Uitzondering

(12.27) De ochtend achter de rug en de stemming wil maar niet opklaren. Net schiet ineens de tekst "… een dag zonder haar is een verloren dag, met stil verlangen naar … Weer een dag als toen, waarop zij zei … Je bent mijn leven, sta aan mijn zij …" van Reihard Mey door mijn hoofd. Ja, dat verlangen naar wat geweest is en goed was, maar ook weer is verdwenen, zonder dat ik daar iets aan kon doen: eerst de Frankrijk-droom toen Yoland daarna Inez…. Wie of wat volgt?

 Noten rapen? Voor wie, wat moet ik ermee? Grasmaaien? Waarom, laat toch lekker groeien! Naar Perigueux? Voor wat, met wie? Wat moet ik hier? Wat doe ik hier? Opruimen, poetsen, klussen, lezen … zelfs schrijven. Ik kan het hele rijtje af gaan. De zin is weer verdwenen als de sneeuw voor de zon.

 En daar komt Gary Still Got The Blues de hoek om met het ijzersterke "Used to be so easy to give my heart away, but I found out the hard way there's a price you have to pay." Het gezelschap dat vanmiddag voorbij zal komen, zie ik zo voor me: Chris Rea, Popa Chuby, Joe Bonamassa, Robert Cray om tenslotte een ritje te maken met the (B.B.) King, me te vleien in de armen van Isabelle Boulay of troost te zoeken in de rauwe rechtvaardigheid van de Susan Tedeschi. Doeiiiii

Raar

 Het heeft me het afgelopen jaar, want langer schrijf ik hier in feite nog niet, nauwelijks beziggehouden wie mijn schrijfsels las en wie niet. Vanuit het heeeeeeel selecte gezelschap van één hele Joke is het inmiddels uitgegroeid tot een club(je?) waar steeds weer iemand bij komt. Ik zie het aan de statistieken, die ik, geheel trouw aan de controlezucht van mijn sterrenbeeld, met geregelde regelmaat bijhoud. Dan schiet in een of twee dagen tijd het aantal bekeken pagina's ineens omhoog om aansluitend weer terug te vallen in lage maar gestage bezoekfrequenties. Maar ook in het dagelijkse ritme is te merken, dat er langzaam meer van die feed-bezoekjes plaatsvinden.

 Sinds ik mezelf heb uitgeschakeld en dat met grote regelmaat moet herhalen (Waarom Google?) is het aantal bezoekers uit Frankrijk te verwaarlozen. Nederland staat qua paradijsblogofielen weinig verbazingwekkend bovenaan, gevolgd door België, Duitsland en als laatste serieuze kijker met regelmaat: de Verenigde Staten. Dan volgt er nog een hele trits incidentele hits, die muv Zuid-Amerika en Australië de rest van de wereld omvatten.

 Een deel van mijn fans -wat klinkt dat ongeneerd lekker!- zijn me bekend en soms gaf dat het gevoel, dat ik op mijn woorden moest letten. Wat ik gelukkig (vrijwel) nooit gedaan heb. Natuurlijk (?) gaat al wat hier verschijnt langs de censuur in de mijne. Ik heb niks tegen bloot, maar mijn billen hou ik graag buiten schot! Het heeft geen zin om te kwetsen of zo kwetsbaar te gaan wezen, dat het anderen ongemakkelijk maakt. Daar mag mijn ontbrekend nageslacht zich straks overbuigen. Toch merk ik, dat ik soms nieuwsgierig ben naar wie mij volgt en hoe hij of zij bij mij terecht is gekomen. Incidenteel piept iemand uit het niets omhoog en verrast me aangenaam. Maar zou ik het werkelijk van iedereen willen weten? Ik denk van niet.

 Het verborgene van zowel de lezer als de schrijver is een deel van het complot. Ineens schiet me de vergelijking met een 'dark room' door mijn hoofd. Misschien klopt dat wel een beetje, hoewel, ja, toch, nee, hoe zou ik dat kunnen weten ....

Paniek

(21/08/2008) Wat een contrast met de afgelopen twee dagen: Vanochtend om kwart over vijf een heuse paniekaanval en ik ben ook nu bepaald nog geen toonbeeld van rust. Mijn lijf doet pijn op de raarste plekken en mijn hoofd probeert te exploderen.

 Waardoor komt dat nou? De voorstelling van gisteravond, die me bijna fysiek aangreep? De wijn die ik gisteravond nog heb gedronken? De onrustige nacht met de drukke en een vervelend gevoel achterlatende dromen? De blijheid omdat het beter ging/gaat? De begonnen verwerking door het graven naar en wroeten in oude (mogelijke) oorzaken? Die laatste étappe in het afbouwen van het kalmeringsmiddel? Weer legio mogelijkheden zonder wat ik misschien nog vergeet en de onderlinge combinaties die mogelijk zijn.

 Het is een geluk, dat ik net de afgelopen dagen het tegenovergesteld heb meegemaakt en dus wat positief tegenwicht voor handen heb, maar blij word ik er niet van.

 Praktisch is het ook niet handig. Ik voel me nu alsof ik een marathon heb gelopen en moet herstellen. De dag moet nog beginnen, ziet er prachtig uit en ik zit erbij als een vaatdoek, voel me gesloopt en zou deze dag het liefst bij voorbaat willen overslaan. Af en toe zakt de hele ellende weg en neemt een weldadige rust het over om snel alweer plaats te moeten maken voor hernieuwde onrust. Het is bijna een pulserende beweging, waarbij rust en onrust opeenvolgen. Hopelijk valt het mee en herstel ik sneller dan het nu aanvoelt. Zo meteen maar eens beginnen met de vaat, dan nagels knippen (wat een volgzaamheid!), kranten halen en dan hopelijk gewoon buiten aan de slag.

Wolkje

(13/08/2008) Gisteravond met muziek voor de avondschemering (ahum!) en de A-Cd naar boven gegaan en de muziek opgezet, de olieën in een hete bak met water gedruppeld, de ui doorgesneden en met mijn schone lijf in een schoon bed gekropen. Het is inmiddels en heel ritueel geworden voordat ik in mijn bed lig. De muziek heb ik maar zeer gedeeltelijk gehoord. Om twee uur werd ik voor het eerst wakker en heb me gewoon weer omgedraaid, nog steeds genietend van het schone bed en een slaap waar ik maar zeer gedeeltelijk uit wakker was geworden. De volgende étappe ging tot net voor de wekker (½ 7). Ik heb toen zonder speciale reden de A-Cd in de speler gedaan en ben op mijn rug gaan liggen. Ik was niet speciaal onrustig, maar die stem, de kadans van de woorden maakt het gewoon heel makkelijk om me te ontspannen. Vaak luister ik niet eens echt en merk ik dat hele stukken me zijn ontgaan, zo ook vanochtend, maar het ontspannen verliep als een trein. Het verbaasde me ook niet toen ik pas net voor negenen weer wakker werd. Heerlijk en nog met een prettig ontspannen gevoel in mijn lijf ook. Geen onrust, niet in de verste verte!! Wat een genot. Ik heb me de luxe gepermitteerd om nog wat te blijven liggen en dat gevoel te genieten. Door opstaan te staan zou het zeer waarschijnlijk wel verdwijnen.
Het is moeilijk om te omschrijven wat ik dan voel, maar het heeft veel weg van de voorstelling op een wolk te liggen, langzaam voortgedreven door de wind en alles wat moet, mag of kan ver onder je voorbij te zien glijden. Vooral ver weg!

Ontleden

 In de afgelopen dagen dook ineens de vraag op of het leven meer is dan de som van "moeten, kunnen, wensen & willen"?

 Mijn eerste, naar men zegt onbewuste reactie was: "Nee!" De dagen na deze constatering heb ik mijn gedachten op een onderliggend niveau wat laten stoeien met deze stelling en ben steeds weer tot dezelfde conclusie gekomen .... Nee, meer is er niet. Laten we de elementen eens één voor één bij de horens pakken of indien gewenst op het pluch uitnodigen.

"Moeten" is, denk ik, de eenvoudigste van het stel. "Moeten" heeft met (over-)leven te maken en is opgebouwd uit ademen, eten, drinken, afwateren en resterende afvalverwijdering. De biologische noodzakelijkheid van het voortplanten heeft de mensen naar de categorie "Willen" doorgeschoven.

"Kunnen" is ook geen onderdeel wat uit de voegen barst van zijn mogelijkheden. Ik heb daar wat rondjes mee gelopen in mijn hersenpan, maar kom niet verder dan: doen, denken & voelen ... kortom alles wat de mensen mogelijk is. Is er meer?

"Wensen" is een leuke. Hier is 'the sky is the limit' of alles wat je daar als limiet bij bedacht krijgt. Hier is de mens vrij, onbelemmerd, kan hij op zoek naar alle denk- en ondenkbare (on)mogelijkheden, fantastische constructies en laat het maar aan de geest over waar hij heen wil of uitkomt. Is dit wat de mens onderscheidt van zijn collega-beesten?? Ik denk het, hoewel je natuurlijk niet weet, waar een kameleon mee bezig is, als hij urenlang bladgroen of modderbruin voor zich uit tuurt.

"Willen" is de kracht waarmee al het voorgaande staat of valt. Je maakt er geen graan mee als de regen uitblijft noch kun je daar een mafkees mee weerhouden om de halve wereld te vernietigen, maar het geeft je de mogelijkheid om je bij de feiten neer te leggen of je ertegen te verzetten. Het is de drijfveer, de mogelijkmaker, de balans die maakt of je de mogelijkheden in je leven benut of onbenut laat. Je kunt de afdeling kobe-rund overslaan in de specialiteitenzaak of bij gebrek aan beter regenwormen verorberen .... of niet.

 Nee, meer is er niet.

Sent I Ment

 Ik zou liegen als ik zou ontkennen, dat ik het voel. D'r is iets, maar wat is het? Waar komt het vandaan, wat heeft het precies te betekenen en voor wie is het bedoeld, dat onbestemde maar niet onprettige gevoel?

 Is het voelen (& liegen of sturen) & menen, waar ik mee bezig ben. Vrees dat het een bomen & bos toestandje is en een kristalhelder eindresultaat in zwart/wit d'r voorlopig niet inzit.

 Waar is de tijd gebleven, dat alles tenminste simpel leek, al was het maar, omdat je de consequenties van de meeste wensen en keuzes niet overzag, niet kon overzien, omdat de ervaring ontbrak en goede raad niet aan je besteed was?

 Na de vele bochten waar ik me de laatste tijd in en door wring, ga ik me binnenkort maar eens uitlaten en ontspannen in Parijs. De stad van gevoelens in zijn algemeenheid en verliefdheid in het bijzonder. Ik zou het zo worden, als ik het niet al was, denk ik, schat ik in, geloof ik.

Hoger?

 Heb je de verplichte bezigheden met succes een week voor je uitgeschoven, maar besef je, dat je er toch niet onderuit komt en maakt een planning voor de dag van morgen, ga je een paar uur later compleet met gekraak en al door je enkel ...... Au! Behalve dat je dan een stevig schietgebedje ontglipt, wat denk je dan? Precies! Blijkbaar is het niet de bedoeling, dat ik doe wat gedaan moet worden.

 En als dit nou de eerste keer zou zijn, dat me een dergelijk ongevraagde stok tussen de spaken van de eindelijk opgang komende wielen wordt gestoken, zou ik zeggen ... "Soit". Maar dit is de afgelopen jaren meer regel dan uitzondering geweest en dan begin zelfs ik me achter de oren te krabben.

Wonderwereld

 Met dat mijn voeten meer dan kniediep in de modder verdwenen en het water boven mijn middel steeg, maakte zich van net boven mijn hoofd een tintelend gevoel van mij meester. Neerdwarrelende champagne bubbels in alle kleuren van de regenboog. Mijn beweging had niks meer met mijn wil of lopen te maken. Achterin de bron schoof de massieve rotswand voor me uit, het water verhelderde en ik bewoog zonder moeite op een ongekende diepte. Een vierkant lichtte op en alle vrolijke en kleurrijke wezens verdwenen in die richting. Mijn volgen ging vanzelf.

 Zoals ik weggezakt was in de modder, zo stapte ik nu uit een oaseplas omhoog zonder enige nattigheid te voelen of modder te zien. Ik glom, rook heerlijk fris, mijn overhemd leek pas gestreken en mijn schoenen gepoetst. Aan mijn jeans was zelfs hier geen eer te behalen. Om me heen was alles blauw. Van het water onder me tot de hemel boven me en alles wat daar tussen stond, lag of groeide. Nog nooit zoveel kleuren blauw in zo'n grote variatie aan tinten gezien.

 Als verbazing geluid zou maken was ik ter plekke in stilstand door de geluidsbarrière gegaan. Ik merkte dat mijn mond open hing en wilde die dichtduwen met de wijsvinger van mijn rechterhand, maar een mooi gevormde hand met een fluweel zachte huid weerhield me en iemand zei: "Laat maar. Geniet!"

 Langzaam draaide ik me om in de richting, waaruit de stem had geklonken. Mijn ogen gleden over de wirwar aan figuurtjes die me hier naartoe had geleid en ik zag net dat de hand uiteenviel in kleine drukke wezentjes, die door de lucht schenen te lopen. Op hetzelfde moment verschenen twee diepzwarte, enigszins melancholische ogen in die druk over- en door elkaar bewegende massa van de meest uiteenlopende kleuren en vormen. Twee ogen in een zich langzaam vormend gezicht. Uit dezelfde massa kwam de hand weer te voorschijn, compleet en ongefragmenteerd, raakte mijn schouder aan en gebaarde me te volgen. De hand en het gezicht met enkel de beide ogen bewogen voor me uit in een wolk van wonderlijke wezentjes.

 Uit de wolk kwam me een kat tegemoet die kopjes gevende om mijn voeten draaide. Ik bukte me om het beestje te strelen, waarop de kat op mijn schouder sprong en zich spinnend in mijn nek vleide van de ene schouder naar de andere. Op dat moment was het alsof voor de tweede keer een nieuwe wereld voor me open ging. Ik werd door de wolk meegenomen aan een niet aanwezige hand. Er werd geen woord meer gesproken en toch heb ik geboeid geluisterd. Ik weet niet hoeveel uur ik weggezonken ben geweest in de diepte van die peilloze ogen.

 Door geblaf word ik gewekt. De zon schijnt strak stralend door de slaapkamerramen naar binnen. Ik lig met mijn kleren aan op bed. De ochtend moest al voorbij zijn, geen wonder dat de honden zo tekeer gingen. Hoe kon dat nou? Enigszins geërgerd draai ik me om waarbij een rood lintje uit mijn hand valt. Verbaasd buk ik me, pak het lintje en kijk voor een fractie van een seconde in de mooiste ogen, die ik ooit heb gezien. Ik knipper met de mijne, voel alsof iets van mijn schouders springt, kijk verbaasd om me heen en langzaam dringen flarden van de afgelopen nacht tot me door.

V&D

(04/08/2008) In het kader van de Voelen & Denken - discussie nog een element wat voor mij ontzettend belangrijk is en tot nu toe hier niet is benoemd: “Denken is de enige echte vrijheid, die je in dit leven hebt!” Niemand kan het me verbieden, niemand kan me voorschrijven, wat ik te denken heb of wat ik niet zou mogen denken èn het is uiteindelijk aan mij wat ik met mijn gedachten doe. Ik kan ze terzijde schuiven, ik kan ze opschrijven, ik kan ze ten uitvoer brengen, etc. Met mijn gedachten gebeurt niks, wat ik niet wil, zolang ik ze niet bloot stel aan derden. Het denken maakt me wie ik ben. Het denken is persoonlijk, het maakt me een individu. Ik heb er nooit om gevraagd, maar er eenmaal mee besmet wil ik niet meer zonder!! Het is verslavend, zondermeer.

Voelen is algemener, primitiever, meer iets collectiefs, iets wat je voor je kiezen krijgt en dan mag je het uitzoeken, het is vaak onbeheerst, ongericht, ongrijpbaar. Het is te vaak een excuus om niet na te hoeven denken over de exacte oorzaken ergens van. Ik voel me verdrietig. ‘Tuurlijk, logisch de dood van Yoland heeft me overvallen, maar is dat de werkelijke oorzaak? Het is misschien de trigger, maar de oorzaken liggen dieper. De oorzaken zitten in het alleen achter blijven, in de onafgemaakte zaken tussen Yoland en mij, in de idealen die nu onvoltooid in het niets blijven hangen, in al die dingen waar je nog alle tijd voor dacht te hebben en ineens is die ruimte op! Dat zijn geen gevoelens, dat zijn gedachten, feiten, drijfveren achter het intense verdriet, dat me blijft achtervolgen. Achtervolgen omdat ik het geen plek wijs, omdat ik niet duidelijk weet te maken tot hier en niet verder, omdat ik simpelweg geen antwoord heb op de vragen, die het verdriet instand houden.

Brand in toom

 Qua locatie is het niks bijzonders. Tè toeristisch, klein, druk en kitscherig maar daar draait het niet om. Het is niet Rome dat tot jou doordringt, jij ben het die openstaat voor Rome! Het is de stemming, het gezelschap en/of je verlangen, dat kiest uit de smaken, geuren, kleuren en tonen die je gevoelens bepalen voor een bepaalde plek. En zo heeft dat zoveelste Venetië buiten Italië voor mij een bijzondere betekenis gekregen.

 Het is een plek waar je goed, beter en best kunt eten. Een plek om feest te vieren maar ook om getroost te worden. Een plek die ongeacht de drukte aandacht voor je heeft. Het staat er nooit stil, alles stroomt, haast ontbreekt en steeds weer word ik gevangen door een moeilijk vatbare zuidelijke/mediterrane sfeer. Niets van dat alles is waarneembaar, behalve misschien het strelen van je tong, en toch heeft het de kracht om me over een afstand van een tigtiental kilometers onweerstaanbaar aan te trekken.

 De lunch-uitnodiging vandaag, daar hadden me geen tien paarden weg kunnen houden en dat was maar goed ook. Dat mensen eigen wegen gaan, is niet altijd prettig, maar hun goed recht. Dat mensen dat doen zonder met iets of iemand rekening te houden is minder, maar gelukkig was daar nog die plek! Het trok en had voldoende rek om kronkels en kreukels te verzachten en na tongstrelende geneugden op een acceptabele wijze afscheid te nemen van iemand, die veranderd maar niet verloren was!

Verwarrend

  Terug thuis na een aantal dagen in de buitenwereld vertoefd te hebben. Vrijdagochtend in alle vroegte mijn spullen bijeen geschraapt en in het donker vertrokken. Geen aardedonker, de maan was niet meer vol maar wist de ochtend toch in een zilverblauw lichtschijnsel te zetten. Tank gevuld, auto afgespoten, wielbalans verbetert als het goed is, de wereld lag voor me open. Richting gekozen en in alle rust, gaande de vorderende kilometers het gaspedaal steeds verder ingedrukt. Een zonsopkomst heeft iets bijzonders op een hoop plekken. Aan het strand, hoog in de bergen, diep weggedoken in een bos, door het tentdoek heen of gezien door ogen die maar met moeite open willen, en ook op de snelweg heeft het iets aparts. Je verplaatst je met ruim teveel kilometers per uur en het roza-rode vurige spektakel in het oosten laat je niet in de steek.

 Het was langzaam tijd voor het ontbijt. Auto aan de kant gezet, koffie gescoord en buiten opgedronken in de frisse ochtendlucht, met de dieselgeur van het tankstation in mijn neus en het geluid van de langsscheurende auto's achter me .... de romantiek van een trucker... Het heeft me altijd getrokken. Eind van de middag op plaats van bestemming, me geïnstalleerd, op verkenning uit gegaan en me vol vertrouwen in de dag van morgen te rusten gelegd.

 In de loop van het weekeinde heb ik veel gezien, veel gedaan, veel gelopen, veel beseft, een beetje begrepen en heel erg veel beleefd. Onbekende paden zijn betreden, witte vlekken ingevuld, plekken hebben klank gekregen en de zin is minder loos geworden. Met dezelfde tas en koffer maar een hele berg boeiende baggage extra teruggereden op maandagochtend. Een prachtige dag met onbeschrijflijk mooie luchten in mijn blikveld, onbekende melodieën in mijn oren en een gedachtenwereld, die ver achterbleef bij het weer gestaag vorderen van de kilometers. Aan het eind van de middag draaide ik mijn terrein op waar de tijd bij vrijdagochtend was gebleven en wakker schrok naarmate de auto binnendrong. Alles hetzelfde en toch helemaal anders ......

Het leven als feest

(16-6-2001) Ooit op een van onze vakanties in Italië hadden we het idee het "God in Frankrijk"-gevoel zo dicht genaderd te zijn, dat ik een stuk geschreven heb, waarin ik bij de Here aan tafel schoof en onder het genot van aardse zaken bovenmenselijke onderwerpen besprak. De rust, de prachtige omgeving, het oude huis met z'n terras op het zuiden maakte, dat we ons in het paradijs verplaatst voelden. Datzelfde gevoel overvalt ons nog steeds maar nu niet als offspin van een zomervakantie, maar als element van ons dagelijkse bestaan. We leven hier met God om de hoek! Levensgenieter van het zuiverste water zou hij (zij?) de mensheid meer tot voorbeeld moeten dienen: 6 dagen werken en aansluitend de eeuwigheid als weekeinde. Daar kunnen wij voorlopig nog niet tegen op.

 Het seizoen begint langzaam vorm te krijgen en wij constateren bijna dagelijks dat we verder zijn dan in het eerste jaar op hetzelfde tijdstip. Ondanks de extra kookactiviteiten, ondanks het meerwerk van de gasten in huis hebben we momenten, waarop we ons verbazen over de ruimte waarin we leven. De ruimte binnenshuis maar vooral toch de ruimte aan de buitenkant. Soms, soms lukt het ons zelfs om de dagelijkse beslommeringen los te laten. Even de boel de boel te laten en ons lekker te verwennen, bijvoorbeeld met een lunch alsof we op vakantie zijn.

 Dat laatste gevoel zou d'r nog iets meer mogen zijn. De ultieme doelstelling uit ons bedrijfsplan is tenslotte: "Genieten van het leven, gefinancierd door de gasten".

Omheining

(04/08/2008) Vanmiddag op het terras van Le Maryland (het blijft een onmogelijke naam) in de Volkskrant van zaterdag zitten lezen. Er stond een artikel in over iemand die voor de Parade een stuk over de dood heeft gemaakt en die dood uit de naargeestige sfeer probeert weg te halen, waarin hij vaak wordt ondergaan. Maar dat is niet zo belangrijk, belangrijker was de beschrijving van haar ervaring met stervende mensen. Ik heb jammergenoeg het stuk nu niet direct bij de hand, maar zal het later proberen aan te vullen. Ze had het over het verdwijnen van iets op het moment van het sterven. Ze noemde het lucht die weggaat in lucht, maar het was voor haar zichtbaar geweest, ze had het beleefd.

 Een mens ziet wat hij/zij zien wilt.

 Yoland heb ik helaas pas gevonden toen ze al 'vertrokken' was. Ik heb het al eerder geschreven: “Was ik er maar bij geweest”. Behalve de hoop, dat je dan nog iets had kunnen doen, was er toch een vorm van afscheid mogelijk geweest hoe onvrijwillig en pijnlijk ook. Misschien had ik me dan ook niet zo hoeven afschermen, als ik nu weldegelijk al maanden doe. Het blijft achteraf gepraat, maar misschien, misschien had de aanwezigheid bij Yoland’s vertrek uit dit leven het mij mogelijk gemaakt om het anders te verwerken. Maar kan het anders, dan door je terug te trekken en in te kapselen?

Ochtendrondje

 "Daar gaan we weer!" mag ik 's morgens na de eerste koffie met enige regelmaat denken, als het tijd is om de honden uit te laten. Maar een fractie later is dat besef bedolven onder het enthousiasme, waarmee de honden mijn voornemen verwelkomen. Wat het precies is, weet ik nog steeds niet, maar voordat ik de woorden "Kom we gaan." heb uitgesproken, zelfs voordat ik werkelijk ben opgestaan vanachter de Pc vandaan, hebben de honden signalen geregisteerd, die hen bevestigen, waar ze op wachten: Naar buiten!!

 Het moet iets zijn, wat ze herkennen. Honden zijn gewoontedieren, daar is hun hele opvoeding op gebaseerd. Locaties, signalen, handelingen, beloningen .... koppel ze op de juiste manier aan elkaar, blijf ze met enige regelmaat herhalen en een hond zal het nooit vergeten. Sterker nog, indien nodig zal hij je eraan herinneren.

 Zo staat iedere ochtend Katrien als eerste aan de keukendeur, maar is Sammy degene, die het eerst naar buiten stapt. Tsja, de baas! Verschil moet er zijn. Ondanks het feit dat ze zelf al even naar buiten zijn geweest "Voor het geval dat ..." is het begin van het rondje het "Go"-signaal aan hun darmen. Katrien zoekt haar plekje naar rechts, Sammy loopt links het grasveld op. Huppelend  stuiven ze aansluitend voorbij en staan een paar honderd meters verderop bij het bruggetje over de overloop van meer te wachten. Dat is de eerste belonings- cq wachtplek, waarmee ik probeer te voorkomen, dat ze de hele ronde al gemaakt hebben, voordat ik goed en wel ben begonnen.

 Ze wachten, maar vol ongeduld. Zo snel ze hun brokje gescoord hebben, zijn ze weer weg. De hele lengte van de dijk, zo'n kleine kilometer hebben ze vrij spel. Ze rennen, snuffelen, kwispelen dat het een lieve lust is, rollen door het gras heen, springen in de beek en soms treffen ze een vers spoor wat hen dusdanig opwindt, dat ze verdwenen zijn, voordat ik het in de gaten heb. Dat is dan wat minder en komt gelukkig niet zo vaak (meer) voor.

 Aan het eind van de dijk staan ze weer trouw te wachten, als het goed is. Sammy wil dan het bos in en Katrien wil linea recta naar het strandje. Kies ik het bos dan neemt Sammy het voortouw, kies ik voor het strandje, dan sukkelt hij ongeïnteresseerd achter mij aan en laat het voortouw aan Katrien. Onderweg wordt alles iedere dag weer besnuffeld alsof het nieuw is.

 Op het strandje, ook als we door het bos zijn gegaan, is het watertanken. Het zijn absoluut geen zwemmers, vinden water heerlijk maar dan wel niet verder dan dat de poten op de bodem kunnen blijven. Terwijl de honden drinken glijdt mijn blik over het meer. Zelfs met regen is dat een mooi uitzicht. Mijn humeur is inmiddels, ongeacht hoe ik vertrokken ben, in goede sferen terechtgekomen en zonder op de honden te wachten, loop ik verder. Het laatste stuk hoef ik niet meer op ze te letten. Iedereen gaat dan zijn/haar eigen gang en we treffen ons weer voor de keukendeur. De kop is van de dag en de rest mag komen!

Lunch

 Gisteren weer gegeten bij René & Gisèlle. Kwam afgelopen vrijdag René tegen in het bos. Ik zou 'm waarschijnlijk voorbij zijn gelopen maar met een stel honden kun je dat vergeten. Als vanouds sprongen ze weer op hem af en ik kon ze maar met moeite tegenhouden. Hij is de tachtig gepasseerd en 2x 45 enthousiaste kilo's tegen je aan te krijgen, is dan toch niet altijd prettig. Hij was in een opgetogen stemming. Het plastic zakje wat hij bij zich had, was aardig gevuld dus ik had wel een idee waaraan zijn goede humeur was te danken. Na het hopeloze paddestoelenjaar van een jaar geleden had hij een paar weken terug al een goed score gehad bij het eekhoorntjesbrood en nu was zijn handbaggage aardig gevuld met cantharellen. Hij wilde me direct een deel geven, maar aangezien ik geen kookaspiraties voelde voor de komende dagen leek het me zonde van de paddestoelen. Waarop hij direct kwam met een uitnodiging om te eten.

 Ik zie Gisèlle dan al de hele ochtend met haar rheumatische lijf in de keuken op en neer schuiven tussen tafel, aanrecht en fornuis maar als ik haar mag geloven, doet ze dat met liefde. Wie ben ik om liefde af te wijzen??

 Dus stipt om 12u liep ik hun terrein op en werd door hond en ezel aangekondigd, besnuffeld en goedgekeurd. Na een klein geintje over het weer en de overmaat aan tomaten, gingen we naar binnen en was het tijd voor het aperitief. Via rondzwervingen door heden en verleden, de jacht, de moestuin, langs overheidsinstanties, autoperikelen, voormalige bewoners van Masvieux, zelfgemaakte pâté, rilletes, girolles, wildzwijn met bonen en ergggg veel knoflook, kaas die vrijwillig van het plateau liep, heel bijzondere appeltaart en koffie met iets lekker sterks erbij, ging ik tegen vieren retour naar mijn beesten.

Watte?

 Een enigszins kort-door-de-bocht geformuleerde vraag, maar voor het eerst sinds het begin van deze Blog, wist ik bij de Labels niet direct wat te kiezen. Geen Flashback, dat was duidelijk, want dat zijn bestaande teksten, ook de Rode draad leek me tamelijk onwaarschijnlijk, omdat ik mezelf nou niet in fantastische sferen voel bewegen. Voor de afdeling Assemblage denk ik, dat het onderwerp teveel gelardeerd zal zijn met persoonlijke tinten. Dus resten mij nog het Heden, het Straks en de Paarls ... en 'tuurlijk wil ik Paarls, alleen maar Paarls. Hoe meer hoe beter.

 Zie ineens  in een flits, een beeld van Snuf & Snuitje uit een Pipo-verhaal, die vooral druk zijn met het zich verrijken met Paarls. Zoiets als de Dikke Deur kon hebben met taartjes, maar dan onder water, zonder enige vorm van duikersuitrusting, dat kon toen nog, ergens begin jaren zestig, zwart-wit op een net nieuwe Tv. Wat moet dat een aanschaf zijn geweest voor mijn ouders. Welke aanschaf van heden ten dage zou je kunnen vergelijken met het je leven indragen van een Tv? Ik word oud en zo meteen heb ik d'r een nieuwe categorie bij: Memorie!

 Vreemd genoeg staan me weinig andere beelden bij uit die tijd. Later natuurlijk al die Tv-series van Lassie, Flipper, Rawhide, Rib Cord, Bonaza, nog iets met zo'n type dat in de intro met veel heisa in een telefooncel verdween en, en, en ... en nog veeeeel meer. Maar dat eerste moment waarop de druk door elkaar bewegende zwarte en witte puntjes zich omvormde tot een beeld dat zin gaf, was dat met die beide bandieten en hun p.p.p.p.paarls!

Onkruid

 Wanneer was het de laatste keer? Ik weet het niet eens precies, maar het moet ergens in februari of maart zijn geweest ivm de perikelen rondom het herstel van de stormschade aan de daken. De plek heeft nog steeds niks aan kracht ingeboet, zelfs niet nu het een meter diep in het onkruid staat. Aan dat onkruid mag ik de komende weken wel iets doen.

 Ik hou iets in stand, wat van mij wel mag verpieteren en laat iets verpieteren, wat ik graag helemaal zou willen laten opbloeien om het tot z'n recht te laten komen. Behalve dat de mens een raar wezen is, zitten levens ook nog eens bizar in elkaar.

 Gisteren naar Montluçon gereden en van het prachtige weer genoten in deze kleine maar niet onaangename provinciestad. Over de zoveelste markt geslenterd met regionale produkten. Je ziet het eigenlijk overal in Frankrijk. Mensen zouden voor een groot deel in hun levensbehoeften kunnen voorzien via lokale producenten en vaak nog biologische produkten ook en toch rijdt het merendeel rustig tot 60km of meer om de boodschappenwagens te vullen bij de Carrefour, Leclerc of de Hypermarchés van Intermarché, Casino, U, etc. Het kost natuurlijk wel ietsje meer maar absoluut niet de bedragen, die het stempel "Bio" in de supermarkten tot gevolg kan hebben. En als je je beperkt tot wat je echt nodig hebt ipv je te laten verleiden tot allerlei semi-overbodigheden, ben je volgens mij altijd goedkoper uit.

 Vanmorgen heerlijk wakker geworden en de mogelijkheden van de moderne communicatiemiddelen ten volle genoten. Dit is cryptisch en dat is goed zo! Na een on-Frans lekkere bak koffie-verkeerd richting Les Villattes gereden en me door het onkruid naar de voordeur gewerkt. De deur ontsloten, het ergste vuil en onkruid weggewerkt, een paar planken over het gat voor de rioleringsbuizen gelegd en gaan zitten. Rust!!!!

 Een paar kakkelde kippen en kwakende eenden op de achtergrond en wat schoten links en rechts. Dat was ik even vergeten. Vandaag begint het jachtseizoen in Frankrijk. Vissen, paddestoelen zoeken en jagen, de grondrechten voor iedere Franse burger sinds Napoleon zich tegen dat land aan bemoeid heeft. Oké, maar na 1 of 2 zondagen is het ergste leed geleden qua dit geknal.

 Na een middagje filosoferen over wat was, is, kan, gekund had etc. de boel weer afsluiten en terug naar huis. Eerder dan gepland. Zouden de honden blij zijn?

(Petit) Masvieux-3

(15-6-2001) De grote dag was aan gebroken. Om 11.00 ging het gebeuren. Wat in augustus vorig jaar is begonnen, stond op het punt van afronding. Weliswaar in afgeslankte vorm, maar er was een koopcontract te ondertekenen. Samen met twee van de drie broers op weg naar St.Pardoux-la-Rivière in de Dordogne. Hoelang zou de zit nu duren?? Het tekenen van het koopcontract voor Le Petit Masvieux had drie uur voorlezen, uitleggen en corrigeren gekost. Het tijdstip op slechts een uur van de ‘heilige' middagpauze gaf goede hoop.

 We waren ruim op tijd. Jean is met zijn ruim zeventig jaren een chauffeur in de categorie van Yoland: Stevig aan de snelheid, soepel in de bocht maar net nog dat tikkeltje Franser. Wachtend op de notaris van de broers zweefden de gedachten terug naar januari van dit jaar. De aankoop was al enige weken geannuleerd. De oude boer had inmiddels vertrouwelijke en invloedrijke kanalen aangeboord en in besloten en haast geheime avondlijke bijeenkomsten werd een plan de campagne ontwikkeld voor de hernieuwde aan-/verkoop van Masvieux.

 Besloten werd de gebouwen en het bos los te koppelen van de 25 hectare landbouwgrond. Op die wijze moest de aankoop weliswaar weer langs de SAFER maar die commissie kon nu niets meer doen. Het object was niet meer interessant voor de vestiging van een startende boer. De grond blijft dus gewoon eigendom van de broers en zal verpacht worden aan Thierry en voor de rest een zorg voor later zijn.

 Door middel van een kleine correctie van de perceelsgrenzen kwamen de gebouwen van Masvieux in verbinding te staan met de boerderijtjes op ons huidige terrein, zodat een andere toekomstige eigenaar van de grond ons niet dwars zou kunnen zitten bij het groeperen van onze huisjes. De bos percelen die we kopen zijn deels aangrenzend aan ons terrein en deels niet. Aaneengesloten worden we straks iets groter dan 60 hectare en zijn dan bijvoorbeeld een serieuze onderhandelingspartner voor de jachtverenigingen. Dat waren we beneden de 60 hectare niet.

 Onze buurman sputtert nog wat tegen en maakt het Thierry en de broers niet eenvoudig wat het resterende deel landbouwgrond betreft. Het bizarre is dat zijn dochter, die de landbouwgrond van Masvieux nooit zal kunnen kopen of pachten, al het recht heeft om de grond te exploiteren en dat onze boer -Thierry- het morgen zou kunnen pachten maar zoals het er nu uitziet nooit de exploitatierechten zal kunnen verwerven. Patsstelling ultima forma.

 We zijn inmiddels gehecht geraakt aan Masvieux. Het gigantische uitzicht, de rust die het ons garandeert, het prachtige woonhuisje -even door de huidige staat heen kijken-, de schuren, de cirkel waarin ze staan...... het is een welkome aanvulling op al dat moois en prachtigs dat we al hebben.

Inzicht

(30/07/2008)  Het is niet het alleen-zijn maar het is het er alleen voor staan (!!) wat me zo’n moeite kost.

Reclameborden

(05-06-2001) Niet de ‘hard core', ook meestal niet de mensen die ruimschoots van te voren gereserveerd hebben, maar zij die voor één nachtje of een weekeinde langs waaien, komen met enige regelmaat met het voorstel om wat borden langs de weg te zetten, omdat we toch zo ontzettend moeilijk te vinden zijn ....

 Nu willen wij al langer iets met borden, maar misschien ook weer niet. Wel een mooi bord bij de entree, maar niet die saaie ‘Gîtes de France'-platen langs de weg ... of toch maar?? Ondanks dit ‘wel-of-niet' gedoe toch besloten om de nieuwe burgemeester van Le Chalard met een bezoek te vereren. Zaken aankaarten kan nooit kwaad en de ervaring heeft geleerd dat dingen tijd kosten en dus niet direct morgen of overmorgen geregeld zullen zijn.

 We hadden nog wat andere vragen aan de burgemeester en geheel tegen onze ervaringen in, werd alles direct zoveel mogelijk afgehandeld. Toch een frisse wind opgestoken??? Wat onze vraag over het plaatsen van borden betrof, had de nieuwe gemeenteraad het voornemen om de bewegwijzering integraal aan te pakken, maar pas in 2002. De daadkracht van de burgemeester had iets aanstekelijks, waardoor wij besloten om toch maar alvast iets in 2001 te gaan doen. Weliswaar in overleg met het verantwoordelijke raadslid, maar ook dat bleek op korte termijn te realiseren.

 Vrijdag de 25ste mei hadden we met haar afgesproken. Ze kwam bij ons langs met vriend (man?) en baby. Na een gesprek waarin we het ook over de te plaatsen borden hebben gehad, gingen zij weer huiswaarts en verdween het bordenplan ondanks alles weer langzaam maar zeker in de vergetelheid. Het verborgene heeft ook wel weer wat tenslotte en de rest zien we in 2002.

Plekje

 Laat ik eens beginnen met Yoland de plek terug te geven, die ze in mijn leven had en ten volle verdiende. De plek van die enthousiaste persoon, die wel een duwtje in de rug kon gebruiken, waar ik maar al te graag toe bereid was. De persoon, die in meer uitblonk dan ze zelf wilde zien, die voor zichzelf de lat altijd ver buiten haar bereik legde en anderen die toevallig een stukje langer waren dan eindeloos kon bewonderen. Die koffie-verkeerd drinkster die mij volledig medeverslaafd heeft gemaakt, maar me nooit tot die bijbehorende sigaret heeft kunnen verleiden, hoewel ik me d'r alles bij kon voorstellen, als je haar zag genieten, in feite opbloeien bij die allereerste sigaret van de dag. Misschien is het stoppen met roken wel het slechtse geweest wat Yoland ooit heeft gedaan.

 Ja, laat ik ophouden met opruimen, inpakken en wegstoppen. Twintig jaar van je leven kun je niet wegfrummelen zonder je in meerdere personen te splitsen en zo traumatisch was het niet, allesbehalve zelfs. Dat Yoland het af en toe wat moeilijk met het leven had, maakte haar niet zo depressief als een deur zoals een aantal van haar naaste familieleden haar op de begrafenis afschilderden. Dat was meer vanuit een schuldgevoel, omdat zij Yoland in de laatste paar jaar gaandeweg hebben laten vallen als een baksteen. Nee, geen angst, ik ga geen categorie "Kristallnacht" invoeren. Ik heb geen zin om eindelijk gesleten messen weer te slijpen, maar sommige dingen kunnen niet onuitgesproken blijven..

 Yoland had net iets meer tijd nodig gehad om dat "ene stukje blauw" te ontdekken, maar dat werd haar niet gegund. Ook hier had ze haar lat weer net iets te hoog laten leggen.

Blauw

 "Kleine stukjes blauw", soortement paarltjes dus maar dan aan het firmament, de kieren en gaten waar de blauwe lucht door het wolkendek piept. Een typische opmerking van/voor Yoland als we onderweg waren en de dag met een bewolkte lucht begon. Dan was het een sport om als eerste dat ene veel-, nee allesbelovende stukje wolkenvrije hemel te spotten. Zoals meestal op reis zat zij achter het stuur en genoot ik van de luxe vervoerd te worden, had alle tijd om rondom te kijken maar zag dat hoopgevende vlekje zelden als eerste.

 Ik moest d'r vanmorgen aan denken bij de ronde om het meer. De ochtend was grijsgrauw begonnen en net voordat we gingen lopen had het nog wat geregend. Ik liep voor het eerst sinds lang weer met een jas aan en was meer met mijn gedachten bezig dan met mijn omgeving. Sammy schrikte me op door enthousiast dollend op me af te rennen. Hij vond dat ie wel wat aandacht en liefst nog een koekje verdiend had. Hij had vast zijn drol gedraaid en als vanzelfsprekend steek ik mijn hand in de jaszak en reik hem zijn bonus-voor-een-bolus. Op hetzelfde moment valt mijn oog op het wateroppervlak van het meer en ik zie, herken èn waardeer zowaar het spiegelbeeld van een stukje blauwe lucht.

 Ineens sta je dan in een andere wereld. Niks is gebeurd en toch is alles gewijzigd. Eén blik, een moment waarop alle lijnen openstaan en geen filter het waargenomene zeeft: Au, maar dan op een prettige manier

Paarls

 De stank, veroorzaakt door dit laaten rotten der Oesters, is onverdraaglyk, en blyft langen tyd naa dat de Visschery gedaan is. Dezelve bederft de lugt verscheide mylen rondsom Condatchy, en maakt de ommestreek van dat land zeer onaangenaam, tot dat de Moufons en geweldige Weste-winden opsteeken en de lugt zuiveren.

 Deeze alleronaangenaamste stank kan egter de hoop op winst niet weeren: want maanden naa den vischtyd ziet men eene menigte van menschen, met alle zorgvuldigheid zoekende en het zand ziftende op de plaatzen, waar de Oesters gelegen hebben om te rotten: eenigen zyn nu en dan gelukkig genoeg om een Paarl te vinden, die de gedaane moeite ruim en ryklyk vergoedt.

(Uyt: Vaderlandsche letter-oefeningen of tijdschrift van kunsten en ..., Volume 2)

Diversifiëren

 Ja, misschien wel een idee om mijn variaties over meer thema's te verdelen. Euhhhh, tja wat voor zijstraten van mijn bestaan zouden daar voor in aanmerking komen? De boeken die ik lees? De maaltijden die ik kook? De klussen die ik ontloop? Ik voel geen spontaan enthousiasme in me opwellen.

 Misschien iets met de kleine dingen door de dag heen? Een soort huiswerk ter registratie van de leuke(re) momenten van de dag, die er iedere dag (volgens mij, denk ik, geloof ik) wel zijn? In feite is het niks nieuws, maar zit het nu verweven in het heden. Het enthousiasme van de honden, de ondeugd van de katten, de onzin op het internet of gewoon in de echte wereld, het groeien & bloeien om me heen en de momenten dat ik op oorspronkelijke wijze tegen deze prachtplek aan kan kijken. Laat ik ze benoemen, die momenten, om te voorkomen dat ze ondergaan in de overheersing van de dagelijkse routines. Zoiets zou geen kwaad kunnen, want dit duurt allemaal veel langer dan mij lief is maar ook langer dan ik had ingeschat.

 Nadat ik dit voorjaar de winter van me had afgeschud, bloeide er iets van hoop, dat het waarschijnlijk wel de laatste winter op deze plek zou zijn geweest. Een stimulerende illusie en een waardevol vehikel waarop ik richting de zomer ben gekoerst. Dat Griekenland dan roet in het eten weet te gooien, zal dat land op een levenslange boycot van mijn kant komen te staan. Weg met de ouzo, feta, retsina en die culturele baggerbende. En Ierland kan er achteraan met z'n gedateerde wolkleding en het saai-groene platteland. Maar om nou ook Italië, Portugal, Spanje uit mijn leven te verbannen gaat me iets tè ver. Dus, toch maar weer een winter en nu aub voorlopig geen economische sores zodat die rijkelijk gevulde portemonnee's eindelijk uit die achterzakken worden getrokken en geleegd ipv als kussen te fungeren.

 Weer een winter dus en als de tekenen van de natuur ons niet bedriegen kunnen de schaatsen snel uit het vet. Tenminste volgens de notenbomen, die doorbuigen onder het gewicht van de notenvracht. De eiken houden zich wat op de vlakte en bij de kastanjes zit het meer in de omvang van de vrucht en die zit nog steeds verborgen achter de stekels. Sneeuw, ijs, houtkachel, boeken, de hele beestenbende bij elkaar en ongegeneerd laat opstaan 'omdat het anders te donker om te lopen is'. Nu nog een pakkend naampje.