Gisterochtend voor de zoveelste keer mijn rug overgeleverd aan de handen van mijn fysiotherapeut. Geen warboel, alles netjes op een rijtje maar wel een hele berg knopen. Vanaf de eerste nekwervel tot aan het eind van wat er van mijn staart over is. Weken kan het goed gaan maar ergens is er altijd weer een moment waarop de belasting het incasseringsvermogen overstijgt en het hele zooi vastloopt.
Een proces met een zeer variabele ontwikkelingsduur. Het kan binnen een paar minuten gepiept zijn of het kan weken duren voordat ik in de gaten krijg dat mijn rug overeenkomst begint te vertonen met een betonnen pilaar. Aanleiding zelden duidelijk en vaak niet (meer) te achterhalen maar het verloop van de gebeurtenissen kan inmiddels zo uit mijn mouw schudden. Ik zal niet in detail treden. Het begint in ergens in de buik en werkt zich omhoog tot het greep krijgt op mijn denkwereld en dan slaat ineens alles vast. Voor hen die ervaring hebben met het versuikeren van een caramelmengsel op het vuur, weten precies wat ik bedoel. Eerst is het vloeibaar, helder en goudbruin en minder dan een tel later is het keihard, troebel en vies okergeel.
Het halfuur was tekort om de boel naar wens te ontrafelen maar ik ging er een stuk soepeler vandaan dan ik die ochtend was binnengekomen. Zien hoe deze week zich ver- of ontknoopt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten