(02-01-2001) De herinnering aan de tempête is een mooie aanleiding om in alle rust terug te blikken op ons eigen afgelopen jaar. Ruim één jaar in Frankrijk, van het meten in dakterrastegels geruisloos overgestapt op hectaren, de dynamiek van een grote stad (naar Nederlandse maatstaven) verruild voor de hectiek (ahum!) van het Franse platteland, van huismuizen naar herten in het wild, etcetera.
Was de overgang nou gewoon groot, groot of gewoon? Geen paniek waarde lezer wij gaan geen zoveelste ‘Als ........... in Frankrijk' schrijven. Die onzin is niet aan ons besteed. Behalve het feit dat wij al wisten dat gras groen is, hoe kippen er uit zien en dat melk van de koe komt en niet bij Albert Heijn vandaan, zit de kern van het genieten ‘m niet eens zozeer in de ruimte en de rust. Wat niet weg neemt dat beide elementen hier werkelijk grandioos zijn. We doen het natuurlijk te weinig, maar als we het ons effe toestaan slenteren we lekker om het meer of door het bos of allebei.
Ook het besef dat het allemaal van ons is, vormt niet het meest bevredigende element.‘Tuurlijk is het te gek -nog steeds- om om je heen te kijken en tot je door te laten dringen dat die hele ‘tuin met vijver' helemaal van ons is. Vijf jaar geleden een droom en nu werkelijkheid.
Nee, het belangrijkste element is het ‘eigen baas zijn'. Geen gezeik aan je kop over wat je moet doen en/of wat je net moet laten, geen bezigheden omwille van het bezig zijn, geen investeringen in veren waar een ander mee gaat pronken... Natuurlijk zijn er dingen die gewoon moeten gebeuren en natuurlijk is niet alles even leuk, maar je doet het wel voor jezelf. Als je de kantjes er van afloopt, ben je zelf de dupe. Weet je meerwaarde te creëeren, dan steek je die letterlijk of figuurlijk lekker in eigen zak.
Maar het zijn niet alleen geld-gerelateerde zaken die tellen. Als we de muziek voluit willen zetten, doen we dat. De enigen die daar last van hebben zijn de boxen. Als we bij het ontwaken denken "Nu nog even niet", dan draaien we ons gewoon nog een keertje om en bekijken de wereld een uurtje later opnieuw. Als ons een boom in de weg staat, gaat ie om zonder dat de hele afdeling milieuzaken z'n licht erop heeft laten schijnen. Nou is dat laatste een slecht voorbeeld want voorlopig liggen de bomen ons vooral in de weg.
Er zijn natuurlijk ook wat nadeeltjes aan al deze vrijheid verbonden. Zoals de afwezigheid van die collega die je de schuld kunt geven als iets mis gaat of de baas waar je -liefst ‘en groupe'- op kunt kankeren als het weer even tegen zit. Maar ook de klok van vijven, het tijdstip van ‘morgen is weer een dag', wordt soms wel wat gemist.....
Het kost wel erg veel moeite om die minder mooie kanten op te diepen. In feite kennen we maar één echt nadeel: het is hier zo mooi, zo lekker, zo heerlijk, zo etcetera dat we het terrein niet afkomen als het niet strikt noodzakelijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten