Oeps!

(19-09-2001) Een hartaanval!! Je staat er niet bij stil -behalve het hart dan!- totdat het je overkomt. Die woensdagmiddag was het mijn beurt. 's Ochtends een bezoek aan onze huisarts gebracht omdat mijn ademnood, een verschijnsel dat me al enige tijd in de eerste uren na het ontwaken parten speelde, langer aanhield dan de luttele seconden in de weken (maanden?) ervoor. Iets was duidelijk niet in orde.

 Na een aantal uren wachtkamer, enige uitleg van mijn kant en wat onderzoekshandelingen van zijn hand kwam de huisarts tot de conclusie dat een deel van mijn longen ontstoken was. Hij stelde de voorspelbare antibiotica-kuur voor en vroeg nog eens uitdrukkelijk 'of ik geen pijn had'. 'Pijn' was niet het goede woord, ik voelde me belemmerd, alsof iets mijn borstkas het uitzetten ontzegde.

 Op weg naar huis bleek de apotheek dicht, het was tenslotte al ruim voorbij het middaguur. De medicamenten konden vast nog wel even wachten. Thuis wat gegeten en -waarom niet, de laatste gasten waren tenslotte net weg- lekker het bed ingedoken: siësta!! Net na vieren werd ik wakker. Mijn ademhaling wilde niet echt en als de huisarts me op dat moment die pijn-vraag had gesteld, zou ik die volmondig beamen. Rondlopen was duidelijk niet de oplossing, dus terug het bed in en Yoland naar beneden om te bellen. Huisarts niet aanwezig. Alarmdienst elders aan de slag. Uiteindelijk werd de brandweer onze kant op gedirigeerd en zou een arts meekomen.

 Wij wachten. Ik met een akelig benauwd gevoel en als extra een fictief mes dwars door mijn borstkast. Yoland minstens zo beroerd vanwege de gigantische hulpeloosheid waaraan je dan overgeleverd bent. Gelukkig belde ze steeds maar weer en probeerde men haar zoveel mogelijk gerust te stellen. Inmiddels was mij wel duidelijk, dat dit iets met het hart van doen had. Na ruim een half uur drong het verlossende geluid van een sirene door tot onze slaapkamer. Drie brandweerlieden maar duidelijk geen dokter.

 Ik kreeg een zuurstofmasker om, ze controleerden mijn geestelijke aanwezigheid, waarna ik in een zak werd getild, die aansluitend werd opgeblazen. Beneden in de hal stond de brancard en wij waren daar twee trappen vandaan. Een rotklus voor die lui, maar het lukte. Auto in en retour St. Yrieix. Taatuu, taatuu en ik maar naar lucht happen en zij maar steeds weer vragen of het ging.... Nou het ging absoluut niet, maar meer dan de geruststelling, dat ze er 'zo' waren hadden ze niet te bieden.

 Op de eerste hulp stonden ze ons op te wachten. Uit de zak op het bed en direct aan de slag met injecties, controle-apparatuur en een infuus, bloed prikken en meer van die dingen. Na meerdere dosis/doses morfine lag ik daar knap hulpeloos en vooral nog steeds behoorlijk beroerd het plafond te bestuderen. Ik hoorde het personeel praten over een helikopter. Het scheen, dat ze onenigheid hadden met de alarmdienst over het te volgen protocol. St. Yrieix was duidelijk niet mijn eindpunt.

 Tien over zes werd ik via de onderkant van de staart een helikopter ingeschoven, na eerst weer in een zak gedouwd en op een brancard getild te zijn. Yoland, die zich er tot dan toe moedig doorheen had geslagen en zoveel mogelijk overal bij was geweest, mocht niet mee. Zij werd naar huis gebracht en zou met onze auto naar Limoges komen. De helikopter was er in tien minuten, naar men mij verzekerde, waarna het hele circus van ompakken, uitpakken, af- en aankoppelen weer zijn beloop kreeg. Weer dezelfde vragen als de brandweerlieden en het personeel van de eerste hulp me al gesteld hadden. Nog meer chemicaliën werden in mijn lichaam gespoten alles in de hoop me minder beroerd te laten voelen.
De daarop volgende uren staan me minder helder voor de geest. Ik werd op diverse plekken geschoren, ze gingen met bed en al aan de wandel en het eerste wat ik me daarna herinner zijn twee TV's, het feit dat de pijn en de benauwdheid verdwenen waren en dat het half acht of zo was. De TV-beelden lieten zien hoe een ader, die mijn hartspier van bloed hoort te voorzien, voor resp. na de door hen uitgevoerde behandeling uitzag. Ik was gedotterd. Voor het eerst ook viel het woord 'hartaanval'.