Heb je een dag achter je rug, die je het liefst zou bewaren voor je ergste vijand, gaat de telefoon en in een opwelling van sociale betrokkenheid heb je de hoorn in je handen en kunt niet meer terug. "Hallo?" Geen onbekende, maar dat kan nog alle kanten op.
In een poging niet gestresst of overmatig down over te komen, laat je het woord volledig aan het andere eind van de lijn en begeleidt het gesprek met de gewenste "Hmm's", "O ja's ?" en "Nee toch's". Gaande de voorstelling blijft het gesprek ergens in de voorspelbare zwakke plek hangen en kantelt mijn kant op. Op zich niks mis mee. Een beetje aandacht kan nooit kwaad.
Via de duistere wegen van de conversatie komt het gesprek op mijn bezigheden van de dag. Met enige trots vertel ik, dat ik één van beide koelkasten van binnen en buiten heb schoon gemaakt en merk tegelijkertijd dat het gesprek me ontglipt. Vol trots begonnen zit ik, voordat ik het goed en wel in de gaten heb, mijn schoonmaakactie te rechtvaardigen. Natuurlijk had ik beter op het dak van de schuur kunnen zitten, de gaten in de weg kunnen dichten of de heg bij de buren repareren.
Het ging toch om bezig zijn?? Ik doe iets en nog zinnig ook! Waar blijft de waardering, waar blijft het begrip? Zal ik ooit iemand duidelijk kunnen maken, wat hier gespeeld heeft tussen dood en vertrek??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten