Na wat aarzelende stappen in de digitale wereld, een grote bak melk met een beetje koffie en een gevoerde en dus tevreden beestenbende, met de honden naar buiten getogen. Ochtendgymnastiek, slaap verjagen, zachtjes terugkeren in de werkelijkheid. Eerst richting de huisjes, waar de brievenbus staat, dan rechtsom naar beneden en langs de eerste meertjes richting het bruggetje aan het begin van de dijk in de lengte van de grote waterplas.
Overal gaan vogels te keer, Katrien blijft zich maar om de zoveel meter door het gras rollen en Sammy wil koekies, koekies en nog meer koekies. Omdat hij die niet krijgt, loopt hij droefdwingend achter m'n kont aan. Op voor mij volkomen onbegrijpelijke wijze gebeurt iets wat de honden in beweging brengt. Sprintje en weg, om een paar honderd meter verder net zo plotseling de draf te stoppen en links en rechts wat te snuffelen. Een onbekende wereld die je invult met je neus.
Inmiddels ruim over de helft van het meer en d'r wordt aan mijn aandacht getrokken. Ik kan me niet herinneren iets raars gezien te hebben, ook niet in mijn ooghoeken. Ik stop, kijk om me heen en dan dringt het tot me door ........ Geen toon, geen tik, geen ruisen, geen zoemen of brommen, geen boeing op 10.000 meter, geen kettingzaag bij de achterburen, niks, helemaal niks ....... een wereld zonder geluid. Dit is niet voor het eerst, maar het blijft verrassen. De dragende, indrukwekkende stilte laat ik door me heen gaan en loop ondertussen verder.
Aan het eind van de dijk ligt iets pluizigs op de grond. Bij nadere beschouwing een klein, gelukkig leeg vogelnestje. Een ingenieus bouwwerkje dat ook door de val zijn vorm niet heeft verloren. Naast wat takjes, mos en ongetwijfeld vogeleigen veertjes bestaat het grootste deel van het bouwmateriaal uit witte en rode honden- en/of kattenharen. Hemelsbreed zijn het toch gauw 100-150 meter tot de dichtsbijzijnde bewoning en die mensen houden schapen, ezels en hebben een crême-kleurige Labrador ..... Hier zijn een hoop vlieguren in rook opgegaan.
Lekker doorgestapt achter de honden aan, kom ik als zoveel ochtenden na een wat timide en in mezelf gekeerde start minstens zo uitbundig als de honden, fluitende en bijna (!) zingend terug bij de keukendeur. De dag kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten