Porto

(23/09/2008) Porto was in meerdere betekenissen genieten. Een dagje waarin helemaal niks moest en veel kon. Alleen al de tour met de auto door de stad opzoek naar het oude centrum was een ervaring op zich. Ergens een bordje “Centro” gemist en uiteindelijk berg af naar zee gereden en in zuidelijke richting langs het water tot aan de monding van de Douro en langs de riviermonding stroomopwaarts totdat het centrum weer aangegeven werd en ditmaal verloor ik het niet uit het oog. Zo zie je maar weer, ik kom er wel als ik maar even doorzet en daarbij is ‘en passent’ het laatste restje aarzeling weggenomen voor steden als Rome of Parijs.

 De weg langs de Duoro richting het centrum was één groot genieten qua oude, deels vergane glorie en een prachtige ligging aan twee zijden van de rivier met als verbinding meerdere imposante, magnifieke bruggen en dat alles in een weinig irritante mengeling van authentiek en toeristische exploitatie.

 Eenmaal ergens wat wel erg onmiskenbaar een deel van het oude centrum moest zijn, de auto geparkeerd en te voet verder gegaan. In eerste instantie betekende dat opzoek naar een terras voor koffie en om de FAZ te lezen, tenminste deels. Daarna kriskras door de oude straten gelopen en de lokale sfeer in me opgezogen, vooral in de straten die net afzijdig van de grote mensenstromen lagen. Veel oude huizen, vaak betegeld, bijna altijd met erkers als ramen en luiken aan de binnenkant. Op straatniveau alle mogelijke winkels en vooral winkeltjes, het type ambtelijke nering dat zelfs in Frankrijk bijna helemaal is verdwenen. Winkels niet breder dan de voordeur en gespecialiseerd in de “raarste” zaken: naaimachine-onderdelen, bruidskroontjes, wielen en wieltjes, natuurlijk schoenmakers, naaisters, kleine levensmiddelenzaken, koffiebars, cafés en rond het middaguur de restaurants waar de lokale bevolking zat te eten, etc. etc. Verder een prachtig kopstation en veel opknap- en herstelactiviteiten.

 Had mijn maag me met rust gelaten en daarmee de onrust geen kans tussen mijn oren gegeven, dan had ik daar nog uren kunnen dwalen. Nu ben ik rond half twee op een terras aan de kade van de Douro gaan zitten en heb me toeristisch laten uitbuiten en dat voor 9 euro. Had erger gekund. De FAZ weer ter hand genomen en onderwijl ook genoten van een prachtig metalen viaduct en het spel van wind en zon in het water van de Duoro. Ook hier had het uren langer kunnen duren, maar de rust was volledig zoek.