De alledag van het alleen-zijn ....
Vrees niet, dit wordt geen zielig stukje, zoals ik hoop, dat ik weinig andere zielige stukjes heb geschreven. Neemt niet weg dat het moment te mooi is om voorbij te laten gaan. De laatste dagen kwam in de tijd gezien bij elkaar wat het leven de afgelopen jaren zoveel kleur heeft ontnomen.
Eind vorig jaar werd ik -na jaren van relatieve rust- ongewild weer de Franse mallemolen van ambtelijke instanties ingeduwd. Ik dacht de afhandeling van de bestaande bedrijfsstructuur netjes en correct aangepakt te hebben, maar had helaas een paar slapende honden, sorry ambtenaren wakker gemaakt. Ongeveer tegelijkertijd nam ik het besluit om de laatste loodjes in de afwikkeling van Yoland's nalatenschap bij de hoorns te pakken. Ik zag daar al tijden beren op de weg en die moest ik toch maar eens tegemoet treden.
Wat het Franse deel betreft .....: Na maanden wachten, papieren versturen, bellen, doorgestuurd worden, wachten, opnieuw beginnen, etc. was ik het in de loop van deze week zat en heb ik me door vele kastjes en muren heen gewerkt, soms bijna letterlijk geslagen. Een bezigheid die de grenzen van mijn incasseringsvermogen aardig op de proef wist te stellen èn vooralsnog zonder dat een oplossing in zicht is. Therapieën indachtig heb ik op de terugweg in de auto eens hard gegild en onderwijl mijn medeweggebruikers het leven zuur gemaakt. Niet netjes maar het deed wel goed. Thuisgekomen kijk je dan de honden aan en denkt .... "Ach ...." en gaat verder met wat gedaan moet worden.
Het was ook deze week dat redelijk onverwacht ineens het bericht van de Notaris op de (elektronische) mat viel, dat alle horden geslecht waren en de laatste loodjes van het nalatenschap uit de weg konden worden geruimd. Een grote zucht onsnapte me ... en weer keek ik Sammy in z'n ogen, streek Katrien over haar kop en dacht: "Ach ...."
Niemand om eens tegen te mopperen als het je hoog zit maar ook niemand om mee te vieren als het eens mee zit. En 'tuurlijk kan ik iemand van de straat trekken of telefonisch klemzetten, maar dat is het niet. Het gaat om gemis aan voorkennis en deelname. Geen delen. Geen halveren, geen verdubbelen. Alleen mezelf. Wat ben ik toch blij met mezelf .... gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten