren om het over het 'kunnen' maar even niet te hebben.
Als ik niet oplet ben ik straks 8 uur en meer per dag bezig met de instand houding van wat mij betreft nog steeds 'naar de hel' mag lopen. En dat is eerlijk gezegd niet de bedoeling. Bevrijdt uit het ene, verlammende evenwicht direct opzoek naar de balans in de volgende situatie. Bezig, à la maar nu niet al die andere lijnen uit het oog verliezen, die de afgelopen jaren aan waarde hebben (terug)gewonnen en hun zin hebben aangetoond. Schrijven, veel schrijven. Lezen, heel veel lezen. Koken maar dan vnl veel variatie. Bezig zijn, heel erg veel bezig zijn. En vooral toch ook die aandacht voor mezelf. Ik geloof dat de buitenwereld, als vanouds weer de verliezende partij zal zijn.
Maaaaaar laten we vooral eerst afwachten of dit een definitieve ommezwaai is of dat me voor de zoveelste keer een worst voor mijn neus wordt gehouden, die ik wel kan ruiken maar waar de smaak van ontzegd blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten