(24-12-2000) Ergens in december of misschien zelfs nog wat eerder hebben we een uitnodiging ontvangen om op Kerstavond -na de nachtmis in Saint Yrieix la Perche- in gewijde sfeer de Kerstavond voort te zetten in de kerk van Le Chalard. Behalve dat het 2000 jaar geleden was, dat voor de christenen onder ons de Verlosser werd geboren, bleek het 900 jaar geleden te zijn dat kerk en klooster van Le Chalard werden ingewijd.
Zonder de ‘nacht'-mis bezocht te hebben reden we die avond tegen half tien richting de kerk van Le Chalard. Het was de eerste keer, dat we zo laat nog ons terrein verlieten. Het was donker met in de verte hier en daar het oranje licht van straatlantarens en ongetwijfeld vanwege de kerstdagen links en rechts een extra buitenlamp. Aangekomen aan de voet van de heuvel waarop de kerk is gebouwd, bleek het pad omhoog over enige tientallen meters aan weerszijden afgebakend met brandende theelichtjes. Een feestelijk gezicht.
Aarzelend verzamelde iedereen zich in de krypte onder de kerk. Gepaste kerkklanken klonken uit een moderne geluidsinstallatie verborgen achter eeuwenoude pilaren. Het geroezemoes begon de muziek te overstemmen toen we door een wat oudere man van harte welkom werden geheten. We hadden hem al een paar keer gezien bij andere gelegenheden gezien en ingeschat als een representant van de oude, echte adel. Zo kwam hij ook nu weer over.
We werden uitgenodigd zingend de kerk in (!) te gaan, waar ons een afwisseling van kerstliederen en stukjes uit de historie van Le Chalard werden gepresenteerd. Na deze vermenging van het Nieuwe Testament en de tijd van de Kruistochten was het tijd voor een kop warme chocola in de Pastorie (of zoiets) waar de oudere heer de scepter bleek te zwaaien. De warme chocola werd in een grote pan naar binnen gedragen en op een driepoot in de open haard gezet. Een haard waarin houtblokken van een meter of anderhalf lagen te branden.
Iedereen van deze duidelijk erg nette familie hielp mee met verdelen van de chocola, brioches en koekjes. Het overgrote deel was duidelijk op familiebezoek. Wij en nog wat andere dorpelingen waren uitgenodigde indringers waaraan welwillend alle aandacht werd geschonken. Het was allemaal ongetwijfeld erg goed bedoeld en stukken oprechter dan in de voorafgaande zin omschreven, maar wij voelden ons niet op ons gemak. Wij hadden het gevoel dat met het feest gewacht werd tot ze weer lekker ‘onder elkaar' waren. Volgend jaar misschien toch wat langer blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten