De natuur kent het principe van een cocon in diverse vormen, maar steeds is het een stadium van transformatie naar meer; mooier en completer. Iedereen kent de vlinder, maar ook een insect als de Libelle doorloopt meerdere stadia voordat de teer gevleugelde schoonheid langs de waterkanten scheert. Helaas is het mooiste vaak ook het laatste levensstadium, maar het is een dood in volle glorie!
De moderne mens is het gelukt dit principe bij zichzelf om te keren. Na een wervelende start, barstens vol jeugdige overmoed en onbevangenheid begint bij de een wat vroeger dan bij de andere een traag maar voor velen een onafwendbaar inkapselingsproces. Alle mogelijke tegenspoed en andere teleurstellingen vormen het bouwmateriaal voor een steeds ondoordringbaardere coating. Lekker ondoordringbaar voor die vervelende invloeden van buiten af maar helaas ook een steeds moeilijker te nemen horde op weg naar nieuwe ervaringen. Van flexibel, beweeglijk en 'open minded' naar een starre, slome berg (voor)oordelen die alleen kan gedijen in een omgeving van gelijkgezinden.
Nu heb je daar globaal nog twee varianten in. De ene groep, die ziet wat gebeurd en probeert er binnen de kaders van de verstarring het beste van te maken. Dat is de groep, waar ik me gemakshalve zelf toe reken. En de andere groep, die de situatie zoveel mogelijk voor zichzelf camoufleert en denkt dat de buitenwereld het niet door heeft. Dat is een groep, waarvan ik met angst en beven begin te vrezen, dat die vele malen groter is dan gedacht.
Wat zijn er toch een hoop mensen, die angstvallig hun eigen nietige bestaan afschermen door het op te blazen tot bijna mythische proporties en zichzelf daarmee het zicht op andere mogelijkheden ontnemen, misschien wel bewust ontzeggen. Mn een hoop van die zg sociaal actieve mensen blijken overwegend stof op te wervelen om de achterliggende leegte aan het oog van derden te onttrekken. Angstvallig gebogen over hun zeepbel, want als die wordt aangeraakt, vallen ze door de mand..... So what??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten