(22/06/2008) Een rustige dag, waarop ik me niks had voorgenomen door de grote kans op regen en onweer. Heerlijk gelopen met de honden, Een beetje gepoetst, tijdens het ophangen van de was belde Gerard en we heben wat zitten kletsen over mijn definitieve alleen zijn en zijn frustratie dat de sociale contacten in hun Engels-Nederlandse kring zo weinig voorstellen, overlopen van domheid en stompzinnigheid. Ja, het zijn nu eenmaal niet alleen intellectuelen, die naar het buitenland trekken en als, dan kan ik me voorstellen, dat ze wat meer op zichzelf zijn.
In de loop van de dag Annelies en paar keer proberen te bellen, maar die was blijkbaar uit huis. René kwam langs (weer eieren!) om een rondje paddestoelen te maken, misschien ook een aardig idee voor mezelf. Hebben het vooral over de jachtpermissies gehad en het duurde even voordat hij wilde snappen, dat ik het aan hem overliet om te zeggen wat hij wilde en het verder ook te regelen. Na zijn ronde wat cantarellen mogen nemen uit een redelijk gevulde zak, zeker een kleine 2 kilo.
Ik was, mag je wel zeggen in een euforische of moet ik zeggen manische (?) stemming. Aan het eind van de middag de spullen bijeen gepakt om in de tuin te gaan werken, daar -na het gesprek met mijn broer- een glas wijn bij gepakt en met volle teugen genoten van de rust, het uitzicht en het wroeten in de aarde. Het onkruid staat een meter hoog, heeft zich weer ruim uitgezaaid en zal dus nog jaren voor overlast zorgen, maar iedere steek met de spade maakt dat ik dichter bij een verzorgd en productief tuintje kon. Een goede bezigheid voor de vaak verloren beginuren van de avond. Aan denken, Kaspar!!
woensdag 29 juni 2011
maandag 27 juni 2011
Lach & Traan
De alledag van het alleen-zijn ....
Vrees niet, dit wordt geen zielig stukje, zoals ik hoop, dat ik weinig andere zielige stukjes heb geschreven. Neemt niet weg dat het moment te mooi is om voorbij te laten gaan. De laatste dagen kwam in de tijd gezien bij elkaar wat het leven de afgelopen jaren zoveel kleur heeft ontnomen.
Eind vorig jaar werd ik -na jaren van relatieve rust- ongewild weer de Franse mallemolen van ambtelijke instanties ingeduwd. Ik dacht de afhandeling van de bestaande bedrijfsstructuur netjes en correct aangepakt te hebben, maar had helaas een paar slapende honden, sorry ambtenaren wakker gemaakt. Ongeveer tegelijkertijd nam ik het besluit om de laatste loodjes in de afwikkeling van Yoland's nalatenschap bij de hoorns te pakken. Ik zag daar al tijden beren op de weg en die moest ik toch maar eens tegemoet treden.
Wat het Franse deel betreft .....: Na maanden wachten, papieren versturen, bellen, doorgestuurd worden, wachten, opnieuw beginnen, etc. was ik het in de loop van deze week zat en heb ik me door vele kastjes en muren heen gewerkt, soms bijna letterlijk geslagen. Een bezigheid die de grenzen van mijn incasseringsvermogen aardig op de proef wist te stellen èn vooralsnog zonder dat een oplossing in zicht is. Therapieën indachtig heb ik op de terugweg in de auto eens hard gegild en onderwijl mijn medeweggebruikers het leven zuur gemaakt. Niet netjes maar het deed wel goed. Thuisgekomen kijk je dan de honden aan en denkt .... "Ach ...." en gaat verder met wat gedaan moet worden.
Het was ook deze week dat redelijk onverwacht ineens het bericht van de Notaris op de (elektronische) mat viel, dat alle horden geslecht waren en de laatste loodjes van het nalatenschap uit de weg konden worden geruimd. Een grote zucht onsnapte me ... en weer keek ik Sammy in z'n ogen, streek Katrien over haar kop en dacht: "Ach ...."
Niemand om eens tegen te mopperen als het je hoog zit maar ook niemand om mee te vieren als het eens mee zit. En 'tuurlijk kan ik iemand van de straat trekken of telefonisch klemzetten, maar dat is het niet. Het gaat om gemis aan voorkennis en deelname. Geen delen. Geen halveren, geen verdubbelen. Alleen mezelf. Wat ben ik toch blij met mezelf .... gelukkig maar.
Vrees niet, dit wordt geen zielig stukje, zoals ik hoop, dat ik weinig andere zielige stukjes heb geschreven. Neemt niet weg dat het moment te mooi is om voorbij te laten gaan. De laatste dagen kwam in de tijd gezien bij elkaar wat het leven de afgelopen jaren zoveel kleur heeft ontnomen.
Eind vorig jaar werd ik -na jaren van relatieve rust- ongewild weer de Franse mallemolen van ambtelijke instanties ingeduwd. Ik dacht de afhandeling van de bestaande bedrijfsstructuur netjes en correct aangepakt te hebben, maar had helaas een paar slapende honden, sorry ambtenaren wakker gemaakt. Ongeveer tegelijkertijd nam ik het besluit om de laatste loodjes in de afwikkeling van Yoland's nalatenschap bij de hoorns te pakken. Ik zag daar al tijden beren op de weg en die moest ik toch maar eens tegemoet treden.
Wat het Franse deel betreft .....: Na maanden wachten, papieren versturen, bellen, doorgestuurd worden, wachten, opnieuw beginnen, etc. was ik het in de loop van deze week zat en heb ik me door vele kastjes en muren heen gewerkt, soms bijna letterlijk geslagen. Een bezigheid die de grenzen van mijn incasseringsvermogen aardig op de proef wist te stellen èn vooralsnog zonder dat een oplossing in zicht is. Therapieën indachtig heb ik op de terugweg in de auto eens hard gegild en onderwijl mijn medeweggebruikers het leven zuur gemaakt. Niet netjes maar het deed wel goed. Thuisgekomen kijk je dan de honden aan en denkt .... "Ach ...." en gaat verder met wat gedaan moet worden.
Het was ook deze week dat redelijk onverwacht ineens het bericht van de Notaris op de (elektronische) mat viel, dat alle horden geslecht waren en de laatste loodjes van het nalatenschap uit de weg konden worden geruimd. Een grote zucht onsnapte me ... en weer keek ik Sammy in z'n ogen, streek Katrien over haar kop en dacht: "Ach ...."
Niemand om eens tegen te mopperen als het je hoog zit maar ook niemand om mee te vieren als het eens mee zit. En 'tuurlijk kan ik iemand van de straat trekken of telefonisch klemzetten, maar dat is het niet. Het gaat om gemis aan voorkennis en deelname. Geen delen. Geen halveren, geen verdubbelen. Alleen mezelf. Wat ben ik toch blij met mezelf .... gelukkig maar.
zaterdag 25 juni 2011
Carry on
Zonder daar bij derden voor aan te hoeven kloppen, mag ik van mezelf best zeggen, dat ik meer dan gemiddeld met koken bezig ben en die inzet niet steken is gebleven in onverteerbare gerechten. (Zelf-)Kritisch als mijn persoontje is, weet ik ook heel erg goed waar op het culinaire vlak mijn zwakke plek zit. En dan bedoel ik niet het gerecht, waarvoor je me mag wakker maken of dat ik zelfs nog zal eten als de voorgaande menu-onderdelen me letterlijk uit de oren komen. Nee, ik bedoel dan precies wat ik schrijf, dat onderdeel van het culinaire creëren, waar ik niet sterk in ben: Ingrediënten dwz Warenkennis!
Ja, de ware kennis ontbreekt, omdat ik me na bijna 30 jaar verplicht opzuigen van zinloze informatie niet meer geroepen voel om basiskookboeken in mijn hoofd te stampen. Het betekent, dat ik soms ff moeten googlen of een echt kookboek moet openslaan. Niet voor bereidingstijden of de samenstelling van een gerecht maar voor de informatie over bepaalde ingredënten. Vis, vlees, groenten, kruiden, combi's, het kan vanalles zijn. In feite ben ik dan altijd opzoek naar 'puur', naar de basis, naar de samenstellende delen van iets. Om daar vervolgens mee te kunnen spelen richting een verrassend eindresultaat.
Geen gehakt dus, maar spek, vet en de gewenste stukken vlees om die in de vleesmolen tot het juiste mengsel te verwerken. Geen potjes met BBQ-kruiden maar Oregano, Tijm, Lavendel, Rozemarijn etc. in de door mijn smaak en stemming bepaalde hoeveelheden. Ik dacht dus, dat ik bij mijn koken alleen basale ingrediënten gebruikte tot ik een paar dagen geleden op zoek was naar Kerrie .....
Mezelf nooit de moeite gedaan om een bepaalde vrucht, knol of plant bij deze specerij te bedenken, maar had iemand me gevraagd of kerrie één enkelvoudig ingrediënt was, zou ik volmondig "Ja" hebben gezegd. Nee, dus!!
Kerrie is een mengsel van (o.a.) Foelie, Gember, Kaneel, Koriander, Kruidnagel, Kurkuma, Peper, Komijn, Nootmuskaat, Mosterdzaad, Knoflook, Tomatenpasta, Rode peper en/of paprika. Deze variatie biedt de mogelijkheid tot vele soorten kerrie van Mild via Curry, Madras en Vindaloo naar Phall. De laatste twee soorten kost blijkbaar jaren afstompen van de smaak voordat een mens dat kan verdragen......... Toch weer wat geleerd. We gaan verder.
Ja, de ware kennis ontbreekt, omdat ik me na bijna 30 jaar verplicht opzuigen van zinloze informatie niet meer geroepen voel om basiskookboeken in mijn hoofd te stampen. Het betekent, dat ik soms ff moeten googlen of een echt kookboek moet openslaan. Niet voor bereidingstijden of de samenstelling van een gerecht maar voor de informatie over bepaalde ingredënten. Vis, vlees, groenten, kruiden, combi's, het kan vanalles zijn. In feite ben ik dan altijd opzoek naar 'puur', naar de basis, naar de samenstellende delen van iets. Om daar vervolgens mee te kunnen spelen richting een verrassend eindresultaat.
Geen gehakt dus, maar spek, vet en de gewenste stukken vlees om die in de vleesmolen tot het juiste mengsel te verwerken. Geen potjes met BBQ-kruiden maar Oregano, Tijm, Lavendel, Rozemarijn etc. in de door mijn smaak en stemming bepaalde hoeveelheden. Ik dacht dus, dat ik bij mijn koken alleen basale ingrediënten gebruikte tot ik een paar dagen geleden op zoek was naar Kerrie .....
Mezelf nooit de moeite gedaan om een bepaalde vrucht, knol of plant bij deze specerij te bedenken, maar had iemand me gevraagd of kerrie één enkelvoudig ingrediënt was, zou ik volmondig "Ja" hebben gezegd. Nee, dus!!
Kerrie is een mengsel van (o.a.) Foelie, Gember, Kaneel, Koriander, Kruidnagel, Kurkuma, Peper, Komijn, Nootmuskaat, Mosterdzaad, Knoflook, Tomatenpasta, Rode peper en/of paprika. Deze variatie biedt de mogelijkheid tot vele soorten kerrie van Mild via Curry, Madras en Vindaloo naar Phall. De laatste twee soorten kost blijkbaar jaren afstompen van de smaak voordat een mens dat kan verdragen......... Toch weer wat geleerd. We gaan verder.
donderdag 23 juni 2011
Een werkdag
(17/06/2008) Na een goede nacht op zich prettig opgestaan, niet super rustig en relaxed maar weer wat beter dan gisteren. Rondje honden, voorbereiding belasting St. Yrieix en diverse toestanden in Limoges, alles geen probleem. De onroerendgoed belasting in St. Yrieix was effe doorbijten, die dame snapte geen ene reet van al die gebouwen verdeeld over twee gemeentes, en nu is het afwachten wat het me allemaal gaat kosten, nou schijnbaar na bijna tien jaar eindelijk duidelijk (?) is wat hier allemaal staat. Terug via thuis omdat ik dacht een papier niet bij me te hebben, wat wel het geval was. Kopieën gemaakt voor de vernieuwing van het rijbewijs en richting Limoges vertrokken. Via Wieger, boek afgegeven en uitgenodigd voor een feest, naar de nieuwe boekhouder, maar zij was vandaag buiten de deur bezig. De brief van de URSSAF aan Yoland om te vragen wat ze nu ging doen, na haar functie in de SARL neergelegd te hebben, was redelijk snel rechtgezet, zonder dat me dat uit het evenwicht wist te slaan. Dacht ik tenminste. Daarna naar de jachttoestand voor de colliers en toen was het afgelopen. Op de terugweg richting de GAN en aansluitend de RSI, etc. schoot het helemaal verkeerd. Terug gegaan naar de auto, een tijdje gezeten, proberen te ontspannen, wat deels lukte en besloten om, desnoods in étappes terug naar huis te gaan. Het was bovendien al te laat om alles nog te doen wat ik me voorgenomen had voor de afspraak van half zes bij de fysiotherapeut.
Een tussenstop was onvermijdelijk omdat mijn blaas op springen stond, en toen ook weer wat proberen te ontspannen maar verder gewoon naar huis gereden. Weliswaar met een wat raar gevoel in mijn lijf en tussen mijn oren, maar zonder onverantwoordelijke consequenties hoe groot de vraagtekens ook waren, die je bij deze rit kon zetten. Thuis de laptop gepakt en aangezet in het kantoortje, benen op tafel en me proberen te ontspannen. Vijf over half vijf begonnen en om tien over vijf merkte ik dat ik een deel van de tijd weg was geweest. Toch blijkbaar ongemerkt gesloopt vandaag, de afgelopen dagen, …….
Na de ontspanning richting de fysiotherapeut. Uit de auto te voet op weg naar de praktijk stopte Georgette me, een dame van vergevorderde leeftijd maar ongekend mobiel, en wilde weten hoe het met me ging. Ze begon direct dat ik een vriendin moest zoeken. Ze bleek niet een nieuwe relatie te bedoelen, maar gewoon iemand voor de gezelligheid of hoe je dat moet noemen. Als ik het al goed begrepen heb. Met die afdeling ben ik gewoon niet bezig. Ik heb haar proberen duidelijk te maken dat ik meer bezig ben met het zoeken naar rust in mijn leven dan gezelschap. Ik was natuurlijk ook altijd welkom bij hen en heb daar maar direct gebruik van gemaakt door te vragen of het over een half uur schikte, omdat ik Philippe, hun neef niet wilde laten wachten. Bij Philippe gewoon heerlijk gemasseerd, mijn nek is niet echt het probleem meer hoewel hij stijf blijft aanvoelen wat enkel en alleen van de stress kan komen. In tegenstelling tot andere keren heeft hij nu niet de neiging om de behandeling voortijdig af te breken.
Bij Jean en Georgette een uurtje gezeten en de boel een beetje bijgekletst over hoe het met mij gaat, met het domein, de afgeketste verkoop en Thierry. Nou, die laatste kunnen we alledrie wel schieten, dus dat was dankbaar kankeren. Uiteindelijk blij dat ik langs ben gegaan. Had al het idee, dat ik voorzichtig kon proberen om mijn kop weer links en rechts te laten zien. Vooral niks overhaasten. Vandaag is gewoon weer een voorbeeld van de onvoorspelbaarheid van mijn veerkracht. Ergens morgen of overmorgen nog maar eens naar Limoges want m.n. de verlenging van het rijbewijs moet niet tussen het wal en het schip vallen.
Een tussenstop was onvermijdelijk omdat mijn blaas op springen stond, en toen ook weer wat proberen te ontspannen maar verder gewoon naar huis gereden. Weliswaar met een wat raar gevoel in mijn lijf en tussen mijn oren, maar zonder onverantwoordelijke consequenties hoe groot de vraagtekens ook waren, die je bij deze rit kon zetten. Thuis de laptop gepakt en aangezet in het kantoortje, benen op tafel en me proberen te ontspannen. Vijf over half vijf begonnen en om tien over vijf merkte ik dat ik een deel van de tijd weg was geweest. Toch blijkbaar ongemerkt gesloopt vandaag, de afgelopen dagen, …….
Na de ontspanning richting de fysiotherapeut. Uit de auto te voet op weg naar de praktijk stopte Georgette me, een dame van vergevorderde leeftijd maar ongekend mobiel, en wilde weten hoe het met me ging. Ze begon direct dat ik een vriendin moest zoeken. Ze bleek niet een nieuwe relatie te bedoelen, maar gewoon iemand voor de gezelligheid of hoe je dat moet noemen. Als ik het al goed begrepen heb. Met die afdeling ben ik gewoon niet bezig. Ik heb haar proberen duidelijk te maken dat ik meer bezig ben met het zoeken naar rust in mijn leven dan gezelschap. Ik was natuurlijk ook altijd welkom bij hen en heb daar maar direct gebruik van gemaakt door te vragen of het over een half uur schikte, omdat ik Philippe, hun neef niet wilde laten wachten. Bij Philippe gewoon heerlijk gemasseerd, mijn nek is niet echt het probleem meer hoewel hij stijf blijft aanvoelen wat enkel en alleen van de stress kan komen. In tegenstelling tot andere keren heeft hij nu niet de neiging om de behandeling voortijdig af te breken.
Bij Jean en Georgette een uurtje gezeten en de boel een beetje bijgekletst over hoe het met mij gaat, met het domein, de afgeketste verkoop en Thierry. Nou, die laatste kunnen we alledrie wel schieten, dus dat was dankbaar kankeren. Uiteindelijk blij dat ik langs ben gegaan. Had al het idee, dat ik voorzichtig kon proberen om mijn kop weer links en rechts te laten zien. Vooral niks overhaasten. Vandaag is gewoon weer een voorbeeld van de onvoorspelbaarheid van mijn veerkracht. Ergens morgen of overmorgen nog maar eens naar Limoges want m.n. de verlenging van het rijbewijs moet niet tussen het wal en het schip vallen.
dinsdag 21 juni 2011
Catch as ..
Potje vrij worstelen volgens de boksregels van de 19e eeuw ..... totdat één van beiden er bij neervalt! Zo voelt het leven ff aan. Doorgaan of Opgeven.... Ik zou niet weten, waar tegen mijn verzet groter is, maar het gaat al dagen tekeer als een stel wilde wijven. Krijsen, bijten, rond vliegende plukken haar en een verbaal onweer waar rotte vis nog van zou verkleuren.
Geen geheel onbekende situatie en normaal gesproken laat ik de bui overtrekken in de wetenschap dat 'het' zich wel weer zal regelen. Iets is anders deze keer. Geen van beide partijen wenst ook maar een mm te wijken. Het geweld waarmee wordt aangevallen èn stand gehouden is van proporties, die niet alleen menselijke grenzen maar ook de verbeelding doorbreekt. Planeten, sterrenstelsels, universa (zeg je dat zo?) wat heet ... de ene achtertuin van de andere God verdwijnt bij een volgende uithaal. Intimiderend vuurwerk. Ijzingwekkende taferelen. Door hart en ziel snijdende geluidvolumes. Dit heeft alles-, werkelijk allesvernietigende contouren ....
Mag hopen dat het er van komt, kan ik eindelijk écht opnieuw beginnen ipv dat halfslachtige pappen en nathouden. Weg met die belemmerende rotzooi, weg met beide partijen, laten ze er allebei bij neervallen. Dood als het ff kan.
Geen geheel onbekende situatie en normaal gesproken laat ik de bui overtrekken in de wetenschap dat 'het' zich wel weer zal regelen. Iets is anders deze keer. Geen van beide partijen wenst ook maar een mm te wijken. Het geweld waarmee wordt aangevallen èn stand gehouden is van proporties, die niet alleen menselijke grenzen maar ook de verbeelding doorbreekt. Planeten, sterrenstelsels, universa (zeg je dat zo?) wat heet ... de ene achtertuin van de andere God verdwijnt bij een volgende uithaal. Intimiderend vuurwerk. Ijzingwekkende taferelen. Door hart en ziel snijdende geluidvolumes. Dit heeft alles-, werkelijk allesvernietigende contouren ....
Mag hopen dat het er van komt, kan ik eindelijk écht opnieuw beginnen ipv dat halfslachtige pappen en nathouden. Weg met die belemmerende rotzooi, weg met beide partijen, laten ze er allebei bij neervallen. Dood als het ff kan.
maandag 20 juni 2011
De Werkweek
(21-04-2001) Het idee bestond al wat langer en de eerste keer had feitelijk najaar'2000 moeten worden, maar nu is het er toch van gekomen. Dertig mensen aangeschreven waarvan wij wisten of dachten, dat ze het idee wel zouden kunnen waarderen: werken voor onderdak, eten en drank. Als iedereen gewild had, hadden we moeten loten, gelukkig/helaas was dat niet noodzakelijk. We hadden op een man/vrouw of 14 -inclusief onszelf- gerekend en hebben de klussen uiteindelijk geklaard met z'n tienen.
Niet lang voor aankomst van de eerste werkpaarden -zoals we ze gedoopt hadden- bleken we de week van Pasen uitgekozen te hebben. Kon dat wel?? Kettingzaaggeluiden op Paaszondag?? Voor het zover was, hadden we eerst het weer nog af te wachten. Maar al ras bleek dat we uit die hoek geen problemen hoefden te verwachten. Midden in het toch erg natte voorjaar hebben we een week lang in een soms wat waterig, maar over het algemeen toch aardig zonnetje staan werken. Een paar regendruppeltjes en dito hagelkorreltjes konden het beeld niet verstoren.
Op zaterdagmiddag druppelde iedereen ‘peu à peu' binnen. Voordat we aan tafel zaten leek het alsof het nooit anders was geweest. De lol zat er goed in en de werklust borrelde links en rechts al op.
De volgende ochtend -Paaszondag dus- hebben we het werkprogramma besproken. In een van de vooraf verstuurde brieven was al een tipje, nou ja een behoorlijke tip van de sluier opgelicht. ‘Hout verwerken' was het thema en we hadden als taken bedacht: Zagen/knippen, slepen/branden, de kettingzaag en het klieven van het hout. We wilden alles direct ‘stook klaar' maken. We hebben van het jaar ervoor geleerd dat eenmaal netjes opgestapeld maar niet gekliefd hout makkelijk blijft liggen en dan bovendien alles behalve bruikbaar is.
Speciaal voor de werkweek een ‘Fendeur' aangeschaft; een apparaat dat stukken boom die na het verzagen overblijven verder opsplitst in haardklare brokken. Het ding bleek niet al te duur en kon nog snel geleverd worden ook. Een dergelijke combinatie van factoren mag je eigenlijk nooit -en zeker in Frankrijk niet- voorbij laten gaan. Eenmaal op ons terrein moesten we nog een tractor regelen, waar het ding op kon worden aangesloten. De onze had wel iets hydraulisch, maar dat was niet voldoende, dachten we. De boer en vooral zijn vader dan, want die zou de tractor leveren, waren niet te beroerd om voor een week of wat een tractor af te staan.
Het aansluiten van het ding moest natuurlijk voor het weekeinde gebeuren om bij eventuele verrassingen nog snel een oplossing te bedenken of regelen. Het werkje bleek moeilijker dan ingeschat. Wij hadden al voor wat verschillende aansluitmogelijkheden voor hydraulische machines gezorgd en met ons ieder van de andere betrokkenen ook. Thierry had een stel bij zich en ook z'n vader kwam speciaal langs met wat koppelingen.
Twee slangen moesten aangesloten worden. Eén voor de aanvoer van de olie en de ander voor de afvoer van de olie. De ene combinatie na de andere leek echter niet te werken. Na de zoveelste verwisseling van aan- resp. afvoer en van klem- resp. schroefdraadkoppeling duurde het even iets langer voordat we constateerden dat ‘het' weer niet werkte en zagen we tot ieders verbazing beweging. Niet die flitsend snelle imitatie van een karateslag, maar het tempo was van een rups in turbo-stand. Langzaam kroop de keil naar beneden, of beter werd het ding naar beneden gedrukt. Het werkte perfect, maar toch beduidend minder spectaculair dan verwacht. Aan de ene kant viel ons een pak van het hart (minder kans op afschuwelijke ongelukken!), maar aan de andere kant kon een zekere mate van teleurstelling maar met moeite onderdrukt worden.
Tijdens de week ontwikkelde ieder zijn/haar eigen voorkeur of specialiteit. We hadden ‘takkenwijven', zelfs van het mannelijke geslacht, die de bomen ontdeden van alles wat het werk van kettingzagen kon belemmeren. De beide kettingzagen scheurden bijna permanent in de handen van niet meer dan drie personen. Op het verbranden van het hout heeft die week menigeen z'n tanden stuk gebeten. Het betrof steeds weer de start, die veel meer moeite kostte dan men dacht. Eenmaal in de fik werd de vertraging snel ingelopen en kon de takken-en sleepafdeling de toevoer maar met moeite aan. Aan het eind van de cyclus werd in de loop van de week het splijten van het hout tot een ware kunst verheven. Het weerbarstigste hout werd keurig opgedeeld in stukken en die stukken werden in stapels gelegd die steeds rechter, strakker en op het laatst bijna waterpas uit het weiland op staken.
Rond negenen kwamen we iedere dag in de benen en aan het eind van de middag hielden we het voor gezien. Tussen de middag hebben we diverse keren gepicknickt, maar we zijn ook op z'n Frans gaan déjeuneren. Ondanks het ‘drankje vooraf' en de wijn tijdens de maaltijd werd ‘s middags gewerkt alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Een week/ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.
Niet lang voor aankomst van de eerste werkpaarden -zoals we ze gedoopt hadden- bleken we de week van Pasen uitgekozen te hebben. Kon dat wel?? Kettingzaaggeluiden op Paaszondag?? Voor het zover was, hadden we eerst het weer nog af te wachten. Maar al ras bleek dat we uit die hoek geen problemen hoefden te verwachten. Midden in het toch erg natte voorjaar hebben we een week lang in een soms wat waterig, maar over het algemeen toch aardig zonnetje staan werken. Een paar regendruppeltjes en dito hagelkorreltjes konden het beeld niet verstoren.
Op zaterdagmiddag druppelde iedereen ‘peu à peu' binnen. Voordat we aan tafel zaten leek het alsof het nooit anders was geweest. De lol zat er goed in en de werklust borrelde links en rechts al op.
De volgende ochtend -Paaszondag dus- hebben we het werkprogramma besproken. In een van de vooraf verstuurde brieven was al een tipje, nou ja een behoorlijke tip van de sluier opgelicht. ‘Hout verwerken' was het thema en we hadden als taken bedacht: Zagen/knippen, slepen/branden, de kettingzaag en het klieven van het hout. We wilden alles direct ‘stook klaar' maken. We hebben van het jaar ervoor geleerd dat eenmaal netjes opgestapeld maar niet gekliefd hout makkelijk blijft liggen en dan bovendien alles behalve bruikbaar is.
Speciaal voor de werkweek een ‘Fendeur' aangeschaft; een apparaat dat stukken boom die na het verzagen overblijven verder opsplitst in haardklare brokken. Het ding bleek niet al te duur en kon nog snel geleverd worden ook. Een dergelijke combinatie van factoren mag je eigenlijk nooit -en zeker in Frankrijk niet- voorbij laten gaan. Eenmaal op ons terrein moesten we nog een tractor regelen, waar het ding op kon worden aangesloten. De onze had wel iets hydraulisch, maar dat was niet voldoende, dachten we. De boer en vooral zijn vader dan, want die zou de tractor leveren, waren niet te beroerd om voor een week of wat een tractor af te staan.
Het aansluiten van het ding moest natuurlijk voor het weekeinde gebeuren om bij eventuele verrassingen nog snel een oplossing te bedenken of regelen. Het werkje bleek moeilijker dan ingeschat. Wij hadden al voor wat verschillende aansluitmogelijkheden voor hydraulische machines gezorgd en met ons ieder van de andere betrokkenen ook. Thierry had een stel bij zich en ook z'n vader kwam speciaal langs met wat koppelingen.
Twee slangen moesten aangesloten worden. Eén voor de aanvoer van de olie en de ander voor de afvoer van de olie. De ene combinatie na de andere leek echter niet te werken. Na de zoveelste verwisseling van aan- resp. afvoer en van klem- resp. schroefdraadkoppeling duurde het even iets langer voordat we constateerden dat ‘het' weer niet werkte en zagen we tot ieders verbazing beweging. Niet die flitsend snelle imitatie van een karateslag, maar het tempo was van een rups in turbo-stand. Langzaam kroop de keil naar beneden, of beter werd het ding naar beneden gedrukt. Het werkte perfect, maar toch beduidend minder spectaculair dan verwacht. Aan de ene kant viel ons een pak van het hart (minder kans op afschuwelijke ongelukken!), maar aan de andere kant kon een zekere mate van teleurstelling maar met moeite onderdrukt worden.
Tijdens de week ontwikkelde ieder zijn/haar eigen voorkeur of specialiteit. We hadden ‘takkenwijven', zelfs van het mannelijke geslacht, die de bomen ontdeden van alles wat het werk van kettingzagen kon belemmeren. De beide kettingzagen scheurden bijna permanent in de handen van niet meer dan drie personen. Op het verbranden van het hout heeft die week menigeen z'n tanden stuk gebeten. Het betrof steeds weer de start, die veel meer moeite kostte dan men dacht. Eenmaal in de fik werd de vertraging snel ingelopen en kon de takken-en sleepafdeling de toevoer maar met moeite aan. Aan het eind van de cyclus werd in de loop van de week het splijten van het hout tot een ware kunst verheven. Het weerbarstigste hout werd keurig opgedeeld in stukken en die stukken werden in stapels gelegd die steeds rechter, strakker en op het laatst bijna waterpas uit het weiland op staken.
Rond negenen kwamen we iedere dag in de benen en aan het eind van de middag hielden we het voor gezien. Tussen de middag hebben we diverse keren gepicknickt, maar we zijn ook op z'n Frans gaan déjeuneren. Ondanks het ‘drankje vooraf' en de wijn tijdens de maaltijd werd ‘s middags gewerkt alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Een week/ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is.
zaterdag 18 juni 2011
Kasten op z'n plek
(12-04-2001) Na ons transportavontuur met de kasten en tafels moest nu het echte werk gebeuren. De meeste kasten kwamen uit schuren of van zolders vandaan of hadden op een andere plek jaren staan verstoffen. Schoonmaken was dus de eerste stap, daarna het impregneren tegen houtworm en een aantal kasten konden niet zonder een lik verf. Yoland heeft zich opgeworpen als kastenrestaurateur en is al menig dag druk in de weer geweest met eerder genoemde bezigheden.
Natuurlijk kost het allemaal meer, veel meer tijd dan je vooraf bedenkt. Maar dit -misplaatst- optimisme is een belangrijke, zo niet de belangrijkste drijfveer achter alles wat we doen. Het is niet goed om vooraf al alle tegenslagen en hindernissen te overzien. Dus het aanvankelijk enthousiasme liep door de weken heen wat deuken op. Ook de vingers en handen begonnen steeds meer sporen van het werk te vertonen: blaren, verfvlekken en eelt. Het werk vordert ondertussen gestaag.
We zullen voor het seizoen vast niet alle kasten picobello in orde krijgen, maar de meeste wel. De kamers zullen straks kleerkasten hebben en de huisjes en studio's worden opgesierd met buffetkasten en waarnodig ook een enkele kleerkast. Alleen als inrichtingsstuk is zo'n kast al een vooruitgang. Het leuke is dat ze daarnaast nog functioneel zijn ook.
Natuurlijk kost het allemaal meer, veel meer tijd dan je vooraf bedenkt. Maar dit -misplaatst- optimisme is een belangrijke, zo niet de belangrijkste drijfveer achter alles wat we doen. Het is niet goed om vooraf al alle tegenslagen en hindernissen te overzien. Dus het aanvankelijk enthousiasme liep door de weken heen wat deuken op. Ook de vingers en handen begonnen steeds meer sporen van het werk te vertonen: blaren, verfvlekken en eelt. Het werk vordert ondertussen gestaag.
We zullen voor het seizoen vast niet alle kasten picobello in orde krijgen, maar de meeste wel. De kamers zullen straks kleerkasten hebben en de huisjes en studio's worden opgesierd met buffetkasten en waarnodig ook een enkele kleerkast. Alleen als inrichtingsstuk is zo'n kast al een vooruitgang. Het leuke is dat ze daarnaast nog functioneel zijn ook.
donderdag 16 juni 2011
Moderne middelen
(12/06/2008) Geslapen als een blok (Geen wonder met die extra stoot kalmeringsmiddel). Kan me niet herinneren, dat ik het muziekdeel gehoord heb van de Ontspannings-Cd en het volgende moment was het kwart over zes, een kwartier voordat de wekker zou aflopen. De Cd weer aangezet en deze keer wel voor het grootste deel afgeluisterd. Er blijven momenten, waarop mijn gedachten afdwalen of -m.n. net na het wakker worden- de slaap me nog effe terugpakt.
Heerlijk gelopen met de honden en onderweg bedacht, dat een van de grootste verschillen tussen Yoland en mij en tussen mij en veel meer mensen, haar voorkeur was voor verbale communicatie. Een activiteit die mij te vluchtig is. Net als ook Gerards voorkeur voor praten, wat er maar al te vaak toe leidt, dat telefoongesprekken voor een groot deel steeds over dezelfde dingen gaan. Ik denk, dat je na een uur aan de telefoon gehangen te hebben, de helft van wat gezegd is alweer kwijt bent, als je de verbinding verbreekt. Ik hou van concretere zaken, waar het de moeite loont om er in te investeren qua werk, tijd en soms ook geld. Zoals Yoland het opknappen van een kastje kon afraffelen, zo maak ik me vaak van gesprekken af! De hele nadruk op de huidig communicatie-mogelijkheden heeft met dezelfde vluchtigheid te maken: chatten, msn, mobielbellen, skype en de tussenvormen als sms. Voor meer dan 90% mediadragers voor de dagelijkse banaliteit.
Heerlijk gelopen met de honden en onderweg bedacht, dat een van de grootste verschillen tussen Yoland en mij en tussen mij en veel meer mensen, haar voorkeur was voor verbale communicatie. Een activiteit die mij te vluchtig is. Net als ook Gerards voorkeur voor praten, wat er maar al te vaak toe leidt, dat telefoongesprekken voor een groot deel steeds over dezelfde dingen gaan. Ik denk, dat je na een uur aan de telefoon gehangen te hebben, de helft van wat gezegd is alweer kwijt bent, als je de verbinding verbreekt. Ik hou van concretere zaken, waar het de moeite loont om er in te investeren qua werk, tijd en soms ook geld. Zoals Yoland het opknappen van een kastje kon afraffelen, zo maak ik me vaak van gesprekken af! De hele nadruk op de huidig communicatie-mogelijkheden heeft met dezelfde vluchtigheid te maken: chatten, msn, mobielbellen, skype en de tussenvormen als sms. Voor meer dan 90% mediadragers voor de dagelijkse banaliteit.
dinsdag 14 juni 2011
Zwaai, zwaai.
De natuur kent het principe van een cocon in diverse vormen, maar steeds is het een stadium van transformatie naar meer; mooier en completer. Iedereen kent de vlinder, maar ook een insect als de Libelle doorloopt meerdere stadia voordat de teer gevleugelde schoonheid langs de waterkanten scheert. Helaas is het mooiste vaak ook het laatste levensstadium, maar het is een dood in volle glorie!
De moderne mens is het gelukt dit principe bij zichzelf om te keren. Na een wervelende start, barstens vol jeugdige overmoed en onbevangenheid begint bij de een wat vroeger dan bij de andere een traag maar voor velen een onafwendbaar inkapselingsproces. Alle mogelijke tegenspoed en andere teleurstellingen vormen het bouwmateriaal voor een steeds ondoordringbaardere coating. Lekker ondoordringbaar voor die vervelende invloeden van buiten af maar helaas ook een steeds moeilijker te nemen horde op weg naar nieuwe ervaringen. Van flexibel, beweeglijk en 'open minded' naar een starre, slome berg (voor)oordelen die alleen kan gedijen in een omgeving van gelijkgezinden.
Nu heb je daar globaal nog twee varianten in. De ene groep, die ziet wat gebeurd en probeert er binnen de kaders van de verstarring het beste van te maken. Dat is de groep, waar ik me gemakshalve zelf toe reken. En de andere groep, die de situatie zoveel mogelijk voor zichzelf camoufleert en denkt dat de buitenwereld het niet door heeft. Dat is een groep, waarvan ik met angst en beven begin te vrezen, dat die vele malen groter is dan gedacht.
Wat zijn er toch een hoop mensen, die angstvallig hun eigen nietige bestaan afschermen door het op te blazen tot bijna mythische proporties en zichzelf daarmee het zicht op andere mogelijkheden ontnemen, misschien wel bewust ontzeggen. Mn een hoop van die zg sociaal actieve mensen blijken overwegend stof op te wervelen om de achterliggende leegte aan het oog van derden te onttrekken. Angstvallig gebogen over hun zeepbel, want als die wordt aangeraakt, vallen ze door de mand..... So what??
De moderne mens is het gelukt dit principe bij zichzelf om te keren. Na een wervelende start, barstens vol jeugdige overmoed en onbevangenheid begint bij de een wat vroeger dan bij de andere een traag maar voor velen een onafwendbaar inkapselingsproces. Alle mogelijke tegenspoed en andere teleurstellingen vormen het bouwmateriaal voor een steeds ondoordringbaardere coating. Lekker ondoordringbaar voor die vervelende invloeden van buiten af maar helaas ook een steeds moeilijker te nemen horde op weg naar nieuwe ervaringen. Van flexibel, beweeglijk en 'open minded' naar een starre, slome berg (voor)oordelen die alleen kan gedijen in een omgeving van gelijkgezinden.
Nu heb je daar globaal nog twee varianten in. De ene groep, die ziet wat gebeurd en probeert er binnen de kaders van de verstarring het beste van te maken. Dat is de groep, waar ik me gemakshalve zelf toe reken. En de andere groep, die de situatie zoveel mogelijk voor zichzelf camoufleert en denkt dat de buitenwereld het niet door heeft. Dat is een groep, waarvan ik met angst en beven begin te vrezen, dat die vele malen groter is dan gedacht.
Wat zijn er toch een hoop mensen, die angstvallig hun eigen nietige bestaan afschermen door het op te blazen tot bijna mythische proporties en zichzelf daarmee het zicht op andere mogelijkheden ontnemen, misschien wel bewust ontzeggen. Mn een hoop van die zg sociaal actieve mensen blijken overwegend stof op te wervelen om de achterliggende leegte aan het oog van derden te onttrekken. Angstvallig gebogen over hun zeepbel, want als die wordt aangeraakt, vallen ze door de mand..... So what??
maandag 13 juni 2011
Medicijnman
(10/06/2008) Vanochtend naar de huisarts geweest om iets te doen aan mijn permanent verstopte neus. Het was al eind van de ochtend (11.00) maar er waren slechts 3 mensen voor me, dus maar gaan zitten. Uiteindelijk was ik tegen eenen terug en dus te laat voor de apotheek. Vanmiddag voor het bezoek aan de fysiotherapeut de voorgeschreven spullen opgehaald en in de wachtkamer van de therapeut de beschrijvingen gelezen. Tweemaal een paardemiddel en eigenlijk niet te combineren ook ….. bij wedervraag in de apotheek, hadden ze dat inmiddels al gecontroleerd (?) maar de huisarts had gezegd, dat er niks aan de hand was. Ik denk daar iets anders over, geloof ik, en laat even één van beide middelen links liggen.
De fysiotherapeut is niet zo’n fan van mijn huisarts en houdt er wat andere ideeën op na. Hij heeft ‘en passant’ mijn neus behandeld en me bij het weggaan een aantal flesjes meegegeven om in een kom met warm water te druppelen en die ’s nachts in mijn slaapkamer te laten staan. Dat herinnert me aan Bertie’s verhaal over de doorgesneden ui naast het bed. Dat zijn middelen, die me toch iets meer aanspreken dan medicijnen met een waarschuwingslijst, waar je beroerder van wordt, dan je al bent. Dus vanavond maar een kom naast mijn bed zetten met het water voor de essentiële oliën en een bordje met een doorgesneden ui. De neusspray ga ik wel gebruiken, maar de corticoïden laat ik maar mooi even zitten. Alleen al het feit dat ik er een jaar lang rekening mee moet houden, dat ik het geslikt heb ….. Nee!
De fysiotherapeut is niet zo’n fan van mijn huisarts en houdt er wat andere ideeën op na. Hij heeft ‘en passant’ mijn neus behandeld en me bij het weggaan een aantal flesjes meegegeven om in een kom met warm water te druppelen en die ’s nachts in mijn slaapkamer te laten staan. Dat herinnert me aan Bertie’s verhaal over de doorgesneden ui naast het bed. Dat zijn middelen, die me toch iets meer aanspreken dan medicijnen met een waarschuwingslijst, waar je beroerder van wordt, dan je al bent. Dus vanavond maar een kom naast mijn bed zetten met het water voor de essentiële oliën en een bordje met een doorgesneden ui. De neusspray ga ik wel gebruiken, maar de corticoïden laat ik maar mooi even zitten. Alleen al het feit dat ik er een jaar lang rekening mee moet houden, dat ik het geslikt heb ….. Nee!
zaterdag 11 juni 2011
Laatste loodje
Na al het werk, dat verricht is in de afgelopen paar jaar, rest nog een venijnig staartje. Hoewel de aanwezigheid ervan me al wat langer dan vandaag bekend is, zit die angel er nog steeds. Ik loop er met enige regelmaat tegenaan, probeer die gifstengel op alle mogelijke manieren te ontzenuwen, maar merk iedere keer weer, dat ik meer of minder onbedoeld om de hete brei heen draai. Wil ik niet? Kan ik niet? Mag ik niet?
Zo ook gistermiddag weer. De tegenslagen van de ochtend op gewenste wijze het hoofd geboden, van de nood een deugd gemaakt, een beetje door het dorp geslenterd, wat inkopen gedaan en terug thuis mezelf van een fatsoenlijke lunch voorzien. Na de maaltijd, onder begeleiding van 2 glaasjes wijn, een dip. Gebeurt niet vaak, maar kan. Regen buiten, enkel papierwerk te verrichten binnen, besloot ik iets te doen wat nog zeldzamer is, namelijk aan de dip toe te geven. Heerlijk een middagdut!
Hup onder het zalige dekbed, iPod op mijn oren en laat die slaap maar komen ... Ik voel me langzaam wegzakken en tegelijkertijd oplossen in een heerlijk warm bad. Het is een soort opgaan in 'de rest', wat dat laatste ook moge weze. Wat blijft is een zich langzaam openende, gapende leegte. Een toestand die van aangenaam overhelt naar angstaanjagend. Wat begint als een aanzet tot ontspannen verandert in een opstand. Alle ledematen, organen, ja, voor mijn gevoel gaat iedere enkele cel in de alarmstand, verkrampt en duwt me terug omhoog, de kou in, terug in de werkelijkheid, weg uit de oncontroleerbare wereld tussen leven en dood. Terug in het leven, weg van de dood.
Behalve dat dit dus ongewenste spanning oplevert en me van mijn slaap berooft, lukt het me niet dit mechanisme te keren ondanks het feit dat de achterliggende oorzaken me geheel en al bekend zijn. Dit is 'een strijd' tegen mezelf, een onaangenaam vasthoudende tegenstander. En natuurlijk moet je je niet verzetten, je laten gaan en nog meer van die crap, maar hoe doe je dat als de ene helft omhoog wil en de andere naar beneden, je jezelf niet kunt passeren noch in tweeën delen??
Zo ook gistermiddag weer. De tegenslagen van de ochtend op gewenste wijze het hoofd geboden, van de nood een deugd gemaakt, een beetje door het dorp geslenterd, wat inkopen gedaan en terug thuis mezelf van een fatsoenlijke lunch voorzien. Na de maaltijd, onder begeleiding van 2 glaasjes wijn, een dip. Gebeurt niet vaak, maar kan. Regen buiten, enkel papierwerk te verrichten binnen, besloot ik iets te doen wat nog zeldzamer is, namelijk aan de dip toe te geven. Heerlijk een middagdut!
Hup onder het zalige dekbed, iPod op mijn oren en laat die slaap maar komen ... Ik voel me langzaam wegzakken en tegelijkertijd oplossen in een heerlijk warm bad. Het is een soort opgaan in 'de rest', wat dat laatste ook moge weze. Wat blijft is een zich langzaam openende, gapende leegte. Een toestand die van aangenaam overhelt naar angstaanjagend. Wat begint als een aanzet tot ontspannen verandert in een opstand. Alle ledematen, organen, ja, voor mijn gevoel gaat iedere enkele cel in de alarmstand, verkrampt en duwt me terug omhoog, de kou in, terug in de werkelijkheid, weg uit de oncontroleerbare wereld tussen leven en dood. Terug in het leven, weg van de dood.
Behalve dat dit dus ongewenste spanning oplevert en me van mijn slaap berooft, lukt het me niet dit mechanisme te keren ondanks het feit dat de achterliggende oorzaken me geheel en al bekend zijn. Dit is 'een strijd' tegen mezelf, een onaangenaam vasthoudende tegenstander. En natuurlijk moet je je niet verzetten, je laten gaan en nog meer van die crap, maar hoe doe je dat als de ene helft omhoog wil en de andere naar beneden, je jezelf niet kunt passeren noch in tweeën delen??
donderdag 9 juni 2011
P406Br
Het heeft een paar weken geduurd, maar gisterochtend mocht ik weer plaats nemen in mijn oude vertrouwde karretje. Sinds vorige zomer bezig geweest met een probleem in de temperatuurbeheersing bij lage versnellingen en hoge toeren, hebben de garagehouder en ik een hoop uitgeprobeerd. Hij dacht, ik deed, dat heet; ik probeerde het uit. Contacten vervangen, met grote regelmaat de temperatuur gemeten van het motorblok, de controlepunten en de radiator, alle zekeringen, die er ook maar iets mee vandoen zouden kunnen hebben, bekeken, een paar vervangen, vraagtekens gezet bij de communicatie tussen checks en dashbordweergave. Niets gaf werkelijk verbetering en uiteindelijk zei Olivier "Dan blijft alleen de waterpomp over. Die zal versleten zijn."
Leuke bijkomstigheid ... dat ding zit niet direct op een toegankelijke plek. Ergens achter, onder en tussen de motor zat het ding verborgen en het zou zeker vijf uur (de)monteren kosten ... Nu was de aandrijfriem officieel weer aan vervanging toe en lagen er nog wat andere, uitgestelde klusjes, zodat de sleuteluren niet alleen aan dat ene waterpompje besteed hoefden te worden.
Olivier aarzelde en probeerde met zo min mogelijk woorden duidelijk te maken, dat de rekening pittig zou zijn. Nu weet hij, dat ik, ondanks de luxe van een nieuwe bak, in principe deze auto wil houden, maar toch maar weer even de boel teruggespeeld en gevraagd of de voiture de reparatie waard was. Daar was de gagargehouder heel uitgesproken in. Na al de kilometers, die hij er al zoekende in had gereden, was hij erg te spreken over de (nog) aanwezig kracht en souplesse van de motor. Dus na 330.000 km voor een opknapbeurt gekozen, die de weg vrij maakt voor het passeren van de 400K.
Ingestapt bij de garage was het alsof de auto blij was mij te voelen. De diesel gromde op een spinnende manier, alles reageerde zonder aarzeling en ik stoof bijna ongewild de weg op. Heerlijk. Het gaf me een euforische ondeugd. Ik had trek, niet in veel, maar wel in lekker en ben naar een geschikt restaurant in de buurt gereden. Het liefst had ik de 406 aan tafel gehad maar de trapjes voor de ingang hielden dat tegen .....
Leuke bijkomstigheid ... dat ding zit niet direct op een toegankelijke plek. Ergens achter, onder en tussen de motor zat het ding verborgen en het zou zeker vijf uur (de)monteren kosten ... Nu was de aandrijfriem officieel weer aan vervanging toe en lagen er nog wat andere, uitgestelde klusjes, zodat de sleuteluren niet alleen aan dat ene waterpompje besteed hoefden te worden.
Olivier aarzelde en probeerde met zo min mogelijk woorden duidelijk te maken, dat de rekening pittig zou zijn. Nu weet hij, dat ik, ondanks de luxe van een nieuwe bak, in principe deze auto wil houden, maar toch maar weer even de boel teruggespeeld en gevraagd of de voiture de reparatie waard was. Daar was de gagargehouder heel uitgesproken in. Na al de kilometers, die hij er al zoekende in had gereden, was hij erg te spreken over de (nog) aanwezig kracht en souplesse van de motor. Dus na 330.000 km voor een opknapbeurt gekozen, die de weg vrij maakt voor het passeren van de 400K.
Ingestapt bij de garage was het alsof de auto blij was mij te voelen. De diesel gromde op een spinnende manier, alles reageerde zonder aarzeling en ik stoof bijna ongewild de weg op. Heerlijk. Het gaf me een euforische ondeugd. Ik had trek, niet in veel, maar wel in lekker en ben naar een geschikt restaurant in de buurt gereden. Het liefst had ik de 406 aan tafel gehad maar de trapjes voor de ingang hielden dat tegen .....
woensdag 8 juni 2011
EDF, na de storm
(01-04-2001) Toegeslagen op de inmiddels beruchte 27 december 1999 zorgde de storm dit jaar nog voor een aardige verrassing. Werkend rondom de huisjes op een van de weinige mooie januaridagen zag Yoland een blauw autootje arriveren. Twee mannen stapten uit en begonnen ongevraagd van alles te meten en te noteren. Een groot terrein heeft iets vogelvrij's, dat was ons inmiddels al bekend, maar met Yoland letterlijk onder ‘handbereik' was een gedagje toch wel op z'n plaats geweest. Niets Franser tenslotte dan steeds handen schudden en ‘gedag'-zeggen. Navraag leverde op dat het mensen van de EDF waren, die met de voorbereidingen bezig waren voor het vervangen van de elektriciteitslijn van ons naar de buren.
Yoland zal wel een beetje vreemd gekeken hebben -de schade was tenslotte al maanden geleden gerepareerd- waarop een van de heren haar uitlegde dat de palen vernieuwd zouden worden en de draden vervangen zouden worden door een kabel. Yoland heeft een aantal keer geprobeerd om er achter te komen wat de drijfveer was, tenslotte was er geen paal omgegaan tijdens de storm, maar het was en bleef ‘stormschade' en die moest gerepareerd worden.
Nu hadden wij onderling al vaker bedacht, dat een aantal van de elektriciteitsleidingen die ons terrein passeren best weleens overbodig zouden kunnen zijn. Een paar palen minder zou ons liever zijn dan nieuwe palen die toekomstige veranderingen alleen maar in de weg kunnen staan. Nou, daarvoor moesten we bij ‘onze' EDF zijn, want zij waren altijd in het veld en dus niet bereikbaar. We hadden nog de tijd om te informeren over het ‘hoe en wat' totdat de palen geleverd zouden worden, want dan ging men echt aan de slag.
Vanaf dat moment werden we van het kastje naar de muur gestuurd en vice versa zonder dat we op de werkelijk verantwoordelijken stuitten. De burgemeester van Ladignac bleek van meer op de hoogte dan wij als eigenaren, maar kon nu toch echt niets doen. Verder was het snel duidelijk dat de werkzaamheden de lokale verantwoordelijkheden overstegen zodat we in St. Yrieix moesten zijn, waar we simpelweg door werden verwezen naar Limoges. Het was ook hun pakkie an niet. In Limoges kwamen we te weten dat de palen niet van de EDF zijn, maar onder het beheer van een andere instantie vallen. Kortom, zonder dat we veel wijzer waren geworden, lagen op een gegeven ogenblik de palen in de berm, stond een graafapparaat bij de huisjes geparkeerd en liet de ochtend dat met het werk werd begonnen niet lang op zich wachten.
Dit was wat we net niet wilden. De zin van de hele operatie ontging ons en wij hadden het gevoel dat hier van alles gebeurde waar we toch wel iets meer van zouden moeten weten. Het duurde die ochtend eventjes maar de werklieden vertrokken weer zonder iets gedaan te hebben, nadat wij hun hadden uitgelegd, dat we niet wilden dat er iets gebeurde tot ons de zin ervan duidelijk was en zij diverse personen hadden gebeld om ze van onze weigering op de hoogte te stellen. Na weer een rondje -nu telefonisch- langs de mogelijke verantwoordelijke personen en het duidelijke standpunt, dat er niets zou gebeuren als wij geen uitleg vooraf zouden krijgen, kwamen we bij de juiste persoon terecht; dezelfde meneer die in januari van alles had staan meten en bekijken. Via het standaardverhaal van de stormschade, dreigementen met de rechter -de EDF heeft bepaalde rechten op de grond waarboven de elektriciteitslijnen hangen- bleek de meneer toch bereid om langs te komen en ons verhaal c.q. de vragen aan te horen.
Na de ‘binnenkomer' dat het bij hem zoveel klachten regende, dat hij er niet aan kon beginnen om die allemaal serieus te nemen(!!!!) bleek wel degelijk een gesprek mogelijk, waarin op normale wijze vragen gesteld konden worden, die hij simpelweg beantwoordde. Of hij ons uiteindelijk gesnapt heeft weten we tot op heden niet. Transformaterkastjes zijn duur waardoor elektriciteitslijnen niet altijd ‘logisch' verlopen, de paalafstand tussen hoogspanningslijnen, middelspanningslijnen en laagspanningslijnen (220V) zijn verschillend waardoor schijnbaar niet alle soorten tegelijk aan een paal kunnen hangen en bovendien werd deze ingreep gewoon uit het potje ‘Stormschade 1999' betaald en dat had helemaal niets te maken met de zin of de onzin van deze elektriciteitslijn. De draden waren gebroken (geweest) en om erger te voorkomen werden nu alle palen vervangen en kregen we één kabel ter vervanging van de oude 4 draden. Als een soort pleister op de wonde -hij snapte toch dat hij iets moest- kregen we aan onze kant van het traject houten in de plaats van betonnen palen. Voilà, dankjewel, bonjour! Hij stapte in z'n EDF-blauwe autootje en stoof weg naar de volgende, wellicht net zo onzinnige klacht.
Yoland zal wel een beetje vreemd gekeken hebben -de schade was tenslotte al maanden geleden gerepareerd- waarop een van de heren haar uitlegde dat de palen vernieuwd zouden worden en de draden vervangen zouden worden door een kabel. Yoland heeft een aantal keer geprobeerd om er achter te komen wat de drijfveer was, tenslotte was er geen paal omgegaan tijdens de storm, maar het was en bleef ‘stormschade' en die moest gerepareerd worden.
Nu hadden wij onderling al vaker bedacht, dat een aantal van de elektriciteitsleidingen die ons terrein passeren best weleens overbodig zouden kunnen zijn. Een paar palen minder zou ons liever zijn dan nieuwe palen die toekomstige veranderingen alleen maar in de weg kunnen staan. Nou, daarvoor moesten we bij ‘onze' EDF zijn, want zij waren altijd in het veld en dus niet bereikbaar. We hadden nog de tijd om te informeren over het ‘hoe en wat' totdat de palen geleverd zouden worden, want dan ging men echt aan de slag.
Vanaf dat moment werden we van het kastje naar de muur gestuurd en vice versa zonder dat we op de werkelijk verantwoordelijken stuitten. De burgemeester van Ladignac bleek van meer op de hoogte dan wij als eigenaren, maar kon nu toch echt niets doen. Verder was het snel duidelijk dat de werkzaamheden de lokale verantwoordelijkheden overstegen zodat we in St. Yrieix moesten zijn, waar we simpelweg door werden verwezen naar Limoges. Het was ook hun pakkie an niet. In Limoges kwamen we te weten dat de palen niet van de EDF zijn, maar onder het beheer van een andere instantie vallen. Kortom, zonder dat we veel wijzer waren geworden, lagen op een gegeven ogenblik de palen in de berm, stond een graafapparaat bij de huisjes geparkeerd en liet de ochtend dat met het werk werd begonnen niet lang op zich wachten.
Dit was wat we net niet wilden. De zin van de hele operatie ontging ons en wij hadden het gevoel dat hier van alles gebeurde waar we toch wel iets meer van zouden moeten weten. Het duurde die ochtend eventjes maar de werklieden vertrokken weer zonder iets gedaan te hebben, nadat wij hun hadden uitgelegd, dat we niet wilden dat er iets gebeurde tot ons de zin ervan duidelijk was en zij diverse personen hadden gebeld om ze van onze weigering op de hoogte te stellen. Na weer een rondje -nu telefonisch- langs de mogelijke verantwoordelijke personen en het duidelijke standpunt, dat er niets zou gebeuren als wij geen uitleg vooraf zouden krijgen, kwamen we bij de juiste persoon terecht; dezelfde meneer die in januari van alles had staan meten en bekijken. Via het standaardverhaal van de stormschade, dreigementen met de rechter -de EDF heeft bepaalde rechten op de grond waarboven de elektriciteitslijnen hangen- bleek de meneer toch bereid om langs te komen en ons verhaal c.q. de vragen aan te horen.
Na de ‘binnenkomer' dat het bij hem zoveel klachten regende, dat hij er niet aan kon beginnen om die allemaal serieus te nemen(!!!!) bleek wel degelijk een gesprek mogelijk, waarin op normale wijze vragen gesteld konden worden, die hij simpelweg beantwoordde. Of hij ons uiteindelijk gesnapt heeft weten we tot op heden niet. Transformaterkastjes zijn duur waardoor elektriciteitslijnen niet altijd ‘logisch' verlopen, de paalafstand tussen hoogspanningslijnen, middelspanningslijnen en laagspanningslijnen (220V) zijn verschillend waardoor schijnbaar niet alle soorten tegelijk aan een paal kunnen hangen en bovendien werd deze ingreep gewoon uit het potje ‘Stormschade 1999' betaald en dat had helemaal niets te maken met de zin of de onzin van deze elektriciteitslijn. De draden waren gebroken (geweest) en om erger te voorkomen werden nu alle palen vervangen en kregen we één kabel ter vervanging van de oude 4 draden. Als een soort pleister op de wonde -hij snapte toch dat hij iets moest- kregen we aan onze kant van het traject houten in de plaats van betonnen palen. Voilà, dankjewel, bonjour! Hij stapte in z'n EDF-blauwe autootje en stoof weg naar de volgende, wellicht net zo onzinnige klacht.
maandag 6 juni 2011
Vrouwen
"Vrouwen zijn om van te houden, niet om te begrijpen."
Hoe zou mijn leven hebben uitgezien, als ik dat inzicht al op mijn 16e had gehad. Weinig anders, vrees ik, want toen was het al te laat. Op die leeftijd had die andere roemruchte sexe, hoewel mijn bestaan er volstrekt van was verstoken, al de kans gezien om zijn verslavende maar net niet dodelijke werking op mijn leven los te laten. En laat ik eerlijk zijn, zonder, zou mijn leven een hoop kleur, intensiteit, geur, smaak, enthousiasme, weldaad en nog veel meer van dat soort superlatieven zijn misgelopen.
Het zou echter ook een hoop teleurstellingen, ergernis, onbegrip, communicatiestoornissen, rond vliegend porcelein en ander intermenselijk ongemak hebben voorkomen.
Mijn leven zou hoogtepunten zijn misgelopen en zich diepe dalen hebben bespaard.
Het meest frustrerend echter is, dat met de jaren die sinds de jeugd zijn verstreken, de wijsheid die blijkbaar is gekomen en alle ervaringen die je doorleeft en doorstaan hebt, de situatie tov je 16e nauwelijks is veranderd. Dat 'houden van' heb je inmiddels wel geleerd, maar snappen doe je er nog steeds niks van.
Hoe zou mijn leven hebben uitgezien, als ik dat inzicht al op mijn 16e had gehad. Weinig anders, vrees ik, want toen was het al te laat. Op die leeftijd had die andere roemruchte sexe, hoewel mijn bestaan er volstrekt van was verstoken, al de kans gezien om zijn verslavende maar net niet dodelijke werking op mijn leven los te laten. En laat ik eerlijk zijn, zonder, zou mijn leven een hoop kleur, intensiteit, geur, smaak, enthousiasme, weldaad en nog veel meer van dat soort superlatieven zijn misgelopen.
Het zou echter ook een hoop teleurstellingen, ergernis, onbegrip, communicatiestoornissen, rond vliegend porcelein en ander intermenselijk ongemak hebben voorkomen.
Mijn leven zou hoogtepunten zijn misgelopen en zich diepe dalen hebben bespaard.
Het meest frustrerend echter is, dat met de jaren die sinds de jeugd zijn verstreken, de wijsheid die blijkbaar is gekomen en alle ervaringen die je doorleeft en doorstaan hebt, de situatie tov je 16e nauwelijks is veranderd. Dat 'houden van' heb je inmiddels wel geleerd, maar snappen doe je er nog steeds niks van.
zondag 5 juni 2011
Internet
(08/06/2008) Vanmiddag mijn eerste nieuwe gast aangemaakt (nr. 524) en verder een riedel website-pagina’s aangepast. Net als gisteravond even naar een chatpagina zitten kijken o.a. naar aanleiding van 't verhaal dat iemand zo z'n partner heeft leren kennen. Wat een shit gaat daar over het scherm. Dat is nog erger dan de smalltalk in een gemiddeld gezelschap. Daar kan ik wel naar kijken, maar daar zie ik me toch echt niet aan meedoen.
Ook bij Onestat naar het aantal pagina’s gekeken wat in 2006 nog gehaald werd per maand: 14.000 (!!) in het begin van het jaar. In 2007, met een breuk in april toen de website uit de lucht ging, zijn het enige honderden maar meer niet. Sinds een maand gaat het weer omhoog. Zou ik ooit nog eens in de buurt van die oude getallen komen?? Wil ik dat?? Merk wel dat ik iets of iemand wil bewijzen, dat ik het in mijn eentje onder controle krijg! Waarom? Om aan te tonen dat het wel allemaal gekund had? Om het mezelf nog moelijker te maken om hier weg te gaan? Ik moet kiezen en me daaraan houden, maar hoe langer ik hier blijf en dus bezig ben, hoe groter de kans dat ik terugval op wat ik heb ipv weer iets nieuws te beginnen. Zeker als ook nog eens blijkt, dat ik het aankan!!
Ook bij Onestat naar het aantal pagina’s gekeken wat in 2006 nog gehaald werd per maand: 14.000 (!!) in het begin van het jaar. In 2007, met een breuk in april toen de website uit de lucht ging, zijn het enige honderden maar meer niet. Sinds een maand gaat het weer omhoog. Zou ik ooit nog eens in de buurt van die oude getallen komen?? Wil ik dat?? Merk wel dat ik iets of iemand wil bewijzen, dat ik het in mijn eentje onder controle krijg! Waarom? Om aan te tonen dat het wel allemaal gekund had? Om het mezelf nog moelijker te maken om hier weg te gaan? Ik moet kiezen en me daaraan houden, maar hoe langer ik hier blijf en dus bezig ben, hoe groter de kans dat ik terugval op wat ik heb ipv weer iets nieuws te beginnen. Zeker als ook nog eens blijkt, dat ik het aankan!!
zaterdag 4 juni 2011
Geluidloos
Na wat aarzelende stappen in de digitale wereld, een grote bak melk met een beetje koffie en een gevoerde en dus tevreden beestenbende, met de honden naar buiten getogen. Ochtendgymnastiek, slaap verjagen, zachtjes terugkeren in de werkelijkheid. Eerst richting de huisjes, waar de brievenbus staat, dan rechtsom naar beneden en langs de eerste meertjes richting het bruggetje aan het begin van de dijk in de lengte van de grote waterplas.
Overal gaan vogels te keer, Katrien blijft zich maar om de zoveel meter door het gras rollen en Sammy wil koekies, koekies en nog meer koekies. Omdat hij die niet krijgt, loopt hij droefdwingend achter m'n kont aan. Op voor mij volkomen onbegrijpelijke wijze gebeurt iets wat de honden in beweging brengt. Sprintje en weg, om een paar honderd meter verder net zo plotseling de draf te stoppen en links en rechts wat te snuffelen. Een onbekende wereld die je invult met je neus.
Inmiddels ruim over de helft van het meer en d'r wordt aan mijn aandacht getrokken. Ik kan me niet herinneren iets raars gezien te hebben, ook niet in mijn ooghoeken. Ik stop, kijk om me heen en dan dringt het tot me door ........ Geen toon, geen tik, geen ruisen, geen zoemen of brommen, geen boeing op 10.000 meter, geen kettingzaag bij de achterburen, niks, helemaal niks ....... een wereld zonder geluid. Dit is niet voor het eerst, maar het blijft verrassen. De dragende, indrukwekkende stilte laat ik door me heen gaan en loop ondertussen verder.
Aan het eind van de dijk ligt iets pluizigs op de grond. Bij nadere beschouwing een klein, gelukkig leeg vogelnestje. Een ingenieus bouwwerkje dat ook door de val zijn vorm niet heeft verloren. Naast wat takjes, mos en ongetwijfeld vogeleigen veertjes bestaat het grootste deel van het bouwmateriaal uit witte en rode honden- en/of kattenharen. Hemelsbreed zijn het toch gauw 100-150 meter tot de dichtsbijzijnde bewoning en die mensen houden schapen, ezels en hebben een crême-kleurige Labrador ..... Hier zijn een hoop vlieguren in rook opgegaan.
Lekker doorgestapt achter de honden aan, kom ik als zoveel ochtenden na een wat timide en in mezelf gekeerde start minstens zo uitbundig als de honden, fluitende en bijna (!) zingend terug bij de keukendeur. De dag kan beginnen.
Overal gaan vogels te keer, Katrien blijft zich maar om de zoveel meter door het gras rollen en Sammy wil koekies, koekies en nog meer koekies. Omdat hij die niet krijgt, loopt hij droefdwingend achter m'n kont aan. Op voor mij volkomen onbegrijpelijke wijze gebeurt iets wat de honden in beweging brengt. Sprintje en weg, om een paar honderd meter verder net zo plotseling de draf te stoppen en links en rechts wat te snuffelen. Een onbekende wereld die je invult met je neus.
Inmiddels ruim over de helft van het meer en d'r wordt aan mijn aandacht getrokken. Ik kan me niet herinneren iets raars gezien te hebben, ook niet in mijn ooghoeken. Ik stop, kijk om me heen en dan dringt het tot me door ........ Geen toon, geen tik, geen ruisen, geen zoemen of brommen, geen boeing op 10.000 meter, geen kettingzaag bij de achterburen, niks, helemaal niks ....... een wereld zonder geluid. Dit is niet voor het eerst, maar het blijft verrassen. De dragende, indrukwekkende stilte laat ik door me heen gaan en loop ondertussen verder.
Aan het eind van de dijk ligt iets pluizigs op de grond. Bij nadere beschouwing een klein, gelukkig leeg vogelnestje. Een ingenieus bouwwerkje dat ook door de val zijn vorm niet heeft verloren. Naast wat takjes, mos en ongetwijfeld vogeleigen veertjes bestaat het grootste deel van het bouwmateriaal uit witte en rode honden- en/of kattenharen. Hemelsbreed zijn het toch gauw 100-150 meter tot de dichtsbijzijnde bewoning en die mensen houden schapen, ezels en hebben een crême-kleurige Labrador ..... Hier zijn een hoop vlieguren in rook opgegaan.
Lekker doorgestapt achter de honden aan, kom ik als zoveel ochtenden na een wat timide en in mezelf gekeerde start minstens zo uitbundig als de honden, fluitende en bijna (!) zingend terug bij de keukendeur. De dag kan beginnen.
vrijdag 3 juni 2011
René & Gisèlle
Al eens een stel mensen ontmoet, die in feite te goed zijn voor deze wereld? Misschien kent iedereen zo zijn engeltjes, maar ik ben ze hier in Frankrijk voor de tweede keer in mijn leven tegengekomen. Na een buurvrouw in Utrecht, waarover misschien ooit een andere keer, is het hier een ouder stel, dat bij de verkoop als een onderdeel van de inboedel aan ons werd voorgesteld. In de voorafgaande stukjes zijn ze links en rechts al eens opgedoken, maar dat doet hun rol op deze plek geen recht.
René, inmiddels bijna 80, en Gisèlle, iets van 10 jaar jonger, kennen LpM bijna 50 jaar, zijn naast al die eigenaren, die de plek opeenvolgend hebben gedeeld, de enige continue waard(e) van de plek. Ooit begonnen als een soort burenhulp tijdens de herstelperiode na een bedrijfsongeval van René, is de band nooit meer verbroken. Madame Maillet, Mr Spall, Ben & Trudie, daarna wij en nu ik. Ze zoeken in het najaar paddestoelen, René bejaagt sinds een paar jaar de reeënplaag, vist af en toe wat en wandelt vooral graag over het terrein. Ze zijn lief, aardig, behulpzaam, uitnodigend, tegenmoetkomend, slepen de halve opbrengst van hun moestuin deze kant op, bedelven me onder verse eieren, zijn een onschatbare bron van informatie en nodigen me met enige regelmaat uit om bij hen te komen eten. Vandaag was weer zo'n dag.
Voel je je langzaam heel ongemakkelijk onder al die giften uit het gulle hart van die mensen, doe je iets terug met bloemen en eten en ..... komt alles 6-3dubbel weer terug. Moest dus weer eens verschijnen, wat bepaald geen opgave is, maar me toch steeds weer een ongemakkelijk gevoel geeft.
Vooraf borrelen, voorgerecht met diverse vleeswaren waaronder een zelfgemaakte pâté, vervolgens kip uit eigen tuin met dito gebakken aardappelen en lekker veel knoflook, sla met kaas en een kersenflan met verse kersen toe ..... natuurlijk van net naast de deur. Rosé bij het voorgerecht en de kip, rode wijn bij de kaas, toetje en de koffie. Ja, Fransen drinken wijn bij en soms in de koffie. Vandaag gelukkig geen 5 of zes gangen, geen champagne bij het toetje en geen borrel bij de koffie. Het was vandaag "simpel", maar toch weer ruim drie uur platgeslagen zonder dat je er erg in hebt. Uitgebreid over vanalles en nog wat zitten kletsen. Natuurlijk ging het over LpM en andere eigenaren maar ook over politiek, het dorp en hun ergernis over de oudedagsverzorging, die hen voor hun gevoel ontstolen is.
Tegen half vier ging ik rondom voldaan huiswaarts met mijn armen vol kersen, eieren, sla, aardappelen, radijs en uien.... Wat moet je daar anders mee dan van houden???
René, inmiddels bijna 80, en Gisèlle, iets van 10 jaar jonger, kennen LpM bijna 50 jaar, zijn naast al die eigenaren, die de plek opeenvolgend hebben gedeeld, de enige continue waard(e) van de plek. Ooit begonnen als een soort burenhulp tijdens de herstelperiode na een bedrijfsongeval van René, is de band nooit meer verbroken. Madame Maillet, Mr Spall, Ben & Trudie, daarna wij en nu ik. Ze zoeken in het najaar paddestoelen, René bejaagt sinds een paar jaar de reeënplaag, vist af en toe wat en wandelt vooral graag over het terrein. Ze zijn lief, aardig, behulpzaam, uitnodigend, tegenmoetkomend, slepen de halve opbrengst van hun moestuin deze kant op, bedelven me onder verse eieren, zijn een onschatbare bron van informatie en nodigen me met enige regelmaat uit om bij hen te komen eten. Vandaag was weer zo'n dag.
Voel je je langzaam heel ongemakkelijk onder al die giften uit het gulle hart van die mensen, doe je iets terug met bloemen en eten en ..... komt alles 6-3dubbel weer terug. Moest dus weer eens verschijnen, wat bepaald geen opgave is, maar me toch steeds weer een ongemakkelijk gevoel geeft.
Vooraf borrelen, voorgerecht met diverse vleeswaren waaronder een zelfgemaakte pâté, vervolgens kip uit eigen tuin met dito gebakken aardappelen en lekker veel knoflook, sla met kaas en een kersenflan met verse kersen toe ..... natuurlijk van net naast de deur. Rosé bij het voorgerecht en de kip, rode wijn bij de kaas, toetje en de koffie. Ja, Fransen drinken wijn bij en soms in de koffie. Vandaag gelukkig geen 5 of zes gangen, geen champagne bij het toetje en geen borrel bij de koffie. Het was vandaag "simpel", maar toch weer ruim drie uur platgeslagen zonder dat je er erg in hebt. Uitgebreid over vanalles en nog wat zitten kletsen. Natuurlijk ging het over LpM en andere eigenaren maar ook over politiek, het dorp en hun ergernis over de oudedagsverzorging, die hen voor hun gevoel ontstolen is.
Tegen half vier ging ik rondom voldaan huiswaarts met mijn armen vol kersen, eieren, sla, aardappelen, radijs en uien.... Wat moet je daar anders mee dan van houden???
woensdag 1 juni 2011
Moedertje Bijou
(21-03-2001) Na een aantal weken op vrijersvoeten enige katers het hoofd op hol gebracht te hebben, heeft onze kleine Bijou ergens rond half januari gekozen voor het pad van moeder Natuur. Welke kater zou het zijn geworden?? De Witte die al weken lang trouw iedere dag de berg afdaalt en na wat omtrekkende bewegingen ‘s avonds ergens rondom ons huis opduikt?? Of de halflangharige zwart-witte kater die al bijna een jaar de voerbakken leegt als we ze vergeten binnen te halen?? Of allebei, want dat schijnt ook te kunnen.
Binnen een aantal weken was de situatie helder. De buik werd meer em meer een ballonnetje, de tepels groeiden en moeders raakte erg geïnteresseerd in alle mogelijke en onmogelijke hoeken en andere verborgen plekjes. Aan haar dagritme -inclusief de nachtelijke jacht- veranderde niets. Lange wandelingen leken haar niet te vermoeien en een boom in schieten was ook absoluut geen probleem.
Acht weken zou de dracht duren. Bijou was dus om en nabij de 15e maart uitgerekend, zoals dat heet. Inmiddels was haar stekkie klaar, maar zij had duidelijk nog geen oren naar bevallen. Het duurde nog bijna een week voordat haar bewegingen iets slepends kregen en ze helemaal ‘het heen en weer had'. Tegen een uur of zeven ‘s avonds was het dan zover. De weeën volgden elkaar in steeds hoger tempo op, waarbij ze je aan kon kijken met een blik van ‘wat is er nu aan de hand?'.
Een half uurtje later floepte het eerste katje naar buiten. De witte kater was duidelijk aan het werk geweest. Juultje was bijna geheel wit met wat rooie vlekjes en -net als vaders- een rooie staart. Bijou nam de tijd om het jong helemaal schoon en droog te likken, even op adem te komen en zich weer voor te bereiden op de volgende. Nummer twee -Beertje- leek nog sprekender op z'n vader en dat niet alleen vanwege z'n geslacht, dus nog witter en wederom die rooie staart. Bij nummero drie hadden de genen van moeder's kant wat meer inspraak gehad. Hoewel nog best wit had deze aardig wat zwart/grijze tekeningen op haar lijffie: onze Droppie.
Vooraf hadden we onszelf voorgenomen dat we drie kleintjes zouden houden, in het midden latend wat met nummer vier en verder zou moeten gebeuren. Een eerste nest is meestal niet zo omvangrijk, hoopten we tenminste heel hard. Nummer vier was uiteindelijk waarschijnlijk ook wel gebleven, maar gelukkig hield het baren op bij drie en konden we dus waarmaken wat we ons voor hadden genomen: ze mochten allemaal (in leven) blijven. Het duurde nog wel even voordat het definitieve aantal duidelijk was, omdat Bijou aardig omvangrijk bleef, ook na de geboorte van de drie kleintjes. Na een vroege ochtendwandeling stapte de volgende dag echter de oude bekende, kleine en slanke Bijou trots de bijkeuken binnen om zich aan de kleintjes te wijden alsof ze nooit iets anders gedaan had.......
Binnen een aantal weken was de situatie helder. De buik werd meer em meer een ballonnetje, de tepels groeiden en moeders raakte erg geïnteresseerd in alle mogelijke en onmogelijke hoeken en andere verborgen plekjes. Aan haar dagritme -inclusief de nachtelijke jacht- veranderde niets. Lange wandelingen leken haar niet te vermoeien en een boom in schieten was ook absoluut geen probleem.
Acht weken zou de dracht duren. Bijou was dus om en nabij de 15e maart uitgerekend, zoals dat heet. Inmiddels was haar stekkie klaar, maar zij had duidelijk nog geen oren naar bevallen. Het duurde nog bijna een week voordat haar bewegingen iets slepends kregen en ze helemaal ‘het heen en weer had'. Tegen een uur of zeven ‘s avonds was het dan zover. De weeën volgden elkaar in steeds hoger tempo op, waarbij ze je aan kon kijken met een blik van ‘wat is er nu aan de hand?'.
Een half uurtje later floepte het eerste katje naar buiten. De witte kater was duidelijk aan het werk geweest. Juultje was bijna geheel wit met wat rooie vlekjes en -net als vaders- een rooie staart. Bijou nam de tijd om het jong helemaal schoon en droog te likken, even op adem te komen en zich weer voor te bereiden op de volgende. Nummer twee -Beertje- leek nog sprekender op z'n vader en dat niet alleen vanwege z'n geslacht, dus nog witter en wederom die rooie staart. Bij nummero drie hadden de genen van moeder's kant wat meer inspraak gehad. Hoewel nog best wit had deze aardig wat zwart/grijze tekeningen op haar lijffie: onze Droppie.
Vooraf hadden we onszelf voorgenomen dat we drie kleintjes zouden houden, in het midden latend wat met nummer vier en verder zou moeten gebeuren. Een eerste nest is meestal niet zo omvangrijk, hoopten we tenminste heel hard. Nummer vier was uiteindelijk waarschijnlijk ook wel gebleven, maar gelukkig hield het baren op bij drie en konden we dus waarmaken wat we ons voor hadden genomen: ze mochten allemaal (in leven) blijven. Het duurde nog wel even voordat het definitieve aantal duidelijk was, omdat Bijou aardig omvangrijk bleef, ook na de geboorte van de drie kleintjes. Na een vroege ochtendwandeling stapte de volgende dag echter de oude bekende, kleine en slanke Bijou trots de bijkeuken binnen om zich aan de kleintjes te wijden alsof ze nooit iets anders gedaan had.......
Abonneren op:
Posts (Atom)